No kocham no <3

No kocham no <3

Nudna, przewidywalna i zbyt cukierkowa, nie polecam

Nudna, przewidywalna i zbyt cukierkowa, nie polecam

Fajna ,lekka ,akurat na jeden raz. W gorszy dzień na pewno poprawi humor choć trochę .Za najlepszą historię uważam oczywiście tą główną ,tytułową oraz Hanako z ławki obok. Nie jest to arcydzieło i oczywiście nie tego się spodziewałam ale mangę śmiało bym poleciła :)

Fajna ,lekka ,akurat na jeden raz. W gorszy dzień na pewno poprawi humor choć trochę .Za najlepszą historię uważam oczywiście tą główną ,tytułową oraz Hanako z ławki obok. Nie jest to arcydzieło i oczywiście nie tego się spodziewałam ale mangę śmiało bym poleciła :)

Przyznam się, że już całe wieki nie czytałam shoujo więc mogę nie być świadoma wszystkich współczesnych trendów w nich występujących, niemniej jednak tomik ten uważam za całkiem udany.
Cóż, należy zacząć od tego, że całość właściwie dzieli się na cztery osobne historie różniące się znacznie poziomem i treścią...
1. Rock na szóstkę - tytułowa i najdłuższa historia, pierwsza jednotomówka autorki. Mamy tu dość typowy schemat - pilna uczennica i rebeliant, którego świat jest znacznie bardziej ciekawy niż jej. Mimo tego główną bohaterkę da się polubić - jest sympatyczna i na swój sposób zabawna (marzenie o staniu się urzędniczką - bezcenne xD). Z kolei protagonista, gdy jego postać jest już bliżej nakreślona, też jest niczego sobie. Manga jakich wiele o zmianach i dojrzewaniu psychicznym i emocjonalnym, jednak ma w sobie to coś, dzięki czemu pozytywnie zapada w pamięć.
2. Hanako z ławki obok - wg autorki niektórzy twierdzą, że jest nie w jej stylu. Czy naprawdę? Cóż, być może, gdyż ta historia jest słodko-gorzka, nie nadająca się zupełnie do zekranizowania przez mainstreamowy Hollywood ;) i faktycznie pod tym kątem nieco odstająca od reszty. Choć 3/4 tomiku jest przyjemne w odbiorze, to myślę że to właśnie ta opowieść najbardziej mnie urzekła. Przede wszystkim mamy tu świetny, unikalny pomysł na fabułę. Jest on tak bardzo unikalny, iż w pierwszym momencie liczyłam jeszcze na jakieś niespodziewane zwroty akcji wpadające w szablon shoujo, ale nie! Pozytywnie mnie zaskoczyła. Końcowa karteczka pięknie zamyka jakby wszystko w całość.
3. Troje do kochania - druga manga autorki i w mojej opinii najgorsza z tu przedstawionych. Nie dość, że fabuła jest tak szablonowa jak to tylko możliwe (przyjaciele z dzieciństwa, miłosny trójkąt itp.),to jeszcze do tego dialogi są momentami strasznie pretensjonalne. Fuj, fuj i jeszcze raz fuj. Czytając to czytelnik staje się momentami aż zażenowany poziomem tego, co widzi. Na domiar złego bohaterowie nie wyróżniają się zupełnie niczym - ani pod względem osobowości, ani wyglądu. Nuda i dziecinada - podobna historia z tego typu dialogami mogłaby się jeszcze wydarzyć w podstawówce, ale nie w liceum...
4. Czemu wciąż go obserwuję? - debiutancka manga autorki, co widać chociażby po... ekhem, nie najpiękniejszym arcie "tytułowym". Chociaż tutaj też nie ma niczego odkrywczego, to jednak dość znany temat został potraktowany niejako na nowo. Na plus zdecydowanie bohaterka nie wyrażająca emocji - miła odmiana w gąszczu rozwrzeszczanych, płaczących i czerwieniących się z byle powodu postaci występujących w innych mangach tego gatunku.
Cóż, po całości momentami widać że kreska w miarę nabierania wprawy stawała się coraz piękniejsza, jednak niespecjalnie to jakoś przeszkadza w czytaniu (tym bardziej, że - na szczęście - styl kreski zmienia się z historii na historię a nie ze strony na stronę). Zdecydowanie miła odmiana po mało realistycznych pod kątem rozwoju wydarzeń yaoi'cach - tutaj wszystko (poza historią nr 3) jest logiczne i spójne.
Co do wydania mam drobną uwagę na minus - dlaczego nie przetłumaczono notek od mangaki? Zostawiono tylko puste miejsce (bez jakiejkolwiek nawet informacji, co tam pierwotnie było!) licząc chyba na to, że ze względu na niski poziom inteligencji czytelnik nie domyśli się, że czegoś brakuje... Puste miejsca niestety dość mocno rzucają się w oczy, a każdy kto czytał jakąkolwiek mangę więcej niż parę razy w życiu od razu zauważy, w czym rzecz. Ech :/
Mimo wszystko mangę szczerze polecam :)

Przyznam się, że już całe wieki nie czytałam shoujo więc mogę nie być świadoma wszystkich współczesnych trendów w nich występujących, niemniej jednak tomik ten uważam za całkiem udany.
Cóż, należy zacząć od tego, że całość właściwie dzieli się na cztery osobne historie różniące się znacznie poziomem i treścią...
1. Rock na szóstkę - tytułowa i najdłuższa historia, pierwsza...

Miła dla oka, dobrze i szybko się czyta, idealna na zabicie nudy ;)
Jednak myślałam, że wątek związany z klubem muzycznym będzie bardziej rozbudowany. Nie żałuję zakupu i polecam wszystkim, którzy lubią spokojne, nastrojowe opowieści,

Miła dla oka, dobrze i szybko się czyta, idealna na zabicie nudy ;)
Jednak myślałam, że wątek związany z klubem muzycznym będzie bardziej rozbudowany. Nie żałuję zakupu i polecam wszystkim, którzy lubią spokojne, nastrojowe opowieści,

Kilka historii- wszystkie bardzo fajne i ciekawe! :D polecam!

Kilka historii- wszystkie bardzo fajne i ciekawe! :D polecam!

Nie rozumiem zachwytu... Płytkie, bezbarwne, mdłe, przewidywalne historie. Rozumiem, że tomik zbudowany jest z aż czterech historii, ale odczuwam zdecydowany brak jakiejkolwiek głębi. Echhh może po prostu wyrosłam już z shojo...

Nie rozumiem zachwytu... Płytkie, bezbarwne, mdłe, przewidywalne historie. Rozumiem, że tomik zbudowany jest z aż czterech historii, ale odczuwam zdecydowany brak jakiejkolwiek głębi. Echhh może po prostu wyrosłam już z shojo...

Przyjemna lektura. Bardzo podobała mi się historia "Hanako z ławki obok". Jednak zabrakło, jak dla mnie, tego symbolicznego pocałunku na koniec, dlatego nie czuję do końca satysfakcji. Mimo wszystko polecam.

Przyjemna lektura. Bardzo podobała mi się historia "Hanako z ławki obok". Jednak zabrakło, jak dla mnie, tego symbolicznego pocałunku na koniec, dlatego nie czuję do końca satysfakcji. Mimo wszystko polecam.

Gdyby od najmłodszych lat wpajano Wam, że nie należy łamać jakichkolwiek reguł, robilibyście tak? Miyako Katagawa właśnie tak miała. Jej świętej pamięci ojciec mówił, że należy przestrzegać wszelkich zasad, a wtedy w życiu nie napotka żadnych problemów. Wszystko robi tak jak chciał jej tato – dobrze się uczy, chce zostać urzędniczką i trzyma się (dość rygorystycznego) regulaminu szkoły. Jednak Miyako w swoim idealnym życiu ma coś co wykracza poza sztywne ramy zasad. Kocha grać na gitarze. Szkoła, do której uczęszcza surowo zabrania zakładania zespołów muzycznych, więc pasja dziewczyny jest tylko i wyłącznie jej małą tajemnicą. Lecz do czasu... Kiedy poproszona przez koleżankę przestawia graty klubu teatralnego, znajduje w nich gitarę i pod wpływem impulsu zaczyna na niej grać. Dopiero po chwili orientuje się, że Azuma – chłopak z jej klasy – widział i słyszał jej małe przedstawienie.


Tak przedstawia się tytułowa historia z tego tomiku – Rock na Szóstkę. Prócz niej mamy jeszcze trzy oneshoty. Jedna z nich jest trochę smutna – Hanako z ławki obok, dwie pozostałe trochę weselsze – Troje do kochania i Czemu wciąż go obserwuję?. Jednakże skupmy się na razie na opowieści o Miyako.

Jak już pisałam w szkole Miyako jest kategoryczny zakaz zakładania zespołów, dlatego Katagawa boli się, że ktoś może odkryć jej talent i posądzić o coś czego by nie zrobiła, a mianowicie założenia czy dołączenia do zespołu. Cała sytuacja zmiana się o sto osiemdziesiąt stopni kiedy to Azuma nagrywa filmik z Miyako w roli gitarzystki. Oczywiście dziewczyna nie chce aby szkoła się dowiedziała o tym zajściu i przystaje na mały szantaż chłopaka – zostaje gitarzystką w jego zespole. Według mnie cała ta sytuacja jest dość typowa jak na shoujo. Dziewczyna z ukrytym talentem, chłopak który nakrywa ją na „zbrodni”, by później przycisnąć ją do muru. Ale czego by nie mówić, ten chwyt zawsze działa. W tym momencie całkowicie oddałam się opowieści i czytałam ciąg dalszy z zapartym tchem.(...)

Czytaj dalej na: http://manga-no-tsuki.blogspot.com/2014/05/42-rock-na-szostke-kana-watanabe.html

Gdyby od najmłodszych lat wpajano Wam, że nie należy łamać jakichkolwiek reguł, robilibyście tak? Miyako Katagawa właśnie tak miała. Jej świętej pamięci ojciec mówił, że należy przestrzegać wszelkich zasad, a wtedy w życiu nie napotka żadnych problemów. Wszystko robi tak jak chciał jej tato – dobrze się uczy, chce zostać urzędniczką i trzyma się (dość rygorystycznego)...

Lekka i przyjemna lektura. Główna bohaterka jest wprost urocza.

Lekka i przyjemna lektura. Główna bohaterka jest wprost urocza.