Książka przydatna jako spis dzieł literackich inspirowanych dziejami bajecznymi, ale w lekturze niestety rozczarowująca, nawet w pełniejszym drugim wydaniu (z białą okładką). Omówienia kolejnych utworów literackich często koncentrują się na streszczeniu fabuły i porównaniu jej z przekazami kronikarskimi. Warstwa analityczna jest wątła, czasami chaotyczna i w zbyt małym stopniu uwzględniająca tradycję ludową.

Książka przydatna jako spis dzieł literackich inspirowanych dziejami bajecznymi, ale w lekturze niestety rozczarowująca, nawet w pełniejszym drugim wydaniu (z białą okładką). Omówienia kolejnych utworów literackich często koncentrują się na streszczeniu fabuły i porównaniu jej z przekazami kronikarskimi. Warstwa analityczna jest wątła, czasami chaotyczna i w zbyt małym...

Julian Maślanka (ur. 1930),prof. dr hab., napisał to w 1984 i po 33 latach doczekał się na LC 6,2 (5 ocen i 2 opinie). Jeżeli ta pozycja miałaby być istotna tylko dla profesjonalistów, to po co wydawać aż 20 000 tys. egzemplarzy, a jeśli - i dla normalnych śmiertelników, to sposób pisania wykluczył możliwość osiągnięcia celu.

Nie zmierzam wydawać merytorycznej opinii bo w poruszanej materii szczęśliwie jestem zielony; „szczęśliwie” bo po co mnie taka wiedza??? Zauważam natomiast, że „większą” połowę książki zajmuje epoka romantyzmu, której wszelkie tytułowe „dzieje bajeczne” zostały niezliczone razy przewałkowane na wszelkie możliwe sposoby oraz, co gorsza, że książka się na tym kończy.

Pomijając całą polską literaturę ostatnich 200 lat, skupiam się na Wyspiańskim, bo przez niego czuję się zrobiony w jajo!! Przecież sam Maślanka we „Wstępie” pisze (s. 6-7):
„Dzieje bajeczne stały się inspiracyjnym źródłem dla wielu utworów literackich. Samo tylko podanie o Wandzie, cieszące się zresztą największą popularnością, było przetwarzane literacko - jeśli tak można powiedzieć - kilkadziesiąt razy, w tym także piórem tej miary, co Zygmunt Krasiński, Cyprian Norwid, Stanisław Wyspiański.....”

I co??? Nic - ZERO o Wyspiańskim, bo książkę zamyka „Stara Baśń”. Poza tym, tak usypiająco pisać to też sztuka. Dodatkowy efekt to zdziwienie. Zdziwienie, ze „dzieje bajeczne” Polski są tak ubogie i ograniczone.
Tylko, że ja nie wierzę, bo miałem znajomego pasjonującego się polskimi zamczyskami i on potrafił ciekawie snuć „dzieje bajeczne” godzinami.

Julian Maślanka (ur. 1930),prof. dr hab., napisał to w 1984 i po 33 latach doczekał się na LC 6,2 (5 ocen i 2 opinie). Jeżeli ta pozycja miałaby być istotna tylko dla profesjonalistów, to po co wydawać aż 20 000 tys. egzemplarzy, a jeśli - i dla normalnych śmiertelników, to sposób pisania wykluczył możliwość osiągnięcia ...

Zabawnie, ale i krytycznie - uwielbiam subtelny przekaz w tekście "ten dramat jest tak beznadziejny, że nie powinienem go tu wymieniać. Ale jest TAK BEZNADZIEJNY, że poświęcę mu kilka stron".
Kto by pomyślał, że Popiel II w końcu doczekał się własnego fun clubu. Słabość do tych złych zaczęła się dużo wcześniej niż trwającą aktualnie moda. Na swój sposób to przerażające...

Zabawnie, ale i krytycznie - uwielbiam subtelny przekaz w tekście "ten dramat jest tak beznadziejny, że nie powinienem go tu wymieniać. Ale jest TAK BEZNADZIEJNY, że poświęcę mu kilka stron".
Kto by pomyślał, że Popiel II w końcu doczekał się własnego fun clubu. Słabość do tych złych zaczęła się dużo wcześniej niż trwającą aktualnie moda. Na swój sposób to...

Historycznoliterackie opracowanie przedstawiania "dziejów bajecznych" państwa polskiego - zapisanych w średniowiecznych kronikach legend o Lechu, Piaście, Kraku czy Wandzie. Od początku wieku XVIII i poszukiwań "szlachetnych rodowodów", przez oświeceniową krytykę, po romantyczną fascynację i ujęcie w historycznym cyklu Józefa Kraszewskiego. Autor przywołuje rozmaite spojrzenia, wymienia wielu podejmujących tematykę twórców (Krasicki, Niemcewicz, Naruszewicz, Wężyk, Słowacki, Krasiński, Norwid, Deotyma...) i opisuje ich (mniej lub bardziej znane) dzieła. Dodatkowo prezentowane jest podejście uznanych historyków, usiłujących w różny sposób wyjaśniać genezę fantastycznych opowieści. Cenna pozycja.

Historycznoliterackie opracowanie przedstawiania "dziejów bajecznych" państwa polskiego - zapisanych w średniowiecznych kronikach legend o Lechu, Piaście, Kraku czy Wandzie. Od początku wieku XVIII i poszukiwań "szlachetnych rodowodów", przez oświeceniową krytykę, po romantyczną fascynację i ujęcie w historycznym cyklu Józefa Kraszewskiego. Autor przywołuje rozmaite...