Za sprawą serwisu LC stanęłam przed największym moim wyzwaniem czytelniczym. Na wieść o tym, że w sierpniu brzmi ono „Przeczytam komiks”, skrzywiłam się i pomyślałam: Odpuszczam. To nie dla mnie. Po jakimś czasie przyszła jednak refleksja, że prawdziwe wyzwanie polega na tym, żeby się przemóc i spróbować czegoś, na co nigdy bym się nie zdecydowała z własnej woli. Zaczęłam więc szukać komiksów, których tematy są zgodne z moimi zainteresowaniami i tak trafiłam na „Olimpię z Gdańska”.
Najpierw zaintrygowała mnie historia samego przedsięwzięcia. Komiks powstał równolegle z przedstawieniem operowym przygotowywanym w 2015 roku przez Operę Bałtycką i jest obrazkowym zaprezentowaniem libretta. Bohaterką jest Stanisława Przybyszewska, kobieta, która była związana z Gdańskiem, ma tu nawet swoją ulicę, a jeden z domów kultury nosi jej imię. Druga bohaterka to Olimpia de Gouges, wolnomyślicielka i feministka okresu Rewolucji Francuskiej, walcząca słowem o prawa kobiet i domagająca się dla nich wolności we wszelkich sferach życia. Treścią komiksu jest historia tworzenia przez polską pisarkę dramatu, którego bohaterką jest właśnie Olimpia.
Piotr Szulc i Jakub Babczyński prowadzą biografie obu kobiet równolegle. Życie Olimpii widzimy w snach, wizjach i narkotycznych majakach uzależnionej od morfiny Stanisławy. Różny jest sposób przedstawiania tych dwóch rzeczywistości. Świat zamkniętej w dusznym pokoju Przybyszewskiej narysowany jest szkicowo, z zaznaczeniem tylko niezbędnych elementów, ale klatki przedstawiające wydarzenia z jej dramatu obfitują w szczegóły, są dopracowane i bardzo ładne. Pomyślałam sobie, że Przybyszewska to taka artystka, dla której treść jej utworu była bardziej prawdziwa niż realne życie.
Książeczka mieszcząca w sobie komiks jest króciutka, ale zaskoczył mnie ogrom treści w niej przekazanej. Poczynając od świetnej okładki, przedstawiającej podwójnie skrępowaną kobietę (gorsetem i więzami),po czarno- białe rysunki mocno akcentujące podobieństwo losów obu kobiet, które ośmieliły się wyjść poza schematy i upomnieć się o prawa kobiet, aż po młodopolską koncepcję sztuki dla sztuki, głoszoną przez ojca Stanisławy, a przez nią samą odrzucaną. Autorzy zaprezentowali tu kawał historii Francji i jednocześnie zapomniany fragment historii literatury.
Nie zostanę miłośniczką komiksu, ale ten doceniam. To znakomity sposób na dotarcie z trudnymi treściami do młodszego odbiorcy i na promocję miasta. Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Gdańsku, wydając tego typu publikacje robi świetną robotę.

Za sprawą serwisu LC stanęłam przed największym moim wyzwaniem czytelniczym. Na wieść o tym, że w sierpniu brzmi ono „Przeczytam komiks”, skrzywiłam się i pomyślałam: Odpuszczam. To nie dla mnie. Po jakimś czasie przyszła jednak refleksja, że prawdziwe wyzwanie polega na tym, żeby się przemóc i spróbować czegoś, na co nigdy bym się nie zdecydowała z własnej woli. Zaczęłam...

Komiks należy uznać za przeciętny. Nawet ciekawa okładka nie odzwierciedla czarno-białego wnętrza. Przedstawiona w nim opowieść, miejscami nawet ciekawa dotyczy kwestii, które dla przeciętnego czytelnika mogą okazać się zbyt trudne w odbiorze. Oparcie komiksu na bazie utworu operowego na pewno nie należało do zadań łatwych i propozycja autorów jest godna uwagi, świadczy bowiem o tym, że można z powodzeniem realizować takie projekty. Mimo to komiks jest smutny i trudny w odbiorze, dlatego w moim mniemaniu zasługuje na 5 gwiazdek.

Komiks należy uznać za przeciętny. Nawet ciekawa okładka nie odzwierciedla czarno-białego wnętrza. Przedstawiona w nim opowieść, miejscami nawet ciekawa dotyczy kwestii, które dla przeciętnego czytelnika mogą okazać się zbyt trudne w odbiorze. Oparcie komiksu na bazie utworu operowego na pewno nie należało do zadań łatwych i propozycja autorów jest godna uwagi, świadczy...