Strona dobra traci na sile, a wrogów przybywa. Jedynym ratunkiem wydaje się być połączenie sił wszystkich pozostałych Servampów, by ostatecznie pokonać Tsubakiego. Jednak łatwiej powiedzieć niż zrobić.

"- A ty Kuro? Nie masz żadnych podwładnych?
- A wyglądam?
- Ani jednego?
- Nie jestem takim grzecznym wampirkiem jak Lily.
- "Grzecznym"? Aleś mu pojechał.
- Sam przecież słyszałeś, że tworzenie podwładnych polega na ofiarowaniu swojej krwi człowiekowi, który właśnie umiera albo jest na granicy śmierci. Ale skąd ja mam niby wiedzieć, czy ktoś taki naprawdę chce dalej żyć? Nikt mi tego nie powie. Więc po co mam sobie zawracać głowę? To w ogóle nie jest moja sprawa."

Bardzo dobrym pomysłem okazuje się streszczenie, słowa kluczowe oraz przedstawieni najważniejsi bohaterowie we wstępie. Nawet, jeśli czytało się Servampa dawno temu, można łatwo nadrobić zaległości bez strat. Nie trzeba czytać od nowa.

Wreszcie wkraczają do akcji kolejni dwaj ulubieńcy. Zdecydowanie najbardziej wybuchowa parka, przy której nikt o zdrowych zmysłach nie chciałby się znaleźć. Ci panowie się nienawidzą i nawet tego nie ukrywają. Jednak Eve jest chyba bardziej specyficzny od swojego Servampa. Na ten moment niewiele można o nich powiedzieć, ale humor, jakiego dostarczają jest niezastąpiony.

"Dość mam takich żałosnych chłystków jak ty. W ogóle to czemu, kiedy, gdzie, za pomocą czego i w jaki sposób udało ci się zostać kimś? Bez przerwy mamlesz jakieś bajeczki rodem z komiksów dla trzynastolatków, a tak naprawdę nie masz NIC! Cały czas pozostajesz nikim."

Dwóch specyficznych i silnych typów. Charakterni, pyskaci i przystojni. Jest na kim oko zawiesić. Jednak samo ich zachowanie... Jestem ciekawa przeszłości obu panów, bo tam na pewno jest ukryta odpowiedź, czemu postępują tak, a nie inaczej.

"Wyobraźnia jest naszą bronią. To ona góruje nad całym zewnętrznym światem."

Przyznaję, że gdybym nie oglądała wcześniej anime, moment z 27 rozdziału zapewne by mnie wzruszył. Mahiru nie wie zbyt wiele o Kuro, ale zauważył jedną, prostą rzecz. Do tego sposób, w jaki o nim mówił... Chyba tylko manga wywołałaby takie emocje.

"Był leniwy. Ciągle obijał się w moim mieszkaniu. Uwielbiał ramen i czipsy. Wampir, który był kompletnym nierobem. Non stop powtarzał "to upierdliwe", albo "zawracanie głowy"... Ale w końcu zawsze wszystkich chronił."

Najbardziej liczyłam na jakąkolwiek walkę między Lichtem, a Higanem, a co otrzymałam? Niemal końcówkę, gdzie jeden jest już całkowicie wyczerpany i sponiewierany, a ja nawet nie wiem, jak do tego doszło... No przepraszam, ale bardziej cenię sobie bijatyki niż cukierkowe kadry bohaterów. Dlatego zawiodłam się po raz kolejny. Dobrze, że humor przynajmniej próbuje nadrabiać te braki w akcji. Standardowo polecam.

"To, co potrafisz, nie powinno cię ograniczać. Trzeba robić to, co się chce. Nie mów, że chcesz zostać kimś. Po prostu podążaj do celu."

Strona dobra traci na sile, a wrogów przybywa. Jedynym ratunkiem wydaje się być połączenie sił wszystkich pozostałych Servampów, by ostatecznie pokonać Tsubakiego. Jednak łatwiej powiedzieć niż zrobić.

"- A ty Kuro? Nie masz żadnych podwładnych?
- A wyglądam?
- Ani jednego?
- Nie jestem takim grzecznym wampirkiem jak Lily.
- "Grzecznym"? Aleś mu pojechał.
- Sam przecież...

Akcja się rozkręca. Ta manga jest coraz lepsza, a Kuro skrywa w sobie mnóstwo niespodzianek. Aż mnie zżera z ciekawości co dalej :D.
Gorąco polecam ! ! !

Akcja się rozkręca. Ta manga jest coraz lepsza, a Kuro skrywa w sobie mnóstwo niespodzianek. Aż mnie zżera z ciekawości co dalej :D.
Gorąco polecam ! ! !