Mój ulubiony motyw książkowy - odkrywanie ukrytej prawdy w historii i legendach. Ardrey może być tylko historykiem-amatorem, a jego książka raczej nie spełnia naukowych standardów. Za to połączenie znajomości celtyckiego, sztuki wojennej, rytuałów druidów i historii Szkocji dało całkiem przekonywujące argumenty za teorią autora - że książę Artur (zmarł niestety przed swoim ojcem) żył naprawdę i był Szkotem.

Autor skupia się przede wszystkim na analizie najwcześniejszych tekstów dotyczących Artura, to jest listy jego zwycięstw. Jak dotąd nie udało się z całą pewnością ustalić, gdzie te bitwy miały miejsce, ale wskazuje się na dość losowe miejsca w całej Wielkiej Brytanii a nawet poza nią. Ardrey po prostu szuka w Szkocji, i o dziwo, znajduje je po kolei, często w jednej linii świadczącej o kolejnych kampaniach odbywanych w szóstym wieku na skraju terenów Celtów, Piktów, Anglów i Brytów, starej i nowej religii.

Najbardziej jednak działa na wyobraźnię opowieść, jak doszło do zapomnienia Artura i z drugiej strony, jego zmiany w legendę. Według Ardreya, Artur miał być bohaterem, który ocalił północ wyspy przed najazdem germanów i bronił starej wiary przed cynicznym kościołem katolickim. Przetrwał w sercach zwykłych ludzi, ale władza świecka i kościelna, nie mogąc go wyrugować z legend pełnych pogańskich zwyczajów, stopniowo zamieniała go w Anglika i wzorcowego chrześcijanina. Malory kończył swoją książkę wyznaniem, że więcej nie znalazł o Arturze w "autoryzowanych" źródłach. Nadaje to całkiem nowe znaczenie wyrażeniu "once and future king".

Mój ulubiony motyw książkowy - odkrywanie ukrytej prawdy w historii i legendach. Ardrey może być tylko historykiem-amatorem, a jego książka raczej nie spełnia naukowych standardów. Za to połączenie znajomości celtyckiego, sztuki wojennej, rytuałów druidów i historii Szkocji dało całkiem przekonywujące argumenty za teorią autora - że książę Artur (zmarł niestety przed swoim...