Opiniowana praca naukowa dr Bożeny Chodźko cieszy mnie przede wszystkim jako badacza polskiego i ukraińskiego Baroku. Studia poświęcone Stanisławowi Herakliuszowi Lubomirskiemu (1642 – 1702) niewątpliwie wzbogacają wiedzę nie tylko polonisty o tym wybitnym, godnym jeszcze lepszego poznania pisarzu, moraliście, także mecenasie, człowieku o prawdziwie renesansowej osobowości, pełniącym liczne funkcje publiczne, w tym marszałka wielkiego koronnego. Bożena Chodźko patrzy na Lubomirskiego z własnego punktu widzenia: jej dociekania harmonijnie łączą analizę poetyki tekstu, interpretację myśli i dociekania nad tradycjami, które krzyżują, przenikają się w tekście staropolskim.
Chcę podkreślić, że niemałą wartość poznawczą mają też inne zgromadzone w tomie prace – wybiegające poza teren staropolszczyzny: eseje i szkice o Pascalu, Łukaszu Górnickim, Stanisławie Staszicu. I tu Badaczka zgłębia też same problemy: miejsce wartości w świecie pisarza, rolę retoryki w kształtowaniu tekstu, w końcu też rolę biografii w jego modelowaniu. (Z Recenzji prof. dr hab. Rościsława Radyszewskiego (Narodowy Uniwersytet im. Tarasa Szewczenki, Kijów)).