Podczas gdy François Debois to stary wyjadacz w świecie komiksu europejskiego, to Krystel dopiero w nim debiutuje. Czy tak różna para sprawdza się w tym projekcie?

I tak, i nie. Nie mam większych zastrzeżeń pod adresem debiutantki. Owszem, nie każdy kadr, nie każda postać zdają się być perfekcyjne. To i owo trzeba jeszcze poprawić. Ale ogólnie mogę powiedzieć, że rysunki Krystel uważam, po pewnym opatrzeniu się z mangowato-młodzikowatym wyglądem protagonistów, za udane.

Baty należą się natomiast panu Debois. Jego scenariusz do „Ash” od pierwszych stron pokazuje wyraźnie, że autor ma raczej bardzo ogólnikowe (aby nie powiedzieć szczątkowe) pojęcie o XIX-wiecznych Czechach. Sformułowania w stylu: „Cmętarz Karkonoski” po prostu bolą. To tak, jakbym dla Amerykanina pisał: „Cmętarz Montany”. Ponoć jest coś takiego jak licentia poetica, ale istnieje jeszcze pewna różnica pomiędzy lapsusem a ignoranctwem.

Ale o czym ten „Ash” właściwie jest? Ano, komiks łączy legendarną postać doktora Fausta (tutaj przeteleportował on z Gór Harcu w Karkonosze i zajmuje się głównie produkcją steampunkowych gadżetów) z nieśmiertelną diablicą w ciele niewinnej nastolatki o twarzy z oczami jak u kota ze „Shreka”. Wszystko pięknie – wszystko dobrze. Zwłaszcza pierwsza część tej historyjki rozwija się stosunkowo przyzwoicie, podrzucając czytelnikowi od czasu do czasu smaczne kąski i fałszywe tropy. Niestety, część druga to już raczej moralitet predestynujący do opowieści o ludzkich żądzach, strachu przed śmiercią i dyskursie pomiędzy religią a nauką. Recenzenci rozpływają się wręcz w pochwałach, ale dla mnie to wszystko uszyte jest zbyt grubymi nićmi.

Podczas gdy François Debois to stary wyjadacz w świecie komiksu europejskiego, to Krystel dopiero w nim debiutuje. Czy tak różna para sprawdza się w tym projekcie?

I tak, i nie. Nie mam większych zastrzeżeń pod adresem debiutantki. Owszem, nie każdy kadr, nie każda postać zdają się być perfekcyjne. To i owo trzeba jeszcze poprawić. Ale ogólnie mogę powiedzieć, że rysunki...