Po zakończeniu pierwszej części czytelnikiem szarpią dwa równie silne uczucia – chęć natychmiastowego sięgnięcia po kontynuację oraz pragnienie wyrzucenia tej książki raz na zawsze ze swej pamięci. Ja uległam pierwszemu z nich i nie jestem pewna, czy to była najlepsza decyzja...

Jestem wrażliwą osobą i ta książka, tak jak jej poprzedni tom, naprawdę nieźle mnie sponiewierała. Zacznijmy od tego, że przed przystąpieniem do tej lektury musiałam jeszcze raz przeżyć zakończenie „Chłopaka takiego ja ty”, ponieważ akcja gna tu jak szalona i o wielu postaciach oraz wątkach pobocznych zwyczajnie zdążyłam zapomnieć. Tak więc łzy polały się na nowo, a ja ze świeżym smutkiem i roztrzaskanym sercem zabrałam się za „Dziewczynę taką jak ja”.

Z początku Joss nadal jest okropna. Jest egoistką i doskonale zdaje sobie z tego sprawę. A my nadal chcemy ją usprawiedliwiać, bo jednak wiele przeszła. W końcu utrata kończyny dla sportowca to nie lada cios. Choć naszą bohaterkę o wiele bardziej boli ponowna utrata Wesa... Dlatego świadomie wykorzystuje zakochanego w niej Kyle'a, z którym wyrusza w podróż śladem nikłych poszlak za swoim ukochanym.

Dziewczyna nie ma pewności, czy Wes w ogóle żyje. Jego rodzina już dawno postawiła na nim krzyżyk. Jednak dość ma wygrywania konkursu pt. kto ma gorzej i wiecznego użalania się nad sobą. Marzy o napisaniu nowej historii. Historii, której sama będzie autorką. I właśnie dlatego postanawia działać.

Co by o niej nie mówić, Joss zmieniła się od pierwszej części. Choć nie widać tego w pierwszych rozdziałach, nasza mała peonia rozkwita. Jej upór przerodził się w samoświadomość. Z przestraszonej nastolatki, stała się kobietą świadomą swoich ograniczeń, akceptującą ułomności swojego ciała, ale równocześnie znającą własną wartość. To kobieta z hartem ducha, którego można jej tylko pozazdrościć.

Po autodestrukcyjnej Josselyn nie zostało już prawie nic. No może poza ogniem w oczach i determinacją, by czerpać z życia, ile tylko się da. Jednak zanim w pełni wróci do normalności, musi odpowiedzieć sobie na jedno ważne pytanie: Gdzie tak naprawdę jest Wes? Bo w to, że przeżył tamten wypadek nasza bohaterka ani przez moment nie wątpi.

Już pierwsze strony uchylają rąbka tajemnicy. Oczywiście jednej w wielu, ale to zawsze jakiś konkret. Choć z każdym rozdziałem sekretów robi się coraz więcej i ta początkowa rewelacja wydaje się przy nich naprawdę niewielka...

Jednym z nich jest sprawa z „bohaterem” niezwykle podejrzana w poprzedniej części, wręcz niepasująca i psująca koncepcję – teraz wysuwa się na pierwszy plan, przez co książka ta coraz bardziej odchodzi od typowej młodzieżówki i zaczyna przypominać paranormal romance. Ale autorce trzeba oddać, że to niezwykle oryginalny pomysł. Były wampiry, wilkołaki, wróżki i czarownice. Nawet syreny. A tu mamy do czynienia z zupełnie nowym gatunkiem – z superbohaterem.

Oczywiście Ginger Scott znów zadbała o to, by nie mogło być za dobrze. Choć zaprawieni w bojach po poprzedniej części, nie oddajemy jej już tak chętnie swoich łez. Tak jak bohaterowie jesteśmy gotowi na najgorsze i wzdychamy z ulgą, gdy jednak nie następuje.

„Dziewczyna taka jak ja” to lektura obowiązkowa, dla wszystkich tych, którzy przeczytali już poprzedni tom. Nieźle Was przemagluje, skrzywdzi i spowoduje łzy, ale na koniec pokrzepi prostą prawdą – że można wierzyć w przeznaczenie, a równocześnie się mu przeciwstawić. No bo, czy naprawdę wszystko jest nam z góry przypisane? Czy może rzeczywiście jesteśmy panami własnego losu i tak jak Josselyn, mimo wszelkich przeciwności losu postawimy na swoim?

To książka o wierze w siebie, nawet gdy inni w nas wątpią. O sile i kształtowaniu charakteru, nawet gdy jest to niesamowicie bolesne. O pogodzeniu się z własnym losem i walce z przeciwnościami losu. I w końcu, o pisaniu własnej historii bez oglądania się na to, co powiedzą inni. Obyśmy wszyscy mieli w sobie taką siłę.

Katarzyna de Castellatti-Gotin