Chyba jeszcze nigdy nie dałem żadnej książce 1 gwiazdki... Omijać szerokim łukiem. Tylko dla super-wielkich fanów Black Sabbath i Ozzy'ego, którzy przeczytali już wszystko i nie mają co robić. Autor (autorzy?) przeskakuje tam i z powrotem, człowiek ma taki kołowrót, że nie wie, w którym momencie czasowym się aktualnie znajduje, ani czy aktualnie mowa o BS czy solowej karierze Ozziego. Autor się wyraźnie gubi w faktach - na przykład raz pisze, że Ozzy nigdy, ale to przenigdy nie zabił żadnego kota jak mu się to zarzuca, po czym bez żenady i refleksji kilkadziesiąt stron dalej pisze o całej armii zabitych przez wokalistę kotów. Ale najbardziej wymiękłem, gdy o utworze "Sweat Leaf" pisze, że ten utwór nie traktuje o marihuanie jak to się powszechnie uważa, ale o... herbacie. Tak więc sami widzicie...

Chyba jeszcze nigdy nie dałem żadnej książce 1 gwiazdki... Omijać szerokim łukiem. Tylko dla super-wielkich fanów Black Sabbath i Ozzy'ego, którzy przeczytali już wszystko i nie mają co robić. Autor (autorzy?) przeskakuje tam i z powrotem, człowiek ma taki kołowrót, że nie wie, w którym momencie czasowym się aktualnie znajduje, ani czy aktualnie mowa o BS czy solowej...

3,25*

3,25*

Jako wierny fan czwórki z Birmingham musiałem kupić tę książkę. Dziś bym raczej po nią nie sięgnął. Dość sztampowo opisane losy zespołu, a właściwie losy kolejnych płyt.

Jako wierny fan czwórki z Birmingham musiałem kupić tę książkę. Dziś bym raczej po nią nie sięgnął. Dość sztampowo opisane losy zespołu, a właściwie losy kolejnych płyt.

Na tamte czasy spoko, teraz o Black Sabbath wyszło dużo lepszych pozycji, a jeszcze są przecież doskonałe biografie Ozziego i Iomiego. Dziwi mnie tylko zachwyt autora nad płytą Tyr, umiejszanie wartości Headles Cross, i zachwyt tylko i wyłącznie nad Ozzym

Na tamte czasy spoko, teraz o Black Sabbath wyszło dużo lepszych pozycji, a jeszcze są przecież doskonałe biografie Ozziego i Iomiego. Dziwi mnie tylko zachwyt autora nad płytą Tyr, umiejszanie wartości Headles Cross, i zachwyt tylko i wyłącznie nad Ozzym

Kurde, zupełnie tu obiektywny nie będę, ale to już tak skrajnie. Wszystko co zostało napisane i pewnie jeszcze będzie o Black Sabbath potraktowałem i potraktuję bez krytycznie. Kocham tą kapelę, pamiętam jak mając chyba z 12 lat usłyszałem utwór "Paranoid" i wiedziałem, że to jest dokładnie ten rodzaj rocka, który pokocham. Szczególnie głos wokalisty - swego rodzaju apokaliptyczny, niczym maszyna, monotonny (tu w dobrym znaczeniu tego słowa),cholernie charakterystyczna barwa głosu, nietypowa.
No nic, to była pierwsza książka, którą przeczytałem o tej kapeli. Stąd sentyment. Informacje konkretne (może trochę to zbyt encyklopedyczne było). Z tego co pamiętam to nie było jakoś wiele o tym co chłopaki czynili kiedy nie nagrywali. Zresztą czytając o Black Sabbath nigdy jakoś mnie to nie interesowało. Ta muzyka jest tak genialna, z taką atmosferą, że tylko na tym się skupiałem. O ile dobrze pamiętam książka ta kończy się na płycie "Cross purposes", a dla każdego fana tej grupy wiadomym jest, że później coś tam towarzystwo z Birmingham nagrało.
Może to nie tyle recenzja książki, ale mój zachwyt nad tą kapelą, ale książę polecam przeczytać, ponieważ jest ogólnie sensowna i nie ma się do czego "dowalić".

Kurde, zupełnie tu obiektywny nie będę, ale to już tak skrajnie. Wszystko co zostało napisane i pewnie jeszcze będzie o Black Sabbath potraktowałem i potraktuję bez krytycznie. Kocham tą kapelę, pamiętam jak mając chyba z 12 lat usłyszałem utwór "Paranoid" i wiedziałem, że to jest dokładnie ten rodzaj rocka, który pokocham. Szczególnie głos wokalisty - swego rodzaju...