Wszechświaty. Pamięć

Przy pierwszym tomie "Wszechświatów" nieźle się gubiłam. Ale to, co się porobiło w "Pamięci" przechodzi ludzkie pojęcie. Nie mam pojęcia, czy aż tak po łebkach czytałam tę książkę, ale naprawdę czułam się skołowana i nie wiedziałam, jak akcja zmieniła bieg w innym, nielogicznym kierunku. Ten przeskok całkowicie mnie skołował.

Autor postanowił osaczyć czytelnika różnymi pomysłami, które nie trzymały się kupy. Konstrukcja świata przedstawionego całkowicie leżała. Jego bylejakość wylewała się z każdej strony - powinna być bardziej przemyślana i przede wszystkim logiczna.

Co do bohaterów... kompletnie ich nie czułam. Jakby byli nieobecni. Z jedynej postaci, którą szanowałam, autor zrobił coś dziwnego, nieprzewidywalnego jak i przewidywalnego zarazem.

Dawno nie czułam takiej niechęci do jakiejś książki. Porzuciłabym tę serię, ale mam ostatni tom, to już przeczytam, ale nie bez niepokoju.

Przy pierwszym tomie "Wszechświatów" nieźle się gubiłam. Ale to, co się porobiło w "Pamięci" przechodzi ludzkie pojęcie. Nie mam pojęcia, czy aż tak po łebkach czytałam tę książkę, ale naprawdę czułam się skołowana i nie wiedziałam, jak akcja zmieniła bieg w innym, nielogicznym kierunku. Ten przeskok całkowicie mnie skołował.

Autor postanowił osaczyć czytelnika różnymi...

w porównaniu do pierwszego tomu drobny spadek. Niestety można się zagubić w niewyjaśnionych zmianach biegu historii, zostajemy wrzuceni w sam ich środek co jest mylące. Jednak mimo to książkę czyta się całkiem miło i dosyć szybko. Całe szczęście względem poprzedniego tomu kartki są cieńsze co dobrze wpływa na na tępo i wygodę czytania.

w porównaniu do pierwszego tomu drobny spadek. Niestety można się zagubić w niewyjaśnionych zmianach biegu historii, zostajemy wrzuceni w sam ich środek co jest mylące. Jednak mimo to książkę czyta się całkiem miło i dosyć szybko. Całe szczęście względem poprzedniego tomu kartki są cieńsze co dobrze wpływa na na tępo i wygodę czytania.

Przed chwilą tak się rozpisałam, a w rezultacie nic nie zapisałam i cała opinia wyparowała. Teraz więc w skrócie. Książka zmusza do refleksji, ja sama zaczęłam zastanawiać się nad egzystencją we własnej pamięci. Tak sugestywnie opisane sytuacje do tego zmuszają. Poza tym fabuła skonstruowana tak, że zachęca by poznać dalsze losy bohaterów.

Przed chwilą tak się rozpisałam, a w rezultacie nic nie zapisałam i cała opinia wyparowała. Teraz więc w skrócie. Książka zmusza do refleksji, ja sama zaczęłam zastanawiać się nad egzystencją we własnej pamięci. Tak sugestywnie opisane sytuacje do tego zmuszają. Poza tym fabuła skonstruowana tak, że zachęca by poznać dalsze losy bohaterów.

Końcówka wywiera naprawdę dobre wrażenie. Przez chwilę nawet zapomniałam jak się z tą książką męczyłam, jaka nudna była. Za długie opisy, które zupełnie nic nie wnosiły do historii, które czasem przeskakiwałam bo już naprawdę nie dawałam im rady. Sam początek książki jeszcze jakoś interesuje, ale później zaczynają się schody w stronę wszechobecnej nudy. Najbardziej nie polubiłam właśnie Jenny, a to jej towarzyszymy przez większość stron, niestety. Na szczęście trochę za połową książki zaczyna coś się dziać, dzięki czemu jej nie porzuciłam. Ostatnie mniej więcej czterdzieści stron to jest naprawdę coś genialnego. Jaka szkoda, że całość właśnie taka nie jest.
W trakcie czytania myślałam, że po trzecią część już na pewno nie sięgnę, ale po zakończeniu zmieniam zdanie. Świat, który wykreował autor jest niezwykły i podziwiam pomysł na to wszystko z przymknięciem oka na strasznie wolno rozwijającą się akcje. I według mnie najwięcej tej serii daje Marco. Jest najbardziej dopracowaną i najlepiej napisaną postacią w serii.

Końcówka wywiera naprawdę dobre wrażenie. Przez chwilę nawet zapomniałam jak się z tą książką męczyłam, jaka nudna była. Za długie opisy, które zupełnie nic nie wnosiły do historii, które czasem przeskakiwałam bo już naprawdę nie dawałam im rady. Sam początek książki jeszcze jakoś interesuje, ale później zaczynają się schody w stronę wszechobecnej nudy. Najbardziej nie...

Losów Aleksa i Jenny ciąg dalszy. Świat uległ katastrofie, a nasi bohaterowie znajdują się w tytułowej Pamięci. Próbują odkryć co to za miejsce, jak funkcjonuje i jakim cudem żyją. Tak naprawdę większość wyjaśnień pojawia się dopiero pod koniec książki. Okazuje się też, że Marco również jest kimś wyjątkowym. Tak naprawdę to nie wiem jak daleko dwójka nastolatków by doszła gdyby nie on.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
https://1.bp.blogspot.com/-RlGxtqjGWCs/Wktqr3z3RYI/AAAAAAAAE8I/GTFF7DHoBfU5L_OGzEy7Q5qICxehStwvwCEwYBhgL/s1600/OP2018.jpg

Losów Aleksa i Jenny ciąg dalszy. Świat uległ katastrofie, a nasi bohaterowie znajdują się w tytułowej Pamięci. Próbują odkryć co to za miejsce, jak funkcjonuje i jakim cudem żyją. Tak naprawdę większość wyjaśnień pojawia się dopiero pod koniec książki. Okazuje się też, że Marco również jest kimś wyjątkowym. Tak naprawdę to nie wiem jak daleko dwójka nastolatków by doszła...

To 2 tom serii o wszechświatach. Tym razem bohaterowie próbują wydostać się z Pamięci. Czy im się to uda? Jeżeli wydostaną się z Pamięci to jak będzie wyglądał świat po katastrofie? Wszystkiego dowiesz się z tej książki.
Serdecznie polecam :)

To 2 tom serii o wszechświatach. Tym razem bohaterowie próbują wydostać się z Pamięci. Czy im się to uda? Jeżeli wydostaną się z Pamięci to jak będzie wyglądał świat po katastrofie? Wszystkiego dowiesz się z tej książki.
Serdecznie polecam :)

W drugiej części trylogii „Wszechświaty” Alex, Jenny i Marco znaleźli się w pamięci – rzeczywistości złożonej ze wspomnień. Alex przenosi się do okresu przed swoim narodzeniem, gdzie poznaje pochodzenie niezwykłych zdolności.
Jenny budzi się pięćset lat później, jako znalezisko statku badawczego w totalitarnym państwie Galia. Co jej grozi? Jaki wpływ na powstanie tego podstępnego systemu miała jej własna przeszłość? Czy kiedykolwiek zobaczy Alexa?
Jest to pozycja zarówno dla fanów cyklu, jak również entuzjastów młodzieżowego science fiction, którzy po raz pierwszy stykają się z serią.
Niewątpliwie jest to opowieść o poświęceniu i wiernej przyjaźni, dla której czas nie ma żadnego znaczenia.

W drugiej części trylogii „Wszechświaty” Alex, Jenny i Marco znaleźli się w pamięci – rzeczywistości złożonej ze wspomnień. Alex przenosi się do okresu przed swoim narodzeniem, gdzie poznaje pochodzenie niezwykłych zdolności.
Jenny budzi się pięćset lat później, jako znalezisko statku badawczego w totalitarnym państwie Galia. Co jej grozi? Jaki wpływ na powstanie tego...

'Wszechświaty' była dosyć zgrabną powieścią, lekką, napisaną z nutą fantazji. Była w porządku. Za to jej młodsza siostra, 'Pamięć' jest ubocznym efektem zastosowania GMO na książce. Gdyby była człowiekiem, nie miałaby prawej nogi, lewa miałaby udo w miejscu łydki, w plecach powykręcany kręgosłup, a co najistotniejsze, w czaszce nie byłoby śladu mózgu.
Jednym sformułowaniem, biedne dziecko pisarza, który chciał dobrze, ale jeśli ma się możliwości pisarskie jak autorka tej recenzji na początku gimnazjum, to nic dziwnego, że wychodzi kicha. (Przywołuję siebie samą moment po ukończeniu podstawówki, bo pisałam wtedy opowiadanie podobne tematyką do cyklu 'Wszechświaty'. Miało podobne mankamenty, co opisywane dzieło).

Bardzo nie lubię obrażania książek, nawet jeśli zasłużyły sobie na to. Jednak czasem nie potrafię inaczej. Może to ze względu na czytelnika, który przez sięgnięcie po coś złego zabiera sobie czas. A mógłby go poświęcić na poznanie się z czymś lepszym.

W 'Pamięci' największą skazą dla mnie jest niekonsekwencja, doskonale widoczna dla co uważniejszego czytelnika. Jeśli tylko zastanowić się nad co kolejnymi elementami, widzimy ich nielepienie się. Autor próbuje w tej części bardziej wytłumaczyć nam siły rządzące umysłami bohaterów. Niesamowicie mało w tym nauki, niezwykle dużo bełkotu zapełniającego kartki, jak '... minuty stają się erami, cykle wracają do swoich początków. Rozprasza się panujący mrok, wraca królestwo słońca. Niekonczące się oczekiwanie zostaje przerwane. Nowa iskra daje początek ruchowi, cierpki głos przecina ciszę. To krzyk bijącego serca, ostry dźwięk odrodzenia. [...] Nieokreśloność nabiera kształtów, krzywizny prostują się, drzewo wiadomości oddaje wiedzę, atawistyczne wspomnienia odpowiadają drogę i prowadzą nieświadomego. Stado idzie za swoim pasterzem, nie troszcząc się o drogę. Przyjmie strawę w dobrej wierze, nie zapyta o składniki.' Efekt jest taki, że stworzone światy czytelnik niekoniecznie pojmuje. Mam wrażenie, że sam autor też nie jest pewny, co stworzył.
Bohaterów nie lubię bądź nie cierpię, w zależności od momentu książki. Tu nie ma żadnego dobrego wątku. Sens istnienia światów poskładany niestarannie, otoczenie nakreślone niechlujnie, wątek realcji między bohaterami tak mdły, że można go uznać za nieistniejący.

'Pamięć' da się przeczytać, przebrnęłam przez całą, głównie dlatego że 'zaczęłam to skończę'. Jeśli potrzebujecie czegoś lekkiego do przeczytania na boku, przy warunkach podobnych do tych jak w podróży, to może jest to jakaś opcja. Ja akurat miałam męczący czas w szkole (jak zawsze, poślijcie językowa do klasy matematycznej), i jakkolwiek się to sprawdziło. Gdybym była kilka lat młodsza, może nawet by mnie to jakoś porwało. Ma ta książka chwile gorsze i lepsze. Wiadro pomyj wylałam na nią, bo za te tragiczne fragmenty jej się należy. Poza tym każdy stawiający precyzję na pierwszym miejscu, będzie na 'Pamięć' marudził, jako że jest to książka przypomniająca raczej szkic niż gotowy produkt wyobraźni, gotowy na przedstawienie go temu jedynemu, nie patrząc przez chwilę na fizykę kwantową, światu.

'Wszechświaty' była dosyć zgrabną powieścią, lekką, napisaną z nutą fantazji. Była w porządku. Za to jej młodsza siostra, 'Pamięć' jest ubocznym efektem zastosowania GMO na książce. Gdyby była człowiekiem, nie miałaby prawej nogi, lewa miałaby udo w miejscu łydki, w plecach powykręcany kręgosłup, a co najistotniejsze, w czaszce nie byłoby śladu mózgu.
Jednym...

Pierwszy tom zachwycil zaczarowak. Drugi niestety przyniosl rozczarowanie

Pierwszy tom zachwycil zaczarowak. Drugi niestety przyniosl rozczarowanie

Czytając tą książkę, czuć że autor nie miał do końca pomysłu na tą część, albo nie potrafił przekazać tego pomysłu. Zabrakło tu dobrej kompozycji. Mamy rozpoczętą akcje od razu po skończeniu pierwszej części, bohaterowie zastanawiają się co tu zrobić, wspominają przeszłość i bum nagle pojawia się nowy bohater Ben i jest 500 lat po uderzeniu asteroidy w ziemie, tak ni z gruszki ni z pietruszki. Mam też złą wiadomość dla fanów Alexa, bo jest go niewiele w książce, pierwsze skrzypce grają Marco, Jenny i własnie Ben. Przy okazji Jenny tak jak w pierwszej części jest denerwująca. No cóż, naukowe rozwiązanie mnie nie przekonuje. Zagadka zrobiona na siłę. Taki słaby średniak wyszedł, który próbuje zgrywać coś bardziej ambitnego. Jednak można przeczytać. Nie odradzam, nie polecam.

Czytając tą książkę, czuć że autor nie miał do końca pomysłu na tą część, albo nie potrafił przekazać tego pomysłu. Zabrakło tu dobrej kompozycji. Mamy rozpoczętą akcje od razu po skończeniu pierwszej części, bohaterowie zastanawiają się co tu zrobić, wspominają przeszłość i bum nagle pojawia się nowy bohater Ben i jest 500 lat po uderzeniu asteroidy w ziemie, tak ni z...