Kocham czytać odkąd sięgam pamięcią. Panie z biblioteki w moim małym miasteczku znały mnie, wyciągały moja kartę nie pytajac o nazwisko. Czasem nawet odkładały książki dla tej małej dziewczynki a potem nastolatki - wiedziały, co mnie zainteresuje. Czytałam świecąc sobie latarka pod kołdrą, kiedy tata kazał już iść spać. Czytałam, tworząc sobie swój własny świat. Świat ochronny, bezpieczny, pośród tysiąca nieszczęść, niesprawiedliwości, braku miłości, odrzucenia. Czytając o Kyi, dziewczynie z bagien, czułam, jakbym czytała o sobie. Potrafiłam wczuć się w każdą emocje, obawę, strach przez ludźmi, nieskończona samotność. Nigdy żadna książka nie poruszyła mnie tak bardzo. Mam nawet swojego "Tate'a", który dał mi swoją miłość i zrozumienie. Czekam na ekranizacje z wielką niecierpliwością. I dziękuję pani Delii Owens za tą książkę. Mam nadzieję, że jeszcze coś napisze. 

Kocham czytać odkąd sięgam pamięcią. Panie z biblioteki w moim małym miasteczku znały mnie, wyciągały moja kartę nie pytajac o nazwisko. Czasem nawet odkładały książki dla tej małej dziewczynki a potem nastolatki - wiedziały, co mnie zainteresuje. Czytałam świecąc sobie latarka pod kołdrą, kiedy tata kazał już iść spać. Czytałam, tworząc sobie swój własny świat. Świat...

  Moja nauka czytania była bardzo mozolna. Chodziłam do przedszkola, w
którym nauczycielką była moja mama. Pani z mojej grupy załamywała ręce
"Małgosiu, rośnie Ci tłumok". Mama wzięła podręcznik do domu "Jurek, musisz ją na poniedziałek nauczyć czytać tego teksu, bo ja nie mam siły, a wstyd mnie spali". Tata  - oaza cierpliwości  -"Składaj litery". Mi się nie chciało, było gorąco, czułam
niesprawiedliwość, że nie mogę się bawić, stołek kuł w pupę, tekst był
głupiutki i nie widziałam w nim sensu (czytanka o rakach). Nie wpadłam na pomysł,
żeby się nauczyć na pamięć, a wierszyków znałam „na pęczki”. Jakoś w przedszkolu
wydukałam głupiutką czytankę, ale pani Jagoda „Nie będziesz dobrym uczniem, zostaniesz
pewnie w zerówce”. Mama nauczyła czytać setki przedszkolaków, a mnie jakoś nie,
choć poświęcała mi czas. Wreszcie czytać nauczyłam się chwilę później – w
wakacje przed pierwszą klasą- i już bez stresu, a przez ambicje, bo moja
młodsza siostra już czytała „poważne” książki. Pierwszą  moją książką świadomie przeczytaną był „Pan Słówko ma głos” Marii Kowalewskiej – to był przełom.  Wtedy dopiero załapałam jak to się "robi" i po co to "jest", no i że język polski może być ciekawy.   

  Moja nauka czytania była bardzo mozolna. Chodziłam do przedszkola, w
którym nauczycielką była moja mama. Pani z mojej grupy załamywała ręce
"Małgosiu, rośnie Ci tłumok". Mama wzięła podręcznik do domu "Jurek, musisz ją na poniedziałek nauczyć czytać tego teksu, bo ja nie mam siły, a wstyd mnie spali". Tata  - oaza cierpliwości  -"Składaj litery". Mi się nie chciało, było...

Jestem młodszą siostrą… Dlatego od małego zawsze chciałam umieć to, co duża siostra już potrafiła. Jako 4-latka poprosiłam więc mamę, aby nauczyła mnie czytać.
- Dobrze Aniu, zaczniemy więc od dwóch literek. Jak przeczytasz T-O? - zapytała mama
- To!
- M-A?
- Ma!
- Świetnie! To może teraz 3 literki? O-T-O?
Myślę, myślę i po chwili odpowiadam:
- Tam daleko!  😋

Jestem młodszą siostrą… Dlatego od małego zawsze chciałam umieć to, co duża siostra już potrafiła. Jako 4-latka poprosiłam więc mamę, aby nauczyła mnie czytać.
- Dobrze Aniu, zaczniemy więc od dwóch literek. Jak przeczytasz T-O? - zapytała mama
- To!
- M-A?
- Ma!
- Świetnie! To może teraz 3 literki? O-T-O?
Myślę, myślę i po chwili odpowiadam:
- Tam daleko!  😋

Moja mama czytała mi książki od samego początku (ona sama od zawsze była wielkim molem książkowym). Co poskutkowało tym, że w wieku 3 lat nauczyłam się czytać. I od tamtej pory nie przestałam. Oczywiście rodzaje książek się zmieniły i miałam jakieś gorsze czasy ale kocham czytać cały czas. Zadziwiająco moja młodsza siostra miała większe problemy z nauczeniem się czytania. Mam mega śmieszne wspomnienie z tym jak siostra z tatą siedzą przy stole i on ją uczy czytać (najcierpliwsza osoba w rodzinie) a ja biegam jak szalona po domu bo mam za dużo energii. Obecnie ja czytam zdecydowanie najwięcej lecz to siostra okazała się być niesamowita z języka polskiego co poskutkowało tym, że jest na filologii polskiej i potrafi poprawiać nauczycieli. Teraz każda z nas ma swoje biblioteczki po około 200 książek i dążymy do celu by mieć razem 1000 byśmy mogły powiedzieć, że mamy bibliotekę w domu. Za to faceci w naszej rodzinie poprzestali na przeczytaniu Janko Muzykanta. 

Moja mama czytała mi książki od samego początku (ona sama od zawsze była wielkim molem książkowym). Co poskutkowało tym, że w wieku 3 lat nauczyłam się czytać. I od tamtej pory nie przestałam. Oczywiście rodzaje książek się zmieniły i miałam jakieś gorsze czasy ale kocham czytać cały czas. Zadziwiająco moja młodsza siostra miała większe problemy z nauczeniem się czytania....

Jako dzieciak miałam problem z czytaniem. Nauka czytania nie przychodziła mi łatwo, robiłam duże przerwy pomiędzy słowami, jąkałam się, nie umiałam płynnie przeczytać wyrazu. Jako że byłam małym dzieckiem, które dopiero zaczynało naukę (zerówka/podstawówka) tym bardziej czułam się zgorszona, bo wychowawczyni nie wspierała mnie w żaden sposób, a wręcz poniżała przed resztą klasy z tego powodu. Mimo to lubiłam wypożyczać książeczki z wierszami i obrazkami dla dzieci. Tak naprawdę większa pasja do książek pojawiła się w gimnazjum. Z racji choroby polonistki, nasza bibliotekarka, za którą nikt nie przepadał, zaczęła nas uczyć,bo miała odpowiednie wykształcenie. Pomimo że lekcje z nią były ciężkie, to jednak to ona właśnie zaszczepiła we mnie miłość do literatury. Jako dodatkowe lektury wybierała dla nas książki, które dużo odbiegały od kanonu lektur szkolnych. Były na tyle ciekawe, że zrozumiałam, że w książkach można znaleźć o wiele lepsze historie, niż szkolne smenty. Za co jestem jej wdzięczna, bo skutecznie sprawiła, że teraz książki to mój relaks i forma spędzania wolnego czasu.

Jako dzieciak miałam problem z czytaniem. Nauka czytania nie przychodziła mi łatwo, robiłam duże przerwy pomiędzy słowami, jąkałam się, nie umiałam płynnie przeczytać wyrazu. Jako że byłam małym dzieckiem, które dopiero zaczynało naukę (zerówka/podstawówka) tym bardziej czułam się zgorszona, bo wychowawczyni nie wspierała mnie w żaden sposób, a wręcz poniżała przed resztą...

Moje pierwsze wspomnienie związane z nauką czytania to wakacje u dziadków. Mała ja z patykiem w ręce i babcia obok z drugim pokazująca mi poszczególne literki. Pamiętam jaka byłam dumna, że potrafię napisać swoje imię. Później będąc już w szkole chętnie czytałam lektury szkolne, ale dodatkowo byłam bardzo częstym gościem w bibliotece. Czytałam książki hurtem wręcz. Zaczynałam od książeczek dla dzieci, przechodząc przez literaturę dla młodzieży, a kończąc w tym momencie na wielu gatunkach które czytam. Uwielbiałam i nadal uwielbiam zagłębiać się w historiach i uczestniczyć w perypetiach bohaterów. Nadal uwielbiam czytać i robię to w każdej wolnej chwili, jednak dorosłość i obowiązki nieco ograniczają moje możliwości. Jednak nie ma tygodnia żebym nie przeczytała czegokolwiek. 

Moje pierwsze wspomnienie związane z nauką czytania to wakacje u dziadków. Mała ja z patykiem w ręce i babcia obok z drugim pokazująca mi poszczególne literki. Pamiętam jaka byłam dumna, że potrafię napisać swoje imię. Później będąc już w szkole chętnie czytałam lektury szkolne, ale dodatkowo byłam bardzo częstym gościem w bibliotece. Czytałam książki hurtem wręcz....

Tak naprawdę nie pamiętam dokładnie jak zaczęła się moja historia z książkami. Troszkę widziałam jak czyta moja mama, mój tata, moja siostra (chociaż teraz czytam dużo, dużo więcej niż oni). Powoli sięgałam po kolejne tytuły, na początku raczej nieśmiało. Zaczęłam brać na wakacje książki (między innymi Harry'ego Pottera, który jest w moim życiu bardzo ważny - do dziś mogę go czytać nawet 2 razy w roku), z czasem zaczęłam ich czytać coraz więcej. Co ważniejsze, książki bardzo mocno wpłynęły na moje życie, na mój punkt widzenia dotyczący ludzi i świata. Na przykład Lisa See nauczyła mnie, aby nie oceniać świata tak jak robią to inni. To, że ktoś uznał kogoś za winnego, nie oznacza, że faktycznie zawinił - na wszystko należy spojrzeć obiektywnie i wyrobić sobie własne zdanie. Pani Rowling nauczyła mnie, że mamy w sobie i dobro i zło i tylko od nas zależy, którą stronę wybierzemy. 
Po latach (nie jestem już najmłodsza) dopiero dochodzę do tego jak wielki wpływ miało to na moje życie - niestety wielu ludzi nie poznało wartości, których nas, czytelników, uczą książki.  

Tak naprawdę nie pamiętam dokładnie jak zaczęła się moja historia z książkami. Troszkę widziałam jak czyta moja mama, mój tata, moja siostra (chociaż teraz czytam dużo, dużo więcej niż oni). Powoli sięgałam po kolejne tytuły, na początku raczej nieśmiało. Zaczęłam brać na wakacje książki (między innymi Harry'ego Pottera, który jest w moim życiu bardzo ważny - do dziś mogę...

Tak naprawdę nie pamiętam jak to się dokładnie zaczęło. Zanim poszłam do szkoły umiałam już pisać literki, tego nauczyła mnie mama. Rysowanie ślaczków było banalne. Z czasem przyszła nauka czytania. to było trudniejsze zadanie. Ale i z tym sobie poradziłam. Wkrótce stałam się stałą bywalczynią biblioteki szkolnej. I mimo, że nie wszystkie lektury mi się podobały, lub poprostu nie mogłam się przemóc by niektóre z nich przeczytać, to i tak nie wyobrażam sobie życia bez książek. Nadal odwiedzam bibliotekę gminną i wypożyczam to co przyciąga moją uwagę; kryminały, romanse, fantasy, literaturę obyczajową. Najbardziej lubię kiedy książka wciąga mnie już od pierwszych stron, wtedy już wiem, że dobrze wybrałam.
W mojej rodzinie czytają kobiety. Moja babcia i mama. Babcia pochłaniała wszystko od deski do deski; książki, gazety. Mimo, że już jej nie ma, to zawsze będe pamiętać ten widok gdy siedziała przy stole i czytała.

Tak naprawdę nie pamiętam jak to się dokładnie zaczęło. Zanim poszłam do szkoły umiałam już pisać literki, tego nauczyła mnie mama. Rysowanie ślaczków było banalne. Z czasem przyszła nauka czytania. to było trudniejsze zadanie. Ale i z tym sobie poradziłam. Wkrótce stałam się stałą bywalczynią biblioteki szkolnej. I mimo, że nie wszystkie lektury mi się podobały, lub...

Nie umiałam czytać aż do gimnazjum, literki zlewały się tworząc niezrozumiały i nie do rozszyfrowania bełkot. Podobno niektórzy dyslektycy nie czytają, bo składanie literek w słowa, a słowa w zdania są dla nich zbyt trudne, niezrozumiałe i ja byłam w tej szufladce. Bazowałam na słuchu, prosiłam innych, żeby mi powiedzieli lub przeczytali i tak sobie funkcjonowałam, to było moje źródło wiedzy, aż pewna pedagog załatwiła mi dostęp do książek mówionych dla niewidomych i niedowidzących. Książki były nagrane na kasetach, jedna książka to ok. 20-60 kaset. Dużo ważyły, uginałam się pod ciężkim plecakiem wypełnionym książkami mówionymi. Moje zadanie polegało na śledzeniu wzrokiem tekstu w książce papierowej, początkowo było to awykonalne, już po kilku zdaniach gubiłam się i nie wiedziałam gdzie jestem w tekście. Sfrustrowana patrzyłam na tekst, a literki tańczyły i zlewały się, nic dla mnie nie znaczyły w nic konkretnego nie układały się. Jednak z czasem śledzenie tekstu wzrokiem okazało się łatwe, rozróżniałam słowa, czasem zgadywałam dobrze, a czasem błędnie jakie słowo tworzą literki. Świat książek stał się mi bliski, bo mogłam przesłuchać całą Anię z Zielone Wzgórza, Przygody Tomka, oraz wiele innych. Dzięki książkom mój świat stał się o wiele bogatszy i pełniejszy. Nadal najbardziej lubię audiobooki lub jak ktoś mi czyta, ale umiem też czytać samodzielnie.

Nie umiałam czytać aż do gimnazjum, literki zlewały się tworząc niezrozumiały i nie do rozszyfrowania bełkot. Podobno niektórzy dyslektycy nie czytają, bo składanie literek w słowa, a słowa w zdania są dla nich zbyt trudne, niezrozumiałe i ja byłam w tej szufladce. Bazowałam na słuchu, prosiłam innych, żeby mi powiedzieli lub przeczytali i tak sobie funkcjonowałam, to było...

Zaczęło się w szpitalu. Jako dziecko z astmą całe dzieciństwo spędziłam w szpitalach. Jak się okazało im byłam starsza, tym ciężej mi było znieść rozłąkę z rodziną. Ponieważ często ze względów budżetowych musiałam przebywać na oddziałach dla dorosłych, nie potrafiłam nawiązać tam żadnych kontaktów. Wtedy mama przyniosła mi pierwszą część Harrego Pottera, żebym się "nie nudziła". No i poszło. Zatraciłam się totalnie, zapomniałam o chorobie czy samotności. Miałam wtedy 9 lat, a teraz 20 lat później nadal pamiętam chwilę, w której czytanie uratowało mnie od zagubienia.

Zaczęło się w szpitalu. Jako dziecko z astmą całe dzieciństwo spędziłam w szpitalach. Jak się okazało im byłam starsza, tym ciężej mi było znieść rozłąkę z rodziną. Ponieważ często ze względów budżetowych musiałam przebywać na oddziałach dla dorosłych, nie potrafiłam nawiązać tam żadnych kontaktów. Wtedy mama przyniosła mi pierwszą część Harrego Pottera, żebym się "nie...