Pamiętam, że kilka lat temu dorabiałam sobie w ośrodku rehabilitacyjnym. Moim głównym zadaniem było doglądanie osób powoli wracających do formy. Zajęcie było dość monotonne, ale to dzięki niemu poznałam sympatyczną, starszą panią. Oprócz oczywistego bólu fizycznego dokuczała jej samotność, dlatego zawsze zamieniałyśmy ze sobą kilka słów. Pamiętam, że zawsze cieszyła się z możliwości nawiązania rozmowy – nawet najbanalniejszej pod słońcem. W dodatku tak jak nikt inny potrafiła cieszyć się z małych rzeczy. Szczególnie doceniała promienie słońca, które oświetlały jej łóżko.
W dniu, w którym starsza pani została wypisana do domu, zostawiła mi maleńki skrawek papieru. Zapisała na nim numer telefonu. Poprosiła, abym czasem się do niej odezwała. Bo czasem miło usłyszeć czyjś głos w słuchawce i w ogóle.
Wzruszyłam się i schowałam karteczkę do fartucha. Postanowiłam odezwać się do kobiety wieczorem, kiedy wreszcie wrócę do domu. Cały dzień rozmyślałam o tym, co mogłabym jej opowiedzieć. Jakie było moje zdziwienie, kiedy wieczorem włożyłam rękę do kieszeni i nie znalazłam karteczki. Prawdopodobnie gdzieś mi wypadła. Nigdy jej nie znalazłam. Numer przepadł, staruszka została wypisana z ośrodka. Często o niej myślę. I żałuję, że nie wpisałam sobie numeru od razu do telefonu…

Pamiętam, że kilka lat temu dorabiałam sobie w ośrodku rehabilitacyjnym. Moim głównym zadaniem było doglądanie osób powoli wracających do formy. Zajęcie było dość monotonne, ale to dzięki niemu poznałam sympatyczną, starszą panią. Oprócz oczywistego bólu fizycznego dokuczała jej samotność, dlatego zawsze zamieniałyśmy ze sobą kilka słów. Pamiętam, że zawsze cieszyła się z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wsiadając do samochodu, głupim nawykiem kładłem portfel na dachu. Pewnego razu, zreflektowałem się kilkaset metrów po ruszeniu. Portfel wciąż był na dachu. Niestety jako osoba roztrzepana, jeszcze tego samego dnia... ponownie to zrobiłem. Tym razem nie miałem już tyle szczęścia. 

Po kilku dniach odebrałem z poczty zapakowany portfel. I teraz najlepsze. Było w nim wszystko poza zdjęciem dziewczyny oraz PASZPORTEM POLSATU, który nosiłem dla żartów, czasem robiąc sobie żarty w sklepach. Znalazca nie skusił się na 100 zł i je zostawił w portfelu, ale legendarny paszport już sobie zatrzymał :)

Wsiadając do samochodu, głupim nawykiem kładłem portfel na dachu. Pewnego razu, zreflektowałem się kilkaset metrów po ruszeniu. Portfel wciąż był na dachu. Niestety jako osoba roztrzepana, jeszcze tego samego dnia... ponownie to zrobiłem. Tym razem nie miałem już tyle szczęścia. 

Po kilku dniach odebrałem z poczty zapakowany portfel. I teraz najlepsze. Było w nim wszystko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miałam 10 lat, jechaliśmy na Zieloną Szkołę. Wyjazd poprzedzony był długim czasem przygotowań. Musieliśmy zabrać ze sobą jakieś nakrycie głowy, ja zabrałam ulubioną pomarańczową chustkę, którą ubierałam zawsze latem i ona też miała przypominać mi o domu.

Pierwszy dzień wycieczki to kilka godzin w podróży. Zmęczeni, nieco śpiący weszliśmy do naszych pokoi. Mieliśmy jeszcze iść przywitać morze, dlatego czasu na rozpakowanie było mało. I wtedy to zauważyłam - nie ma mojej chustki! Wyciągnęłam wszystko z plecaka, później z walizki: no nie ma! Wychowawczyni krzyczy, że mamy już wychodzić, koleżanka z pokoju zgasiła światło, wszyscy wyszli, a ja zostałam sama w ciemności z moją dziecięcą rozpaczą, w końcu straciłam najcenniejszą rzecz! Zaczęłam cicho chlipać pod nosem, ale wiedziałam, że muszę pobiec na miejsce zbiórki. Wychowawczyni zauważyła, że jestem smutna i zapytała, o co chodzi. Gdy jej powiedziałam, kazała pozostałym dzieciom przeszukać swoje bagaże. Nikt jednak nie potraktował tego na poważnie, przecież to tylko chustka - o co tyle hałasu.
Ta noc ciągła się niemiłosiernie - nie umiałam zasnąć, tak bardzo brakowało mi mojej ulubionej chustki, która przypominała mi o mamie... Podczas śniadania nie miałam apetytu i cały dzień chodziłam przygaszona.
I nagle, następnego dnia wchodzimy do autokaru, a pod moim siedzeniem znajduję zagubioną chustkę! Dlaczego nikt nie wpadł wcześniej na to, by jej tam poszukać? Nie mam pojęcia, ale chyba nigdy nie cieszyłam się tak, jak wtedy!

Miałam 10 lat, jechaliśmy na Zieloną Szkołę. Wyjazd poprzedzony był długim czasem przygotowań. Musieliśmy zabrać ze sobą jakieś nakrycie głowy, ja zabrałam ulubioną pomarańczową chustkę, którą ubierałam zawsze latem i ona też miała przypominać mi o domu.

Pierwszy dzień wycieczki to kilka godzin w podróży. Zmęczeni, nieco śpiący weszliśmy do naszych pokoi. Mieliśmy jeszcze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  Pojechałam na kolonie zorganizowane dla chóru, w którym śpiewałam. Miałam jakieś siedem lat. Wyjazd trwał tydzień i żebym się nie bała, towarzyszyła mi trzy lata starsza kuzynka. Do dzisiaj pamiętam jak długo stałam w kolejce do automatu telefonicznego,
takiego na karty żeby wykonać telefon do mamy i zdać sprawozdanie z pierwszego
dnia. Opowiadałam zadowolona, co robiłam i, że jest fajnie, ale zgubiłam
majtki. Dokładniej to zgubiłam całą siatkę majtek, bezpowrotnie, niezaprzeczalnie
licho je zjadło. Kompletnie nie rozumiałam stresu mojej mamy, bo przecież miałam
cały zapas krótkich spodenek. Cóż to była taka śmieszna zguba, bo mi żal nie
było, ale wszyscy dostali jazdy na temat tych nieszczęsnych gaci. Moja kuzynka to się bała do telefonu podejść jak opowiadałam o zdarzeniu mamie. Za to jak wróciłam okazało się, że siatka była bezpieczna w torbie, więc powiedziałam mamie, pełna dumy, że przynajmniej ma mniej prania. Historia na tym by się już dawno skończyła gdyby nie to, że moi kochani rodzice opowiadają to każdemu, kto tylko chce posłuchać o moich wpadkach.     

  Pojechałam na kolonie zorganizowane dla chóru, w którym śpiewałam. Miałam jakieś siedem lat. Wyjazd trwał tydzień i żebym się nie bała, towarzyszyła mi trzy lata starsza kuzynka. Do dzisiaj pamiętam jak długo stałam w kolejce do automatu telefonicznego,
takiego na karty żeby wykonać telefon do mamy i zdać sprawozdanie z pierwszego
dnia. Opowiadałam zadowolona, co robiłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

intencję.... bo ja potrafię coś gdzieś celowo zostawić, choćby do jedzenia, często jest to według mnie bardzo symboliczne, tradycyjne, czy mistyczne jedzenie np. ryba panierowana w Szczecinie... na pożegnanie... tu bez dokładnego tłumaczenia "szefowi boiska"... i jakie potem plotki - półsłówka do mnie dochodziły, że ktoś myślał, że to frytki i wszystko wbrew właśnie mojej intencji rozrzucił, a więc tu oficjalnie proszę mi nie mieszać, bo ja dosyć mądra jestem i moje intencje są trafione.... i nie chcę ich gdzieś tam... gubić,,,,

intencję.... bo ja potrafię coś gdzieś celowo zostawić, choćby do jedzenia, często jest to według mnie bardzo symboliczne, tradycyjne, czy mistyczne jedzenie np. ryba panierowana w Szczecinie... na pożegnanie... tu bez dokładnego tłumaczenia "szefowi boiska"... i jakie potem plotki - półsłówka do mnie dochodziły, że ktoś myślał, że to frytki i wszystko wbrew właśnie mojej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Taka sytuacja przytrafiła mi się całkiem niedawno! Po mojej babci odziedziczyłam góralskie złote kolczyki z koralem. Zakładam je tylko wtedy, gdy mam na sobie strój podhalański, a dodatkowym wyznacznikiem są najważniesze uroczystości. W innym przypadku wybieram kolczyki, które nie mają dla mnie wartości sentymenalnej. Pech chciał, że gdy miałam w planie założyć kolczyki babci na wesele kuzyna, to jednego z pary nie było w mojej drewnianej szkatułce. Szukanie z pomocą członków rodziny na nic się zdało - zguba przepadła bez śladu. Załamana i zapłakana byłam zmuszona do wybrania zwykłych kolczyków. Długo nie dawałam za wygraną - zbliżała się data obrony pracy magisterskiej i nie wyobrażałam sobie tego dnia bez kolczyków babci. Niestety, w wieczór przed obroną stwierdziłam ze smutkiem, że muszę pogodzić się ze stratą. Rano, po ostatnim zerknięciu na notatki, zaczęłam ubierać się po góralsku. Najpierw halka i koszula, a później spódnica, gorset, kierpce, korale oraz te nieszczęsne "zwykłe" kolczyki. Na koniec zarzuciłam chustę z której... coś spadło z brzękiem! Nie mogłam uwierzyć własnym oczom - był to poszukiwany od dłuższego czasu kolczyk po babci! Historia jak z "Ani z Zielonego Wzgórza", prawda? Gdybym zdecydowała się właśnie na tę chustę w dzień wesela, to znalazłabym kolczyka od razu. Jestem pewna, że babcia nie chciała, bym była nieszczęśliwa, dlatego z nieba pokierowała mnie, bym ubrała w ważny dla mnie dzień tę konkretną chustę.

Taka sytuacja przytrafiła mi się całkiem niedawno! Po mojej babci odziedziczyłam góralskie złote kolczyki z koralem. Zakładam je tylko wtedy, gdy mam na sobie strój podhalański, a dodatkowym wyznacznikiem są najważniesze uroczystości. W innym przypadku wybieram kolczyki, które nie mają dla mnie wartości sentymenalnej. Pech chciał, że gdy miałam w planie założyć kolczyki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Owszem zdarzyła mi się taka sytuacja związana ze zgubieniem. Miała ona dla mnie ogromną osobistą  wartość. Była to książka dla mnie ważna wówczas wyjątkowo młodego nowego autora, którego miałam okazję zapoznać się z jego twórczością oraz poznać głosowo poprzez rozmowę telefoniczną i od tej pory, co przeczytał, moją recenzję zaprzyjaźnił się ze mną. Po przeczytaniu jego książki poczułam, że jest coś  magicznego w niej i daje mi dodatkową siłę do dalszego działania. Michał powtarzał: ''Działaj zawsze tak, że nawet jeśli cię spotka, coś niemiłego to przyjmij to jako zbieranie doświadczeń tak, ja i nie przejmuj się tym dziewczyno''. Te słowa były dla mnie  w odbiorze bardzo miłe. Nigdy pod wpływem przeczytania książki nie pisałam wiersza, a tu jednak się odważyłam. Michał Kociołek, bo o nim mowa był skromny, odważny i bardzo się zmienił, kiedy doświadczył życia z innej strony. Dzięki miłości, jaką obdarzył żonę, wierze w lepsze jutro i to mi się w nim bardzo podobało. Nie każdy posiada w sobie takie cechy charakteru. Stąd myślałam, że ostatnio zgubiłam jego książkę lub komuś podarowałam. Szkoda by mi było tej książki. Szukałam tej książki 4 miesiące. Nie znalazłam. Okazało, się kilka dni temu znalazłam ją. Poczułam się wówczas bardzo szczęśliwa z tego powodu, że znowu ją mam na półce z książkami. Pozostawiła ona wiele wspomnień. Myślę, że jednak autor czuwał, dzielnie nad tym mogła nadal ją mieć i powracać do niej w chwilach nostalgicznych.

Owszem zdarzyła mi się taka sytuacja związana ze zgubieniem. Miała ona dla mnie ogromną osobistą  wartość. Była to książka dla mnie ważna wówczas wyjątkowo młodego nowego autora, którego miałam okazję zapoznać się z jego twórczością oraz poznać głosowo poprzez rozmowę telefoniczną i od tej pory, co przeczytał, moją recenzję zaprzyjaźnił się ze mną. Po przeczytaniu jego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nigdy nic gubiłam i bardzo dbam o swoje rzeczy, jednak zdarzył się raz pewien wyjątek. Wracając z weekendowego wypadu do malowniczej Holandii zgubiłam swoją ulubioną bluzkę w kolorze szmaragdu. Krótka podróż samolotem, a jednak sądzę do dziś, że musiała się zgubić podczas kontroli pasażerskiej. Była to bluzka nie tyle wartościowa, bo kosztowała wyjątkowo mało, ale czułam się w niej po prostu magicznie. Zguba do mnie nie wróciła, ale cały czas mam nadzieję, że jednak znajdę ją w otchłani swojej szafy.  😊

Nigdy nic gubiłam i bardzo dbam o swoje rzeczy, jednak zdarzył się raz pewien wyjątek. Wracając z weekendowego wypadu do malowniczej Holandii zgubiłam swoją ulubioną bluzkę w kolorze szmaragdu. Krótka podróż samolotem, a jednak sądzę do dziś, że musiała się zgubić podczas kontroli pasażerskiej. Była to bluzka nie tyle wartościowa, bo kosztowała wyjątkowo mało, ale czułam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja odczuwam żal gdy zgubię coś co ma dla mnie wartość sentymentalną. Oczywiście gdy zaginie coś drogiego też nie jest wesoło. Wiąże się to jednak z poczuciem wyrzuconych w błoto ciężko zarobionych pieniędzy lub koniecznością wydania ich na ponowny zakup takiego przedmiotu.
Z rzeczy o wartości sentymentalnej (oczywiście dla mnie) to zgubiłam bransoletkę, prezent od dziecka. Zwyczajne koraliki nawleczone na sznurek, zawiązywana na nadgarstku na supełek. Kompletnie nie wiem, gdzie i kiedy mogła mi spaść co daje mi nadzieję, że przy jakiś domowych porządkach może się odnaleźć w najmniej oczekiwanym miejscu. Gorzej jeśli rozwiązała się gdzieś poza domem, ale nadziei nie należy tracić. Tego kawałka sznurka szkoda mi bardziej niż zepsutego telefonu.

Ja odczuwam żal gdy zgubię coś co ma dla mnie wartość sentymentalną. Oczywiście gdy zaginie coś drogiego też nie jest wesoło. Wiąże się to jednak z poczuciem wyrzuconych w błoto ciężko zarobionych pieniędzy lub koniecznością wydania ich na ponowny zakup takiego przedmiotu.
Z rzeczy o wartości sentymentalnej (oczywiście dla mnie) to zgubiłam bransoletkę, prezent od dziecka....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jako dziecko nie miałam zbyt wielu znajomych.
 Czas zabijały mi głównie bajki lecz te w telewizji to było
 za mało. Zawsze potrzebowałam mieć coś swojego nawet zanim tą rzeczą stały się
książki. Moja kolekcja płyt z bajkami z dnia na dzień coraz bardziej się
powiększała. Moje gusta się zmieniały potem nastał czas zmieniania bajek na
filmy. Dzięki nim poznałam swoich pierwszych przyjaciół. Robiliśmy wspólne
seanse i rozmawialiśmy o nich. Był to mój start. Po kilku latach przypomniałam
sobie o kolekcji i zapragnęłam zrobić maraton wszystkiego w kolejności kupna.
Niestety nie udało mi się ich znaleźć. Szukałam ich wszędzie gdzie tylko było
to możliwe ale mi się nie udało. Załamana zapytałam mojej mamy czy nie widziała
nigdzie moich płyt i okazało się że nie zostały one zagubione lecz oddane w
dobre ręce. Ostatecznie udało mi się odzyskać jedną tą najważniejszą dla mnie i
cieszyłam się że reszta może służyć innym w podobny sposób.  

Jako dziecko nie miałam zbyt wielu znajomych.
 Czas zabijały mi głównie bajki lecz te w telewizji to było
 za mało. Zawsze potrzebowałam mieć coś swojego nawet zanim tą rzeczą stały się
książki. Moja kolekcja płyt z bajkami z dnia na dzień coraz bardziej się
powiększała. Moje gusta się zmieniały potem nastał czas zmieniania bajek na
filmy. Dzięki nim poznałam swoich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej