A ja, gdybym miała napisać biografię mojej rodziny, to skupiłabym się na kobietach. Opisałabym wszystkie wydarzenia (zaczynając od prababci, kończąc na mojej mamie), kiedy pokazały niezwykłą siłę i musiały radzić sobie wtedy, kiedy to inni zawodzili. Do dzisiaj pamiętam historie mojej prababci, kiedy opowiadała historie ze swojej młodości. Kobiety w jej czasach musiały wyrzec się wszystkiego, walczyć o każdy kawałek jedzenia, ubrania, taka bieda była. Przemoc wobec kobiet była na porządku dziennym i nikt nie reagował.
Kobiety w mojej rodzinie są niezniszczalne i pokazują, że nawet z najtrudniejszego i najgorszego problemu zawsze da się wyjść. Kto wie? Może biografia mojej rodziny zainspiruje inne kobiety do walki o godne życie. 

A ja, gdybym miała napisać biografię mojej rodziny, to skupiłabym się na kobietach. Opisałabym wszystkie wydarzenia (zaczynając od prababci, kończąc na mojej mamie), kiedy pokazały niezwykłą siłę i musiały radzić sobie wtedy, kiedy to inni zawodzili. Do dzisiaj pamiętam historie mojej prababci, kiedy opowiadała historie ze swojej młodości. Kobiety w jej czasach musiały...

Pisząc biografię swojej rodziny, skupiłabym się na krewnych ze strony ojca, a dokładnie na dziadku i jego rodzeństwie. W czasie wojny ich dom i należący do nich młyn został wysadzony, ojciec rozstrzelany, a dziadek i jego rodzeństwo trafili do różnych domów dziecka. To zapoczątkowało podział w rodzinie. Ciotki w późniejszych latach związały się z cudzoziemcami (w tym jedna poślubiła Niemca, co było źle odebrane przez resztę rodziny). Bratu dziadka, jako dziecku, zostało błędnie wpisane nazwisko w dokumentach, przez co w przyszłości ciężko było go odnaleźć. Tak naprawdę dopiero dwa pokolenia później rodzina odnowiła kontakt. 

Pisząc biografię swojej rodziny, skupiłabym się na krewnych ze strony ojca, a dokładnie na dziadku i jego rodzeństwie. W czasie wojny ich dom i należący do nich młyn został wysadzony, ojciec rozstrzelany, a dziadek i jego rodzeństwo trafili do różnych domów dziecka. To zapoczątkowało podział w rodzinie. Ciotki w późniejszych latach związały się z cudzoziemcami (w tym jedna...

Moja mama opowiedziała mi kiedyś pewien sekret ukrywany w rodzinie przez wiele lat. Takie były czasy, o pewnych rzeczach się nie mówiło, „przynosiły wstyd”. Moja babcia Helena podczas II wojny światowej była młodą dziewczyną. Mieszkała z rodzicami na wsi, w domu na skraju lasu. Pradziadkowie pomagali partyzantom ukrywającym się w pobliskim lesie. I jak to w życiu bywa, młody partyzant Janek pokochał śliczną, drobniutką Helenę, a ona jego. Owocem tej miłości była ciąża. Młodzi planowali wspólną przyszłość, ale dopiero po zakończeniu wojny. Los jednak nie był przychylny młodym. Jeszcze przed narodzinami dziecka Janek został zabity podczas jednej z akcji. Helena bardzo rozpaczała. W niedługim czasie urodziła zdrową córeczkę Tereskę, jak to się kiedyś mówiło, pogrobowca. Zakończyła się wojna, Tereska podrosła. Helena postanowiła wyjechać z córką z rodzinnej wioski na ziemie  odzyskane.  Tam już mieszkała jej starsza siostra, która  zaproponowała jej pomoc. Babcia tutaj poznała swojego przyszłego  męża, a mojego dziadka. Pokochał on Helenę mimo posiadania przez  nią nieślubnego dziecka. Ich życie nie było łatwe, żyli bardzo  skromnie, kłopoty ich nie omijały. Tereska niestety zmarła na  zapalenie wyrostka robaczkowego w wieku 7 lat. Na zapalenie płuc  zmarł też ich najmłodszy synek. Moja babcia zmarła niedługo po  50-tych urodzinach. Czyli była tylko trochę starsza ode mnie... Ale  o jej krótkim życiu naprawdę można by napisać książkę.

Moja mama opowiedziała mi kiedyś pewien sekret ukrywany w rodzinie przez wiele lat. Takie były czasy, o pewnych rzeczach się nie mówiło, „przynosiły wstyd”. Moja babcia Helena podczas II wojny światowej była młodą dziewczyną. Mieszkała z rodzicami na wsi, w domu na skraju lasu. Pradziadkowie pomagali partyzantom ukrywającym się w pobliskim lesie. I jak to w życiu bywa,...

Mimo dziwnych historii i dziwnych postaci, żadna z tych mroczniejszych albo bohatersko kryształowych nie jest na tyle bliska mojemu sercu, żeby poświęcać jej książkę. Był ojciec babci, który pomagał Żydom, ale gdy odwiedziło go gestapo i dowiedział się o tym od sąsiadki w drodze powrotnej do domu, nie dotarł do mieszkania i zwiał hen daleko przez pół świata, a rodzina latami go później szukała przez Czerwony Krzyż, bo nijak nie chciało mu się skontaktować z rodziną. Był i jakiś bohater, czy aktywny uczestnik walki o niepodległość, ale na tyle mi daleki, że nigdy o niego nie dopytywałam i chyba wcale nie chcę opowiadać o heroizmie i męstwie. Nie chciałabym umieszczać najciekawszej osoby na tle wielkiej historii, wystarczyłoby moją bohaterkę złapać w jej czasach i przy codziennych obowiązkach i o - to byłaby wielka historia. Ciocia Zosia była dla mojej mamy jak matka, jedna z tych kobiet-legend, które posiadły magiczną kobiecą mądrość, miały serce na dłoni i które możemy idealizować, bo ich nigdy nie poznałyśmy. Gdybym czemuś miała poświęcić tomisko byłoby to dzieciństwo mojej mamy pod pieczą cioci Zosi, w świecie jedzenia na kartki, samodzielnego szycia ciuchów i zegarów-pamiątek z białego kamienia, które dziś wiszą u mnie i przypominają o cioci. Byłaby to historia kobiecych mądrości, a wielka historia byłaby po prostu z okruszków domowych wypieków i codziennych trosk.

Mimo dziwnych historii i dziwnych postaci, żadna z tych mroczniejszych albo bohatersko kryształowych nie jest na tyle bliska mojemu sercu, żeby poświęcać jej książkę. Był ojciec babci, który pomagał Żydom, ale gdy odwiedziło go gestapo i dowiedział się o tym od sąsiadki w drodze powrotnej do domu, nie dotarł do mieszkania i zwiał hen daleko przez pół świata, a rodzina...

  Nie znam żadnych opowieści o perypetiach moich krewnych, które rozgrywałyby się podczas jakichś ważnych wydarzeń. Jedyną taką dykteryjką jest historia o moich pradziadkach, którzy żyli w czasach II Wojny Światowej i pewnego dnia do ich domu zawitało niemieckie wojsko, prowadzące wysiedlenia czy jakieś inne łapanki. Ponoć jeden z oficerów, wszedłszy do domu moich pradziadków i ujrzawszy, że znajduje się w nim także ich małe dziecko w wieku niemowlęcym, powiedział do pradziadka, iż odpuści mu wykonanie rozkazu, w celu jakiego przyszedł, gdyż on sam także posiada żonę i dziecko, i nie chce rozbijać ich rodziny. Sama w sobie sytuacja ta nie zasługuje na większą uwagę, ale gdyby puścić wodze fantazji, być może można by wziąć ją jako podstawę do napisania książki o wojennych losach ubogich Polaków. 

  Nie znam żadnych opowieści o perypetiach moich krewnych, które rozgrywałyby się podczas jakichś ważnych wydarzeń. Jedyną taką dykteryjką jest historia o moich pradziadkach, którzy żyli w czasach II Wojny Światowej i pewnego dnia do ich domu zawitało niemieckie wojsko, prowadzące wysiedlenia czy jakieś inne łapanki. Ponoć jeden z oficerów, wszedłszy do domu moich...

W mojej rodzinie historia dziadka jest zdecydowanie najciekawsza. Mieszkał na wsi i zdecydowanie im się nie przelewało. Było tam ośmioro dzieci. Dziadek był siódmy z kolei. Ostatnie dziecko, dziewczynka, urodziło się już po śmierci ojca. Dziadek był wtedy ledwo dwulatkiem. Kiedy przyszła druga wojna światowa miał szesnaście lat. Postrzelony w ramię trafił na roboty przymusowe do Niemiec.  Wrócił stamtąd po czterech latach. Bardzo chciał założyć swoją rodzinę z moją babcią, ale najpierw musiał pomagać w rodzinnym gospodarstwie. Matka go prosiła, aby przełożył swoje plany jeszcze na jakiś czas, bo po prostu nie miał kto tam pracować. W końcu w wieku trzydziestu trzech ożenił się i doczekał trójki dzieci. Nie znam twardszego charakteru niż jego, bo mimo wszelkich przeciwności losu zawsze miał poczucie humoru i nigdy się nie skarżył. Nawet już ciężko chory, umierający, powiedział lekarzowi,  że nie pali od wczoraj. Ciężka praca nie była dla niego uciążliwa- on po prostu uważał, że tak trzeba. Wcześniej, jako dziecko może tego nie widziałam tak wyraźnie, ale dzisiaj jako osoba dorosła wiem, że to był człowiek z żelaza, ale mimo wszystko niezwykle ludzki. Nie znam nikogo, kto byłby chociaż trochę do niego podobny.

W mojej rodzinie historia dziadka jest zdecydowanie najciekawsza. Mieszkał na wsi i zdecydowanie im się nie przelewało. Było tam ośmioro dzieci. Dziadek był siódmy z kolei. Ostatnie dziecko, dziewczynka, urodziło się już po śmierci ojca. Dziadek był wtedy ledwo dwulatkiem. Kiedy przyszła druga wojna światowa miał szesnaście lat. Postrzelony w ramię trafił na roboty...

Na pozór rodzina jakich wiele mieszkająca w domu z zadbanym ogródkiem. Lecz gdy tylko maska pozorów opadnie ukarze się zwykła patologia... Matka tyran z twardą ręką, nie znosząca sprzeciwu i ojciec alkoholik. W latach 80-90 typowy standard, nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał, zwykła porządna rodzina. A tak na prawdę matka - kucharka, wzór do naśladowania, biła by siniaków nie było widać, poniżała i gnębiła, dzień w dzień z pracy wynosiła to co się jej należy. Ojciec po pracy musiał wypić kilka piw by spokojnie zasnąć. Raz w wakacje, odmówiłam i nie poszłam ich kupić - matka musiała po nie iść. Przez prawie rok czasu się do mnie nie odzywała. Traktowała jak powietrze i to było gorsze od najgorszego lania, bo bolało tylko przez chwilę. Żadne przepraszam nic nie dało, musiałam chodzić z piętnem tej gorszej, nieposłusznej córki. Nawet w Wigilię nie przemówiła i nie podzieliła się ze mną opłatkiem. Ale przy byle okazji opowiadała, że przecież miałam wszystko. 

Na pozór rodzina jakich wiele mieszkająca w domu z zadbanym ogródkiem. Lecz gdy tylko maska pozorów opadnie ukarze się zwykła patologia... Matka tyran z twardą ręką, nie znosząca sprzeciwu i ojciec alkoholik. W latach 80-90 typowy standard, nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał, zwykła porządna rodzina. A tak na prawdę matka - kucharka, wzór do naśladowania, biła by...

Każda rodzina ma swoje tajemnice. U nas jedną wielką
chodzącą tajemnicą była moja babcia. Jak to w zwyczaju ma starsze pokolenie
babcia lubi opowiadać nam historie ze swojej młodości. Jest uznawana nawet
według naszych znajomych jako ta unowocześniona.  Jej dzieciństwo było bardzo trudne ale zawsze stara się pokazać je od dobrej strony. Zawsze opowiadała mi jaką silną i pewną
siebie dziewczyną była. Gdy mówiła mi historie z imprez albo chociażby zwykłych
wypadów ze znajomymi zawsze zatrzymywała się i myślała dłużej niż w innych opowieściach. Niby nic niepokojącego ale przez gorszą stronę jej życia zawsze po powrocie do domu w dzieciństwie wyobrażałam sobie dwie wersje wydarzeń które w moim małym umyśle wydawały się realne.  Z racji że byłam wielką fanką magii sądziłam że babcia ukrywa przede mną magiczne moce co może wydawać się śmieszne ale jako dzieciak naprawdę tak myślałam! Ewentualnie lecz była to dla mnie gorsza perspektywa babcia zrobiła w latach młodości coś nielegalnego co starała się zatuszować. Teraz nawet nie pomyślałabym że za urwaniem historii z przeszłości może kryć się cokolwiek poza przypominaniem jej sobie. Moja młodsza wersja uznałaby babcię i jej życie jako idealny materiał do napisania o niej w biografii jako o magicznej wróżce która przyciąga do siebie
ludzi za pomocą czarów i każdy ją kocha. Według teraźniejszej mnie w biografii
powinna się pojawiać na każdej stronie jako przykład kobiety sukcesu pasjonatki
wzoru do naśladowania siły oraz miłości.  

Każda rodzina ma swoje tajemnice. U nas jedną wielką
chodzącą tajemnicą była moja babcia. Jak to w zwyczaju ma starsze pokolenie
babcia lubi opowiadać nam historie ze swojej młodości. Jest uznawana nawet
według naszych znajomych jako ta unowocześniona.  Jej dzieciństwo było bardzo trudne ale zawsze stara się pokazać je od dobrej strony. Zawsze opowiadała mi jaką silną i...

Dom Gucci. Potęga mody, szaleństwo pieniędzy, gorycz upadku[bookLink]4968643|Dom Gucci. Potęga mody, szaleństwo pieniędzy, gorycz upadku[/bookLink]

Dom Gucci. Potęga mody, szaleństwo pieniędzy, gorycz upadku[bookLink]4968643|Dom Gucci. Potęga mody, szaleństwo pieniędzy, gorycz upadku[/bookLink]

 [bookCover]4968643|Dom Gucci. Potęga mody, szaleństwo pieniędzy, gorycz upadku[/bookCover]