Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ANN49
faffey
katherineblack
Stanisław
whiteunicorn

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ANN49
faffey
katherineblack
Stanisław
whiteunicorn

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Widzę, iż wiele osób przywołuje w komentarzach wraz z książką swoją rodzinę - mamę, babcie, tatę, brata, psa, kota... Albo sam opisuje jak, wbrew powszechnie panującej w domu czytelniczej bierności, brnął się na lektury czy to szkolne, czy poważne, czy też te bardziej fantasy...

Ale co jeśli nauczyła by was czytać "zupełnie obca osoba"? (I nie - wcale nie chodzi tu o nauczyciela w zerówce)

Nigdy nie sięgałam po książki, przez ogromnie rozległy czas nie widziałam głębszego sensu w czytaniu. Przechodziłam koło witryn w księgarni obojętnie, myśląc "Po co czytać, skoro można obejrzeć film?". Zawsze chętniej chodziłam do kina bądź włączałam telewizję, by obejrzeć głupią piątkową komedię puszczaną w jednej z wielu stacji.
W domu - nikt nie czytał. Owszem, pojedyncze książki walały się na półkach czekając aż ktoś je otworzy po latach, ale były raczej ciężarem naszego domu - bibelotem pokrytym kurzem.
W bibliotece bywałam rzadko (nigdy), wypożyczałam rzeczy tylko w wyjątkowych sytuacjach (np. gdy nauczyciel kazał  😐 podczas dni tematycznych w szkolnej bibliotece), ale one i tak wracały tam po miesiącu w nieruszonym stanie, smutnie zapełniając moją "kartę czytelniczą".

Aż mniej więcej w okolicach 2015 roku kina popadły w kryzys, filmy nie miały fabuły - wszystko stało się takie masowe, nijakie, niewarte mojej uwagi. 
 "A co jeżeli istnieją dobre historie, tylko nikt ich nie przeniósł na ekran?"
I wtedy wkroczyłam na następny etap edukacji i poznałam moją przyjaciółkę. Czytała od dziecka, jej mama czytała, siostra też czytała. Można było jej pozazdrościć, że urodziła się w rodzinie, która "potrafi czytać".
 Potrafiła opisać fabułę tak dobrze, iż film zaczynał się sam kręcić - w mojej głowie.
"Ty, a jaki to tytuł?" ... "Jest na podstawie tego film?" ... "Nie?  😔" 
Pamiętam, jak wyobraziłam sobie wtedy wyraźnie serial na podstawie tej "jej" książki. Byłam wręcz przekonana, iż kilka miesięcy temu widziałam jego zwiastun w serwisie streamingowym. Ale nie... to była tylko dobrze rozegrana fabuła książki.

I wtedy mi ją pożyczyła, pamiętam do dziś... "Ogień i woda" Vitorii Scott. 

Wciągnęło mnie...
Zakręciło...
Rozbudziło moje, już dawno znudzone tandetnymi historiami, serce...

I wtedy mi odbiło  😆 Kupowałam, wypożyczałam. Moje półki w pokoju były wypełnione w 3/4 książkami.
Zaczęłam pisać, wygrywałam konkursy literackie.
"Nauczyłam się czytać"  😁
Nadal jestem jedyną czytająca osobą w swojej rodzinie i jestem z tego bardzo dumna. Satysfakcjonuje mnie fakt, iż potrafię wyłapać więcej smaczków filmowych niż przeciętny odbiorca, właśnie dzięki książkom, na których zostały oparte. Przeczytałam książki, których w dzieciństwie nie wyobrażałam sobie tknąć ze względu na objętość czy obecność filmu np. J.K.Rowling, Tolkien, King itp. 

😍 Strasznie jestem wdzięczna za to mojej koleżance, z którą przyjaźnię się do dziś, a nasza wspólna pasja to oczywiście -KSIĄŻKI

Widzę, iż wiele osób przywołuje w komentarzach wraz z książką swoją rodzinę - mamę, babcie, tatę, brata, psa, kota... Albo sam opisuje jak, wbrew powszechnie panującej w domu czytelniczej bierności, brnął się na lektury czy to szkolne, czy poważne, czy też te bardziej fantasy...

Ale co jeśli nauczyła by was czytać "zupełnie obca osoba"? (I nie - wcale nie chodzi tu o...

U mnie w domu książki zawsze były obecne. Pierwsze książki czytała mi mama. Często po dwie lub trzy przed snem. Niestety lub może stety, byłam strasznym dzieckiem, które znało swoje ulubione bajki na pamięć i nie pozwalało opuścić ani linijki. Kto by się więc spodziewał, że to dziecko, które tak kochało książki, znienawidzi czytanie? Nauka liter? Pikuś. Pisanie? Bez problemu. Czytanie choćby półstronnicowej czytanki w elementarzu? Katorga, ból głowy i płacz. Nikt nie rozumiał o co chodzi. Przecież jeszcze nie tak dawno książki to było moje guru i codzienny rytuał, więc czemu samodzielne czytanie szło tak opornie? Szczęście w nieszczęściu, jestem alergikiem i moja alergia lubi płatać figle, a w tamtym okresie wyskoczyły mi plamki na oku, z powodu których skierowano mnie do okulisty. On stwierdził, że plamki są od alergii, ale moja niechęć do czytania od... dalekowzroczności. Tak jest, wszystko przez wadę wzroku. Dostałam okulary i nagle świat książek znów stanął przede mną otworem! Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło! Dzięki alergii znów pokochałam książki i to już na zawsze!

U mnie w domu książki zawsze były obecne. Pierwsze książki czytała mi mama. Często po dwie lub trzy przed snem. Niestety lub może stety, byłam strasznym dzieckiem, które znało swoje ulubione bajki na pamięć i nie pozwalało opuścić ani linijki. Kto by się więc spodziewał, że to dziecko, które tak kochało książki, znienawidzi czytanie? Nauka liter? Pikuś. Pisanie? Bez...

Dawno temu kiedy nastolatką byłam,
to o książkach nawet nie marzyłam.
Co innego wtedy robiłam,
zajęta myślami
Koleżankę z sąsiedztwa miałam,
która od zawsze czytała, bo bardzo to uwielbiała.
Często się spotykałyśmy
Pewnego razu ją odwiedziłam,
wtedy serię książek mi poleciła,
którą mi pożyczyła
i miłością do niej zaraziła.
Była to seria kryminałów Agathy Christie - fantastyczna lektura książkowa,
zdecydowanie moja ulubiona.
Uwielbiam kryminały po dziś dzień,
bo sprawiają, że intrygujący jest każdy dzień.
Drodzy panowie i panie,
tak oto pokochałam czytanie. 

Dawno temu kiedy nastolatką byłam,
to o książkach nawet nie marzyłam.
Co innego wtedy robiłam,
zajęta myślami
Koleżankę z sąsiedztwa miałam,
która od zawsze czytała, bo bardzo to uwielbiała.
Często się spotykałyśmy
Pewnego razu ją odwiedziłam,
wtedy serię książek mi poleciła,
którą mi pożyczyła
i miłością do niej zaraziła.
Była to seria kryminałów Agathy Christie -...

Mam 6 lat, nigdy nie chodziłam do przedszkola. Od września będę chodzić do zerówki. Już się nie mogę doczekać. Teraz siedzę w domu z dziadkami, bo rodzice pracują. Nuda z tymi dziadkami, ciągle tylko słyszę: nie rób, nie dotykaj, nie wolno...ile można. Poza tym jestem podobno pasożytem, tak mówi o mnie moja starsza siostra. Mi się wydaję, że to ona jest pasożytem. Tylko leży, je i marudzi, że życie jest ciężkie. To ona jest ciężka. Jak wchodzi po schodach, to głośno dyszy. Moja mama ciągle czyta. Odkąd się urodziłam to pamiętam ją z książką. Nawet jak wpychałam jej się na kolana, to jednym okiem rzucała na mnie, drugim na książkę. Chcąc nie chcąc, mając już przed nosem jej czytadło pytałam: co to jest za literka? A ta? Pędziłam później po swoje bajki i próbowałam szukać takich literek. Ta moja ciężka siostra też ciągle czyta i dużo się uczy. Nie mogłam być gorsza. Tym sposobem, własnym samozaparciem w wieku 4 lat nauczyłam się czytać, literki drukowane i pisane, swego czasu byłam podobno fenomenem: to dziecko naprawdę umie czytać? Teraz już nikt się nie dziwi a Panie w bibliotece to moje najlepsze kumpele.

Mam 6 lat, nigdy nie chodziłam do przedszkola. Od września będę chodzić do zerówki. Już się nie mogę doczekać. Teraz siedzę w domu z dziadkami, bo rodzice pracują. Nuda z tymi dziadkami, ciągle tylko słyszę: nie rób, nie dotykaj, nie wolno...ile można. Poza tym jestem podobno pasożytem, tak mówi o mnie moja starsza siostra. Mi się wydaję, że to ona jest pasożytem. Tylko...

Za dzieciaka nie znosiłam czytać. Nie dało się mnie zmusić do otworzenia książki, nawet jeżeli była to obowiązkowa lektura. Rodzice nie wiedzieli jak mnie przekonać do czytania.
Pewnego dnia mama zaproponowała, że kupi mi jakąkolwiek książkę zechcę, a jeżeli ją przeczytam to dostanę 40 złotych i kolejną pozycję. Muszę przyznać, że oferta pieniężna bardzo mnie zachęciła do spróbowania zmierzenia się z przeczytaniem czegokolwiek.
Kupiłyśmy książkę A. Bradleya pt. "Zatrute ciasteczko". Za nic w świecie nie przypuszczałam, że książka może tak wciągnąć. Pochłonęłam ją w kilka dni. Dostałam moje upragnione 40 złotych i zamówiłyśmy kolejne tomy przygód Flawii. Tak to się zaczęło.
Miałyśmy z mamą umowę, że za dobre stopnie będę dostawała książki.
W prezencie za medale z zawodów pływackich zażyczałam sobie książki.
Na wszystkie okazje chciałam książki: urodziny, święta, dzień dziecka.
Czytałam wszędzie. W szkole na przerwach, na zawodach, w autobusach, podczas powrotu spacerem do domu. Przed snem, zaraz po wstaniu. Zawsze i wszędzie, czytałam.
Kocham czytanie całym serduszkiem. Staram się szerzyć miłość do literatury wśród moich znajomych, ale jednak czytam dla siebie, bo mnie to uszczęśliwia. Nie ma sensu nikogo do tego namawiać wbrew niemu. Ma to sprawiać radość. Mogę mieć tylko nadzieję, że komuś sprawia to taki ogrom przyjemności jak mi.

Za dzieciaka nie znosiłam czytać. Nie dało się mnie zmusić do otworzenia książki, nawet jeżeli była to obowiązkowa lektura. Rodzice nie wiedzieli jak mnie przekonać do czytania.
Pewnego dnia mama zaproponowała, że kupi mi jakąkolwiek książkę zechcę, a jeżeli ją przeczytam to dostanę 40 złotych i kolejną pozycję. Muszę przyznać, że oferta pieniężna bardzo mnie zachęciła do...

Byłam bardzo energicznym dzieckiem, toteż moja nauka czytania była dziwaczna! Pamiętam, że moja mama uczyła mnie literek, miałam specjalny zeszyt, w którym pisałam po kolei literki, niemalże z kaligraficzną precyzją. Niestety, czytać nadal nie chciałam, jak wspomina mama, dlatego, że bałam się, że mama przestanie czytać mi bajki na dobranoc. Pewnego poranka wsiadłam z babcią do pociągu Poznań- Warszawa. Była to długa podróż, więc sześcioletnia ja mocno się nudziła. Po kilku godzinach zaczęły mnie nużyć polskie widoki. Było to w czasach, kiedy moja babcia miała przy sobie telefon, z którego można było wykonać tylko połączenie. Moje zabawki przestały wydawać się atrakcyjne. I wtedy... skupiłam się na pewnej Pani przede mną. Ile ja jej zawdzięczam! Czytała ona książkę z jakże kolorową okładką. Było to wydanie "Ani z Zielonego Wzgórza", w którym się zakochałam. Długo myślałam i uświadomiłam sobie, że bardzo bym chciała sama czytać, móc wchodzić do biblioteki i wybierać książki, na jakie tylko mam ochotę. Wtedy tamta wspaniała Pani zaczęła mi czytać fragment na głos, a potem poprosiła mnie o przeczytanie tego samemu. Dałam radę! Dlatego do "Ani" mam ogromny sentyment, a dzięki tej Pani pokochałam czytanie.

Byłam bardzo energicznym dzieckiem, toteż moja nauka czytania była dziwaczna! Pamiętam, że moja mama uczyła mnie literek, miałam specjalny zeszyt, w którym pisałam po kolei literki, niemalże z kaligraficzną precyzją. Niestety, czytać nadal nie chciałam, jak wspomina mama, dlatego, że bałam się, że mama przestanie czytać mi bajki na dobranoc. Pewnego poranka wsiadłam z...

We mnie miłość do czytania zaszczepiła moja była polonistka z liceum. Prowadziła swój przedmiot z ogromną pasją. Przy niej żadna lektura nie była nudna. Polecała takie książki, że na drugi dzień brakowało ich w naszej szkolnej bibliotece, tak ją wszyscy uwielbiali. Później nikogo takiego w życiu nie spotkałam. Brakuje mi takich ludzi. 

We mnie miłość do czytania zaszczepiła moja była polonistka z liceum. Prowadziła swój przedmiot z ogromną pasją. Przy niej żadna lektura nie była nudna. Polecała takie książki, że na drugi dzień brakowało ich w naszej szkolnej bibliotece, tak ją wszyscy uwielbiali. Później nikogo takiego w życiu nie spotkałam. Brakuje mi takich ludzi. 

Gdy zakończyłam etap przedszkolny przyszła pora na rozpoczęcie edukacji w szkole. Co szkoła ma wspólnego z czytaniem książek? Oczywiście znienawidzone przez wiele osób lektury. Byłam na takim etapie życia, że od razu po ukończeniu przedszkola nadal w głowie miałam zabawę i cieszyłam się brakiem obowiązków. Niestety, nastąpiło brutalne zderzenie z rzeczywistością a stała za nim moja mama. Zawsze pilnowała, żeby wszystkie lekcje były odrobione. To ona właśnie po raz pierwszy zaciągnęła mnie do przeczytania książki. Musiała długo mnie prosić, abym wreszcie sięgnęła po lekturę, lecz ostatecznie się udało. Można więc uznać, że to właśnie moja mama zaszczepiła we mnie miłość do czytania, za co jestem jej wdzięczna do dziś. Świat książek jest niesamowity i bardzo się cieszę, że wystarczyło jej cierpliwości, aby mnie do niego wprowadzić.

Gdy zakończyłam etap przedszkolny przyszła pora na rozpoczęcie edukacji w szkole. Co szkoła ma wspólnego z czytaniem książek? Oczywiście znienawidzone przez wiele osób lektury. Byłam na takim etapie życia, że od razu po ukończeniu przedszkola nadal w głowie miałam zabawę i cieszyłam się brakiem obowiązków. Niestety, nastąpiło brutalne zderzenie z rzeczywistością a stała za...