Spodziewałem się czegoś wielkiego, otrzymałem bardzo dobre czytadło. Lemire nie jest wielkim rysownikiem, ale z każdym zeszytem kadry są ciekawsze, poza tym w pewnym momencie autor fajnie zmienia styl w zależności od przedstawianych retrospekcji. Pokazany świat to typowe postapo obecne w popkulturze i zajechane maksymalnie, ale już postać głównego bohatera dosyć oryginalna. Spójna i wciągająca seria.

(ocena dotyczy całego cyklu)

Spodziewałem się czegoś wielkiego, otrzymałem bardzo dobre czytadło. Lemire nie jest wielkim rysownikiem, ale z każdym zeszytem kadry są ciekawsze, poza tym w pewnym momencie autor fajnie zmienia styl w zależności od przedstawianych retrospekcji. Pokazany świat to typowe postapo obecne w popkulturze i zajechane maksymalnie, ale już postać głównego bohatera dosyć oryginalna....

Zbliżając się powoli do finału, Jeff Lemire musiał zmierzyć się z postawionymi przez siebie samego wcześniej pytaniami, umiejętnie i logicznie podając odpowiedzi, nie tracąc przy tym odpowiedniego klimatu i poziomu. Z bólem serca jednak muszę przyznać, że nie wyszło mu... do końca.

Rzecz dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych. Na początku poznajemy historię ekspedycji ratunkowej sprzed stu lat, która na wybrzeżach Alaski spotyka się z tajemniczą zarazą i narodzinami dziecka z jelenimi rogami, potem przenosimy się już do naszych czasów, gdzie grupa bohaterów dzieli się na dwa obozy - Gus, Jepperd i Singh ruszają na Alaskę w poszukiwaniu odpowiedzi, reszta zostaje w bezpiecznym miejscu, zmęczona uciekaniem. Ostatecznie wychodzi jednak na to, że wycieczka na północ Stanów musi zostać odłożona, gdyż niebezpieczeństwo znów powraca.

Serio, nie mam nic do pisarskich zdolności Jeffa, ten tom pod względem rozpisania bohaterów, dialogów czy zwrotów akcji jest naprawdę świetny (choć raz czy dwa Lemire leci tu na łatwiznę). Problemem jest wyjaśnienie całej fabuły. Sweet Tooth od samego początku - pomimo tego, że jest historią na wyniszczonej Ziemi i występują w nim hybrydy ludzi i zwierząt - wydawał się historią wyjątkowo przyziemną. Skupiającą się bardziej na relacjach międzyludzkich, na przywiązaniu, na zaufaniu i tym podobnym sprawom. Więc wyjaśnienie głównego wątku zarazy to dla mnie totalna porażka, kiepskiego rodzaju sci-fi wymyślone na poczekaniu, po prostu tego nie kupuję. Owszem, jest logiczne, jest sensowne i prawdopodobnie w kompletnie innej historii robiłoby ogromne wrażenie. Tu... jest po prostu marne. Na szczęście wszystkie inne aspekty komiksu wciąż stoją na bardzo wysokim poziomie. Jepperd ciągnie historię akcji, Gus obyczajówki, jest trochę smutku i zaskoczeń, jest i nadzieja na kozacki finał - choć tu pewnie tylko pod względem sensacji, nie wróżę jakichś specjalnych odkryć na temat głównej tajemnicy...

Zbliżając się powoli do finału, Jeff Lemire musiał zmierzyć się z postawionymi przez siebie samego wcześniej pytaniami, umiejętnie i logicznie podając odpowiedzi, nie tracąc przy tym odpowiedniego klimatu i poziomu. Z bólem serca jednak muszę przyznać, że nie wyszło mu... do końca.

Rzecz dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych. Na początku poznajemy historię ekspedycji...