Naprawdę niezły utworek; w poprzek stający tezie, że literacka próba wczesnej Nałkowskiej nie była szczególnie wysoka. Tymczasem widzimy pączkujące już trendy, które pojawią się w późniejszej prozie warszawianki, w tym dążność, by pewne rzeczy działy się extra muros, poza obserwowaną narracją. Powieść, mam wrażenie, ewidentnie inspirowana jest „Portretem Doriana Greya”, sam zresztą książę Jerzy wspomina Oscara Wilde’a nie bez kozery, bo spora część utworu wygląda jak transmutacja trójki estetyk Henry – środkowy Dorian – etyczny Bazyli na realia Polski dnia przedrewolucyjnego z odpowiednią triadą estetyk-indywidualista Zieniowicz – Dorianowa narratorka – etyczny Jan socjalista. Nałkowska dołożyła jeszcze czwartą postać, która syntezuje początkowo opozycyjne wobec siebie założenia estetyzmu i socjalizmu – tytułowego księcia Jerzego właśnie. W trakcie 167 stron za sprawą tegoż dokona się naprawdę nieźle rozpisana metamorfoza charakteru naszej drogiej Ali (narratorki) zachwyconej najpierw poetą Zienowiczem i arystokratycznym oskaro-wildyzmem („bezużyteczność jest koroną artyzmu, najszczytniejszym przejawem piękna”),później zaintrygowaną myślą nie tyle może Marksa, co samą naturą kierunku socjo-antysalonowego (Jan),by w końcu odnaleźć pełnię w fuzji obu podejść za sprawą księcia Jerzego i stać się dobrą, choć tragiczną postacią. Przeprowadzenie sensownej metamorfozy na tak niedługim odcinku tekstu to nie lada sztuka; sama kreacja Alicji – próżnej, inteligentnej narratorki, od której jednak spotykamy postacie znacznie przebieglejsze i mądrzejsze, których czarowi ulega – jest naprawdę godna podziwu. Uwielbiam modernistyczną manierę Nałkowskiej, jej nieokrzesane, podwójne myślniki na końcach wersów, aplikowanie elementu epistolograficznego, susy czasowe, język niby szybki i transparentny, ale wchodzący na wysoki rejestr leksykalny (poznałem nowe słowo: humbug!). Wrażenie zrobiła na mnie także (rok wydania: 1907, przypominam) scena kobiecego zbliżenia rozpisana z sensownym założeniem, że literatura piękna nie ma być lekcją biologii.

I to tyle z refleksji na szybko. Zdecydowanie polecam.

Naprawdę niezły utworek; w poprzek stający tezie, że literacka próba wczesnej Nałkowskiej nie była szczególnie wysoka. Tymczasem widzimy pączkujące już trendy, które pojawią się w późniejszej prozie warszawianki, w tym dążność, by pewne rzeczy działy się extra muros, poza obserwowaną narracją. Powieść, mam wrażenie, ewidentnie inspirowana jest „Portretem Doriana Greya”, sam...

Niestety, pierwsze utwory Nałkowskiej są słabsze. "Książę" z 1907 r. jest trudny, a może bardziej nudny w czytaniu. Powieść pisana w pierwszej osobie, bohaterka, młoda dziewczyna szuka miłości wytrwale flirtując, a wszystko podlane rewolucyjnym sosem.

Niestety, pierwsze utwory Nałkowskiej są słabsze. "Książę" z 1907 r. jest trudny, a może bardziej nudny w czytaniu. Powieść pisana w pierwszej osobie, bohaterka, młoda dziewczyna szuka miłości wytrwale flirtując, a wszystko podlane rewolucyjnym sosem.

Książka, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła - porusza trudne tematy, jest smutna, ale zmusza do myślenia. Ma wiele wymiarów i myślę, że, ilu czytelników, tyle jej interpretacji. Dla mnie przede wszystkim była o kobiecie, która nagle odkrywa, czym jest miłość i ryzykuje dla niej wszystko...Niestety, życie nie jest bajką.

Książka, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła - porusza trudne tematy, jest smutna, ale zmusza do myślenia. Ma wiele wymiarów i myślę, że, ilu czytelników, tyle jej interpretacji. Dla mnie przede wszystkim była o kobiecie, która nagle odkrywa, czym jest miłość i ryzykuje dla niej wszystko...Niestety, życie nie jest bajką.