Dziękuję bardzo:):)
Gratuluję pozostałym :)

Dziękuję bardzo:):)
Gratuluję pozostałym :)

W konkursie nagrody książkowe otrzymują:

aga
izek0
Van-chan
weyra
Fimbul93

Gratulujemy, z laureatami skontaktujemy się drogą mailową.
Miłego dnia!

W konkursie nagrody książkowe otrzymują:

aga
izek0
Van-chan
weyra
Fimbul93

Gratulujemy, z laureatami skontaktujemy się drogą mailową.
Miłego dnia!

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone do wtorku.

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone do wtorku.

polecam!!!!

http://zaczytani.pl/ksiazka/granatowe_miasto,druk

polecam!!!!

http://zaczytani.pl/ksiazka/granatowe_miasto,druk

Każdy z nas ma jakieś tajemnice - mniejsze, większe, takie zwykłe czy takie mroczne. Naturalne jest zatem to, że tajemnice są również częścią rodzin, które tworzymy. Tajemnice mogą być najróżniejsze - od zamiecionego pod dywan kurzu aż po trupa w szafie...

Tajemnice mają też różne przyczyny - czasem ich źródłem jest chęć ochrony (niekiedy złudnej) najbliższych lub samego siebie, a czasem to, by inni nie dostrzegli naszych wad czy słabości.

Są tajemnice, które nigdy nie są wyjawiane, są takie, które w końcu wychodzą na światło dzienne. Konsekwencje tego mogą być bardzo różne...

W literaturze motywów rodzinnej tajemnicy jest mnóstwo. Znaleźć można na przykład zakochanych, którzy ukrywają swój związek przed rodzinami z obawy przed brakiem akceptacji z ich strony. Jak tragiczne konsekwencje może mieć taka sytuacja, widać najlepiej chyba śledząc losy najsłynniejszych na świecie nieszczęśliwych kochanków - Romea i Julii. Nieszczęśliwy splot wydarzeń doprowadza do ich samobójstwa, które nie miałoby miejsca, gdyby nie sytuacja między ich rodzinami.

W wielu rodzinach spotkać można tzw. „czarne owce” - najczęściej na zewnątrz ich obraz jest wybielony albo całkiem zniekształcony, ale prawda o nich nie wychodzi poza krąg rodziny. Najlepszym przykładem jest tu dla mnie chyba Harry Potter, którego pochodzenie i magiczne zdolności były dla wychowujących go Dursley’ów niemalże tematem tabu i wszystkim swoim znajomym wciąż powtarzali, że uczy się w szkole dla trudnej młodzieży.

Są również znacznie mroczniejsze tajemnice. W książce „Emma i ja” Elizabeth Flock, życie małej Emmy i jej siostry Carrie zmieniło się po tragicznej śmierci ich ojca. Matka przez cały czas powtarzała im, że ojciec został zamordowany przez złodzieja, który włamał się do ich domu. I dopiero po pewnym czasie na jaw wychodzi szokująca prawda - ich ojciec popełnił samobójstwo. Okazuje się, że to właśnie wydarzenie miało wpływ na sytuację całej rodziny - było momentem, kiedy wszyscy pozostali członkowie rodziny nieświadomie znaleźli się na równi pochyłej, co doprowadziło do nieuchronnej katastrofy. Ta właśnie pierwsza tajemnica zrodziła kolejne – pojawiły się pytania, dlaczego mama dziewczynek lubi tylko Carrie, nie zwracając uwagi na Emmę, dlaczego nie dostrzega tego, że nowy partner wcale nie jest dobry dla niej i dzieci... Odpowiedzi na wszystkie te pytania wybuchają czytelnikowi prosto w twarz, zostawiając go na kilka dni z kołatającym się ciągle po głowie: „jak do tego wszystkiego doszło?...”

Kolejną z tajemnic rodzinnych, która została przedstawiona w ciekawy sposób, był motyw z pierwszej części trylogii „Millenium” autorstwa Stiega Larssona – „Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet”. Główny bohater cyklu, Mikael Blomkvist, zostaje poproszony o wyjaśnienie rodzinnej tajemnicy potentata przemysłowego Henrika Vangera - wiele lat wcześniej w niewyjaśnionych okolicznościach zniknęła jego bratanica. Próba rozwiązania przez redaktora niewyjaśnionej dotąd zagadki budzi uśpione przez lata demony...

Są wreszcie tajemnice, które są bardzo ciężkim brzemieniem dla tego, kto je ma i dopiero podzielenie się z kimś nimi daje ukojenie i spokój ducha. Najlepszym przykładem literackim takiej właśnie historii są „Kroniki portowe” Annie Proulx, gdzie jednym z pobocznych ale niezwykle istotnych wątków jest historia ciotki głównego bohatera Quoyle’a, która w dzieciństwie została wykorzystana przez swojego brata (ojca Quoyle’a) i przez całe życie nie wyjawiła tego nikomu...

Najbardziej intrygującą ze wszystkich rodzinnych tajemnic jest jednak dla mnie ta, która znajduje się w cyklu "Pieśń lodu i ognia" George'a R. R. Martina - kwestia pochodzenia Jona Snow :) pięć tomów po kilkaset stron każdy, a czytelnik nadal ma jedynie poszlaki i domysły... czy Jon jest rzeczywiście nieślubnym synem Eddarda Starka, jak zawsze twierdził, czy jednak jego rodzicami był ktoś inny? Czy prawdą okażą się domysły, że jest synem siostry Eddarda - Lyanny - i Rheagara Tangaryena? George Martin przez lata w kolejnych książkach nie daje na to pytanie jednoznacznej odpowiedzi, wystawiając swoich czytelników na ogromną próbę cierpliwości :)

Śledząc tajemnice, intrygi i spiski, nie jesteśmy w stanie pomóc bohaterom, których losy poznajemy na kolejnych stronach książek. Nie jesteśmy w stanie im niczego podpowiedzieć, ostrzec czy ochronić. Czegokolwiek byśmy nie zrobili, wydarzenia w książce toczą się własnym torem, na który wpływ ma jedynie autor.

Każdy z nas ma jakieś tajemnice - mniejsze, większe, takie zwykłe czy takie mroczne. Naturalne jest zatem to, że tajemnice są również częścią rodzin, które tworzymy. Tajemnice mogą być najróżniejsze - od zamiecionego pod dywan kurzu aż po trupa w szafie...

Tajemnice mają też różne przyczyny - czasem ich źródłem jest chęć ochrony (niekiedy złudnej) najbliższych lub samego...

Bywają rodzinne intrygi, które są przez literaturę tak silnie eksploatowane, że przeradzają się w klisze, zużyte schematy popełniane tylko przez początkujących lub słabych pisarzy. Jedną z nich jest motyw złego brata bliźniaka. Popularny w romantyzmie, rozpowszechnił się tak w literaturze popularnej początku XX wieku, że wszystkie poradniki pisania kryminałów zalecają omijać go szerokim łukiem.

Ale zdarza się - raz na jakiś czas - pisarz, który sięga po popularny, "zakazany" motyw po to tylko, by nadać mu nowe, świeże rysy. Takim pisarzem był Stefan Grabiński, pionier polskiej literatury grozy, "ostatni modernista", jak nazywał go Karol Irzykowski.

Grabiński napisał wiele opowiadań (i kilka słabszych powieści), wśród nich - "Problemat Czelawy", podejmujący właśnie zagadnienie "złego brata bliźniaka". Opowiada ono historię tytułowego profesora Czelawy, którego żona obserwuje u męża dziwne zachowanie. Okazuje się szybko, że "dziwny Czelawa" to wcale nie profesor a jego brat bliźniak, Stachur. Narrator, który stara się rozwikłać całą intrygę, odkrywa niesamowitą historię pary bliźniąt, którzy urodzili się zrośnięci biodrami. Po operacji rozdzielenia, którą wykonano natychmiast, jeden z nich zapadł w sen podobny do śmierci. Obudził się po dwunastu godzinach, lecz w tym samym momencie drugiego z braci ogarnął identyczny letarg.

I tak budzili się i zasypiali na zmianę - "dzienny" Czelawa i "nocny" Stachur. Różne pory funkcjonowania sprawiły, że ich losy - choć tak mocno ze sobą spojone - potoczyły się odmiennie. Czelawa osiągnął sukces na polu akademickim, został profesorem a karierę swoją oparł na studium społecznych psychopatologii, dla którego materiałów dostarczał mu Stachur, robiący "karierę" w przestępczym półświatku. Bo bracia - funkcjonujący w dwóch ciałach, posiadali jedną świadomość, wspólną pamięć, lecz odrębne charaktery.

Wiadomo, że na dłuższą metę taka symbioza trudna była do utrzymania. Zarzewiem konfliktu stała się niczego nieświadoma żona profesora Czelawy. Rozwiązanie zaś (którego przebiegu nie zdradzę, polecając lekturę opowiadania) dramatyczne i pełne napięcia.

Grabiński pokazał, że nawet w dobrze znanych schematach fabularnych pozostało jeszcze coś, co można ująć inaczej, opracować po swojemu. I w tym też lokuje się niesamowitość jego twórczości (i każdej innej, zdaniem Freuda): że rzeczy, które wydają się znane i oswojone, powracają do nas odkrywając zaskakującą, niepokojącą twarz. Twarz złego bliźniaka.

* * *

Opowiadanie "Problemat Czelawy" można przeczytać na Wikiźródłach:
http://pl.wikisource.org/wiki/Problemat_Czelawy

Bywają rodzinne intrygi, które są przez literaturę tak silnie eksploatowane, że przeradzają się w klisze, zużyte schematy popełniane tylko przez początkujących lub słabych pisarzy. Jedną z nich jest motyw złego brata bliźniaka. Popularny w romantyzmie, rozpowszechnił się tak w literaturze popularnej początku XX wieku, że wszystkie poradniki pisania kryminałów zalecają...

Gdziekolwiek się obejrzymy znajdziemy w literaturze intrygi. Od tych niewielkich i niewinnych, po te większe i zdecydowanie poważne, które w decydującym stopniu wpływają na losy naszych bohaterów. Zarówno w książkach, które zalicza się do klasyki, a także do literatury współczesnej i to fantastyki.
Dajmy na to „Zmierzch”, który przecież przypadł do gustu milionom czytelników. Właśnie z powodu takiej rodzinnej tajemnicy skrywanej przed światem, od której wszystko się zaczęło.

Zawsze intryguje nas w opisie to niedopowiedzenie, te trzy kropki i słowo: tajemnica. Człowiek z natury jest ciekawski, więc te słowa to miód na nasze serce. A odkrywanie tajemnic, gdy idziemy po nici do kłębka, samo w sobie jest wspaniałe. Nie tylko sama tajemnica, ale jej odkrywanie. Szukanie poszlak, zadawanie pytań. Dobry pisarz przedłuża właśnie i utrudnia tę podróż do poznania prawdy. Zwroty akcji, fałszywe tropy. To wszystko sprawia, że odkrywanie tajemnicy staje się jeszcze bardziej niesamowite, jeszcze bardziej kuszące.

Oczywiście im większa tajemnica tym lepiej, bo autor musi się więcej postarać by ją ukryć. Mistrzem z tego gatunku wydaje się Stieg Larsson. Przecież cała pierwsza ksiązka z cyklu „Millenium”, kręci się wokół jednej wielkiej tajemnicy rodzinnej, którą to sławny dziennikarz Mikael Bloomkvist stara się rozwikłać.
„Zrobiłby Pan coś, co robi Pan najlepiej, a mianowicie rozwiązał pewna zagadkę”, „Zająłby się Pan złodziejami, skąpcami i tyranami. Grupą najbardziej obrzydliwych ludzi jakich dane będzie Panu poznać…Moją rodziną.
Te słowa niejednego przyprawią o dreszczyk emocji, przed poznaniem tajemnic rodziny Vangerów.

Tajemnice rodzinne z intryg są właśnie najlepsze, bo zazwyczaj tego typu rzeczy wychodzą od kogoś, po kim w życiu byśmy się tego nie spodziewali. Wieloletnie konflikty, machinacje mające na względzie własne dobro i to od kogoś, kto jest zawsze iły i bezinteresowny.
To jest właśnie najlepsze.
Ludzie, których znamy od dawna. Wydaje się, że wiemy o nich wszystko, moglibyśmy za nich ręczyć. Jak to się zazwyczaj mówi: Dałbym sobie głowę uciąc, że to na pewno nie on! A tu proszę, niespodzianka.

Im większa intryga tym większe zainteresowanie.
Najczęściej używane wątki:

-ktoś jest adoptowany i o tym nie wie

-zginęli rodzice, a okazuje się, że zostali zamordowani, a do tego jeszcze odkrywamy tajemnicę, bo przecież ktoś ich z jakiegoś powodu zamordował

-w okolicy giną ludzie i okazuje się, że mordercą jest ktoś, kogo dobrze znasz

-znajdujemy pamiętnik, a w nim ktoś opisuje jakąś historię i zostawia do rozwiązania zagadkę

-albo motyw z thrilleru Jonatana Nasaw’a „Dziewczyny, których pożądał, gdzie morderca cierpi na psychiczne zaburzenia i w głowie ma 8 różnych osób (8 alter ego). Jest mistrzem kamuflażu, bo za każdym razem jest kimś innym. To ci dopiero tajemnica!

To tylko parę przykładów, spośród bardzo wielu, bo przecież nie od wczoraj ludzi interesują intrygi.

Bardzo ciekawe ą właśnie intrygi na tle psychologicznym. Wciągają, zmuszają do ciągłego myślenia, analizowania każdego ruchu i każdej zmiany, bo wszystko ma znaczenie.

Książek tego typu SA miliony, jeśli nie więcej. Intryga, zagadka, kłamstwo pościg, poszlaki, zaskoczenie, dochodzenie. Rodzajów intryg wiele i każdy znajdzie coś dla siebie.

Nie tylko dorośli uwielbiają motyw walki dobra ze złem. Przecież to główny składnik wielu bajek dla dzieci. Czy jest na świecie ktoś, kto nie zna bajki o Królewnie Śnieżce? To tylko pokazuje, jak popularny jest motyw intrygi w literaturze. Przecież macocha Kopciuszka wyszła za króla dla władzy, zabiła go i jeszcze chciała pozbyć się Królewny.
A Kopciuszek? Zła macocha, która traktuje ją okrutnie i zmusza do niewolniczej pracy.
W tym kontekście zabrzmiało to strasznie, ale na szczęście wszystkie bajki dobrze się kończą. Dobro zwycięża zło, bo którz nie lubi szczęśliwych zakończeń?

Nie tylko bajki zawierają ukryte intrygi. Kolejnym przykładem może być dajmy na to, bardzo popularny teraz thriller „Chemia Śmierci”. Kto by podejrzewał, że spokojny doktorek jest antropologiem sadowym, dla którego zmarli są chlebem powszednim?

Bajki, thrillery, a romanse? Oczywiście! Znana polska pisarka Katarzyna Grochola tez używa tego typu zabiegów. W swojej książce „Kryształowy Anioł”:

„Gdyby Sara nie pobiegła dwa domy dalej do swojej jedynej przyjaciółki z dzieciństwa, gdyby nie nacisnęła klamki i nie wbiegła do mieszkania, nie dowiedziałaby się, jak wyglądają pośladki jej narzeczonego z pewnej odległości”
„Sara zobaczyła twarz Konrada, swojego – dotąd – przyszłego, a od tej chwili niedoszłego męża. I dopiero wtedy w obronnym geście wyciągnęła przed siebie pudełko z butami i zdołała wykonać następny ruch. To znaczy padła jak długa na podłogę i po raz trzeci w życiu zemdlała”.
To ci dopiero historia, nie?

Jak widać intrygi, romanse , zagadki, czyli niesamowite tajemnice rodzinne istniały od zawsze i istnieć będą, jeszcze długo ciesząc oko ciekawskiego czytelnika.

Gdziekolwiek się obejrzymy znajdziemy w literaturze intrygi. Od tych niewielkich i niewinnych, po te większe i zdecydowanie poważne, które w decydującym stopniu wpływają na losy naszych bohaterów. Zarówno w książkach, które zalicza się do klasyki, a także do literatury współczesnej i to fantastyki.
Dajmy na to „Zmierzch”, który przecież przypadł do gustu milionom...

Rodzinna intryga jako oś napędowa fabuły kojarzy mi się głównie z telenowelami z końca lat dziewięćdziesiątych, w których to brat okazywał się ciotką albo i narzeczoną, a może i obojgiem. W książkach nie spotkałem się z aż tak wybujałą fantazją, ale jak najbardziej różnorakie sekrety, tajemnice na tle rodzinnym w książkach też potrafią zaskakiwać, choć chyba nie w tak wydumany sposób jak w owych telenowelach.
Jedną z takich książek jest „Zapisane w kościach” Simona Becketta. Jest to druga książka w dorobku tegoż autora i zarazem kontynuacja przygód Dr. Huntera, bardzo udana kontynuacja.
W swojej pierwszej książce Beckett mistrzowsko zawikłał kryminalną intrygę, czytając nasuwały mi się na myśl książki Agaty Christie i odwieczne pytanie „kto zabił?”, nie inaczej jest z jego kolejną książką.
Nie chcę wchodzić zbyt głęboko w szczegóły fabuły, temat na który piszę jest ściśle powiązany z suspensem owej książki, więc aby nie zepsuć nikomu radości z lektury postaram się pisać w miarę zdawkowo.
Jak już wspomniałem, i tym razem autor mnie nie zawiódł i kryminał wciągnął mnie w całości, znów zastanawiałem się kto zabił i dlaczego i gdy w końcu się dowiedziałem byłem usatysfakcjonowany.
Sama intryga dotycząca rodzinnych koneksji nie byłą motywem przewodnim tej książki, była niespodziewanym smaczkiem, dlatego właśnie tak zapadła mi w pamięć, absolutnie tego się akurat nie spodziewałem i chociaż można się uprzeć i powiedzieć, że co za dużo to nie zdrowo, że takie rzeczy się nie zdarzają, to jednak nawet jeśli się nie zdarzyły, to przecież mogą się zdarzyć i to tylko potęguje odbiór czytelnika.
Koniec końców, ta akurat rodzinna tajemnica chyba troszkę jednak trąca telenowelą, bo w końcu jeśli ta się okazuje... a tamta...
Uważam jednak, że książce wyszło to na dobre, mimo mej szczerej do telenowel niechęci.

Rodzinna intryga jako oś napędowa fabuły kojarzy mi się głównie z telenowelami z końca lat dziewięćdziesiątych, w których to brat okazywał się ciotką albo i narzeczoną, a może i obojgiem. W książkach nie spotkałem się z aż tak wybujałą fantazją, ale jak najbardziej różnorakie sekrety, tajemnice na tle rodzinnym w książkach też potrafią zaskakiwać, choć chyba nie w tak...

Intryga wyższa jest od talentu: z niczego robi coś.
Honoriusz Balzac

Jaka jest Waszym zdaniem najlepsza literacka intryga, która ma na celu ukrycie jakiejś rodzinnej tajemnicy?

Zdecydowanie najlepszą intrygą, w którą uwikłani zostali główni bohaterowie powieści tylko po to, by rodzinna tajemnica nie wyszła na jaw, są konszachty czterech kobiet: prababki Marceliny, babki Małgorzaty, matki Magdaleny oraz najmłodszej Maryli w powieści dla młodzieży Agaty Mańczyk pod tytułem "Rupieciarnia na końcu świata". Historia jest zawiła, gdyż cztery kobiety, które powinny się kochać i szanować, pałają do siebie nienawiścią. Wszystko zaczyna się w momencie, kiedy po szesnastu latach Magdalena wraz z córką wraca do rodzinnej miejscowości, by wyjaśnić nieporozumienie z przeszłości. Zamieszkuje w domu swej matki i babki, które nie ukrywają złości z tego powodu. Starsze panie od razu przekreślają córkę Magdy i nie chcą mieć z nią nic do czynienia. Okazuje się, że jest rodzinna tajemnica, o której nikt nie chce Maryli powiedzieć, a którą jak najszybciej trzeba wyjaśnić. Nastolatka knuje i spiskuje, byle tylko dotrzeć do prawdy. Okazuje się, że jej babka - Małgorzata - miała siostrę, która popełniła samobójstwo, ponieważ jej siostra (Małgorzata) zakochała się z wzajemnością w jej narzeczonym. Na dodatek matka Maryli - Magda - miała siostrę Mariannę, która - jak twierdzili wszyscy dokoła - zabiła się z tego samego powodu, co jej ciotka. Chodziło o to, że Marianna zaręczyła się z mężczyzną, a Magda zakochała się w nim z wzajemnością i kilka dni przed planowanym ślubem Marianna dowiedziała się o tym. Oczywiście, ślub odwołano, Magdę potępiono, a Marianna - rzekomo - się zabiła. Od tego czasu trzy pokolenia kobiet zaczęły się nienawidzić. Marcelina dlatego, że jej córka zabiła się przez drugą córkę. Małgorzata z tego samego powodu, co jej matka. Magdzie pozostało się winić za niepopełnione grzechy i opuścić miasto. Gdy więc wraca po latach z Marylą, dziewczyna robi wszystko, byle dotrzeć do prawdy. Przyciska do muru babki, ich przyjaciółki i inne źródła informacji. Kradnie, spiskuje, niejednokrotnie narusza prawo i... w końcu odkrywa rodzinną tajemnicę, z której dowiaduje się, że Marianna, która miała leżeć w grobie, żyje sobie spokojnym życiem w klasztorze, koresponduje z babką, czasem rozmawia z matką, a z siostrą nie chce mieć nic do czynienia. Ujawnia więc całą prawdę. Łączy pokolenia. Dzięki Maryli Marcelina na powrót zaczyna akceptować swoją córkę, Małgorzata przebacza Magdzie i wyjawia jej, że nie jej winą była "rzekoma" śmierć i choroba Marianny. Na dodatek dziewczyna odnajduje zaginionego Feliksa Sztachetkę z rodziny Płotków, który okazuje się być mężem Małgorzaty, ojcem Magdy i dziadkiem samej Maryli, i który - jak się okazało - potajemnie spotykał się z Małgorzatą i przez wiele lat utrzymywał z nią kontakty. Dość zawiłe, można się pogubić.

Który pomysł, czy to z arcydzieł klasyki, czy z literatury współczesnej, jest najbardziej oryginalny, najlepiej poprowadzony lub po prostu jest Waszym ulubionym motywem napędzającym powieściową akcję?

Moim ulubionym motywem napędzającym powieściową akcję w "Rupieciarni na końcu świata" autorstwa Agaty Mańczyk jest zdecydowanie pierwsza "podstępna" i "uknuta" wcześniej rozmowa Maryli z babką. Dziewczyna świadomie podpuszcza starszą kobietę, bo chce dowiedzieć się jak najwięcej. Dopiero potem uzmysławia sobie, że tak naprawdę świetnie rozmawia jej się zarówno z babką, jak i prababką.

Ale nie jest to mój ulubiony motyw w literaturze. Najśmieszniejszą i najbardziej lubianą przeze mnie książką, w której aż roi się od intryg jest "Zemsta" Aleksandra Fredry. Motywem, który napędza akcję jest zdecydowanie podszywanie się Wacława pod kogoś zupełnie innego, niż jest w rzeczywistości. Każdy z bohaterów ma tak naprawdę własną intrygę. Cześnik chce poślubić Podstolinę, Wacław - Klarę, Papkin wyraża swe uwielbienie dla bratanicy Cześnika, a Rejent chce po prostu zemsty. Wacław pragnie poślubić Klarę i obiecuje jej, że zrobi wszystko, by tylko do tego doszło. Tajemnicze spotkania kochanków, a potem... Wacław pojawia się w domu Cześnika jako urzędnik Rejenta i dostaje się w niewolę. Chce się on wkupić w łaski Cześnika. Wszyscy znamy koniec, w którym dochodzi do ślubu Wacława i Klary.

A intryga, jak to intryga, urozmaica opowieść, daje powodu do śmiechu, do zadumy, do rozczarowania. Razem z bohaterami odkrywamy kolejne tajemnice, by przekonać się, jak jest naprawdę, jak bardzo przekształconą rzeczywistość ludzie podają nam na talerzu, bo myślą, że nas chronią. Ale czy tak jest naprawdę?

Intryga wyższa jest od talentu: z niczego robi coś.
Honoriusz Balzac

Jaka jest Waszym zdaniem najlepsza literacka intryga, która ma na celu ukrycie jakiejś rodzinnej tajemnicy?

Zdecydowanie najlepszą intrygą, w którą uwikłani zostali główni bohaterowie powieści tylko po to, by rodzinna tajemnica nie wyszła na jaw, są konszachty czterech kobiet: prababki Marceliny, babki...

Moim ulubionym motywem książek jest jakaś zatajona tajemnica przez rodzinę by chronić swoje dzieci. Jest to bardzo częsty motyw literacki. Niekiedy książka jest bardzo wzruszająca. Przypuśćmy że to będzie nastolatka, która jest już w takim wieku że chciałaby wiedzieć coś więcej o swojej rodzinie. Gdy się pyta rodziców rozmowa zawsze kończy się kłótnią. Dziewczyna postanawia na własną rękę dowiedzieć się coś więcej o swojej rodzinie. Po długich poszukiwaniach poznaje sekret skrywany przez swoich rodziców.

Na takiej podstawie są zazwyczaj tworzone książki o intrygach rodzinnych.Jedną z najlepszych książek tego typu jest książka pt:"Przerwany most"(polecam). Nastoletnia dziewczyna mieszka sama z tatą. Wiele razy pytała tatę o jej mamę ale tata powiedziała jej tylko że odziedziczyła talent malarski po mamie. Nagle dowiaduje się że ma brata z byłą dziewczyną taty. Chłopiec musi się do nich przeprowadzić gdyż jego mama zmarła. Dziewczyna próbuje się zaprzyjaźnić z chłopcem ale on ją odpycha od siebie. Kilka tygodni później poprosiła go by wybrała się z nią do dziadków. Po tej podróży wiedziała za wiele. Ta wiedza będzie ją prześladowała do końca jej książkowego życia.

Wiele książek opiera się na kłamstwie...

Moim ulubionym motywem książek jest jakaś zatajona tajemnica przez rodzinę by chronić swoje dzieci. Jest to bardzo częsty motyw literacki. Niekiedy książka jest bardzo wzruszająca. Przypuśćmy że to będzie nastolatka, która jest już w takim wieku że chciałaby wiedzieć coś więcej o swojej rodzinie. Gdy się pyta rodziców rozmowa zawsze kończy się kłótnią. Dziewczyna postanawia...