Nie chodziłam do przedszkola, bo wolałam być z ukochaną babcią. U niej w domu wszędzie było pełno książek. W sypialni nad wielkim łożem wisiała półka z jej ulubionymi pozycjami. Zawsze ciekawiła mnie jedna z nich, "Tajemniczy Ogród". Babcią powtarzała, że nigdy mi jej nie przeczyta i że jeśli chcę ją poznać, to muszę nauczyć się czytać. Motywacja była silna, bo każdego dnia widywałam tę samą książkę. Wszystkie inne babcia mi czytała, ale tej jednej nigdy nie chciała. W końcu, gdy miałam cztery lata, nauczyła mnie czytać, a ja mogłam wreszcie dorwać się do upragnionej książki. Sentyment do niej wciąż pozostał, miłość do książek również. Mam 29 lat, babcia 84, ale wciąż co miesiąc chodzimy razem do biblioteki - już z moją córeczką, która ma swoje konto w bibliotece, odkąd skończyła 3 miesiące 😂 Miłość do książek staram się jej przekazać, a o ukochaną babcię obie dbamy cały czas. Do końca życia biorąc książkę do ręki, zawsze będę miała w pamięci tę cudowną osobę.

Nie chodziłam do przedszkola, bo wolałam być z ukochaną babcią. U niej w domu wszędzie było pełno książek. W sypialni nad wielkim łożem wisiała półka z jej ulubionymi pozycjami. Zawsze ciekawiła mnie jedna z nich, "Tajemniczy Ogród". Babcią powtarzała, że nigdy mi jej nie przeczyta i że jeśli chcę ją poznać, to muszę nauczyć się czytać. Motywacja była silna, bo każdego dnia...

Chyba geny... Nie wiem kto. Wiem, że tak jak moje dzieci teraz, zaczęłam czytać w wieku 4 lat. Pamiętam jak czytam mojemu dziadkowi gazety i książeczki "Poczytaj mi mamo". Ogromny sentyment sprawił, że moje dzieci też je mają. Wyrosły, ale moja miłość i miłe wspomnienia nie pozwalają mi się ich pozbyć. Teraz w dobie smartfonów, ważne aby ten pociąg go czytania nie minął...♥️ 

Chyba geny... Nie wiem kto. Wiem, że tak jak moje dzieci teraz, zaczęłam czytać w wieku 4 lat. Pamiętam jak czytam mojemu dziadkowi gazety i książeczki "Poczytaj mi mamo". Ogromny sentyment sprawił, że moje dzieci też je mają. Wyrosły, ale moja miłość i miłe wspomnienia nie pozwalają mi się ich pozbyć. Teraz w dobie smartfonów, ważne aby ten pociąg go czytania nie minął...♥️ 

Moja przygoda z literaturą zaczęła się od słów "Pewna żaba była słaba, więc przychodzi do doktora..." - a w efekcie "została z niej garstka proszku", gdy za radą owego doktora unikała wszelkiej wody. Dalej była Kaczka Dziwaczka, która poszła do fryzjera po kilo sera, Dyzio Marzyciel, który chciał by całe niebo było z tortu czekoladowego, a na koniec - zawsze rozbrajający mnie słowik, który spóźnił się na wytworną kolację złożoną m.in. z komarów w konwaliowym sosie, bo szedł piechotą... Te niezapomniane gry wyobraźni i słów Juliana Tuwima i Jana Brzechwy czytał mi przed snem mój Tata. Do dziś pamiętam jak poprawiałam go, gdy się pomylił (zapewne specjalnie), bo znałam je na pamięć, zanim nauczyłam się odczytywać je sama. To wystarczyło, bym chciała czytać i poznawać coraz więcej. 

Moja przygoda z literaturą zaczęła się od słów "Pewna żaba była słaba, więc przychodzi do doktora..." - a w efekcie "została z niej garstka proszku", gdy za radą owego doktora unikała wszelkiej wody. Dalej była Kaczka Dziwaczka, która poszła do fryzjera po kilo sera, Dyzio Marzyciel, który chciał by całe niebo było z tortu czekoladowego, a na koniec - zawsze rozbrajający...

Jako dziecko nie chciałam wracać do domu, więc namówiłam babcię, żeby założyła mi kartę w bibliotece miejskiej. Chciałam tam chodzić i pomagać. Faktycznie tak było, w międzyczasie wypożyczałam wszystkie książki, jak leciało. Lubiłam odrywać się od swoich myśli, zatapiając się w lekturach. Do dziś czytanie jest dla mnie ucieczką. 

Jako dziecko nie chciałam wracać do domu, więc namówiłam babcię, żeby założyła mi kartę w bibliotece miejskiej. Chciałam tam chodzić i pomagać. Faktycznie tak było, w międzyczasie wypożyczałam wszystkie książki, jak leciało. Lubiłam odrywać się od swoich myśli, zatapiając się w lekturach. Do dziś czytanie jest dla mnie ucieczką. 

Kto mnie zaraził miłością do czytania? To proste, moja polonistka ze szkoły średniej, pani Małgorzata. Bardzo ją lubiłem. Słynęła z trafnych uwag, kiedyś wygłosiła takowe:,,Coraz głupsze są młode pokolenia"
,,Kiedyś ludzie w waszym wieku pisali książki, a wy nie umiecie pisać wypracowań"
,,Zróbcie mi tę przyjemność i porozmawiajcie ze mną przy odpowiedzi".Miała racje. Był rok 2011 wtedy czytałem ino lektury, jak posłuchałem jej słów, poczułem wstyd, było mi głupio. Postanowiłem to zmienić. Czytałem więcej, a jak zaczęła lekcje o pozytywizmie, zacząłem czytać. Lekcja była bardzo ciekawa, a samo opowiadanie przez panią profesor to taki uwodzicielski jak syreni śpiew. Tak się zrodziła moja miłość do czytania, miało to też taki skutek, że w pisaniu się podszkoliłem i czasem nie czułem, że rymowałem, pisząc prace prawie jak Mickiewiczowski ,,Pan Tadeusz". Do pisania miałem już zapał.Sama nauczycielka? Miała w sobie coś, że nie dało się jej ignorować, prawie jak czarodziejka jakaś. Najlepsze to, co ją charakteryzowało to zadawanie lektur na wakacje... Uwielbiałem ją za to. Lubię ciekawych ludzi. No i jako jedyna nauczycielka, co mi dała szanse, popracowała nade mną i z trójkowego ucznia przemieniłem się na piątkowego, a w dodatku lepszego od stypendzisty.Niektórzy podkochują się w nauczycielkach, a Ja za sprawą jednej pokochałem książki.

Kto mnie zaraził miłością do czytania? To proste, moja polonistka ze szkoły średniej, pani Małgorzata. Bardzo ją lubiłem. Słynęła z trafnych uwag, kiedyś wygłosiła takowe:,,Coraz głupsze są młode pokolenia"
,,Kiedyś ludzie w waszym wieku pisali książki, a wy nie umiecie pisać wypracowań"
,,Zróbcie mi tę przyjemność i porozmawiajcie ze mną przy odpowiedzi".Miała racje. Był...

Moja miłość do czytania na dobre rozwinęła się za sprawą "Harry'ego Pottera". Miałam sześć lat, kiedy sięgnęłam po pierwszą książkę z serii. Najpierw książka, potem film – wtedy w mojej głowie, nie do końca świadomie, wykształciła się ta zasada. Pamiętam pełne ekscytacji i napięcia oczekiwanie na premiery kolejnych części przygód czarodzieja. I właśnie ten czas oczekiwania trzeba było jakoś zapełnić, najlepiej inną interesującą książką.

W szkole zaglądałam do biblioteki, w domu miałam do dyspozycji bogatą biblioteczkę dziadka. Już w wieku dziewięciu lat mogłam nazywać się kinomanką i wiele pozycji z regału kojarzyłam z tytułami filmów ("Sokół maltański", "Żegnaj laleczko", "Milczenie owiec", "Świat według Garpa"...).
W wieku trzynastu lat odkryłam "Ojca Chrzestnego". To był przełom – moja pierwsza ukochana książka, nie licząc "Harry'ego Pottera". Filmy widziałam już wcześniej, ale teraz musiałam obejrzeć je jeszcze raz – na świeżo po lekturze. Moja miłość do filmów gangsterskich jeszcze bardziej się pogłębiła. Oglądałam je wszystkie, a jeśli miały swój książkowy pierwowzór – musiałam go przeczytać.

Obecnie mam już własne mieszkanie i własną kolekcję książek, którą stale powiększam o nowe pozycje. Często wyszukuję zestawień nadchodzących ekranizacji i w ten sposób znajduję sporo interesujących mnie powieści. Wciąż przedkładam fizyczną książkę nad e-book i tak już zostanie, chociaż zdarza mi się czytać książki również na wyświetlaczu smartfona (najczęściej podczas jazdy komunikacją miejską).
Uwielbiam dzielić się moją miłością do książek, chętnie pożyczam swoje egzemplarze rodzinie i przyjaciołom – wszak książki chcą być czytane. Zawsze cieszą mnie podziękowania za świetną rekomendację i świadomość, że odkryłam przed kimś fascynujący świat ukryty wewnątrz danego dzieła.

Mam mnóstwo rytuałów związanych z czytaniem, nie istnieje dla mnie jeden właściwy. Czasem dobieram odpowiednią muzykę w tle, innym razem wybieram ciszę. Lubię czytać w hamaku na balkonie, ale też w fotelu, łóżku i na sofie, w podróży i na plaży. Czytać mogę wszędzie. Czytanie na głos z kimś uważam za świetną formę spędzania razem czasu (zamiana po przeczytaniu rozdziału lub wiersza jeśli czytamy poezję), jest to też fajny sposób na naukę języka obcego (najlepiej wybrać książkę, którą czytaliśmy wcześniej w naszym ojczystym języku).

Na pewno będę czytać moim własnym dzieciom, kiedy już będę je miała. Zaszczepienie w nich miłości do czytania to jedna z ważniejszych rzeczy, jakie chciałabym im przekazać. Czytając pobudzamy wyobraźnię, uczymy się marzyć i odkrywamy nowe światy – to przywilej, na jaki każdy z nas zasługuje.
 

Moja miłość do czytania na dobre rozwinęła się za sprawą "Harry'ego Pottera". Miałam sześć lat, kiedy sięgnęłam po pierwszą książkę z serii. Najpierw książka, potem film – wtedy w mojej głowie, nie do końca świadomie, wykształciła się ta zasada. Pamiętam pełne ekscytacji i napięcia oczekiwanie na premiery kolejnych części przygód czarodzieja. I właśnie ten czas oczekiwania...

Jako małe dziecko lubiłam czytanie książek, uwielbiałam chodzić z mamą do biblioteki, żeby móc wybierać sobie kolorowe okładki. Bunt wobec książek zaczął się kiedy w szkole "kazali" czytać lektury. Nie mogłam przebrnąć przez żadną z nich, czytanie w tamtym okresie kojarzyło mi się z przykrym obowiązkiem. Zmieniło się to za sprawą Pani od polskiego, która w ostatniej klasie szkoły podstawowej poleciła nam przeczytać coś spoza kanonu lektur. Pamiętam, że do wyboru było kilka pozycji, a że tylko jedną udało mi się znaleźć w bibliotece, to moją książką "do przeczytania" została "Zapałka na zakręcie" Krystyny Siesickiej. Tak jak to było w przypadku lektur, tak i w przypadku "Zapałki..." jej czytanie zostało na mnie "wymuszone", więc kompletnie nie mogłam się do tego zabrać. Dopiero kiedy za dwa dni miałam zostać przepytana z treści książki, zmusiłam się do jej otwarcia. Wtedy przepadłam. Czytałam prawie całą noc, a kiedy już skończyłam, miałam ochotę zacząć od nowa. Dziękuję Pani od polskiego, że "zmusiła" mnie to przeczytania tej książki ❤ Nie mogę uwierzyć ile pięknych historii od tamtego czasu by mnie ominęło gdyby nie ona!

Jako małe dziecko lubiłam czytanie książek, uwielbiałam chodzić z mamą do biblioteki, żeby móc wybierać sobie kolorowe okładki. Bunt wobec książek zaczął się kiedy w szkole "kazali" czytać lektury. Nie mogłam przebrnąć przez żadną z nich, czytanie w tamtym okresie kojarzyło mi się z przykrym obowiązkiem. Zmieniło się to za sprawą Pani od polskiego, która w ostatniej klasie...

Nigdy nie byłam typowym molem książkowym. Czytałam tylko to, co musiałam, czyli często męczące i opasłe tomy lektur. Moją miłość do książek rozpalił mój dziadek, którego pamiętam siedzącego w altance z książką. Uwielbiał polską literaturę, przeżywał losy bohaterów, a później dzielił się ze mną swoimi refleksjami. Chętnie słuchałam jego opinii, jednak sama niekoniecznie sięgałam po polecane przez niego książki. Wszytko się zmieniło, gdy mój dziadzio zachorował i nie miał już na to siły. Wtedy przychodziłam do niego, siadałam w fotelu tuż obok łóżka i czytałam. Poczułam miłość do książek. Uwielbiałam razem z nim i bohaterami ,,Pana Tadeusza'', ,,Krzyżaków'', czy ,,Chłopów'' przenosić się w inny świat. Najlepsza była jego radość i spokój, który towarzyszył podczas tych naszych wspólnych chwil. Dziadek niestety mnie opuścił, jednak zostawił mi coś niezwykle cennego - hobby, które zostanie ze mną już na zawsze. 

Nigdy nie byłam typowym molem książkowym. Czytałam tylko to, co musiałam, czyli często męczące i opasłe tomy lektur. Moją miłość do książek rozpalił mój dziadek, którego pamiętam siedzącego w altance z książką. Uwielbiał polską literaturę, przeżywał losy bohaterów, a później dzielił się ze mną swoimi refleksjami. Chętnie słuchałam jego opinii, jednak sama niekoniecznie...

Moja mama, dyslektyczka, uwielbia czytać i bardzo dużo czytała mi gdy byłam dzieckiem. To od niej zaraziłam się miłością do książek. Jako 5 latka chciałam już słuchać o Czarnoksiężniku z Archipelagu czy Narnii. Ku zaskoczeniu mamy bardzo szybko zaczęłam czytać sama. Każdy wieczór spędzałyśmy na czytaniu - ona mnie, ja jej lub każda swoją książkę ale obok siebie :) Mam nadzieję, że ja również zarażę swoją córkę miłością do czytania ❤️

Moja mama, dyslektyczka, uwielbia czytać i bardzo dużo czytała mi gdy byłam dzieckiem. To od niej zaraziłam się miłością do książek. Jako 5 latka chciałam już słuchać o Czarnoksiężniku z Archipelagu czy Narnii. Ku zaskoczeniu mamy bardzo szybko zaczęłam czytać sama. Każdy wieczór spędzałyśmy na czytaniu - ona mnie, ja jej lub każda swoją książkę ale obok siebie :) Mam...

Uczyłem się czytania od brata starszego o dwa lata. Kiedy rozpocząłem naukę w szkole podstawowej (w 1961 roku) natychmiast zapisałem się do biblioteki miejskiej. Pani bibliotekarka dała mi jakąś cieniutką książeczkę. Wróciłem do świetlicy szkolnej, szybko przeczytałem książeczkę i wróciłem do biblioteki, by wypożyczyć następną. Tym razem dostałem już grubszą książkę wraz z informacją, że nie powinienem przychodzić do biblioteki dwa razy w ciągu dnia. Widzę teraz, że mogło to być zniechęcające dla takiego małego chłopaka, ale wtedy tego tak nie potraktowałem. Miałem w tej bibliotece przywilej wejścia za pulpit dla pracowników i grzebania w regałach i wybierania samodzielnie książki do czytania. W pierwszej klasie miałem też przykrą przygodę. Pani zadała nam pracę domową: nauczyć się czytać kolejną czytankę z Elementarza. Następnego dnia zadała pytanie: "Kto nie czytał czytanki?" Podniosłem rękę i dostałem "dwójkę". Byłem bardzo rozżalony, bo według mnie nie musiałem uczyć się czytać, bo już to umiałem. Takie proste i szczere podejście dziecka. Dużo później - jak pamiętam - polowałem na kolejne książki z serii "Przygody Tomka w krainie..." oraz westernowe książki Wernica, które pojawiały się w witrynie jedynej miejskiej księgarni

Uczyłem się czytania od brata starszego o dwa lata. Kiedy rozpocząłem naukę w szkole podstawowej (w 1961 roku) natychmiast zapisałem się do biblioteki miejskiej. Pani bibliotekarka dała mi jakąś cieniutką książeczkę. Wróciłem do świetlicy szkolnej, szybko przeczytałem książeczkę i wróciłem do biblioteki, by wypożyczyć następną. Tym razem dostałem już grubszą książkę wraz z...