-Lola, chodź już do domu. Jesteś zmęczona, siedzisz tu od trzech dni - powiedziała Mia, kiedy mnie zobaczyła.
-Okey, posiedzę jeszcze tylko chwilę. Nie chce go zostawiać - odparłam.
Siedzę na niewygodnym krześle na 3 piętrze szpitala w Budapeszcie. To co mówiła Mia, to prawda - siedzę tu już trzy dni. Ale nie potrafię się stąd ruszyć. Czuję, że zdarzy się tu coś ważnego.

***

3 dni temu:
-Halo, szpital?!
-Witam, co się stało ??
-Proszę przysłać karetkę na Londyńską 14. Miałam wypadek! Szybko!
-Dobrze,już wysyłam. Czy może się pani ruszać? Czy jeszcze ktoś jest ranny?
-Ze mną wszystko dobrze. Za to kierowca drugiego samochodu nie rusza się, nie odpowiada i nie wiem co robić.
-Niech się pani uspokoi. Zaraz zjawi się karetka i wszystko będzie dobrze.

***

Dalej nie mogę wymazać z pamięci tych okropnych przeżyć. Było tak ślisko. Dlaczego ja rozmawiałam przez tą głupią komórkę?! Może gdyby nie to, zauważyłabym tego rozpędzonego faceta. We mnie tylko delikatnie stuknął. Tylko mną szarpnęło i bardzo dobrze, bo gdyby nie to,to dalej bym pewnie nic nie wiedziała o żadnym wypadku, a tak - mam tylko dwa szwy na lewym łuku brwiowym. Niestety, ten mężczyzna nie miał tyle szczęścia. Wpadł do rzeki. Lekarz z ambulansu mówił, że gdyby nie moja szybka reakcja, ten koleś by już nie żył. Ale on był tylko w śpiączce. Wczoraj się wybudził. Uznano to za prawdziwy cud, bo przewidywano, że do końca życia będzie warzywem. Odkąd tu jestem przy nim, nikt go nie odwiedził. Kiedy się przebudził, a lekarze upewnili się, że wszytko z nim w porządku (w porządku jak na kogoś ze złamanymi obiema nogami, ręką, wstrząsem mózgu i zmasakrowaną twarzą) gorąco podziękował mi za to, że dzięki mnie żyje i zainteresował się moim stanem zdrowia. Poprosił o to, abym wzięła jego klucze, pojechała do domu i przywiozła mu kilka podstawowych rzeczy. Oczywiście zgodziłam się, bo widziałam, że nikt do niego nie przychodzi i czułam, że dobrze zrobię jeśli mu to przywiozę. Co najlepsze czułam, że robię coś dla siebie, a nie dla niego. Ciekawe...
Przychodziłam do szpitala przez cały okres jego pobytu tam. Jego, czyli James'a, bo niedługo potem przedstawił mi się, a ja jemu. Lekarze widząc moje zaangażowanie i jego sympatię do mnie, zgodzili się udzielać mi informacji o jego stanie zdrowia itp. Po szpitalu przyszedł czas na rehabilitacje. Dzięki zapiętym pasą podczas wypadku, miał szansę na powrót do pełnej sprawności. Robił szybkie postępy i już po 5 miesiącach zaczął samodzielnie chodzić. A ja?? Nie potrafiłam go opuścić. Czułam to od momentu samego wypadku, przez cały okres rekonwalescencji, aż do teraz. I chyba będę to czuć nadal. Nie umiem opisać tego uczucia. Wiem na pewno, że ogrzało moje dotychczasowe, nudne życie, inteligentnej pani prawnik ze stolicy. Myślę, że jemu też nie przeszkadzała moja obecność, a wręcz przeciwnie - polubił mnie jeszcze mocniej niż w szpitalu.

***

10 lat później:

-Lili, chodź, bo spóźnimy się na samolot.
-Już idę tato. A ciocia Mia leci z nami ??
-Niestety, nie da rady. Ona już była na urlopie, a teraz jedzie mama. Wymieniają się, żeby nie zostawić kancelarii samej.
-O, czy ja słyszę coś o sobie - powiedziałam i szeroko się uśmiechnęłam. To co powiedział James to prawda. Ale nie chce teraz myśleć o pracy - mam wakacje! I spędzę je w Grecji z córką i mężem. Mężem, którego poznałam podczas niefortunnego wypadku. Bo nasz miłość była od pierwszego wejrzenia. A właściwie - od uderzenia!

-Lola, chodź już do domu. Jesteś zmęczona, siedzisz tu od trzech dni - powiedziała Mia, kiedy mnie zobaczyła.
-Okey, posiedzę jeszcze tylko chwilę. Nie chce go zostawiać - odparłam.
Siedzę na niewygodnym krześle na 3 piętrze szpitala w Budapeszcie. To co mówiła Mia, to prawda - siedzę tu już trzy dni. Ale nie potrafię się stąd ruszyć. Czuję, że zdarzy się tu coś ważnego.

...

Opowiadanie wybiega trochę w przyszłość :)


Był zimowy, szary dzień. Zwykły, ale niezwykły.. Alexia siedziała znudzona na jednym z portali społecznościowych. Przypadkiem trafiła na pewien profil. Od początku wydawał się jakiś inny, taki artystyczny. Chciała go przeglądnąć, lecz przez przypadek kliknęła "dodaj do znajomych". Dziewczyna miała zamiar wycofać zaproszenie, ale było za późno. Okazało się, że zostało zaakceptowane.

Dwa tygodnie później, gdy Alexia miała się już wylogowywać, napisał Joe. Podziękował za zaproszenie i zapytał, co u niej. Wahała się czy odpisać, ale postanowiła zaryzykować. Już po chwili tego nie żałowała. Mimo, że wcześniej się nie znali, od początku mieli wspólne tematy.

Po jakimś czasie wymienili się numerami. Cieszyli się, że znaleźli bratnią duszę, z którą mogli dzielić się smutkami i radościami. W pewnym momencie Alexia zauważyła, że ich rozmowy wyglądają nieco inaczej. Joe pisał coraz więcej komplementów, ale ona traktowała to tylko jako grzeczność. Zawsze, gdy kładła się spać, dostawała sms na dobranoc, a rano życzył jej miłego dnia, dzięki czemu uśmiech nie znikał z jej twarzy.

Tego piątkowego ranka obudził ja dźwięk przychodzącej wiadomości. "Dzień dobry piękna! ;) miłego, słonecznego dnia! Masz jakieś plany na popołudnie? Może spotkamy się w parku o 18.00? Muszę Ci powiedzieć coś ważnego." Szybko odpisała, że jej pasuje. W końcu od dawna o tym marzyła. Cały dzień nie mogła się na niczym skupić. Wyobrażała sobie miliony scenariuszy rozmów.

Nareszcie nadeszła upragniona chwila. Zobaczyła go siedzącego przy fontannie z bukietem róż.
-Hej!
-Hej skarbie! To dla Ciebie - podał jej kwiaty.
-Ojej, dziękuję, nie trzeba było!
- Oczywiście, że trzeba było.. Dla Ciebie wszystko.

Joe, aby uniknąć niezręcznej ciszy zaproponował, aby udać się do kawiarni. Gdy zajęli stolik, Alexia zapytała:
- Co takiego chciałeś mi powiedzieć?
-Nie wiem, jak Ci to powiedzieć, ale... Kocham Cię. - odważył się wyznać prawdę.
- Myślałam, że tylko ja to czuje, ale nie chciałam tego wyznawać jako pierwsza.
- I tak dzięki Tobie się poznaliśmy.
- Racja, to najpiękniejsze, co mnie w życiu spotkało, ale jak pisał Mistrz Coelho " Najważniejsze spotkania odbywają się na długo przed tym, nim spotkają się ciała."

Dokładnie w druga rocznicę spotkania w parku wzięli ślub. Teraz jako staruszkowie siedzą w fotelach nadal tak samo szczęśliwi, że mają siebie i wspominają dawne dzieje.
- To jednak było przeznaczenie!

Opowiadanie wybiega trochę w przyszłość :)


Był zimowy, szary dzień. Zwykły, ale niezwykły.. Alexia siedziała znudzona na jednym z portali społecznościowych. Przypadkiem trafiła na pewien profil. Od początku wydawał się jakiś inny, taki artystyczny. Chciała go przeglądnąć, lecz przez przypadek kliknęła "dodaj do znajomych". Dziewczyna miała zamiar wycofać zaproszenie, ale...

Moje życie to klapa. Pięć miesięcy temu postawiłam na karierę, porzucając swoje rodzinne miasto, dotychczasową pracę, przyjaciół i chłopaka, po czym wyjechałam na drugi koniec kraju, w poszukiwaniu lepszej drogi życiowej. Niestety, nic nie ułożyło się tak, jak chciałam. Nie zrobiłam oszałamiającej kariery, a nawet zostałam wyrzucona z tak dobrze rokującej pracy. Wynajmuję mieszkanie, na które mnie nie stać, a do tego nie mam tu nikogo, z kim mogłabym porozmawiać o swoich problemach. Czuję się głupia i samotna. Straciłam wszystko, na czym mi zależało. To koniec. Nie mam już sensu dalej żyć.
Po wypiciu pół butelki niedobrej whisky, postanowiłam się zabić. Nie wiedząc, gdzie najlepiej byłoby to zrobić, wyjechałam windą na ostatnie piętro swojego budynku, w nadziei, że sześć pięter wystarczy, aby skręcić sobie kark. Zauważyłam, że wejście na dach jest otwarte. Niewiele myśląc wdrapałam się po drabince na otwartą przestrzeń. Chwiejnym krokiem podeszłam do krawędzi. Od skoku dzielił mnie tylko metrowy murek. Wystarczyło go przekroczyć i miałam być wolna. Zdeterminowana usiadłam na nim i przerzuciłam nogi w drugą stronę. Zrobiło mi się strasznie smutno, a łzy napłynęły mi do oczu.
-Cześć. –usłyszałam za sobą i z przerażenia, aż drgnęłam. Obróciłam się i patrzyłam jak młody mężczyzna podchodzi bliżej, opiera się o murek i jak gdyby nigdy nic, zapala papierosa.– Jestem Alan. Mieszkam pod siedemnastką. Ty chyba pod trójką? –kontynuował, nie zwracając uwagi na moje milczenie i przerażenie w oczach. –Chcesz polecieć w dół? Nie krępuj się mną. Chociaż to musi być cholernie bolesne przeżycie. Chrzęst łamanych kości, eksplozja krwi do mózgu –wzruszył ramionami, wypuszczając strużkę dymu z ust.
-Ja nie.. –wydukałam, czerwieniąc się. Było mi strasznie wstyd. Za swoją słabość i głupotę. Za brak chęci do walki. –Nie wiem. –dodałam.
-Jesteś młoda i piękna. Wszystko przed Tobą. Film się jeszcze nie skończył, a Ty chcesz wysiąść w połowie. –powiedział łagodnie. –Chodź. Ja Cię nie skrzywdzę. –dodał, wyciągając rękę w moją stronę. Wbiłam wzrok w jego dłoń. Wołała mnie. Delikatnie ujęłam ją. Nigdy nie wierzyłam w bzdury, wyjęte rodem z komedii romantycznych, ale poczułam, jak przeskakuje między nami jakaś iskra. Spojrzałam na jego twarz i widziałam, że się uśmiecha. Miał urocze dołeczki w policzkach. Stanęłam na ziemi i rozpłakałam się.
-Wszystko będzie dobrze. Jesteś bezpieczna. –objął mnie, a ja wtuliłam się w jego ciepłą bluzę, zanosząc się szlochem. Gładził mnie po plecach, dopóki się nie uspokoiłam.
-Przepraszam. –szepnęłam, gdy wypuścił mnie ze swego uścisku.
-Opowiesz mi, co się stało? Zaufasz mi? – zapytał, odgarniając mi włosy opadające na czoło. Kiwnęłam lekko głową, a on splótł swoje palce z moimi i pociągnął mnie w stronę wyjścia. Poczułam, jak przyjemne ciepło rozprzestrzenia się po całym moim ciele. Jak wędruje, od naszych dłoni, w kierunku serca. To właśnie na niego czekałam całe swoje życie.

Moje życie to klapa. Pięć miesięcy temu postawiłam na karierę, porzucając swoje rodzinne miasto, dotychczasową pracę, przyjaciół i chłopaka, po czym wyjechałam na drugi koniec kraju, w poszukiwaniu lepszej drogi życiowej. Niestety, nic nie ułożyło się tak, jak chciałam. Nie zrobiłam oszałamiającej kariery, a nawet zostałam wyrzucona z tak dobrze rokującej pracy. Wynajmuję...

- Zabiję go - wyszeptała Teresa wlepiając wzrok w nieruchome ciało. Ledwo poznawała posiniaczoną, zapuchniętą twarz ojca, a za każdym razem, gdy na niego patrzyła, czuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. - Znajdę i zabiję popaprańca, który ci to zrobił.
Za szpitalnym oknem księżyc świecił już od dłuższego czasu. Która jest godzina? Teresa nie wiedziała, ale nie zważała na to. Młoda kobieta siedziała na niewygodnym stołku od rana, od kiedy z pracy wyrwał ją telefon informujący o pobiciu ojca. Czuła ból we wszystkim, co tylko może boleć, lecz nie obchodziło jej to. Tata cierpi bardziej, pomyślała gorzko.
Zerknęła na kroplówkę, w której płyn już się kończył. Wstała, by pójść do pielęgniarki i zawiadomić ją o tym, a gdy się odwróciła, w wejściu stał wysoki mężczyzna w eleganckiej marynarce. Zdjął z głowy zupełnie niepasującą do reszty stroju czapkę z daszkiem i nerwowo przestąpywał z nogi na nogę.
- Do... dobry wieczór - zająknął się. - Ja...
- Pomylił pan sale. Tu leży tylko mój ojciec. - Z trudem wysiliła się na uprzejmy, zmęczony uśmiech.
- N-nie. Ja wła...właśnie... - Teresę zaczęło irytować jego jąkanie, ale grzecznie czekała aż skończy. - T-to zrobił mój s-syn i ja chciałem prze...
Ale kobieta już go nie słuchała. Nagle poczuła, jak wypełnia ją gniew i nieodparta chęć zemsty. Oddychała teraz szybciej i głośniej, pięści same jej się zaciskały.
- Nie wybaczę wam tego. Pożałujecie, że mu to zrobiliście - syknęła. - Obaj. Ty i twój sy...
Nie dokończyła, bo mężczyzna sprawnie złapał jej dłoń, gdy chciała go spoliczkować. Zaskoczona spojrzała w jego łagodne zielone oczy. Pomimo całej tej sytuacji pomyślała o tym, jakie są piękne.
Wtedy jeszcze nie wiedziała, że przez resztę życia będzie spoglądała w te szmaragdowe tęczówki z niegasnącym zachwytem.

- Zabiję go - wyszeptała Teresa wlepiając wzrok w nieruchome ciało. Ledwo poznawała posiniaczoną, zapuchniętą twarz ojca, a za każdym razem, gdy na niego patrzyła, czuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. - Znajdę i zabiję popaprańca, który ci to zrobił.
Za szpitalnym oknem księżyc świecił już od dłuższego czasu. Która jest godzina? Teresa nie wiedziała, ale nie zważała na...

-Zostawcie go!-krzyknęłam z całej siły na grupkę chłopaków zaczepiających jakąś osobę znajdującą się na wózku inwalidzkim.
Zignorowali moje ostrzeżenie, więc zebrałam się na odwagę i podeszłam bliżej zaistniałej sytuacji, aby pomóc poszkodowanej osobie w potrzebie. Wyjęłam z kieszeni telefon komórkowy i podchodząc do drwiących z osoby na wózku chłopaków podświetliłam ekran telefonu.
-Jeśli się stąd nie zmyjecie to za pięć minut przyjedzie po was policja i was zgarnie-powiedziałam.
-Uuu, ale się boimy-zadrwił ze mnie chłopak o kruczoczarnych włosach.
-Nie boimy się lasek-odparł drugi
Wtem wilczur stojący tuż koło mojej nogi musiał wyczuć determinację w moim glosie, gdyż szczęknął tak wściekle, że roześmiana grupa chuliganów ucichła i wystraszona pognała gdzie pieprz rośnie.
-Dziękuje-usłyszałam cichy męski szept skierowany w moją stronę.
Na wózku siedział dziewiętnastoletni chłopak o jasno blond włosach i błękitnych jak ocean oczach. Uśmiechnął się nieśmiało w moją stronę formując przy tym dwa dołeczki w zarumienionych policzkach.
-Nie ma za co-uśmiechnęłam się w odpowiedzi-Jestem Agata ,a ty?-spytałam i podałam mu dłoń w geście przywitania.
-Paweł-powiedział i uścisnął moją dłoń-Już od dawna miałem z nimi na pieńku .Szkoda tylko, że czekali aż stanę się inwalidą by mi dokopać-wyjaśnił.
-Przykro mi-odparłam wyrażając współczucie z zaistniałej sytuacji.
Chłopak przyglądał się przez chwilę wilczurowi.
-Twój?-zapytał wskazując na psa.
-Nie-odparłam-Mojego brata. Przyjechał mnie odwiedzić w wakacje i zabrał ze sobą swojego pupila ,a ja chcąc skorzystać z ładnej pogody postanowiłam wyprowadzać go codziennie na spacery do parku-wyjaśniłam.
I tak pociągnęła się dalej nasza rozmowa. Dyskutowaliśmy o nas samych ,o psach, pasjach i o tym dlaczego postanowiłam stanąć w jego obronie. Pogrążeni w opowieściach nie zwracaliśmy uwagi na upływający w przyjemnym towarzystwie czas.
Gdy niebo pokryły gwiazdy, a księżyc zmienił wartę za słońce Paweł zapytał:
-Spotkamy się jeszcze?
Jego uśmiech był jedną z najpiękniejszych rzeczy jakie widziałam w swoim życiu.
-Jasne. Z miłą chęcią-powiedziałam nie mogąc powstrzymać banana malującego się na mojej twarzy.
Jak na prawdziwego dżentelmena przystało Paweł odprowadził mnie aż pod drzwi prowadzące do klatki mojego bloku mieszkalnego.
-Do zobaczenia jutro-powiedział.
Gdy kierowałam się już w stronę drzwi złapał mnie za nie trzymającą smyczy psa rękę i przyciągnął mnie do siebie z taką siłą, że usiadłam na jego kolanach.
-Dziękuję-wyszeptał do mojego ucha, a następnie ozdobił mój policzek pocałunkiem.
To był niezapomniany dzień mojego życia. Jeden krok w stronę pewności siebie i odwagi sprawił, że spotkałam na swojej drodze wspaniałego chłopaka. Kto wie.. może coś z tego będzie?

-Zostawcie go!-krzyknęłam z całej siły na grupkę chłopaków zaczepiających jakąś osobę znajdującą się na wózku inwalidzkim.
Zignorowali moje ostrzeżenie, więc zebrałam się na odwagę i podeszłam bliżej zaistniałej sytuacji, aby pomóc poszkodowanej osobie w potrzebie. Wyjęłam z kieszeni telefon komórkowy i podchodząc do drwiących z osoby na wózku chłopaków podświetliłam ekran...

- Czego pani ode mnie chce?! Dlaczego pani za mną ciągle łazi i mnie śledzi?!
Mogłam się tego spodziewać, ale i tak było warto. Zemsta okazała się bardzo słodka.
Byłam dziennikarką, pracowałam dla znanego pisma, jednak nie wystarczało mi to i postanowiłam napisać powieść. Wydałam ją rok temu pod pseudonimem, nie chciałam żeby skojarzono moje nazwisko z gazetą, bo właściwie nie przepadałam za swoją pracą, czasem nawet wstydziłam się tego, że muszę pisać te bzdury o innych. Wszystko układało się pomyślnie do momentu kiedy słynny krytyk literacki postanowił zająć się moją książką. Okrzyknął ją najgorszym badziewiem, naiwnym i zwyczajnie głupim. Skrytykował wszystkie jej elementy, nie napisał o niej ani jednego dobrego słowa, nie dostrzegł żadnej zalety, a ludzie go cenią, więc wiadomo co to dla mnie oznaczało. Już na starcie przypiął mojej powieści etykietkę…
Postanowiłam wykorzystać to, czym się zajmuję i zemścić się. Zaczęłam go śledzić, robić zdjęcia i wypisywać o nim różne brednie. Wiedziałam, że czytelnicy uwielbiają takie sensacje, a on może mieć z powodu plotek wiele problemów. Owszem, nie było to zbyt etyczne, ale moja praca właśnie taka była, poza tym najpierw to on napisał tyle krzywdzących rzeczy, często w ogóle bez uzasadnienia.
Wiedziałam, że z tym romansem to już przesadziłam, trochę się zagalopowałam, lecz nie mogłam ukryć uśmiechu, patrząc na jego gniew.
- To było spotkanie czysto służbowe, a pani tak umiejętnie zrobiła zdjęcie, że rzeczywiście można uwierzyć, że to randka! Cała rodzina pyta mnie teraz o tą kobietę, a rodzice zadzwonili wczoraj do mnie i zaprosili mnie na obiad, z moją partnerką, której nie mam!
W tym momencie jego wzrok padł na regał z książkami, na którym leżało kilka egzemplarzy mojej powieści. Uśmiechnęłam się złośliwie.
- Pamięta pan swoją recenzję tej książki? Tak się składa, że jestem jej autorką, więc teraz to ja pytam, czemu się pan na mnie uwziął?!
- Mam prawo do subiektywnej opinii! Poza tym w obecnych czasach nikt nie potrzebuje łzawej historyjki o nierealnej miłości.
- A może po prostu pan ma jakiś problem z miłością? – zapytałam i chyba trafiłam w sedno, bo przez chwilę nie wiedział co powiedzieć.
- Ludzie potrzebują mądrych, ambitnych i wartościowych książek – wycedził w końcu.
- Ach więc miłość jest głupia? Bo widzi pan, dla wielu ludzi jest ona najważniejsza.
Kłóciliśmy się tak przez kilka minut, aż w końcu oburzony wybiegł z mojego mieszkania, nie zwracając uwagi na to, że trzyma w ręku moją powieść.
Dwa dni później otrzymałam sms-a od nieznanego numeru: „Potrafi Pani zaciekle walczyć. Przyznaję, gdy czytałem tą książkę, miałem trochę gorszy humor. Może spróbuję jeszcze raz? Mam taką prośbę, poszłaby Pani ze mną na ten obiad do moich rodziców? Kogoś muszę im przedstawić skoro zostałem wplątany w rzekomy romans”.

- Czego pani ode mnie chce?! Dlaczego pani za mną ciągle łazi i mnie śledzi?!
Mogłam się tego spodziewać, ale i tak było warto. Zemsta okazała się bardzo słodka.
Byłam dziennikarką, pracowałam dla znanego pisma, jednak nie wystarczało mi to i postanowiłam napisać powieść. Wydałam ją rok temu pod pseudonimem, nie chciałam żeby skojarzono moje nazwisko z gazetą, bo właściwie...

Alicja szła szkolnym korytarzem i planowała dzisiejszy dzień, gdy nagle z zadumy wyrwał ją wściekły głos.
-Jak chodzisz niezdaro!
Alicja spojrzała na chłopaka, z którym przed chwilą się zderzyła. Był wysoki i wysportowany, a włosy miał koloru mlecznej czekolady. I jeszcze te oczy. Piękne, zjawiskowe, szmaragdowe oczy, które przeszywały ją na wylot.
-Widzisz co narobiłaś?!-wydzierał się dalej nieznajomy i wskazał na swoją przemoczoną od kawy koszulkę- Zapłacisz mi za pralnię, rozumiesz?!
Dziewczyna dopiero teraz spojrzała na plamę i zaraz później na czerwoną od gniewu twarz chłopaka. Choć był niesamowicie przystojny, zachowywał się jak dupek.
-Za nic nie będę płacić!- wybuchnęła nastolatka
Nie mogła pozwolić, aby zarobione ciężko pieniądze przeznaczyć na jakiegoś samolubnego bubka.
Alicja miała pięcioro rodzeństwa i chorą matkę. Tylko ona utrzymywała rodzinę pracując dorywczo. Starała się jak mogła, ale była też szkoła, która zabierała jej aż za dużo czasu.
-Zapłacisz zobaczysz! Jeśli myślisz, że ujdzie ci na sucho oblanie mnie kawą na oczach całej szkoły to się mylisz.- syknął przez zaciśnięte zęby, tak aby tylko ona usłyszała
Nastolatka do tej chwili nie zdawała sobie sprawy, że przysłuchuje im się tłumek gapiów zgromadzonych wokół nich jakby byli atrakcją w zoo.
-Robisz straszną aferę tylko z powodu rozlanej kawy?! Aż tak ci się nudzi, żeby zadręczać innych ludzi swoimi problemikami?! Żal mi cię!- mówiąc to Alicja doskonale zdawała sobie sprawę, że kłamie i nienawidziła siebie za to, ale musiała myśleć o swojej rodzinie.
-A ty się boisz zapłacić! Nie stać cię?!
Gdy chłopak wypowiedział te słowa dziewczyna wiedziała, że dłużej nie wytrzyma spojrzeń gapiów, którzy oczekiwali od niej odpowiedzi na oskarżenie chłopaka. Nie mogła przecież przyznać się publicznie, że wiąże koniec z końcem. Wstydziła się.
Nieznajomy widząc, że trafił w sedno zrozumiał, że posunął się za daleko. To, że miał koszmarny dzień nie znaczył, że mógł się wyżywać na tej drobnej, pięknej dziewczynie. Dopiero teraz to pojął i postanowił spróbować naprawić swój błąd.
-Na co się tak gapicie! Nie macie nic innego do roboty?!- uczniowie, który przysłuchiwali się całej kłótni zaczęli wracać do swoich spraw, choć cały czas zerkali z zaciekawieniem w ich stronę.
Przepraszam. -rzekł po chwili chłopak- Nie musisz płacić za pralnię. W ogóle nie powinienem się na ciebie wydzierać. Jestem idiotą.
Alicja spojrzała na niego i zobaczyła skruchę oraz litość malującą mu się na twarzy. A litości nie znosiła.
-Zapłacę za tą pralnię.- rzekła i odeszła od niego szybkim krokiem
Wiedziała, że będzie musiała zawalić przynajmniej dwa dni szkoły, ale nie pozwoli, żeby jakiś nieznajomy się nad nią litował. Nawet piękny nieznajomy ze szmaragdowymi oczami.

Alicja szła szkolnym korytarzem i planowała dzisiejszy dzień, gdy nagle z zadumy wyrwał ją wściekły głos.
-Jak chodzisz niezdaro!
Alicja spojrzała na chłopaka, z którym przed chwilą się zderzyła. Był wysoki i wysportowany, a włosy miał koloru mlecznej czekolady. I jeszcze te oczy. Piękne, zjawiskowe, szmaragdowe oczy, które przeszywały ją na wylot.
-Widzisz co...

Znienawidziłam go od pierwszego wejrzenia!
- Co za tupet? Co za nietakt? – krzyczałam do mojej babci. – Jest uparty i nieznośny. Przedrzeźnia każde moje słowo i naśmiewa się z mojego akcentu. Jest totalnym kretynem!
- Cóż to za słownictwo? Młoda damo, nie tak Cię wychowałam. O co chodzi z tym chłopakiem?
- Babciu! On naprawdę jest jakiś nienormalny. No już! Nie patrz tak na mnie. Już Ci tłumaczę. Podszedł do mnie na przerwie i zamiast się jakoś po ludzku przywitać, nie wiem może rzucić jakieś cześć na wejście, on bez żadnych grzecznościowych wstępów zaczął mnie całować. Rozumiesz to? Tak przy wszystkich, a przecież nawet nie znał mojego imienia.
- No, ale teraz chyba już zna. W czym problem? – Babcia spojrzała na mnie znacząco.- Jak zareagowałaś?
- Ugryzłam skurczybyka! O tak! Na długo odechce mu się całowania dziewczyn w publicznych miejscach.
- Ugryzłaś go? I co on na to?
- Nic. To znaczy rzucił coś bez sensu na odchodnym.
- hmm. Co dokładnie powiedział?
- Coś tam marudził, że i tak mi się podobało, bo zanim go ugryzłam, dałam się całować. Ale to jest nie fair. Zaskoczył mnie! Zanim dotarło do mnie, co ten idiota robi, musiało minąć trochę czasu. No tak, czy nie?
- Skoro tak stawiasz sprawę. A czemu się rumienisz?
- No jak czemu? Ze złości oczywiście!
- A co z tym przedrzeźnianiem?
- Ano tak. Do tego jeszcze nie doszłam. Słuchaj uważnie. Nie znam dobrze angielskiego, więc zdarza się, że coś przekręcę. Przecież mieszkamy tu od niedawna. A on bawi się w moją papugę i każdą pomyłkę powtarza aż do skończenia wszystkich lekcji. To upokarzające!
- To macie ze sobą wszystkie lekcje?
- No właśnie! Ja już nie wiem czy to los jest dla mnie aż taki wredny czy to niebiosa się na mnie uwzięły. Wchodzę na pierwszą lekcję. Wszystkie ławki pozajmowane, za wyjątkiem jednej , oczywiście jego. Myślę, no nic, wyższa konieczność i siadam. W milczeniu odczekuję 45 minut, które ciągną się jak wieczność tylko po to, by na kolejnej lekcji znów trafić do jego ławki. Bo oni mają jakiś dziwny schemat, że na wszystkich zajęciach musisz siedzieć z osobą z pierwszej lekcji. I jak ja wytrzymam cały rok z tym idiotą?
- Niebios w to nie mieszaj. Widocznie jesteście sobie przeznaczeni.
- No chyba Cię pogięło. Jest przystojny, ale głupi. A głupi facet to przekleństwo! Pierwsze spotkanie i od razu klęska. Prędzej szlag mnie trafi niż się zakocham. Przeznaczeni. Co za bzdury. Pozabijamy się wcześniej. Jeszcze wspomnisz moje słowa.
- Od nienawiści do miłości jest cienka granica. A chociaż dobrze całuje?
- No. Tacy idioci zazwyczaj dobrze całują.
- Czyli już wszystko wiem. Idę zrobić obiad.
- Co wiesz?
- Nic. Nic.
Znienawidziłam go od pierwszego wejrzenia! A potem? Sama nie wiem, ale jakoś od setnego wejrzenia chyba się zakochałam! Tak wiem. Idiotka ze mnie.
No ale Idiota + Idiotka = Przeznaczenie.
No tak czy nie?

Znienawidziłam go od pierwszego wejrzenia!
- Co za tupet? Co za nietakt? – krzyczałam do mojej babci. – Jest uparty i nieznośny. Przedrzeźnia każde moje słowo i naśmiewa się z mojego akcentu. Jest totalnym kretynem!
- Cóż to za słownictwo? Młoda damo, nie tak Cię wychowałam. O co chodzi z tym chłopakiem?
- Babciu! On naprawdę jest jakiś nienormalny. No już! Nie patrz tak na...

Mała dziewczynka o blond włosach siedziała obok Dziadka. Jego ciepły głos wypełniał pomieszczenie, gdy czytał jej baśnie, a ona pochłaniała jego słowa. Dziadek odwrócił kolejną stronę. Widniała na niej ilustracja. Księżniczka o żółtych włosach czekała w złotym zamku. Pod wieżą stał biały koń, którego dosiadał książę.
- Kogoś mi ta księżniczka przypomina - powiedział dziadek, poprawiając okulary na nosie.
Ale dziewczynka go nie słuchała. Wpatrywała się w uśmiechniętego księcia o orzechowych oczach.

Wsłuchuję się w ciszę. Nie wiem, czy bardziej boję się tej ciszy, czy odgłosu Twoich kroków, kiedy nadchodzisz. Ale nie byłoby mnie, gdyby nie Ty. Nie istnieję osobno, więc wiem, że musisz tu gdzieś być, ale nie słyszę Twojego oddechu.
Może ta cisza osłabiła mój słuch, więc patrzę, ale widzę tylko ciemność. Ciemność i parę kolorowych obrazków jak z wystawy porcelanowych lalek. Coś mi to przypomina, słyszę Głos. Pomarszczony, siwy Głos z okularami na nosie. Czy to bajka? Złoty zamek, a w środku królewna z żółtymi włosami. Też takie miałam, kiedy byłam mała - teraz mi ściemniały. I jeszcze Ktoś. Królewicz, którego nigdy nie widziałam.

Całe życie o Tobie myślę. Kiedy słyszę Twoje Imię, mam przed oczami cały Twój obraz. Widzę w nim orzechowe oczy i niesamowite dołeczki, kiedy się uśmiechasz. Słyszę w nim echo Twojego śmiechu. Wiem, że u Ciebie jest inaczej. Kiedy słyszysz moje imię, widzisz setki widmowych twarzy i słyszysz kakofonie dźwięków, z których nie potrafi się wybić moje milczenie.

Rozglądam się i widzę tylko pustkę. Gęstą, duszną pustkę i ciemność, która razi w oczy. Słyszę kroki i zdaje mi się, że ta chwila jest najdłuższa w moim życiu. Odczuwam każdy zmysł osobno. Po raz pierwszy od dawna nabieram powietrza w płuca - już zapomniałam jaki ma smak.
Dostrzegam Go już z daleka. Widzę Jego orzechowe oczy, patrzę jak przeczesuje dłonią włosy. Biegnę do Niego i nagle wpadam na coś. Przezroczysta tafla oddziela nas od siebie. Biję dłońmi o tę niewidzialną przeszkodę.
- Co to jest? - krzyczę. Nie spodziewam się odpowiedzi, ale ona nadchodzi.
- Bariery, których nie byłaś świadoma. - mówi cichy głos- Niektóre z nich sama wytworzyłaś.

Mijają kolejne minuty, a ja nadal nie mogę się poruszyć. I wtedy słyszę cichą, piękną muzykę. Nie widzę źródła dźwięku i zdaję sobie sprawę, że on pochodzi ze mnie, z mojej postrzępionej duszy. Nagle odnajduję w sobie siłę, której dotąd nie znałam. Podnoszę moją dłoń i zaciskam ją w pięść.

Wokół mnie leżą kawałki potłuczonego szkła, moja ręka krwawi. Boli, ale robię krok do przodu i natrafiam na kolejną zaporę. Każda następna ściana jest coraz grubsza.Wciąż staram się odnaleźć w sobie siły, by iść naprzód. Docieram do kolejnej lustrzanej tafli. Czuję, jak opuszczają mnie resztki sił, ale wiem, że nie mogę się poddać. Biorę głęboki wdech i unoszę rękę. Już mam uderzyć nią w taflę, ale inna dłoń mnie powstrzymuje. Odwracam się i dostrzegam orzechowe oczy.
- Wystarczy - mówi – Znalazłaś mnie. To nic, że twoje włosy ściemniały.

Mała dziewczynka o blond włosach siedziała obok Dziadka. Jego ciepły głos wypełniał pomieszczenie, gdy czytał jej baśnie, a ona pochłaniała jego słowa. Dziadek odwrócił kolejną stronę. Widniała na niej ilustracja. Księżniczka o żółtych włosach czekała w złotym zamku. Pod wieżą stał biały koń, którego dosiadał książę.
- Kogoś mi ta księżniczka przypomina - powiedział...