Lubiłam wracać na gospodarstwo do dziadków, gdzie beztrosko cały świat należał do mnie. Nie istotne w co się bawiłam, sama czy z kuzynostwem, pomysłów było wiele i wiele bym dała by tam wrócić choć na chwilę. Wspinałam się po drzewach wypatrując zbliżającego się wroga, białych twarzy, którego atakowało się bombami błotnymi, tańce indiańskie w świetle księżyca. Poszukiwało się złota przy strumyku płynącym koło studni, była kuchnia polowa, gdzie potrawą dnia były pokrzywy z papierówkami. Ich smak był niepowtarzalny. Były łódki robione z kory w domku na drzewie, który stawał się statkiem pirackim bądź wieżą na zamku. Byłam panią doktor pilnującą narodzin kurczaczków i potem matką dla nich. Siano w stodole było ruchomymi piaskami bądź areną cyrkową a traktor stawał się wehikułem czasu. Tam wszystko mogło się zdarzyć, a nowa przygoda była na wyciągnięcie ręki w zaczarowanym ogrodzie i dzikiej dżungli. Tam żyły dinozaury obok smoków, najmniejsza drobnostka stawała się inspiracją nowej przygody.

Lubiłam wracać na gospodarstwo do dziadków, gdzie beztrosko cały świat należał do mnie. Nie istotne w co się bawiłam, sama czy z kuzynostwem, pomysłów było wiele i wiele bym dała by tam wrócić choć na chwilę. Wspinałam się po drzewach wypatrując zbliżającego się wroga, białych twarzy, którego atakowało się bombami błotnymi, tańce indiańskie w świetle księżyca. Poszukiwało...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Baza z krzeseł i koca (takiego w czerwono-pomarańczową kratę, wszyscy mieli wtedy koce w kratę) a do tego zdobycz z Pewexu: rzutnik multimedialny- nie taki jak na obecnych uczelniach wyższych, a może i już w edukacji niższych szczebli. Rzutnik na przezrocza- analogowy, manualny- na ścianie ukazywał się niewyraźny zniekształcony bąblami (najmodniejszej wówczas) tapety w pieprz i sól obrazek 5x5cm poprzedzony głośnym trzaskiem „załadowania” go w sprzęcie przez mamę. A jak działała wyobraźnia! Gdyby moje dziecięce wizje mógł w wyobraźni zobaczyć Walt Disney, spłonąłby żywcem ze wstydu za poziom bajek z zamkiem Neuschweinstein w czołówce. Koleżanki i koledzy z całej ulicy schodzili się na takie wieczorne kino, gdzie początkowo lektorem/narratorem była moja mama, z czasem każde z nas mocno nieletnich kolejno rozbudowywało snute historie w oparciu o te niewyraźne, właściwie brzydkie ilustracje. Wówczas był to hit, dotknięcie nogi Pana Boga i powiew luksusu nadciągającego z zachodu. Potem były lata gier komputerowych, bajek 3D, nie wiem nawet czy nie minęłam kiedyś kina 5D. Ale jak moje serce i pamięć się radują, kiedy okazuje się, że przezrocza w innej już, nowoczesnej, formie wracają, że panuje moda na analogowe zabawy, na opowiadanie przez dzieci historii (są nawet takie specjalne książki z samymi obrazkami, bez tekstu!), pojawia się przestrzeń na dziecięcą wyobraźnię, która przez lata tłamszona była przez robiące za nie niemal wszystko zabawki.

Baza z krzeseł i koca (takiego w czerwono-pomarańczową kratę, wszyscy mieli wtedy koce w kratę) a do tego zdobycz z Pewexu: rzutnik multimedialny- nie taki jak na obecnych uczelniach wyższych, a może i już w edukacji niższych szczebli. Rzutnik na przezrocza- analogowy, manualny- na ścianie ukazywał się niewyraźny zniekształcony bąblami (najmodniejszej wówczas) tapety w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Naszą ulubioną zabawą na deszczowe dni była podróż. Pakowaliśmy wszystko co akurat może nam się przydać w dalekiej wyprawie. Od ubrań na każdą pogodę, koców, jedzenia aż po atlasy świata. Z takim ekwipunkiem wsiadaliśmy do niesprawnej od wielu lat Syrenki dziadka. Gdy z oknem była plucha potrafiliśmy w tym samochodzie bawić się przez długie godziny. Trudno uwierzyć, że wyobraźnia podsuwała mi i mojemu kuzynostwu takie niesamowite przygody. Mimo tego, że przestrzeń była ograniczona nasze pomysły nie miały granicy. Od ataków potworów, aż po zwiedzanie morskich głębin. Oprócz wspaniałych wspomnień z tamtego okresu została mi umiejętność pakowania się na każdą okazję. Tylko szkoda, że w końcu dziadek sprzedał tę Syrenkę bo dziś chętnie bym ją wyremontowała. 

Naszą ulubioną zabawą na deszczowe dni była podróż. Pakowaliśmy wszystko co akurat może nam się przydać w dalekiej wyprawie. Od ubrań na każdą pogodę, koców, jedzenia aż po atlasy świata. Z takim ekwipunkiem wsiadaliśmy do niesprawnej od wielu lat Syrenki dziadka. Gdy z oknem była plucha potrafiliśmy w tym samochodzie bawić się przez długie godziny. Trudno uwierzyć, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Większość moich zabaw odbywało się na świeżym powietrzu, na wsi. Są to wspomnienia, które na zawsze zostaną w mojej pamięci...Były to wspaniały czas zabaw z koleżankami i kolegami bez nadzoru rodziców. Bardzo lubiliśmy wspinać się na drzewa, można powiedzieć, że spędziliśmy pół wakacji wisząc na ich gałęziach, chowaliśmy się w ich konarach wydając różne odgłosy do przejeżdżających ludzi. Mieliśmy niezły ubaw. Wieczorami graliśmy w "zbijanego", rysując kredą po wiejskiej szosie, aż do zmroku..... Podczas upałów chodziliśmy nad rzekę lub nad stawy i tam "chlapaliśmy się" całymi dniami. Spacerowaliśmy po łąkach zbierając kwiaty na bukieciki lub wiliśmy z nich wianuszki na głowę. Ciągle w ruchu, ciągle z przyjaciółmi, nie przed telewizorem czy telefonem.... Każdemu życzę, aby miał takie piękne wspomnienia z dzieciństwa.

Większość moich zabaw odbywało się na świeżym powietrzu, na wsi. Są to wspomnienia, które na zawsze zostaną w mojej pamięci...Były to wspaniały czas zabaw z koleżankami i kolegami bez nadzoru rodziców. Bardzo lubiliśmy wspinać się na drzewa, można powiedzieć, że spędziliśmy pół wakacji wisząc na ich gałęziach, chowaliśmy się w ich konarach wydając różne odgłosy do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiałam różne zabawy, z kuzynem ścigaliśmy się samochodami, z koleżankami w pochmurne popołudnie bawiłyśmy się w mamy, albo w szkołę. Ewentualnie dawałyśmy przed sobą występy, pamiętając teksty piosenek tyle co kawałek refrenu. Jednak najciekawsze pomysły miałam, kiedy bawiłam się sama. Jakie? Miałam męża, zachodziłam w ciąże, rodziłam dziecko (które było pod bluzką, ile się wtedy nastękałam), potem je wychowywałam, w międzyczasie gotując obiadki i .... nie sprzątając. Jako dziecko nie interesowały mnie gary do sprzątania, mój pokój dziecięcy, moje dziecięco - dorosłe życie, a więc i moje zasady.

Uwielbiałam różne zabawy, z kuzynem ścigaliśmy się samochodami, z koleżankami w pochmurne popołudnie bawiłyśmy się w mamy, albo w szkołę. Ewentualnie dawałyśmy przed sobą występy, pamiętając teksty piosenek tyle co kawałek refrenu. Jednak najciekawsze pomysły miałam, kiedy bawiłam się sama. Jakie? Miałam męża, zachodziłam w ciąże, rodziłam dziecko (które było pod bluzką,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Za moich czasów najczęściej przebywało się na dworze. Z zabaw domowych pamiętam szpital i sklep mięsny. Szpital, bo starsza siostra bardzo chorowała i z każdego pobytu w szpitalu przywoziła żyłki do kroplówki i inne tego typu akcesoria, po każdej zabawie miśki schły na balkonowych sznurkach. Niektóre z prawdziwymi siniakami, bo pod futerko dostawały zastrzyk z atramentu dla lepszego efektu. W sklepie mięsnym królowały kartki 😁, mięsem była lalki 🤭.  Cudne zabawy były także z kuzynem, z którym spędzałam wakacje u babci. Punktem obowiązkowym był wyścig kur, dziś myślę, że ptaki niekoniecznie były zadowolone. Dawałyśmy radę. Dziś zabawy moich dzieci są kreatywne inaczej, z wiadomych względów. Czy lepsze, czy gorsze?! Na pewno inne.

Za moich czasów najczęściej przebywało się na dworze. Z zabaw domowych pamiętam szpital i sklep mięsny. Szpital, bo starsza siostra bardzo chorowała i z każdego pobytu w szpitalu przywoziła żyłki do kroplówki i inne tego typu akcesoria, po każdej zabawie miśki schły na balkonowych sznurkach. Niektóre z prawdziwymi siniakami, bo pod futerko dostawały zastrzyk z atramentu dla...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jako mała dziewczynka, mieszkałam na blokowisku pełnym dzieci. Byliśmy taką grupą, która od małego razem się bawiła. Ale najbardziej łączącym nas zainteresowaniem, była jazda na rolkach. Starsze dzieci uczyły młodsze. Ale nie o samą jazdę na rolkach tu chodzi, ponieważ tworzyliśmy ogrom zabaw z wykorzystaniem ich i trzepaka (takiego do czyszczenia dywanów). Jedną z najpopularniejszych było tzw. "Mam talent", gdzie w czasie piosenek (odtwarzanych z telefonu koleżanki, która oczywiście miała starszego brata - ktoś je musiał tam zgrać...) i to najczęściej o smerfach, tworzyłyśmy przeróżne układy. Zawierały one jeżdżenie wokół trzepaka, fikołki na górnej i dolnej rurze, i wszelkie inne niezbyt bezpieczne akrobacje. Trzeba też wspomnieć, że rzadko kiedy chodziło tu o rywalizację, po prostu zabawa dla nas była przednia.

Jako mała dziewczynka, mieszkałam na blokowisku pełnym dzieci. Byliśmy taką grupą, która od małego razem się bawiła. Ale najbardziej łączącym nas zainteresowaniem, była jazda na rolkach. Starsze dzieci uczyły młodsze. Ale nie o samą jazdę na rolkach tu chodzi, ponieważ tworzyliśmy ogrom zabaw z wykorzystaniem ich i trzepaka (takiego do czyszczenia dywanów). Jedną z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno temu, kiedy jeszcze chodziłam do szkoły podstawowej, wakacje spędzało się od świtu do zmierzchu z rodzeństwem i sąsiadami a rodzice nie przejmowali się naszym światem... wtedy działała nasza wyobraźnia! Wyobraźcie więc sobie grupkę dzieciaków w wieku 10-13 lat wałęsającą się po ciemnym lesie od świtu do zmierzchu w letnie dni. Las był naprawdę duży i ciemny, w sumie oddalony tylko 1 km od zabudowań ale wybraliśmy wtedy tę część gdzie było dalej w las, klimatycznie. Ta grupka dzieci znalazła blisko rosnące obok siebie drzewa, dużo wielkich gałęzi, patyków i mchu. Z tych materiałów powstał piękny "dom" albo bardziej szałas. Wszystko gęsto utkane mchem i urządzone z przyniesionych z domów bezużytecznych mebli. To była ciężka praca. Szałas miał ściany i dach, jedno okienko i wejście. Misternie i świetnie wykonana robota. Niestraszne nam były wtedy kleszcze, nikt się nie martwił dzikimi zwierzętami, mrówki dobrze nas pogryzły za ten mech ale naprawdę było warto. Do tego azylu jeszcze nie raz wracaliśmy w wakacje, by posiedzieć i porozmawiać, zebrać jagody czy odpocząć po zbieraniu grzybów. Wróciłabym do tamtych lat z przyjemnością.

Dawno temu, kiedy jeszcze chodziłam do szkoły podstawowej, wakacje spędzało się od świtu do zmierzchu z rodzeństwem i sąsiadami a rodzice nie przejmowali się naszym światem... wtedy działała nasza wyobraźnia! Wyobraźcie więc sobie grupkę dzieciaków w wieku 10-13 lat wałęsającą się po ciemnym lesie od świtu do zmierzchu w letnie dni. Las był naprawdę duży i ciemny, w sumie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z rozrzewnieniem wspominam dziś moje dzieciństwo, które przypadło na przełom lat 80. i 90. XX w. Moi rodzice, jak i setki im podobnych, budowali wtedy dom na wielkim osiedlu domków jednorodzinnych położonym na obrzeżach miasta.  Z tego powodu lata dziecięce upłynęły mi na placu budowy wśród chmary innych wiecznie umorusanych, puszczonych samopas dzieciaków  o pozdzieranych łokciach i porozbijanych kolanach. Rodzice zajęci od świtu do nocy na budowie nie mieli dla nas dużo czasu i w praktyce dbali tylko o to, żebyśmy odmeldowywali się im w porze posiłków.  W lecie całymi godzinami bawiliśmy się w chowanego wśród fundamentów, stert pustaków,  cegły i kamienia, w na wpół  wybudowanych domach, pustostanach, odklepując się na drzwiach szopy na narzędzia  obok tablicy informacyjnej.  Budowaliśmy zamki z piasku w kupach piachu niczym w olbrzymich piaskownicach. Albo skakaliśmy na piach z balkonów. Czasami wskakiwaliśmy na rowery i objeżdżaliśmy okoliczne wsie lub bawiliśmy się w policjantów i złodziei.  A zimą sąsiad odkręcał hydrant, podłączał wąż strażacki  i zalewał pobliskie fundamenty, tworząc w ten sposób lodowisko. A gdy spadł śnieg,  braliśmy sanki i zjeżdżaliśmy z wielkiej góry w lesie, tzw. Iskry. Tak niewiele było nam trzeba do szczęścia.  A dziś - domki dawno już wybudowane, dzieci dorosły, las wycieli, Iskrę zrównali z ziemią. Tylko wspomnienia pozostały.

Z rozrzewnieniem wspominam dziś moje dzieciństwo, które przypadło na przełom lat 80. i 90. XX w. Moi rodzice, jak i setki im podobnych, budowali wtedy dom na wielkim osiedlu domków jednorodzinnych położonym na obrzeżach miasta.  Z tego powodu lata dziecięce upłynęły mi na placu budowy wśród chmary innych wiecznie umorusanych, puszczonych samopas dzieciaków  o pozdzieranych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Witam. Po dzień dzisiejszy z uśmiechem na twarzy wspominam swoje beztroskie dzieciństwo. Były to wspaniałe czasy gdzie ograniczał nas jedynie brak wyobraźni... Ulubioną zabawą naszej grupki znajomych była wojna. Do dziś pamiętam jak chłopcy biegali z patykami (były to karabiny) po całym stadionie dzieląc się na dwie grupy, a gdy któryś z nich został postrzelony ratowałam mu życie robiąc opatrunki z liści  😂 Szyszki były granatami, zaś plastikowa butelka napełniona wodą (zakrętka musiała być trochę odkręcona, aby woda pryskała) koktajlem Mołotowa. Potrafiliśmy także zrobić sobie bazy w krzakach. Tęsknię również za skakaniem w gumę, grą w kulki/podchody/klasy, za zwisaniem z trzepaka... Teraz dzieci nawet w piaskownicy siedzą z telefonami i tabletami w ręku. Pozdrawiam 

Witam. Po dzień dzisiejszy z uśmiechem na twarzy wspominam swoje beztroskie dzieciństwo. Były to wspaniałe czasy gdzie ograniczał nas jedynie brak wyobraźni... Ulubioną zabawą naszej grupki znajomych była wojna. Do dziś pamiętam jak chłopcy biegali z patykami (były to karabiny) po całym stadionie dzieląc się na dwie grupy, a gdy któryś z nich został postrzelony ratowałam mu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej