Według mnie, przeważa strach przed nieznanym. Przed tym kim jest drugi człowiek, bo przecież nie znamy go, nie wiemy jakie miał życie, jakie było jego dzieciństwo, co z resztą jest ważnym aspektem, gdyż w dużej mierze świadczy o nas w przyszłości-jakimi ludźmi będziemy. To jak byliśmy traktowani jako kilkuletnie dziecko odzwierciedla nas w dalszej egzystencji. Innym przykładem może być strach przed rywalizacją. Nie chcemy pozwolić sobie na to, aby ktoś od nas był lepszy. Pragniemy dążyć do idealizmu i kroczyć drogą najlepiej jak się da. A co jeśli zawsze będziemy na samych szczytach, a tu nagle pojawi się On? Człowiek, o którym nic nie wiemy. Człowiek nieznanego pochodzenia, osobowości, charakteru czy chociażby poglądu na świat. W jednej chwili może zmienić wszystko. Możliwym jest zrujnowanie nam życia, chęci posiadania władzy nad nami, wyższości. W przeciągu ułamku sekundy, nawet samym pojawieniem się, może nam zagrozić. Może sprawdzić, byśmy stali się nagle zerem. Będzie pragnął, abyśmy poczuli się przegrani, byśmy poczuli się gorsi. To właśnie sprawia, że czujemy strach. Boimy się nieznanego. W rezultacie jednak, To, może okazać się zwykłym, szarym człowiekiem, bez żadnych planów i ambicji, jednakże My, nie zdajemy sobie z tego sprawy. Błądzimy, wytaczając sobie kręte drogi, jednakże aby poszukać odpowiedzi, nie zadajemy sobie trudu. Wolimy żyć w niewiedzy, niż dowiedzieć się prawdy, która czasem może okazać się zbyt bolesną.

Według mnie, przeważa strach przed nieznanym. Przed tym kim jest drugi człowiek, bo przecież nie znamy go, nie wiemy jakie miał życie, jakie było jego dzieciństwo, co z resztą jest ważnym aspektem, gdyż w dużej mierze świadczy o nas w przyszłości-jakimi ludźmi będziemy. To jak byliśmy traktowani jako kilkuletnie dziecko odzwierciedla nas w dalszej egzystencji. Innym...

Ludzie z natury boją się tego co nieznane. Są przekonani, że to co inne jest gorsze, niebezpieczne. Myślą iż za wszelką cenę powinniśmy się przed tym bronić, unikać jakichkolwiek zmian, które mogłyby pogorszyć lub zmienić w jakiś sposób daną sytuacje.
Niechęć do poznawania czegoś nowego, innego nie jest według mnie zbyt dobra. Bo strach, który tak nieustępliwie powstrzymuje nas przed tym jak dla mnie jest w niektórych przypadkach irracjonalny. Przykładem tego może być homofobia, rasizm czy strach przed inną, obcą nam kulturą. Zamiast starać się chociaż troszkę zrozumieć nasz świat i zmiany jakie w nim zachodzą, wolimy zamknąć się w swojej własnej bańce mydlanej wraz z wszelkimi obawami, niezrozumieniem, nienawiścią czy nawet gniewem tylko po to, aby nie zarazić się ,,innością,,. Jednak te wszystkie negatywne emocje i sam strach wynikają tylko z braku wiedzy na dany obcy nam temat, wystarczyłoby zrozumieć chociaż po części a niechęć ta zniknęłaby chociaż w niewielkim stopniu.

Ludzie z natury boją się tego co nieznane. Są przekonani, że to co inne jest gorsze, niebezpieczne. Myślą iż za wszelką cenę powinniśmy się przed tym bronić, unikać jakichkolwiek zmian, które mogłyby pogorszyć lub zmienić w jakiś sposób daną sytuacje.
Niechęć do poznawania czegoś nowego, innego nie jest według mnie zbyt dobra. Bo strach, który tak nieustępliwie...

Każdy człowiek wyznacza sobie prywatną strefę komfortu. Obszar, który dobrze zna, w którym nie dzieje się nic, co zanadto wytrąciłoby go z równowagi. Obejmuje on wszystkie rutynowe czynności, całą naszą szarą codzienność, która nigdy nie sprawia niepożądanych niespodzianek. I tak kręcimy się wokół standardowych posiłków, określonych godzin pracy i określonych obowiązków, wyłącznie znanych i zaufanych ludzi, spokojnego hobby. To gwarantuje bezpieczeństwo. Od takich samych posiłków nie dostaniemy sensacji żołądkowych, a przyjaciele raczej nie wywiną nam przykrego numeru. Niestety każdy od czasu do czasu musi to swoje terytorium opuścić, co wiąże się z ogromnym stresem. Jesteśmy przerażeni przymusową zmianą szkoły, pracy, mieszkania. Mamy dość stresu, które dostajemy w pakiecie od życia, zatem po co z własnej woli wystawiać nos poza strefę komfortu?
Mam tu stracha przed przeprowadzką i co, mam jeszcze zmienić dietę, pójść na miting, może założyć własną firmę i wyrwać się rutynie? Dlaczego właściwie mam się jej wyrywać, skoro jest mi dobrze? Mawiają: lepsze jest wrogiem dobrego, a jeśli życie jest znośne, to nie ma co narzekać, zmieniać, podejmować wysiłek i robić bałagan. To zajmie czas, zmęczę się okrutnie, a i tak nic z tego nie wyjdzie.
O właśnie. W tym zdaniu jest pies pogrzebany. „Nic z tego nie wyjdzie”. Ten ogólny pesymizm i przekonanie, że nie potrafimy zrobić dobrze rzeczy, których nigdy wcześniej nawet kijem nie tykaliśmy, zabija w nas kreatywność i chęć zmiany. Dlatego akceptujemy swoje „znośne życie” i nie sięgamy po gołębia na dachu. Bo jeszcze spadniemy i skręcimy kark.

Każdy człowiek wyznacza sobie prywatną strefę komfortu. Obszar, który dobrze zna, w którym nie dzieje się nic, co zanadto wytrąciłoby go z równowagi. Obejmuje on wszystkie rutynowe czynności, całą naszą szarą codzienność, która nigdy nie sprawia niepożądanych niespodzianek. I tak kręcimy się wokół standardowych posiłków, określonych godzin pracy i określonych obowiązków,...

Oglądałam kiedyś film o konserwatywnym kościele laestadiańskim. Opowiada on o dwóch dziewczynach z tejże wspólnoty, które wskutek buntu jednej z nich przeciwko otaczającej jej religijnej rzeczywistości, wyjeżdżają do miasta. Właściwie dobrowolnie wyjeżdża tylko ta pierwsza-jej przyjaciółka podążą za nią na wyraźną „prośbę” kaznodziejów kierujących wspólnotą. Dlaczego? Ponieważ oni się boją tego, że ich wyznawczyni stanie się kimś Innym i (o zgrozo!) być może namówi na to innych. Z tej samej przyczyny nie wpuszczają do siebie nikogo Obcego. W swej samolubności nie chcą stracić ludzi, którzy tak naprawdę nic dla nich nie znaczą. Potrzebują ich tylko do utrzymania kościoła. Jak często my nie postępujemy tak samo, bo coś Nowego, może się okazać bardziej kuszące dla innych, a wtedy zostaniemy sami? To jest, więc pierwszy powód-strach przed samotnością: w poglądach czy w życiu towarzyskim.
Istnieje też jednak inne wytłumaczenie, dlaczego nie chcemy poznawać Nowego. Znowu jest to strach, lecz tym razem jest to ten jego rodzaj, do którego nigdy się nie przyznamy.To lęk przed tym, że coś Innego może się okazać czymś lepszym. Bo czego boimy się bardziej niż tego, że nie mamy racji? Czy nie jest więcej niż prawdopodobne, że przewodnicy wspólnoty, bali się także tego, że się mylą? Że świat zewnętrzny jest nie tylko bardziej kuszący, ale i lepszy? Że ich Bóg przebaczy nie pokornej, lub (kolejny raz: o zgrozo!) że w ogóle nie istnieje?
Jest coś jeszcze-niechęć do wolnego, samodzielnego myślenia. To trudniejsze i wymaga więcej wysiłku, a przecież można iść utartymi szlakami. Po co błądzić po lesie, by przeżyć najcudowniejszą przygodę w życiu, kiedy wystarczy iść prostą ścieżką by dotrzeć do celu? Dlaczego narażać się na śmieszność, skoro można zaufać bardziej doświadczonym? A kiedy lęk przed Obcymi zasieję w nas ktoś, kogo podziwiamy, czy jesteśmy godni się z nim nie zgodzić?
Sądzę, że choć rzeczy, przez które boimy się Nowego jest więcej, to te są głównymi tego „sprawcami”

Oglądałam kiedyś film o konserwatywnym kościele laestadiańskim. Opowiada on o dwóch dziewczynach z tejże wspólnoty, które wskutek buntu jednej z nich przeciwko otaczającej jej religijnej rzeczywistości, wyjeżdżają do miasta. Właściwie dobrowolnie wyjeżdża tylko ta pierwsza-jej przyjaciółka podążą za nią na wyraźną „prośbę” kaznodziejów kierujących wspólnotą. Dlaczego?...

Wszystko zależy od człowieka. To kim jest i jak daleko chce zabrnąć. Fiodor Dostojewski napisał kiedyś, że: Niekiedy spotykamy ludzi zupełnie nam obcych, którymi zaczynamy się interesować od pierwszego wejrzenia, jakoś raptownie, znienacka, zanim choć słowem się do nich odezwiemy. I tak jest ze wszystkim, co spotyka się na swojej drodze. Jeśli poczuję do nieznanego (i tu niekoniecznie mowa o człowieku) pociąg, czuje się taki magnetyzm, który popycha w życie. Jeśli jednak to pierwsze wrażenie będzie negatywne… mimo woli jest się pełnym niechęci.
Ludzie wolą wybierać to, co jest im znane. Z prostego powodu - potrafią przewidzieć ruchy drugiej strony. Ponadto człowiek jest trochę takim epikurejczykiem. To, co obce nie wiadomo, czy przyniesie nam szczęście. To co znane, jest łatwiejsze, przyjemniejsze. Lubimy przyjemności. A żeby kogoś poznać, musimy narazić się na rozdrapywanie ran. Na cierpienia. Epikurejczycy wyznają, że cierpienie jest złe. Nie przynosi nic dobrego.
Niechęć do nieznanego może również wynikać z niechęci do zmian. Ktoś obcy to zawsze nowe, świeże spojrzenie. To taki powiew wiatru, który niesie albo słońce, albo burzę. W Polsce jesteśmy pesymistami. Mamy problemy z zaufaniem. To też wynika z wieloletniej historii, jaką musimy nosić na barkach. Nie lubimy nieznanego. Nieznane nie kojarzy nam się z niczym do czego chcielibyśmy dążyć. Raczej mamy wrażenie, że to coś, co przyniesie burzę. Zabierze wszystko, co kochamy.

Wszystko zależy od człowieka. To kim jest i jak daleko chce zabrnąć. Fiodor Dostojewski napisał kiedyś, że: Niekiedy spotykamy ludzi zupełnie nam obcych, którymi zaczynamy się interesować od pierwszego wejrzenia, jakoś raptownie, znienacka, zanim choć słowem się do nich odezwiemy. I tak jest ze wszystkim, co spotyka się na swojej drodze. Jeśli poczuję do nieznanego (i tu...

Człowiek zaprogramowany jest strachem. Od zarania dziejów był on motorem ludzkich działań. Wszystko, co robimy dzieje się tylko z dwóch powodów: dla zyskania przyjemności i dla uniknięcia cierpienia. Stosujemy zasadę, że lepszy swój wróg niż obcy. Swojego znamy, a obcy... No właśnie, nie wiadomo na co go stać.

Prymitywne ludy wiedziały, że nie należy jeść rośliny niewiadomego pochodzenia, matki uczą swoje dzieci; nie rozmawiaj z nieznajomymi, my sami w dorosłym życiu wybieramy sprawdzone produkty robiąc zakupy. Każdy broni się przed nieznanym. Powód jest prosty. To, co sprawdzone przez innych jest dla nas bezpieczne, to co nieznane, może wpędzić nas w kłopoty. A życie nie pozwala sobie na pomyłki, gatunek musi zostać podtrzymany, trzeba przytulać do piersi swojego wroga...

Człowiek zaprogramowany jest strachem. Od zarania dziejów był on motorem ludzkich działań. Wszystko, co robimy dzieje się tylko z dwóch powodów: dla zyskania przyjemności i dla uniknięcia cierpienia. Stosujemy zasadę, że lepszy swój wróg niż obcy. Swojego znamy, a obcy... No właśnie, nie wiadomo na co go stać.

Prymitywne ludy wiedziały, że nie należy jeść rośliny...

Niechęć do nieznanego ma swe silne podłoże w strachu. Strachu przed tym co obce i inne, zawsze potencjalnie groźne. Gdy wokół ognia skupiało się niewielkie plemię, w którym znali się wszyscy, każdy przybysz był traktowany nieufnie. Zawsze przecież mógł stanowić zagrożenie. Myślę, że gdzieś w nas, w najbardziej prymitywnym zakątku świadomości leży ten lęk. Ta niepewność i strach związane z nieznanym. I chociaż dziś wśród ludzi nam podobnych raczej nie czujemy się zagrożeni, to wśród tych, którzy są od nas inni już tak. Ktoś inny, często jest dla nas niepojęty, a w związku z tym może stanowić dla nas zagrożenie. Nie wiemy, czego możemy się spodziewać po obcym, czym może nas zaskoczyć. Często agresja daje nam możliwość uniknięcia niebezpieczeństwa. Taki głęboko zakorzeniony atawizm, który można przezwyciężyć. Temat inności pięknie ujął Roland Topor w opowiadaniu "Zbyt czysta".

Niechęć do nieznanego ma swe silne podłoże w strachu. Strachu przed tym co obce i inne, zawsze potencjalnie groźne. Gdy wokół ognia skupiało się niewielkie plemię, w którym znali się wszyscy, każdy przybysz był traktowany nieufnie. Zawsze przecież mógł stanowić zagrożenie. Myślę, że gdzieś w nas, w najbardziej prymitywnym zakątku świadomości leży ten lęk. Ta niepewność i...

Skąd w nas, ludziach, bierze się niechęć do tego, co inne, nieznane?

Ciekawe pytanie. Sama często się nad tym zastanawiam.

Co może być źródłem tej wrogości?

Po pierwsze, wychowanie. Jeśli dziecko słyszy z ust rodzica niepochlebną opinię np. na temat osób o innym kolorze skóry, przyjmuje te poglądy za własne. Owszem, w późniejszym okresie dokonuje się ich weryfikacja, jednak nie zawsze tak jest. Wszystko zależy od tego, jak głęboko dane przekonania są zakorzenione.

Po drugie, presja otoczenia. Zawsze znajdzie się kilku indywidualistów, którzy nie pozwolą sobą manipulować, ale smutna prawda jest taka, że takich jednostek jest niewiele. Przeważająca większość za cenę akceptacji zrobi wszystko.

Po trzecie, dla wielu prześladowanie „innych” jest sposobem na zamaskowanie własnych kompleksów. W końcu najłatwiej jest podbudować własne poczucie wartości kosztem innych.

Po czwarte, stereotypy. To jest dopiero plaga. Ile razy sami padliśmy ich ofiarą? A przecież to właśnie my je powielamy. Skąd wzięły się te wszystkie żarty o blondynkach, Szkotach czy teściowych? Przecież same się nie wymyśliły. A no właśnie – stworzyli je ludzie. Więc kto jest temu winien?

I w końcu, po piąte – niewiedza. Bo czyż nie jest tak, że to właśnie z niej rodzą się największe nieporozumienia? A wystarczyłoby choć odrobinę zagłębić się w dany temat. Bo to chyba nie przerasta możliwości przeciętnego zjadacza chleba. Prawda?

Skąd w nas, ludziach, bierze się niechęć do tego, co inne, nieznane?

Ciekawe pytanie. Sama często się nad tym zastanawiam.

Co może być źródłem tej wrogości?

Po pierwsze, wychowanie. Jeśli dziecko słyszy z ust rodzica niepochlebną opinię np. na temat osób o innym kolorze skóry, przyjmuje te poglądy za własne. Owszem, w późniejszym okresie dokonuje się ich weryfikacja,...

Niechęć do nieznanego… Choć raz w życiu każdego człowieka pojawia się taka niechęć. Myślę, że to wina strachu, który mieszka w każdym z nas. Boimy się tego, co się zdarzy, jeżeli dokonamy takiego, a nie innego wyboru. Boimy się jak rodzice zareagują na nowego przyjaciela, który ma inny kolor skóry, inną religię czy inny wygląd. Niestety, strach jest nieodłącznym elementem naszego życia, spełnia w nim wiele ważnych funkcji, czasem także niepotrzebnych. Nic na to nie poradzimy, że się boimy, zawsze jednak możemy uświadamiać sobie pewne rzeczy i próbować opanować strach. Strachu przed przyszłością możemy się pozbywać samym życiem, im bardziej jesteśmy doświadczeni tym mniej się boimy przyszłości i zdarzeń. Strach przed innymi osobami możemy pokonywać poznając te osoby, nie można oceniać kogoś po stereotypach, bo ktoś może i was oceniać w taki sposób. Nie można obrażać kogoś, bo taki się urodził a nie inny. Może, jeślibyśmy nauczyli się pozbywać go, może wtedy byłoby lepiej…. Kto wie, może jest to ważne, że mamy taką niechęć przed nieznanym…

Niechęć do nieznanego… Choć raz w życiu każdego człowieka pojawia się taka niechęć. Myślę, że to wina strachu, który mieszka w każdym z nas. Boimy się tego, co się zdarzy, jeżeli dokonamy takiego, a nie innego wyboru. Boimy się jak rodzice zareagują na nowego przyjaciela, który ma inny kolor skóry, inną religię czy inny wygląd. Niestety, strach jest nieodłącznym elementem...

Już grecki bajkopisarz Ezop zauważył, że "lepiej biednie u siebie, niż bogato u obcych". Zapewne płodząc tę myśl, nawiązywał przede wszystkim do tęsknoty za bliskimi, do braku ciepła, które potrafi dać jedynie domowe ognisko i ostatecznie, do tej wyczuwanej w powietrzu swojskości.
Jednak prawdziwą obcość buduje chyba po prostu poczucie inności, które zaczyna tworzyć się w człowieku, kiedy spotyka się z murem wrogości ludzkiej.

Wychodzę z założenia, że w dużej mierze odgradzamy się od tego, co nieznane, ponieważ nie wiemy, czego możemy się po tym spodziewać i nie jesteśmy w stanie określić, czy aby na pewno nie zmąci to naszego spokoju. To sytuacja, z jaką spotykamy się w przypadku zjawisk paranormalnych - ludzie unikają nawiedzonych miejsc i omijają z daleka obszary, które są rzekomo zamieszkiwane przez jakieś kreatury. Przyczyna jest jedna: strach przed tym, czego nie umieją do końca wyjaśnić - czyli niewiedza.

To analogiczna sytuacja do tej, z jaką spotykamy się w przypadku pojawienia się nowej osoby w miasteczku pełnym zżytych osadników. Odczuwamy niechęć do tego, co nieznane, ponieważ się boimy. Zagrożenia, jakie mogą spotkać nas ze strony obcej osoby to nie tylko fizyczne straty, które mogą być konsekwencją kradzieży albo podpalenia. Boimy się również o nasz mentalny dorobek, o spuściznę po naszych przodkach. Z przykładem takiego zachowania mogliśmy się spotkać chociażby w czasach przedwojennych, a nawet teraz. Pisząc to, mam na myśli antysemityzm, który jest między innymi przejawem strachu o nasze zaplecze kulturowe, a objawia się wrogością wobec obcego narodu.

Myślę, że nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, skąd bierze się w nas niechęć do tego, co nieznane, ponieważ, jak wiemy, ludzka psychika jest bardzo złożona i jedno zachowanie może być determinowane przez wiele czynników w zależności od sytuacji. Jednak jestem zdania, że bardzo ważną rolę w tym, jak przyjmujemy to, czego nie znamy jest strach i to on wywołuje w nas wrogość jako odruch obronny.


-----------
2000 znaków

Już grecki bajkopisarz Ezop zauważył, że "lepiej biednie u siebie, niż bogato u obcych". Zapewne płodząc tę myśl, nawiązywał przede wszystkim do tęsknoty za bliskimi, do braku ciepła, które potrafi dać jedynie domowe ognisko i ostatecznie, do tej wyczuwanej w powietrzu swojskości.
Jednak prawdziwą obcość buduje chyba po prostu poczucie inności, które zaczyna tworzyć się w...