Bardzo dziękuję za docenienie mojej pracy:). Gratuluję pozostałym laureatom i wszystkim, którzy brali udział w konkursie.

Bardzo dziękuję za docenienie mojej pracy:). Gratuluję pozostałym laureatom i wszystkim, którzy brali udział w konkursie.

Nagrody książkowe otrzymują:
Kjarik
Vertica
Gawronek
Sonia
Jolka123

Gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody książkowe otrzymują:
Kjarik
Vertica
Gawronek
Sonia
Jolka123

Gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jutro.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jutro.

We wszechświecie zwanym Tetra żyły istoty, które interesowały się losami oddalonego o biliony, tryliony lat świetlnych oraz istniejącego w innym wymiarze wszechświata. Tetrańczycy nie chcieli się mieszać w życie na jednej ze składających się z niego planet, ponieważ uważali, że zakłóciłoby to panującą harmonię. Nie przeszkadzało im obserwowanie pasących się na odległych lądach wielkich stworzeń zwanych dinozaurami i pływających w rozległych oceanach olbrzymów. Przez ich nieingerencje doszło w końcu do tego, że praszczury zaludniły całą Ziemię, uniemożliwiając rozwój mniejszym i słabszym gatunkom.
Znudzeni obywatele wszechświata Deuter postanowili wziąć sprawy w swoje ręce. Przemyciwszy przez kontrole miedzywszechświatowe gigantycznych rozmiarów meteoryt, popchnęli go przypadkiem w kierunku Ziemi. Ciało niebieskie uderzyło z hukiem w planetę, powodując masowe wymieranie dinozaurów. Uszczęśliwieni swoim sukcesem Deuteriańczycy przez kolejne wieki śledzili przemieszczanie się kontynentów, zmiany w ziemskiej atmosferze oraz ewolucje gatunków, szczególnie homo sapiens.
Mieszkańcy Tetry również byli zadowoleni z końcowego wyniku i znieśli bierną postawę w stosunku do innych wszechświatów. Postawili sobie za cel przewyższenie geniuszu Deuteriańczyków i pokonanie ich własnymi osiągnięciami. A w międzyczasie… dokładnie przyglądają się nieświadomych budzącego zainteresowania ludziom. Kto wie, może kiedyś wtajemniczą Ziemian w swoje plany?

We wszechświecie zwanym Tetra żyły istoty, które interesowały się losami oddalonego o biliony, tryliony lat świetlnych oraz istniejącego w innym wymiarze wszechświata. Tetrańczycy nie chcieli się mieszać w życie na jednej ze składających się z niego planet, ponieważ uważali, że zakłóciłoby to panującą harmonię. Nie przeszkadzało im obserwowanie pasących się na odległych...

W surowym otoczeniu utajnionego centrum wojskowego rozmawiało ze sobą dwóch wojskowych o rysach twarzy, które my nazwalibyśmy azjatyckimi.
- Tohimonie, zlokalizowaliśmy kolejną zasiedloną przez potencjalnie konkurencyjną cywilizację Alterrę.
- Wykonać wstępny rekonesans. Procedura standardowa. Wkrótce oczekuję raportu o stanie technologicznym, politycznym i potencjalnych słabościach.
- Tak jest, tohimonie.

*

„Cywilizacja Alterry #334 stoi na poziomie wysoko zaawansowanym cywilizacyjnie. Pierwsza rewolucja industrialna zakończyła się około stu lat wcześniej. W najbliższych latach dojdzie do sukcesywnego rozwoju technologii opartej na ropie naftowej. Rozwój technologii rozszczepiania jąder atomów przewidywany jest w ciągu najbliższych dwudziestu lat. Społeczeństwa narodów najsilniejszych mocarstw dążą w kierunku silnego nacjonalizmu. Sytuację tę można wykorzystać w odpowiedni sposób, posyłając naszych najbardziej zaufanych ludzi w celach propagandowych. Zalecane rozwiązanie to doprowadzenie do samozagłady planety na wskutek światowej wojny wrogich mocarstw”
Raport ten przedstawiony tohimonowi Cesarstwa był treściwy i jasno formułował zagrożenie, z którym od lat walczył Projekt Alterra. Odkrycie potwierdzenia teorii wieloświatów poprzez, jakby się zdawało, najlepiej rozwiniętą cywilizację w multiwersum wzbudziło pierwotnie ekscytację połączoną z chorą fascynacją, by ostatecznie przerodzić się w obawę przed kontaktem. Ostatecznie skonstatowano, że należy za wszelką cenę powstrzymywać rozwój potencjalnie wrogich cywilizacji, zanim one poznają sposób na uczynienie tego samego z Cesarstwem. Napotkana Alterra #334 była ekstremalnym przypadkiem. Z tego powodu zdecydowano się podjąć odmienne kroki. Wkrótce historia trzy-trzy-czwórki zakończy się na serii wyniszczających wojen, po których nie będzie niczego. Wojny, które nazwane zostaną światowymi, lecz bliżej będzie im do prawdziwych wojen światów.

W surowym otoczeniu utajnionego centrum wojskowego rozmawiało ze sobą dwóch wojskowych o rysach twarzy, które my nazwalibyśmy azjatyckimi.
- Tohimonie, zlokalizowaliśmy kolejną zasiedloną przez potencjalnie konkurencyjną cywilizację Alterrę.
- Wykonać wstępny rekonesans. Procedura standardowa. Wkrótce oczekuję raportu o stanie technologicznym, politycznym i potencjalnych...

Siedzimy sobie razem z Adearaniem na Palentu. Widzimy w oddali słońce. Nagle Adearan zapytał mnie czy obejrzymy Ziemię.
-Ale potem nie płacz po nocach!- zaczęłam się droczyć.
Wyruszyliśmy jeszcze tego wieczoru. Postanowiliśmy, że zobaczymy dzień z życia człowieka. Otworzyłam komirstop i wcisnęłam przyciski. Chłopiec aż podskakiwał. W lewym górnym boku widniał napis '79 rok Pompeje : Dzień Ostatni'. Usiedliśmy wygodnie w fotelach i oglądaliśmy.
Zwykli ludzie, handlarze tak mi się wydaje. Ulice miasta, kobiety z dziećmi. Słyszymy wrzaski, śpiewy i śmiech. Wyglądali na bezdomnych, szczęśliwych. Jaka tam moda była, wolę się nie wypowiadać...
Nad miastem wznosi się wielka góra. Przykuła mój wzrok. Coś podpowiadało mi, że jest to niebezpieczeństwo.
Nagle coś przykuło moja uwagę. Ludzie, ludzie w kajdanach, brudni, wycieńczeni, śpiewający. To niewolnicy.
Oglądaliśmy cały dzień z życia rzymian. Ale Adearan chciał więcej. Zostaliśmy na noc. Podziwialiśmy podnóże Wezuwiusza. Zastanawiałam sie czy to dobrze, że z wulkanu uchodzi dym. Najpierw mały, później większy. Po pewnym momencie świat jakby stanął w miejscu. Zatrzymał się. Zobaczyliśmy zaskoczone twarze ludzi, którzy wyszli nieświadomi z domów. I lawę, lawę, którą nikt nie umiał powstrzymać. Pociski wystrzeliwane z Wezuwiusza niszczyły wszystko. Ziemia przełamywała się na pół, a ze szczelin buchała wrząca woda. Najgorszy jednak był dym. Panika ludzi, którzy myśleli, że dom ich ochroni. Co za głupcy! Czemu oni nie uciekali! Po długich godzinach lawa zastygła, i zastygli ludzie w powykrzywianych ciałach. Zastygli od dymu, który ich udusił . Opary i wielkie okruchy wulkanu zbombardowały tak piekne miasto i zakonserwowały ludzi oraz zwierzęta, domy i ulice miasta.
Wyłączyłam komirstop, a małego położyłam spać. Długo, długo później nadal myślałam nad szczęściem tych ludzi. Byli biedni, ale nadal potrafili sie uśmiechać. W jednej chwili stracili wszystko i samych siebie. Teraz wiem, że nie moge sie poddać.

Siedzimy sobie razem z Adearaniem na Palentu. Widzimy w oddali słońce. Nagle Adearan zapytał mnie czy obejrzymy Ziemię.
-Ale potem nie płacz po nocach!- zaczęłam się droczyć.
Wyruszyliśmy jeszcze tego wieczoru. Postanowiliśmy, że zobaczymy dzień z życia człowieka. Otworzyłam komirstop i wcisnęłam przyciski. Chłopiec aż podskakiwał. W lewym górnym boku widniał napis '79 rok...

- Mamo, a jeśli tam daleko, gdzie widać światełko istnieje życie?
- Śpij już, Kochanie. To tylko malutka gwiazda, nie ma tam nic. Nazywa się Ziemia. Kiedyś wykryli tam wodę, ale to było dawno... I w sumie nie wiadomo czy była to prawda. Teraz gaszę światło, zaśnij.
Lucy wyszła, zostawiając swojego małego synka w zupełnej ciemności. Malec wpatrywał się nieustannie w okno i marzył o tym, jak to jest żyć gdzie indziej, gdzieś bardzo daleko.
Niespodziewanie, niebo rozbłysło ostrym światłem. Malec schował się pod kołdrę z głośnym krzykiem. Nie wiedział, czy miał przywidzenie, czy był właśnie świadkiem dziwnego wydarzenia. Do jego pokoju wbiegła Lucy:
- Synku, nie bój się, to na tej Ziemi, chyba jakiś wulkan wybuchł, to nic strasznego.
Malec uspokoił się i zasnął. A śnił o wspaniałych nieznanych krainach, które w przyszłości zwiedzi.
Nikt nie wiedział, że tam daleko, na Ziemi, miliony ludzi zginęło. Wybuchła bowiem bomba atomowa.

- Mamo, a jeśli tam daleko, gdzie widać światełko istnieje życie?
- Śpij już, Kochanie. To tylko malutka gwiazda, nie ma tam nic. Nazywa się Ziemia. Kiedyś wykryli tam wodę, ale to było dawno... I w sumie nie wiadomo czy była to prawda. Teraz gaszę światło, zaśnij.
Lucy wyszła, zostawiając swojego małego synka w zupełnej ciemności. Malec wpatrywał się nieustannie w okno i...

- Popatrz, kochanie, na tych błaznów. Oni się wygłupiają, prawda?
- Oczywiście. Karabiny są gumowe, skarbie. Nikt nie byłby na tyle głu...
Wystrzał zakłócił transmisję. Dwójka naukowców z Aimeiz pochyliła się nad ekranami.
Oglądali właśnie video - sprawozdanie z Ziemi, ich bliźniaczej planety. Ale tak, jak bliźniaczki bywają różne - tak różne były te dwie.
Ziemia, zatruta nienawiścią i regularnie podlewana krwią, była dla Aimeiz czymś niepojętym. Tu patrzyli na bitwy i wojny i nie rozumieli - ich serca były czyste i nieskalane złem.
Nie rozumieli.

- Popatrz, kochanie, na tych błaznów. Oni się wygłupiają, prawda?
- Oczywiście. Karabiny są gumowe, skarbie. Nikt nie byłby na tyle głu...
Wystrzał zakłócił transmisję. Dwójka naukowców z Aimeiz pochyliła się nad ekranami.
Oglądali właśnie video - sprawozdanie z Ziemi, ich bliźniaczej planety. Ale tak, jak bliźniaczki bywają różne - tak różne były te dwie.
Ziemia, zatruta...

-Nasz Wszechświat jest daleko. Po za ich umysłami. Na szczęście. Jak oni mogą cokolwiek pojąć gdy ich oczy przysłaniają mord, krew, chciwość, zazdrość, złość i przemoc ?Niosą tylko śmierć. Cuchną nią odkąd pamiętam.
-Chyba trochę przesadzasz.
-Ależ nie! Nie byłeś na Ziemi to skąd możesz wiedzieć .- obruszył się.–Nie gadaj tyle , tylko polej tutaj.
Jego towarzysz wziął w łuskowate łapy naczynie ,które przypominało ziemską karafkę i nalał do misek płyn. Rozmówca wziął kilka łyków, otarł pysk i odetchnął.
-Od razu lepiej.- kiwnął łbem i mówił dalej. –Ja wiem co mówię kolego. Oni nie mają za grosz przyzwoitości! A na dodatek są głupi. Wiesz ,że nawet nie potrafią ciekłych kopalin przetransportować przez wodę żeby zniszczeń nie narobić?
-Jak to ?
-A tak to – zamyślił się przez chwilę. - Nie wiesz nic, bo jeszcze mleko masz pod nosem jak to mawiają ludzie . No ale do rzeczy .Wyciek ropy w Zatoce Meksykańskiej w kwietniu dwa tysiące dziesiątego roku wedle ich czasu. To było bodajże przez eksplozję platformy wiertniczej. Nie potrafili powstrzymać wycieku ropy ,która uśmierciła tysiące niewinnych stworzeń. Brunatne smugi rozlewające się na błękicie oceanu widać było przecież od nas. Tamtejsze zwierzęta dotknęła zagłada; delfiny, ptaki ,żółwie morskie walczyły o uwolnienie się z gęstej jak smoła mazi. Setki ryb i innych stworzeń zginęło przez ich brak ogłady.- na wzmocnienie swoich słów z brzdękiem odłożył naczynie i spojrzał na młodego wielkimi jak spodki oczyma.
- Hesane –szepnął młody osobnik.
-Bez przekleństw proszę! No polej młody. – rzekł, podsuwając mu naczynie.
-Słyszałeś o katastrofie elektrowni jądrowej w Czarnobylu? O wycieku trującego gazu w Indiach?- Nie doczekawszy się odpowiedzi, kontynuował. – Jeśli oni nie są zdolni zapanować nad takimi banalnymi sprawami jakimi jest zarządzanie źródłami energii to ja nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. Taka współpraca na pewno nie przynosiłaby korzyści. Ba! I jeszcze naszą planetę puściliby z dymem.

-Nasz Wszechświat jest daleko. Po za ich umysłami. Na szczęście. Jak oni mogą cokolwiek pojąć gdy ich oczy przysłaniają mord, krew, chciwość, zazdrość, złość i przemoc ?Niosą tylko śmierć. Cuchną nią odkąd pamiętam.
-Chyba trochę przesadzasz.
-Ależ nie! Nie byłeś na Ziemi to skąd możesz wiedzieć .- obruszył się.–Nie gadaj tyle , tylko polej tutaj.
Jego towarzysz wziął ...

- Kanclerzu, chciałby pan zerknąć, co słychać u któregoś z pana alterów? – spytał uprzejmie Bormann, kłaniając się w pas.
Mężczyzna siedzący w fotelu odruchowo podrapał się po zaroście nad górną wargą. Zerknął na wyświetlane bezpośrednio w ścianie wskazówki zegara i skinął zachęcająco głową.
- Mam chwilę, zanim rozpoczną się audiencje. Chętnie coś ciekawego obejrzę.
- Konkretny kanał czy losowy?
- Zdaję się na ciebie, mój drogi – odpowiedział i rozparł się wygodnie w fotelu, który automatycznie dopasował się do jego ciała.
Bormann podszedł do ekranu i dotknął go w kilku pozornie przypadkowych miejscach. Szyba ściemniała, by po chwili rozbłysnąć i ukazać mężczyznę identycznego z oglądającym go - tylko wyglądał na bardziej zmęczonego. Stał gdzieś na zewnątrz, a mrok nocy ledwo rozpraszały mrugające latarnie. Adolf gestem włączył dźwięk i wsłuchał się w słowa sobowtóra.
- …miętajcie, że walczycie za swojego Führera, w imię chwały swojej, jego i swojego narodu. Walczycie z podludźmi, więc bez skrupułów niszczcie wszystko na swojej drodze, nie zwracając uwagi na płacz i lament. Wszystko zależy od was; cała Europa będzie nasza, a wtedy spotka was zasłużona nagroda. Zaczynacie przed świtem, zaskoczenie to kolejny nasz atut. Wszystko jasne? To na miejsca i do ataku!
Dowódcy stuknęli obcasami na bruki i zasalutowali, wołając ile sił w płucach:
- Heil Hitler!
Obraz zgasł nagle, a Hitler siedzący w fotelu załamał ręce.
- Idioci, wszędzie idioci...

- Kanclerzu, chciałby pan zerknąć, co słychać u któregoś z pana alterów? – spytał uprzejmie Bormann, kłaniając się w pas.
Mężczyzna siedzący w fotelu odruchowo podrapał się po zaroście nad górną wargą. Zerknął na wyświetlane bezpośrednio w ścianie wskazówki zegara i skinął zachęcająco głową.
- Mam chwilę, zanim rozpoczną się audiencje. Chętnie coś ciekawego obejrzę.
-...