Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

wilk
Noelle
Shino11
Joanna
Joanna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

wilk
Noelle
Shino11
Joanna
Joanna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Wychowałam się z siostrą na, jak to lubię określać, końcu nigdzie. Do najbliższych sąsiadów miałyśmy jakieś 2 kilometry. Do jakichkolwiek dzieci - jeszcze dalej. Jednak mimo tego, że miałyśmy tylko siebie rzadko kiedy zdarzało nam się nudzić. W rogu starego sadu babci zrobiłyśmy sobie bazę - czasami była sklepem alchemicznym, czasami kryjówką bohaterów, innym razem piekarnią, apteką czy po prostu domkiem. Piszę o niej, bo to wokół tej bazy krążyły nasze zabawy - zbieranie alchemicznych składników (kamyków, liści czy kwiatów), obrona świata przed złoczyńcami (bieganie z pistoletami na wodę i fajnymi patykami) czy ulubionej zabawy mojej siostry - poszukiwania skarbów. Zaczynając lub kończąc na naszej bazie, chowałam wokół domu karteczki z podpowiedziami (i zazwyczaj cukierkiem) gdzie trzeba się udać aby dotrzeć do końca i odnaleźć "zaginiony skarb piratów" albo "skarb czarodzieja yzx", które były po prostu większą paczuszką cukierków. Patrząc wstecz na moje dzieciństwo mogę śmiało powiedzieć, że pomimo braków kadrowych wyobraźnia pomogła nam zwyciężyć nudę i rutynę.

Wychowałam się z siostrą na, jak to lubię określać, końcu nigdzie. Do najbliższych sąsiadów miałyśmy jakieś 2 kilometry. Do jakichkolwiek dzieci - jeszcze dalej. Jednak mimo tego, że miałyśmy tylko siebie rzadko kiedy zdarzało nam się nudzić. W rogu starego sadu babci zrobiłyśmy sobie bazę - czasami była sklepem alchemicznym, czasami kryjówką bohaterów, innym razem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od trzeciego roku życia mam swojego najlepszego przyjaciela. To już38 lat pięknej znajomości. Od zawsze był bardzo pomysłowy, wymyślał takie zabawy, że do dziś się zastanawiam, gdzie jest granica jego wyobraźni. Zwykła zabawa żołnierzykami przeradzała się w - jak mawia młodzież - epickie batalie.
Nic to, że sąsiedzi zawsze mówili jego mamie, gdy wracała z pracy:
- "Marzenko, u Krzysia to znowu bardzo głośno było".

Od trzeciego roku życia mam swojego najlepszego przyjaciela. To już38 lat pięknej znajomości. Od zawsze był bardzo pomysłowy, wymyślał takie zabawy, że do dziś się zastanawiam, gdzie jest granica jego wyobraźni. Zwykła zabawa żołnierzykami przeradzała się w - jak mawia młodzież - epickie batalie.
Nic to, że sąsiedzi zawsze mówili jego mamie, gdy wracała z pracy:
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Odkąd skończyłam 5 lat, to każde wakacje spędzałam wraz z moim młodszym bratem u dziadków w malowniczych Bieszczadach. Kiedy tylko pogoda dopisywała wybieraliśmy się na wędrówki, pomagaliśmy babci przy kurach i świnkach, czy tworzyliśmy szałasy w lesie. Niestety pogoda potrafiła się gwałtownie zmieniać i tak się stało lipcowym popołudniem. Lekko przemoczeni wróciliśmy z pobliskiego placu zabaw do domu dziadków. Tam wraz z bratem postanowiliśmy… odprawić mszę! Jako że była tylko nasza dwójka, musieliśmy pełnić kilka ról jednocześnie. I w taki sposób mój brat był ministrantem odczytującym Pismo Święte, by potem przejść do kuchni, gdzie przebywali dziadkowie „za tacą”. Ja z kolei byłam kapłanem, jednocześnie pełniąc swe funkcje za wysłużonym keyboardem jako organista. Poprzedniego dnia nie dojedliśmy wszystkich chipsów z paczki, toteż te służyły za komunikant. Z kolei ze starych prześcieradeł babci stworzyliśmy godne takiej uroczystości stroje. Jeszcze nigdy nie bawiłam się tak dobrze na mszy świętej :)

Odkąd skończyłam 5 lat, to każde wakacje spędzałam wraz z moim młodszym bratem u dziadków w malowniczych Bieszczadach. Kiedy tylko pogoda dopisywała wybieraliśmy się na wędrówki, pomagaliśmy babci przy kurach i świnkach, czy tworzyliśmy szałasy w lesie. Niestety pogoda potrafiła się gwałtownie zmieniać i tak się stało lipcowym popołudniem. Lekko przemoczeni wróciliśmy z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja od dziecka byłam wielką fanką Władcy Pierścieni i Hobbita, razem z moim bratem ciotecznym. Mój wujek (mieszkaliśmy na wsi) miał taką dość specyficzną piwnicę ziemiankę - był to taki kopiec porośnięty trawą i z drewnianymi drzwiami. Wymyśliliśmy sobie, że jest to nora hobbita! A wiadomo z twórczości Tolkiena, że hobbici to nie tylko wbrew pozorom wielbiciele przygód, ale przede wszystkim dość uczynne istoty. Tak więc my jako dwójka hobbitów również chcieliśmy przeżyć jakieś przygody i stać się bohaterami pieśni i legend. Szukaliśmy więc różnych okazji do zrobienia czegoś dobrego - a to grabiliśmy liście wujkowi szukając jednocześnie ukrytego skarbu, a to dzielnie stawialiśmy czoła zbieraniu jarzębiny i innych owoców na przetwory dla babci chcąc otrzymać sowitą nagrodę. Piękne go były czasy! Inną zabawą, która pamiętam z dzieciństwa była zabawa w chodzenie na pielgrzymce. Nie wiem skąd taki pomysł. Może głównie z powodu tego, że moją towarzyszką zabaw była moja niepełnosprawna kuzynka z mózgowym porażeniem dziecięcym i zabawy musiały być ograniczone do jednego lub dwóch pokoi, a jej "przejście" (czołgając się po podłodze) z jednego miejsca do drugiego zajmowało dość sporu czasu. Tak więc nieustannie się pakowałyśmy, śpiewałyśmy jakieś piosenki i powolnym tempem przemierzałyśmy dystans z  pokoju do pokoju. 

Ja od dziecka byłam wielką fanką Władcy Pierścieni i Hobbita, razem z moim bratem ciotecznym. Mój wujek (mieszkaliśmy na wsi) miał taką dość specyficzną piwnicę ziemiankę - był to taki kopiec porośnięty trawą i z drewnianymi drzwiami. Wymyśliliśmy sobie, że jest to nora hobbita! A wiadomo z twórczości Tolkiena, że hobbici to nie tylko wbrew pozorom wielbiciele przygód, ale...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Co tak chrobocze pod stopami?
To skarby! Skarby dla dziecięcego oka, które wprawione jest w wyszukiwaniu cennych materiałów do produkcji... sekretów!

Być może i Wy bawiliście się tak za smarkatych lat. Należało z przyjacielem wybrać się gdzieś poza zasięgiem wzroków ciekawskich rodziców i rodzeństwa. Łąka nadawała się świetnie, ale park lub fragment za blokiem też dawał radę.

Wykopywało się dołek w ziemi i tam wkładało swoje skarby. Najpiękniejsze zebrane kwiaty, koraliki, kartkę z rysunkiem, list do samego siebie z przyszłości, zdjęcie idola. Możliwości były nieograniczone. Następnie całość przykrywało się ostrożnie kawałkami szkła. Mógł to był potłuczony słoik czy butelka, takie "okienko".

Później przysypywało się całość ziemią i oznaczało miejsce np. charakterystycznym kamieniem. Ja zawsze udawałam z koleżanką, że to tak naprawdę jest przesyłka, którą wyślemy w kosmos. I, oczywiście, przedstawiciel Obcej Cywilizacji na nią natrafi. Co by się wydarzyło dalej? Wymyślałyśmy wiele scenariuszy. Ale to już zupełnie inna bajka... 

Co tak chrobocze pod stopami?
To skarby! Skarby dla dziecięcego oka, które wprawione jest w wyszukiwaniu cennych materiałów do produkcji... sekretów!

Być może i Wy bawiliście się tak za smarkatych lat. Należało z przyjacielem wybrać się gdzieś poza zasięgiem wzroków ciekawskich rodziców i rodzeństwa. Łąka nadawała się świetnie, ale park lub fragment za blokiem też dawał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  Moje dzieciństwo było bardzo szczęśliwe, nie otaczał mnie światłowód z nielimitowanym Internetem, nie hipnotyzował mnie monitor komputera a w ręku zamiast padów, komórek i innych współczesnych wynalazków, najczęściej miałam piłkę i paletkę do pin ponga. No cóż to były wspaniałe lata przełomu lat 80-90, bo trzeba podkreślić, że zagraniczne zabawki, były wówczas dostępne, ale tylko w Peweksie, a te z miejscowych zabawkowych,
nie zawsze powalały na kolana. Stół do ping ponga, był jednocześnie stołem z
pokoju stołowego, (bo wtedy jeszcze nie było salonów z kuchennym aneksem), a
siatka niekiedy była wyciętą tekturą. Niemniej jednak najwspanialej wspominam
zabawy z dziećmi z sąsiedztwa w morskie pordóże, które obywały się na podeście
z palet ustawionych pod płotem. Mięliśmy maszt z kja i flagę, nieraz Polski,
niekiedy piracką, Skrytki ze słodkościami, (bo bez pożywienia w morski rejs wyruszać
nie wolno), z zapasami płynów – wspaniałej oranżady w szklanej butelce i tak
płynęliśmy po spokojnym morzu, ale również walczyliśmy ze sztormami. A
najwspanialsze było to, że za tym płotem mieliśmy łąkę zarośnięta samosiejkami,
wysoką trawą i po przybyciu do tego lądu zapuszczaliśmy się na niego, bawiliśmy
się wtedy w chowanego, walczyliśmy z Indianami i piratami, a niekiedy sami ze
sobą. Wyobraźnia dziecka nie miała dla nas horyzontów i ograniczeń, zabawy
niby każdego dnia takie sam, każdego dnia były inne a my nigdy się nie
nudziliśmy a najgorszy był moment, kiedy mama wołała już do domu…     

  Moje dzieciństwo było bardzo szczęśliwe, nie otaczał mnie światłowód z nielimitowanym Internetem, nie hipnotyzował mnie monitor komputera a w ręku zamiast padów, komórek i innych współczesnych wynalazków, najczęściej miałam piłkę i paletkę do pin ponga. No cóż to były wspaniałe lata przełomu lat 80-90, bo trzeba podkreślić, że zagraniczne zabawki, były wówczas dostępne,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W wakacje, mieszkając z dziadkami na wsi, czuliśmy z bratem, iż otwiera się przed nami kolejna magiczna kraina. 
Najlepsze zabawy miały miejsce w stodole pełnej siana, w której spędzaliśmy najwięcej czasu. Stojąc na najwyższej kopce czuliśmy się jak magicy, którzy za pomocą sztuczek mogą zwojować świat. Skakaliśmy wtedy wprost do miękkiej dziury pachnącego puchu. 
Siano codziennie było czymś innym. Raz - głęboką otchłanią, innym razem wzburzonym morzem, a jeszcze innym labiryntem pełnym niebezpieczeństw. Przedzieraliśmy się przez te krainy niczym wojownicy. 
W tamtym momencie byliśmy tym, czym chcieliśmy - ograniczenia nie istniały. 
Do rzeczywistości wołał nas głos babci, która zapraszała na kolejną porcję pierogów z truskawkami.   

W wakacje, mieszkając z dziadkami na wsi, czuliśmy z bratem, iż otwiera się przed nami kolejna magiczna kraina. 
Najlepsze zabawy miały miejsce w stodole pełnej siana, w której spędzaliśmy najwięcej czasu. Stojąc na najwyższej kopce czuliśmy się jak magicy, którzy za pomocą sztuczek mogą zwojować świat. Skakaliśmy wtedy wprost do miękkiej dziury pachnącego puchu. 
Siano...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy byłam dzieckiem ,wyobrażnia była najwspanialszą zabawą,Wtedy nie było w domu dużej ilości zabawek.O lalce marzyłam wiele lat,a jak ją dostałam to kolega rozwalił mi ją z zazdrości w pięć minut!Dlatego też trzeba było główkować by nuda nie zjadała nas każdego dnia.Dom  był skarbnicą zabawy i pomysłów,a co najważniejsze magazynem zabawek wszelakich.Wystarczyła fajerka z kuchenki węglowej/taka była w każdym domu ,w każdej kuchni/kawałek zagiętego pręta i zabawa w to kto dalej i szybciej dobiegnie do mety gotowa.Kapsle od piwa pomalowane i podpisane nazwiskiem kolarskich idoli  oraz  kawałek kredy,którą rysowało się na chodniku etapy wyścigu to elementy następnej wspaniałej zabawy.Wyścig Pokoju.Kto w moim wieku go nie oglądał i kto w nim kapslowo nie uczestnieczył?KLasy,skakanie w gumę czy gra w klipę i palanta.Myśmy wciąż  byli w ruchu i ciągle na dworze!!Dla mnei jako dziewczynki najważniejsze były zbawy dziewczyńskie ,w sklep czy festiwal piosenkiSklep.Pieniądze to kolorowe papierki po cukierkach,monety z guzików ,czy malowane własnoręcznie banknoty.A kasa?No cóż,tu wystarczył stary kontakt z ruchomym klawiszem.A zabawa w festiwale?Butelka po zamponie ,albo rączka skakanki jako mikrofon i obowiązkowo mamine ciuszki jako stroje festiwalowe.Oj,to były czasy pełne radości i zabawy,Nie wrócą nie ,ale moim wnukom opowiadam o niech,aoni słuchają z otwartmi buziami.Mam wrażenie,że dla nich to brzmi jak opowieści i epoce kamienia łupanego i dinozaurach 😀 😀 😀

Gdy byłam dzieckiem ,wyobrażnia była najwspanialszą zabawą,Wtedy nie było w domu dużej ilości zabawek.O lalce marzyłam wiele lat,a jak ją dostałam to kolega rozwalił mi ją z zazdrości w pięć minut!Dlatego też trzeba było główkować by nuda nie zjadała nas każdego dnia.Dom  był skarbnicą zabawy i pomysłów,a co najważniejsze magazynem zabawek wszelakich.Wystarczyła fajerka z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej