W dzieciństwie fascynowało mnie wiele rzeczy. Tak jak Natalia Kukulska mogłabym śpiewać:
„Dlaczego biedronka jest mała?
Czy może być morze bez dna?
Czy każda królewna ma pałac?
I czy on jest ze szkła?
Dlaczego raz jestem nieśmiała?
A potem to brykam aż wstyd?...”
Na wiele z tych pytań odpowiedzi znalazłam na lekcjach w szkole, u moich rodziców albo na podstawie własnych obserwacji.
Obecnie fascynuje mnie jedno-jak sprawić, aby na wszystko starczało mi czasu? Czy można zrobić coś, aby podczas 24 godzin wyrobić się z obowiązkami i mieć jeszcze chwile na przyjemności? Często staje przed dylematem czy zarwać nockę na lekturze ciekawej książki, czy iść spać. A wcale nie uważam się za śpiocha i jestem typem skowronka. Już od 5.00 rano rześka, wypoczęta, na pełnych obrotach! A może dałoby się wydłużyć dobę albo sprawić, aby czas nie uciekał tak szybko? Drodzy naukowcy, może spróbujecie popracować nad tym, aby Ziemia nie obracała się wokół własnej osi tak szybko? Myślę, że za odkrycie sposobu na to Nobel murowany! I do tego radość w oczach milionów ludzi BEZCENNA!

W dzieciństwie fascynowało mnie wiele rzeczy. Tak jak Natalia Kukulska mogłabym śpiewać:
„Dlaczego biedronka jest mała?
Czy może być morze bez dna?
Czy każda królewna ma pałac?
I czy on jest ze szkła?
Dlaczego raz jestem nieśmiała?
A potem to brykam aż wstyd?...”
Na wiele z tych pytań odpowiedzi znalazłam na lekcjach w szkole, u moich rodziców albo na podstawie własnych...

Pierwsze lata podstawówki końcem lat 90. Z uwagi na wadę wzroku siedzę w pierwszej albo drugiej ławce. Z kolei przez rzekome wybryki kolegów z klasy, obok mnie siedzi chłopiec z przydziału, co jest karą dla nas obojga, wszak to wiek, gdy „dziewczyny są głupie”, a „chłopcy tacy dziecinni”. Przed nami stoi starsza nauczycielka w garsonce, z poważną miną na twarzy, co tłumaczy temat lekcji zapisany na zielonej tablicy znajdującej się za jej plecami: „»Katechizm Młodego Polaka« - W. Bełza”. Po krótkim wstępie i poleceniu otwarcia podręcznika, pada pierwsze pytanie: „Kto ty jesteś?”. Nie ma czasu na zastanowienie się, ponieważ już po chwili salę lekcyjną wypełnia chóralne: „Polak mały!”. Następnie nauczycielka zadaje kolejne pytania, a do każdego z nich zostaje przypasowana jasna odpowiedź, aż z tą najostrzejszą, ostatnią i ostateczną: „Coś jej winien? - Oddać życie!”.
Dzisiaj Polak już ze mnie nie taki mały, a i samo „Polak” nie zapełnia całkiem egzystencjalno-tożsamościowej luki. Nadal mieszkam „między swemi”, choć niekiedy ci „swoi” mijani na ulicach wydają się tak bardzo odlegli. Zaś odpowiedzi z „Katechizmu...” z czasem zaczęły rodzić kolejne pytania. Odpowiedzi na nie pozostają tajemnicą, którą każde polskie dziecię, stające się dorosłym, musi odkrywać już samodzielnie.

Pierwsze lata podstawówki końcem lat 90. Z uwagi na wadę wzroku siedzę w pierwszej albo drugiej ławce. Z kolei przez rzekome wybryki kolegów z klasy, obok mnie siedzi chłopiec z przydziału, co jest karą dla nas obojga, wszak to wiek, gdy „dziewczyny są głupie”, a „chłopcy tacy dziecinni”. Przed nami stoi starsza nauczycielka w garsonce, z poważną miną na twarzy, co tłumaczy...

Tak banalne, a tak nierealne - dla mnie największą tajemnicą jest wszechświat, kosmos, a nawet sama Ziemia pokryta w 70% wodą! Kiedyś synek koleżanki zapytał jej - mamusiu jakim cudem my nie toniemy skoro jest tyle wody dookoła. Niby od lat badany, a tak dla nas ciagle niezrozumiały i tajemniczy temat. Tajemnicy tej nigdy nie uda się mi rozwiązać, dowiedzieć się tak naprawdę skąd, dlaczego i jakim cudem, można snuć domysły, a pomimo tylu badań my nadal nie możemy pojąć, ze jesteśmy tylko maleńkim ułamkiem , niewidocznym punktem w tym całym zamieszaniu zwanym wszechświatem.

Tak banalne, a tak nierealne - dla mnie największą tajemnicą jest wszechświat, kosmos, a nawet sama Ziemia pokryta w 70% wodą! Kiedyś synek koleżanki zapytał jej - mamusiu jakim cudem my nie toniemy skoro jest tyle wody dookoła. Niby od lat badany, a tak dla nas ciagle niezrozumiały i tajemniczy temat. Tajemnicy tej nigdy nie uda się mi rozwiązać, dowiedzieć się tak...

Pewnej niedzieli w końcu lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku plażowaliśmy z rodzicami na leśnej polance. Leniwie otwierając książkę trafiłem na list z sądu, który pozostawił czytający ją wcześniej tata. Było to żądanie stawienia się moich rodziców na rozprawie by zrezygnowali z rozwodu. Byłem wstrząśnięty, bo nigdy nie było mowy o rozwodzie pomiędzy moimi rodzicami.
Po upływie kilku miesięcy mieszkająca dotąd z babcią ciocia Zosia wyprowadziła się do nowego mieszkania w wieżowcu na ósmym piętrze. Na drzwiach jej dotychczasowego pokoju pojawiło się ogłoszenie, że zostaje on przejęty przez Administrację Domów Mieszkalnych. Jednocześnie mama, ciocia, a zwłaszcza tata wydawali się być źli na babcię. Sprawa rozwodu rodziców ucichła, co przyjąłem z ulgą.
Minęło kilka miesięcy zanim posłyszałem rozmowę:
- Mamie nie podobało się, że pokój po Zosi chce zająć Teo pod pretekstem fikcyjnego rozwodu ze mną, bo sama chciała pokój wynajmować studentom, więc poszła do administracji i poskarżyła się na te zakusy. W efekcie administracja zwalniający się pokój przydzieliła lokatorom z kwaterunku – mówiła mama.
I wtedy mnie olśniło! Rodzice doprowadzili do rozprawy rozwodowej, bo chcieli przez tę fikcję dostać pokój po cioci. Wtedy nie wiedziałem jeszcze, że cała kamienica jest współwłasnością babci, mamy, cioci Zosi i innych naszych krewnych. Normalnie to oni decydowaliby kto zajmuje mieszkanie czy pokój, ale w komunistycznych prawach PRL-u decydował o tym państwowy urząd.

Pewnej niedzieli w końcu lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku plażowaliśmy z rodzicami na leśnej polance. Leniwie otwierając książkę trafiłem na list z sądu, który pozostawił czytający ją wcześniej tata. Było to żądanie stawienia się moich rodziców na rozprawie by zrezygnowali z rozwodu. Byłem wstrząśnięty, bo nigdy nie było mowy o rozwodzie pomiędzy moimi rodzicami.
Po...

Gdy byłam małą dziewczynką nie mogłam zrozumieć dlaczego Rodzice nie kupują mi wszystkich zabawek, o które poproszę. Przecież chodzą do pracy, a w pracy się zarabia. Czemu więc powtarzają, że nie mają na to pieniędzy?? Gdy dorosłam poznałam odpowiedź na pytanie dręczące dziecięcą główkę.

Gdy byłam małą dziewczynką nie mogłam zrozumieć dlaczego Rodzice nie kupują mi wszystkich zabawek, o które poproszę. Przecież chodzą do pracy, a w pracy się zarabia. Czemu więc powtarzają, że nie mają na to pieniędzy?? Gdy dorosłam poznałam odpowiedź na pytanie dręczące dziecięcą główkę.

Gdybym była alchemikiem mogłabym marzyć o odkryciu kamienia filozoficznego - to byłoby dopiero coś!!!!
Ale jestem zwykłą i przeciętną osobą funkcjonującą w normalnym świecie i odkrycie zwykłych mechanizmów postępowania z mężczyzną byłoby przeze mnie najbardziej pożądane. Choć mówią facet...to prosty mechanizm, to jednak czasem nic nie daje wysyłanie prostych i jasnych komunikatów. Chciałabym posiąść tę wiedzę, nie dla "widzimisię" tylko po to, by ulepszyć moje własne prywatne stosunki w moim prywatnym, zwykłym związku :)

Gdybym była alchemikiem mogłabym marzyć o odkryciu kamienia filozoficznego - to byłoby dopiero coś!!!!
Ale jestem zwykłą i przeciętną osobą funkcjonującą w normalnym świecie i odkrycie zwykłych mechanizmów postępowania z mężczyzną byłoby przeze mnie najbardziej pożądane. Choć mówią facet...to prosty mechanizm, to jednak czasem nic nie daje wysyłanie prostych i jasnych...

Najbardziej chciałabym odkryć tajemnicę śmierci. Ludzie od zawsze snuli różne przypuszczenia odnośnie życia pośmiertnego. Co dzieje się z duszą, gdy człowiek na zawsze zamknie oczy? Może reinkarnacja jest trafna? Gdybym wiedziała, że mam do dyspozycji wiele wcieleń - podejmowanie decyzji byłoby łatwiejsze. Robiłabym to co chcę a nie muszę (przy okazji wychodząc ze schematu życia "typowego śmiertelnika").

Najbardziej chciałabym odkryć tajemnicę śmierci. Ludzie od zawsze snuli różne przypuszczenia odnośnie życia pośmiertnego. Co dzieje się z duszą, gdy człowiek na zawsze zamknie oczy? Może reinkarnacja jest trafna? Gdybym wiedziała, że mam do dyspozycji wiele wcieleń - podejmowanie decyzji byłoby łatwiejsze. Robiłabym to co chcę a nie muszę (przy okazji wychodząc ze schematu...

Największa tajemnica z dzieciństwa, której do tej pory nie udało mi się rozwiązać to... listy miłosne mojego taty do mojej mamy. Miała ich mnóstwo, a że jako maluszek nie umiałam czytać to nic mi nie dało, że je oglądałam. Niestety, w momencie kiedy nauczyłam się czytać i chciałam wykorzystać tę umiejętność do zgłębienia tajemnic ukrytych w korespondencji moich rodziców... Listy zniknęły...
Krążą plotki, że są zakopane gdzieś w ogródku, ale nikt nie wie gdzie.

Największa tajemnica z dzieciństwa, której do tej pory nie udało mi się rozwiązać to... listy miłosne mojego taty do mojej mamy. Miała ich mnóstwo, a że jako maluszek nie umiałam czytać to nic mi nie dało, że je oglądałam. Niestety, w momencie kiedy nauczyłam się czytać i chciałam wykorzystać tę umiejętność do zgłębienia tajemnic ukrytych w korespondencji moich rodziców......

Ostatnio rozmawiałam na ten temat z moim synem. Po obgadaniu czarnych dziur, wehikułu czasu i zagadki trójkąta bermudzkiego mój potomek westchnął i zapytał:
- A wiesz mamo jaka jest największa zagadka ludzkości?
- No jaka?
- Co się stało z pieniędzmi z komunii?
Kurtyna 😎

Ostatnio rozmawiałam na ten temat z moim synem. Po obgadaniu czarnych dziur, wehikułu czasu i zagadki trójkąta bermudzkiego mój potomek westchnął i zapytał:
- A wiesz mamo jaka jest największa zagadka ludzkości?
- No jaka?
- Co się stało z pieniędzmi z komunii?
Kurtyna 😎

Świat jest pełen tajemnic, na które najprawdopodobniej nie znajdziemy nigdy odpowiedzi, jedną z nich jest na pewno śmierć. Straciłam najlepszego przyjaciela w tym roku. Znaliśmy się 12 lat i zawsze występował na mojej twarzy uśmiech, gdy mogłam chociaż przez chwilę spędzić z nim czas. Czasami się denerwowałam na niego, gdyż uwielbiał mi przeszkadzać, ale wiedziałam, że robi to po prostu z nudów, by zwrócić na siebie uwagę. Przed jego śmiercią, niestety nie było mnie w domu, więc nie zdążyłam się z nim pożegnać, nikt nie zdążył. Odszedł spokojnie, po cichu, bez jakiejkolwiek zapowiedzi, we śnie. Ze względu na to wydarzenie najbardziej w świecie chciałabym wiedzieć, czy po śmierci będzie możliwość ponownego spotkania mojego przyjaciela, czy istnieje życie po śmierci. Odpowiedź na te pytania dałaby mi nadzieję albo jeszcze większy smutek, jednak mogłabym zaryzykować, bo lepsze jest to od niewiadomej ciągnącej się całe życie. Nie mogę powiedzieć, że jest mu teraz lepiej tam, gdzie obecnie przebywa (najlepiej czuł się w domu, otoczony rodziną), ale mam nadzieję, że te 12 lat spędził szczęśliwie. Bardzo za nim tęsknię.

Świat jest pełen tajemnic, na które najprawdopodobniej nie znajdziemy nigdy odpowiedzi, jedną z nich jest na pewno śmierć. Straciłam najlepszego przyjaciela w tym roku. Znaliśmy się 12 lat i zawsze występował na mojej twarzy uśmiech, gdy mogłam chociaż przez chwilę spędzić z nim czas. Czasami się denerwowałam na niego, gdyż uwielbiał mi przeszkadzać, ale wiedziałam, że robi...