Nietypowy komiks duńskiego autora i zarazem rysownika. Akcja rozgrywa się (nie licząc retrospekcji) w roku 1000 na … Grenlandii. Jej osią jest konflikt pomiędzy starym i nowym, pogańskimi wierzeniami Wikingów, a chrześcijaństwem oraz dwoma pokoleniami Skandynawów. Uosabia to spór pomiędzy Erykiem Rudym, a jego synem Leifem Eriksonem (domniemanym odkrywcą Ameryki).
Sama fabuła dość luźno opiera się na faktach, przynajmniej w zakresie wydarzeń z roku tysięcznego. Jest natomiast mroczna jak skandynawskie kryminały i … oprawa graficzna. Kreska jest mocno konturowa, zaś wszystkie postacie zniekształcone w taki sposób, by nikt nie wydawał się atrakcyjny (niestety – kobiety także). Niektóre postacie są wręcz odrażające. Kolory są pozbawione modelunku walorowego i jedynie zaczernienia imitują cienie. Kolory – poza grzywką i brodą bohatera – rzadko są naturalne. Za to dość często kontrastowe i bardzo wysycone (czerwień, granat, żółcień, odcienie niebieskiego i zielonego, dużo czerni).
Są elementy fantasy (Odyn i Thor) oraz odniesienia do odkryć geograficznych.
Sceny walki i śmierci pokazane są poprzez zamach uzbrojonej ręki bądź umarłe ciało lub odcięta głowa. Rzadko widzimy sam cios czy rysunki walki.
Na pewno oprawa pasuje do klimatu opowieści, mieszanki historii, baśni i legend, przypominającej wierszowane sagi Wikingów. Ciekawe doświadczenie, aczkolwiek z punktu widzenia wartości estetycznych rysunku niespecjalnie zachęcająca do dalszej eksploracji stylu autora.
Komiks przeczytany w ramach czerwcowego wyzwania LC – książka z ilustracjami.

Nietypowy komiks duńskiego autora i zarazem rysownika. Akcja rozgrywa się (nie licząc retrospekcji) w roku 1000 na … Grenlandii. Jej osią jest konflikt pomiędzy starym i nowym, pogańskimi wierzeniami Wikingów, a chrześcijaństwem oraz dwoma pokoleniami Skandynawów. Uosabia to spór pomiędzy Erykiem Rudym, a jego synem Leifem Eriksonem (domniemanym odkrywcą Ameryki).
Sama...

Przyznaję, że w pierwszej chwili specyficzna kreska, jaką operuje Mosdal wprawiła mnie w konsternację. Ilustracje są z jednej strony są toporne, wręcz karykaturalne, z drugiej napawają niepokojem. W miarę lektury okazuje się, że dobrze oddają posępny klimat i wydarzenia balansujące na granicy szaleństwa, stanowiące mieszaninę brutalnej walki, krwawych mordów, mrocznych czarów i okrucieństwa.

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2020/01/eryk-rudy-opowiesc-zimowa-sren-mosdal.html

Przyznaję, że w pierwszej chwili specyficzna kreska, jaką operuje Mosdal wprawiła mnie w konsternację. Ilustracje są z jednej strony są toporne, wręcz karykaturalne, z drugiej napawają niepokojem. W miarę lektury okazuje się, że dobrze oddają posępny klimat i wydarzenia balansujące na granicy szaleństwa, stanowiące mieszaninę brutalnej walki, krwawych mordów, mrocznych...

Komiks z nietypową kreską, która mimo wszystko nie przeszkadzałaby tak bardzo, gdyby nie sztucznie udziwniona fabuła. Bohaterowie plączą się bez ładu i składu, człowiek ma wrażenie chaosu, bogowie są jakby niepotrzebnym dodatkiem. Na plus odmienna historia wikingów.

Komiks z nietypową kreską, która mimo wszystko nie przeszkadzałaby tak bardzo, gdyby nie sztucznie udziwniona fabuła. Bohaterowie plączą się bez ładu i składu, człowiek ma wrażenie chaosu, bogowie są jakby niepotrzebnym dodatkiem. Na plus odmienna historia wikingów.

Brutalna, zimna i surowa. Taka jest postać Eryka Rudego, wikińskiego osadnika Grenlandii z X w., w oczach duńskiego twórcy Sørena Mosdala.
To uniwersalna opowieść o konflikcie - o władzę i pozycję w rodzinie.
To też historia o starych bogach i nowym Bogu. I krwawych początkach chrystianizacji.
Na koniec - moim zdaniem to komiksowa odpowiedź na popularność "Gry o tron".
Historię spójnie dopełnia ascetyczny obraz - syntetyczne, zgeometryzowane formy i ograniczona paleta barw, co kilka stron wybuchająca płomienną czerwienią. To zdecydowanie kolor Eryka - niezależnie, czy walczy, czy kontempluje. Umacnia to w czytelniku odczucie niechęci i strachu - zarówno wobec charyzmatycznego Eryka-przywódcy osadników, jak i surowego Eryka-ojca.
"Odin and Jesus will never make peace. And neither shall we."

Brutalna, zimna i surowa. Taka jest postać Eryka Rudego, wikińskiego osadnika Grenlandii z X w., w oczach duńskiego twórcy Sørena Mosdala.
To uniwersalna opowieść o konflikcie - o władzę i pozycję w rodzinie.
To też historia o starych bogach i nowym Bogu. I krwawych początkach chrystianizacji.
Na koniec - moim zdaniem to komiksowa odpowiedź na popularność "Gry o...

Wikingowie, ich wierzenia oraz podboje to nośny temat dla popkultury. (...) Twórcy komiksowi po barbarzyńców z Północy sięgają równie często. Najbardziej znanym cyklem jest oczywiście Thorgal, ale wspomnieć także wypada o dyptyku Asgard. W ubiegłym roku oficyna Centrala opublikowała album noszący tytuł Eryk Rudy. Opowieść zimowa” autorstwa Sørena Mosdala, którego fabuła zainspirowana została autentycznymi wydarzeniami kolonizacji Grenlandii przez Wikingów.

Tytułowy bohater omawianego komiksu – Eryk Thorwaldsson, który przydomek Rudy zyskał z powodu koloru włosów – to postać historyczna. Urodził się w Norwegii, z której został wygnany za morderstwo, najpierw osiedlił się w północno-zachodniej Islandii, ale tam również popadł w konflikt z sąsiadem, który skończył się krwawą masakrą. Znów został skazany na banicję. W nowym miejscu nie przebywał zbyt długo, bo doszło do kolejnych rękoczynów. I znów Eryk wraz z rodziną musiał uciekać, tym razem postanowił pożeglować na północ. Tak w 982 roku trafił na niezamieszkałą Grenlandię, gdzie się osiadł. Ściągnął na wyspę dużą grupę kolonistów, którzy zbudowali kilka osad. Thorwaldsson władał wyspą aż do swojej śmierci, czyli około dwudziestu lat. Tyle jeśli chodzi o suche fakty. Część z nich możemy poznać podczas lektury komiksu, gdyż pojawiają się w formie retrospektywnych epizodów, ale na potrzeby spójności opowieści zostały delikatnie przetworzone.

Historia, którą opowiada Mosdal jest posępna i surowa. Fabuła rozpoczyna się od powrotu jednego z synów protagonisty, Leifa, z Norwegii na wyspę. Potomek przywozi ze sobą królewskiego kapłana, który ma nawrócić mieszkańców Grenlandii na chrześcijaństwo. To się Erykowi zupełnie nie podoba, jeszcze mniej mu się podoba, że syn wziął chrzest. Konflikt narasta z dnia na dzień, a finał jest, oczywiście, krwawy. Co by nie mówić, protagonista nie ma sympatycznego charakteru. Scenarzysta poświęca sporo uwagi, aby ukazać porywczy temperament wodza. Czytelnik może i z każdą kolejną planszą zaczyna lepiej rozumieć zachowanie głównego bohatera, jednak nie wpływa to na ewentualną sympatię. Eryka Rudego nie da się lubić. Zresztą w komiksie nie występuje żadna w pełni pozytywna osoba, a bohaterów jest całkiem sporo.

Lektura wymaga od czytelnika niemało uwagi, gdyż fabuła jest wielowątkowa, a do tego scenarzysta płynnie miesza porządek realny, naturalistyczny z magicznym. Stara wiara ściera się z nową. Cuda czynią i pogański czarownik, i katolicki ksiądz. W końcu walczą o „niewinne” dusze. Z jednej strony Odyn i demony, a z drugiej „magia” krzyża. Warto nadmienić, że bitewne sceny mają bardzo brutalny przebieg: odcięte kończyny, latające głowy i morze krwi....

- - -
cały tekst do przeczytania tu:
https://dybuk.wordpress.com/2017/02/15/eryk-rudy-opowiesc-zimowa/

Wikingowie, ich wierzenia oraz podboje to nośny temat dla popkultury. (...) Twórcy komiksowi po barbarzyńców z Północy sięgają równie często. Najbardziej znanym cyklem jest oczywiście Thorgal, ale wspomnieć także wypada o dyptyku Asgard. W ubiegłym roku oficyna Centrala opublikowała album noszący tytuł Eryk Rudy. Opowieść zimowa” autorstwa Sørena Mosdala, którego fabuła...

Toporna kreska nie każdemu musi odpowiadać, ale jak dla mnie podkreśla surowość opisywanej historii. Uproszczona warstwa graficzna sprzyja bowiem uwydatnieniu mrocznego klimatu opowieści.

Jej bohaterowie są skonstruowani w taki sposób, że żadnego nie da się polubić w stu procentach - są więc zwyczajnie ludzcy (no, prawie). Co prawda ich motywacji trzeba się czasem domyślać, a do samej opowieści niejednokrotnie wkrada się chaos, tym nie mniej nie psuje on nadmiernie odbioru. Pozycja godna polecenia i przeczytania.

Toporna kreska nie każdemu musi odpowiadać, ale jak dla mnie podkreśla surowość opisywanej historii. Uproszczona warstwa graficzna sprzyja bowiem uwydatnieniu mrocznego klimatu opowieści.

Jej bohaterowie są skonstruowani w taki sposób, że żadnego nie da się polubić w stu procentach - są więc zwyczajnie ludzcy (no, prawie). Co prawda ich motywacji trzeba się czasem...

Mocna, surowa opowieść o Wikingach, w której porządek ludzki miesza się z boskim. Świetnie pasuje do tego kreska bliska twórczości Mike'a Mignoli

Mocna, surowa opowieść o Wikingach, w której porządek ludzki miesza się z boskim. Świetnie pasuje do tego kreska bliska twórczości Mike'a Mignoli