Moje dzieciństwo było pełne przeróżnych przygód, przeżywanych z moim o rok starszym bratem. W deszczowe i ponure dni bawiliśmy się w tajnych agentów, którzy muszą niezauważeni przez dorosłych przejść z jednego pokoju na 1 piętrze, do sypialni dziadków na parterze. Oczywiście nie było to takie proste, ponieważ zawsze jakiś dorosły się gdzieś kręcił, a gdy nie dałoby rady przejść, bo np. dziadek ciągle siedział w holu, mówiliśmy mu "dziadek, udawaj, że nas nie widzisz"  😈 i tak "niezauważeni" przechodziliśmy przez następne pokoje. Czasami braliśmy jajko z lodówki, przysypywaliśmy je piaskiem i ziemią gdzieś na dworze i pędzlami babci do makijażu "odkrywaliśmy" jak prawdziwi archeolodzy zakopane jajka. Robiliśmy również przeróżne bazy z dziećmi z sąsiednich domów. Mieliśmy ziemiankę, bazę na drzewie, w wielkim krzaku, szklarni i starej altanie, a w zimie mieliśmy iglo, dzięki tacie. Brat nawet podkradał tacie gwoździe i młotek, żeby lepiej urządzić nasze bazy. Byliśmy również Indianami, którzy tańczyli z kijami w ręku w kółku, żeby wywołać deszcz. Raz się nawet udało, ale to chyba był wielki przypadek. Obowiązkowo z różnych krzeseł, taboretów, biurka, koców i poduszek tworzyliśmy bazę w domu, do której trzeba było znać hasło, aby wejść. Hasłem był zawsze i niezmiennie "keczup". Prekursorem każdej zabawy był mój brat, którego miałam zawsze za niezwykle mądrego, pomysłowego i odważnego. To dzięki niemu nasze dzieciństwo i zabawy zawsze były takie barwne i niezwykłe. 

Moje dzieciństwo było pełne przeróżnych przygód, przeżywanych z moim o rok starszym bratem. W deszczowe i ponure dni bawiliśmy się w tajnych agentów, którzy muszą niezauważeni przez dorosłych przejść z jednego pokoju na 1 piętrze, do sypialni dziadków na parterze. Oczywiście nie było to takie proste, ponieważ zawsze jakiś dorosły się gdzieś kręcił, a gdy nie dałoby rady...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

a my w kółko bawiliśmy się w to samego tzn w chowanego :)

a my w kółko bawiliśmy się w to samego tzn w chowanego :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Razem z rodzeństwem w dzieciństwie codziennie oglądaliśmy wieczorem dobranockę. Nie lubiliśmy jednak czekania na nią – ciągnące się reklamy potrafiły wystawić na ciężką próbę cierpliwość każdego dziecka. Pewnego razu zaczęliśmy narzekać, że ciągle lecą te same ogłoszenia i wykrzykiwać jedno przez drugie nazwy produktów. To był początek naszej gry w reklamy – kto pierwszy wymienił poprawną nazwę marki zanim została wspomniana dostawał punkt. Była to nasza ulubiona zabawa przez kilka lat, w pewnym momencie była bardziej wyczekiwanym punktem dnia niż dobranocka. I nawet dzisiaj, kiedy jesteśmy już dorośli, gdy zdarzy nam się czasem natrafić na reklamy kiedy jesteśmy razem, trudno nam się powstrzymać przed powrotem do tej gry.
  

Razem z rodzeństwem w dzieciństwie codziennie oglądaliśmy wieczorem dobranockę. Nie lubiliśmy jednak czekania na nią – ciągnące się reklamy potrafiły wystawić na ciężką próbę cierpliwość każdego dziecka. Pewnego razu zaczęliśmy narzekać, że ciągle lecą te same ogłoszenia i wykrzykiwać jedno przez drugie nazwy produktów. To był początek naszej gry w reklamy – kto pierwszy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nazywałyśmy to "Magicznymi Wędrownikami".

Gdy byłyśmy małe, mogłyśmy spędzić na tej zabawie całe dnie. Ja wcielałam się w elfkę, a moja siostra w nieumarłego - wyobrażałyśmy ją sobie jako szkielet w ciemnym płaszczu. Miałyśmy nawet taki bieda cosplay (wspomniany płaszcz był szlafrokiem naszej mamy). Rysowałyśmy mapy, lepiłyśmy z modeliny magiczne medaliony, ogólnie byłyśmy bardzo zaangażowane - wymyśliłyśmy nawet życiorysy naszych postaci.

W sumie ta zabawa przypominała trochę dzisiejsze gry MMO - wędrowałyśmy po świecie (który często ograniczał się do naszego pokoju, ale my widziałyśmy go zupełnie inaczej), przeżywałyśmy przygody i walczyłyśmy z wrogami. Wymyślałyśmy sobie nawet fabularne misje! Do dziś pamiętam jak cztery ściany nagle znikały, a w ich miejsce pojawiały się najróżniejsze krainy - dziecięca wyobraźnia jest niesamowita.

Uwielbiałyśmy spędzać w ten sposób czas, zdarzało się, że bawiłyśmy się w to od rana do wieczora. Do dziś posiadam mapy i kilka innych rysunków 😄

Nazywałyśmy to "Magicznymi Wędrownikami".

Gdy byłyśmy małe, mogłyśmy spędzić na tej zabawie całe dnie. Ja wcielałam się w elfkę, a moja siostra w nieumarłego - wyobrażałyśmy ją sobie jako szkielet w ciemnym płaszczu. Miałyśmy nawet taki bieda cosplay (wspomniany płaszcz był szlafrokiem naszej mamy). Rysowałyśmy mapy, lepiłyśmy z modeliny magiczne medaliony, ogólnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

My z siostrą zawsze u babci miałyśmy na podwórku ogromny szpital weterynaryjny, gdzie w naszym laboratorium przygotowywałyśmy mieszanki lekarstw, które następnie podawałyśmy zwierzakom na podwórku, a tych na wsi nie brakowało! Naszym ulubionym preparatem była zmieszana ziemia z wodą, którą strzykawką pstrykałyśmy na zwierzaki, które oczywiście po otrzymaniu takiej dawki od razu czuły się znacznie lepiej!

My z siostrą zawsze u babci miałyśmy na podwórku ogromny szpital weterynaryjny, gdzie w naszym laboratorium przygotowywałyśmy mieszanki lekarstw, które następnie podawałyśmy zwierzakom na podwórku, a tych na wsi nie brakowało! Naszym ulubionym preparatem była zmieszana ziemia z wodą, którą strzykawką pstrykałyśmy na zwierzaki, które oczywiście po otrzymaniu takiej dawki od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy byłam dzieckiem bardzo lubiłam wymyślać zabawy z moimi przyjaciółkami
i kuzynostwem - od budowania domków w krzakach na działce po organizowanie spektakli
teatralnych w piwnicy u cioci oraz zakładanie różnych tajnych klubów np.
Czarodziejek Witch. Jednak najfajniejszą zabawą, jaką pamiętam była to zabawa w
Niemczech nad Morzem Północnym, gdzie często spędzałam wakacje z rodziną. Morze
Północne jest dość nietypowe ze względu na pływy morskie. Podczas odpływu
braliśmy łopatki, wiaderka i grabki i budowaliśmy z błotka (które jest na dnie tego
morza) nasze fortece. Zadanie polegało na wybudowaniu jak najwyższej fortecy
oraz na wykopaniu jak najgłębszej fosy wokół naszego terenu. Nasze fortece
ozdabialiśmy dodatkowo piaskiem i muszelkami, a czasami budowaliśmy też
akwaria, gdzie wpuszczaliśmy malutkie rybki i kraby. Gdy przychodził powoli
przypływ każdy stawał na swojej fortecy i obserwowaliśmy czyja forteca zostanie
najpóźniej zalana wodą. Ta osoba wygrywała. Było to dla nas dzieci bardzo
ekscytujące, a rodzice mieli nas cały dzień z głowy, gdyż tak byliśmy w tę
zabawę wkręceni. Jest to dla mnie wyjątkowe wspomnienie, ponieważ taka zabawa nie
jest możliwa nad każdym morzem. Być może w przyszłości pojadę w to miejsce już z
moimi dziećmi i opowiem im jak kiedyś bawiła się mama.

Gdy byłam dzieckiem bardzo lubiłam wymyślać zabawy z moimi przyjaciółkami
i kuzynostwem - od budowania domków w krzakach na działce po organizowanie spektakli
teatralnych w piwnicy u cioci oraz zakładanie różnych tajnych klubów np.
Czarodziejek Witch. Jednak najfajniejszą zabawą, jaką pamiętam była to zabawa w
Niemczech nad Morzem Północnym, gdzie często spędzałam wakacje z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wakacyjne wyjazdy do babci sprawiły, że praktycznie
wychowywałam się dwojgiem kuzynostwa a z inną dwójką również byliśmy blisko.
Stanowiliśmy dosyć głośną piątkę, która miała nieograniczony potencjał. Zabaw
jakie wymyślaliśmy było bez liku. Zawsze czekaliśmy do wieczora i prosiliśmy
rodziców o jeszcze jedną chwilkę. Zakrywaliśmy wtedy drzwi kocami (za oknami było
już dostatecznie ciemno) i bawiliśmy się w ciuciubabkę, ciemność utrudniała
zadanie również uciekającym.Pamiętam naszą fascynację dinozaurami, wydaje mi się, że
każde dziecko musi przejść przez ten etap. Mieliśmy wielkie torby wypełnione jaszczurami i obowiązkowo zwoziliśmy je na każdą wizytę.Kiedyś poszliśmy polami do domu kolejnego kuzyna (wydaje mi
się, że na wsi to wszyscy są wielką rodziną). Inna sprawa, że mieszkał on na
drugim końcu wioski. Babcia i ciocia szukały nas całe popołudnie a nam nie
wpadło do głowy żeby kogokolwiek powiadomić.Wszystko co mogło stanowić potencjalną zabawkę się w nią
zamieniało. Armia żołnierzyków stworzona z odważników (chociaż do tej pory nie
wiem co to było, wujek hodował gołębie i wygrzebaliśmy dziwne ciężkie
odważniczki z jego skrzynek). Stara wanna była naszą ogromną zjeżdżalnią wodną,
którą bujaliśmy na wszystkie strony. Rozklekotana "bujawka", którą wujek i
dziadek naprawiali co sezon bo nieźle ją zużywaliśmy.Nasza wyobraźnia i więź wraz z wiekiem nie zmalała, przelaliśmy
ją jednak na przygody RPG, w które gramy do dziś i głupie, dorosłe pomysły na
rodzinnych spacerach.

Wakacyjne wyjazdy do babci sprawiły, że praktycznie
wychowywałam się dwojgiem kuzynostwa a z inną dwójką również byliśmy blisko.
Stanowiliśmy dosyć głośną piątkę, która miała nieograniczony potencjał. Zabaw
jakie wymyślaliśmy było bez liku. Zawsze czekaliśmy do wieczora i prosiliśmy
rodziców o jeszcze jedną chwilkę. Zakrywaliśmy wtedy drzwi kocami (za oknami było
już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Za czasów mojego dzieciństwa nie było tylu zabawek co teraz, wiec właśnie na wyobraźni polegały nasze zabawy. Gdy byłam mała to z koleżankami z podwórka miałyśmy tak zwaną "bawionkę", która była jakby imitacją domu. Między krzakami porzeczek ustawiłyśmy jakieś deski i to była kuchnia, gotowałyśmy obiady, lecz najbardziej popularne było kakao z utartej na pył cegły. Właściwie niemal wszystkie nasze zabawy odbywały się na dworze, nie tak jak teraz gdy dzieci siedzą tylko w domach przed tabletem. Oczywiście gdy pogoda nam nie sprzyjała, ale tylko zimny deszcz nam przeszkadzał, to trzeba było przenieść się do domu. Tu w ruch szły krzesła i koce aby zrobić obozowisko niedostępne dla dorosłych, tam omawiałyśmy plany na kolejny dzień oraz zwierzałyśmy się z sekretów dzieląc się jednocześnie zapiskami w pamiętnikach. Zimą zabawy na śniegu i lodzie nie miały granic, nasze budowle wzmacniane wodą i rusztowaniem przetrwały nawet do wiosny, a jazda na lodzie na zamarzniętym jeziorze była frajdą dla wszystkich. Potem organizowane były różne zawody między podwórkami lub ulicami, trwały przez całe lata i do tej pory przy spotkaniach o tym wspominamy. Bo wspomnienia są bardzo ciekawe, opowiadam teraz wnukom jak my się bawiliśmy, jedna z moich wnuczek również robi kakao z cegły...

Za czasów mojego dzieciństwa nie było tylu zabawek co teraz, wiec właśnie na wyobraźni polegały nasze zabawy. Gdy byłam mała to z koleżankami z podwórka miałyśmy tak zwaną "bawionkę", która była jakby imitacją domu. Między krzakami porzeczek ustawiłyśmy jakieś deski i to była kuchnia, gotowałyśmy obiady, lecz najbardziej popularne było kakao z utartej na pył cegły....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 Dom na wsi, a na jednej ze ścian tego domu opierała się wysoka, stara, drewniana drabina. Zielona, soczysta trawa okalała jej nogi. W tej trawie pełno różnorakich roślin. Niedaleko rósł warzywniak, a za nim pola, aż po horyzont. A w tym wszystkim byliśmy my, dzieciaki z głową pełną wyobraźni.
 Drabina była wielofunkcyjna. Robiliśmy mikstury z zielonych roślin, maści z kwiatów, herbatę z piachu, kawę z żużlu - wtedy była apteką. Gdy wchodziliśmy na samą górę i spoglądaliśmy przez lornetkę zrobioną ze starej rury - była wieżą obserwacyjną lub wieżą widokową. Gdy rozwijaliśmy sznurek aby zgasić pożar - była wozem strażackim.
 Pamiętam taką chwilę, kiedy właśnie zobaczyliśmy dym z ogniska, zaczęliśmy krzyczeć w ferworze zabawy "Pożar! Szybko!" , biegliśmy do naszego sznura aby go rozwiązać i skierować go w stronę niebezpieczeństwa, tata wyjrzał ze strachem przez okno "Gdzie się pali? Co się dzieje?"... "Tato…, to tylko zabawa, a tam na polu po prostu ktoś pali liście"
 Oh jak dobrze by było móc wrócić chociaż na jeden dzień do tej beztroskiej zabawy z dzieciństwa.
  

 Dom na wsi, a na jednej ze ścian tego domu opierała się wysoka, stara, drewniana drabina. Zielona, soczysta trawa okalała jej nogi. W tej trawie pełno różnorakich roślin. Niedaleko rósł warzywniak, a za nim pola, aż po horyzont. A w tym wszystkim byliśmy my, dzieciaki z głową pełną wyobraźni.
 Drabina była wielofunkcyjna. Robiliśmy mikstury z zielonych roślin, maści z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wyobraźnia to wspaniała maszyna... sztuką nie jest wymyślić zabawę sztuką jest uwierzyć w nią calym sercem i sprawic aby inni też w nią uwierzyli. Zamiast opartych desek willa zamiast drzew wlasne domy zamiast zwyklej pomocy "brygada małe mrowki".... nikt nam tego nie odbierze. Szkoda ze wraz z wiekiem większość z nas wyłącza ta cudowna maszynę 

Wyobraźnia to wspaniała maszyna... sztuką nie jest wymyślić zabawę sztuką jest uwierzyć w nią calym sercem i sprawic aby inni też w nią uwierzyli. Zamiast opartych desek willa zamiast drzew wlasne domy zamiast zwyklej pomocy "brygada małe mrowki".... nikt nam tego nie odbierze. Szkoda ze wraz z wiekiem większość z nas wyłącza ta cudowna maszynę 

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post