Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Gosia
Bartosz
Gońka
mimbla
angelikee-

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Gosia
Bartosz
Gońka
mimbla
angelikee-

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Ostatnia klasa liceum. 18-stkowa impreza i tłum ludzi w dużym, podkieleckim domu. A pośród tego wszystkiego dwoje kompletnie nie znających się wcześniej osób i jeden niewinny pocałunek dla zakładu. Nikt do tej pory na nich nie stawiał, oni sami spotkali się przypadkiem, ale ileż w tym wszystkim było niezwykłości. Pocałunek trwał zaledwie kilka sekund,nikt nawet nie zwrócił na to większej uwagi, ale żar, który po nim pozostał, widać było w oczach tych dwojga. Poczuli to razem, jakby przez uderzenie pioruna miało nastać objawienie.
Tego wieczoru nie spotkali się więcej, tak wyszło. Szukali jednak bez przerwy siebie wśród tłumu.
Dzień po imprezie odnaleźli się na Facebooku. Długo rozmawiali, jednak szybko okazało się, że są z zupełnie innych światów. Chłopak z bogatego domu, na którego czekało stypendium sportowe w Niemczech zaraz po zakończeniu nauki. Dziewczynę natomiast wychowywała babcia, z którą w każdym miesiącu musiała liczyć najmniejszy zaoszedzony grosz. Gdyby nie przyjaciółka, nawet nie znalazłaby się na tamtej imprezie. Chłopak postanowił jednak zaryzykować. Wiedział, że dziewczyna też coś poczuła, nie mógł odpuścić. Dopasowali się pod względem charakterów, byli razem szczęśliwi. Aż końcu wraz z ukończeniem liceum chłopak musiał wyjechać. Dzieliły ich setki kilometrów, mała ilość wolnego czasu, a nawet niepotrzebna zazdrość. Czasami oboje mieli dość, bali się, że ta tęsknota ich zniszczy. Jednak prawdziwa miłość przetrwa każdą próbę. Na dobre i złe, zawsze razem.

Ostatnia klasa liceum. 18-stkowa impreza i tłum ludzi w dużym, podkieleckim domu. A pośród tego wszystkiego dwoje kompletnie nie znających się wcześniej osób i jeden niewinny pocałunek dla zakładu. Nikt do tej pory na nich nie stawiał, oni sami spotkali się przypadkiem, ale ileż w tym wszystkim było niezwykłości. Pocałunek trwał zaledwie kilka sekund,nikt nawet nie zwrócił...

Ona - wiecznie zabiegana, wielka marzycielka, podróżniczka. Różne miejsca zamieszkania, przelotne przyjaźnie. On – cichy, raczej spokojny, skupiający się na swojej pracy.
Znali się od lat. Byli dla siebie wsparciem, służyli nawzajem dobrą radą. Kiedy tylko się spotykali, spędzali razem długie wieczory, ona pokazywała mu zdjęcia, dużo opowiadała. On zwierzał jej się z życia codziennego, wyciszał się przy niej i uspokajał. W zasadzie traktowali się prawie jak brat i siostra, ale w głębi oboje dusili w sobie to dziwne, tajemnicze uczucie do drugiej osoby. Tak jednak było im łatwiej, przynajmniej tak im się obojgu wydawało.
Nie trwało to jednak wiecznie. Z czasem kontakt się rozluźnił, w zasadzie rozmawiali ze sobą odświętnie. Jakie wielkie było jednak jego zdziwienie, kiedy po 5 latach wpadł na nią na ulicy.
- Kawa na podwójnym jak zawsze? - zapytał.
I tak na niewinnej kawie się zaczęło a razem są po dziś dzień.

Ona - wiecznie zabiegana, wielka marzycielka, podróżniczka. Różne miejsca zamieszkania, przelotne przyjaźnie. On – cichy, raczej spokojny, skupiający się na swojej pracy.
Znali się od lat. Byli dla siebie wsparciem, służyli nawzajem dobrą radą. Kiedy tylko się spotykali, spędzali razem długie wieczory, ona pokazywała mu zdjęcia, dużo opowiadała. On zwierzał jej się z życia...

Architektka i informatyk. Magdalena i Dariusz. Ona z dobrego domu, córka powojennych profesorów na uniwersytecie jagiellońskim, on wywodzący się ze śląskiej klasy robotniczej. Spotkali się w liceum, spędzili trochę czasu razem, jego pociągała biblioteka w jej domu i bogactwo wypowiedzi Magdy, ona w Darku zobaczyła niespokojnego ducha i odwagę cywilną, bo sięgnąć po to, co „nie wypada”. Wraz z dojrzewaniem ich relacja nabierała młodzieńczego charakteru damsko-męskiego, oczywiście profesorstwo rozgoniło towarzystwo. Spotkali się po 4 latach na wrocławskim rynku i w jednym z lokalnych browarów przegadali całą noc. Stara miłość nie rdzewieje. Obiecali sobie odnowienie kontaktu. Magda starała się wówczas o indeks paryskiej uczelni, Darek czekał na pismo ze szkockiego University of St Andrews (tak, tam książę William poznał Kate). Obydwoje dostali się na wymarzone uczelnie, ukończyli je z wyróżnieniami. Przez całe studia ich relacja miała jedynie internetowy charakter. Aż najlepszy przyjaciel ze studiów, książę William, zaprosił Darka na swój ślub. Informatyk wchodzący w fizyczny kontakt jedynie z klawiaturą potrzebował partnerki z krwi i kości. Zaprosił Magdę. Dziś są spełnionymi zawodowo, szczęśliwymi rodzicami małego Wilhelma. Obracają się w elitarnym brytyjsko-francuskim towarzystwie, a dla mnie pozostali równie naturalni i dostępni jak dawniej. Na te wakacje pojechali na Gibraltar maluchem, do którego Darek przełożył silnik z cinquecento. Stworzeni dla siebie, Magda i Darek.

Architektka i informatyk. Magdalena i Dariusz. Ona z dobrego domu, córka powojennych profesorów na uniwersytecie jagiellońskim, on wywodzący się ze śląskiej klasy robotniczej. Spotkali się w liceum, spędzili trochę czasu razem, jego pociągała biblioteka w jej domu i bogactwo wypowiedzi Magdy, ona w Darku zobaczyła niespokojnego ducha i odwagę cywilną, bo sięgnąć po to, co...

Od kiedy go zobaczyła, od razu wiedziała, że to ten jedyny. Nie dała po sobie tego poznać. Siedziała na końcu kanapy, wokół niej krążyło mnóstwo ludzi. Sporo z nich ledwo już stało na nogach. Ale jej to nie obchodziło, mogła się na niego patrzeć godzinami. Zamyślona w swoich fantazjach, nie zauważyła, kiedy uśmiechając się do rozmówcy, ukradkiem na nią spoglądał. Od razu odwróciła wzrok. Ze smutkiem zorientowała się, że jej przyjaciółki poszły już do domu. Chciała wyjść, ale w tym momecie poczuła silny ucisk na jej ramieniu. Czuła, że cała się rumieni. Po ciele przeszły jej ciarki. To on. Wpatrywał się teraz w nią jak ona całą imprezę na niego. Uśmiechnął się, miał nieskazitelnie piękny uśmiech. Brązowa grzywka lekko opadała mu na czoło. Była zachwycona, ale wiedziała, że nie jest w jego lidze. To rozdmuchiwało wszelkie nadzieje. Speszyła się i spojrzała w podłogę.
- Hej, coś się stało? Próbowałem złapać cię wzrokiem, ale cały czas mi uciekasz. - Uśmiechnął się. - Może Cię odprowadzę?
Zaparło jej dech w piersiach. Nie wiedziała co odpowiedzieć. Czuła, że miękną jej nogi.
- Naprawdę? Moje przyjaciółki zwinęły się jakieś pół godziny temu, uznałam, że najwyższy czas wracać.
Uśmiechnął się i poszedł za mną. Tamta impreza była początkiem szczęśliwej drogi przez życie - we dwoje.
Gdyby nie ten wieczór, kto wie, kto byłby teraz moim mężem i wspaniałym ojcem?

Od kiedy go zobaczyła, od razu wiedziała, że to ten jedyny. Nie dała po sobie tego poznać. Siedziała na końcu kanapy, wokół niej krążyło mnóstwo ludzi. Sporo z nich ledwo już stało na nogach. Ale jej to nie obchodziło, mogła się na niego patrzeć godzinami. Zamyślona w swoich fantazjach, nie zauważyła, kiedy uśmiechając się do rozmówcy, ukradkiem na nią spoglądał. Od razu...

Podobna sytuacja miała miejsce z dwójką moich najlepszych przyjaciół.
Już od najmłodszych lat po osiedlu krążyły rymowanki o tym, jak to Ewa z Kacprem są wielce zakochani. U 6-cio letniego dziecka takie przytyki zazwyczaj studzą sympatię, lecz na szczęście w tym przypadku tak się nie stało.
Tworzyliśmy idealną paczkę i z roku na rok dostrzegałam, iż tak naprawdę moi najbliżsi przyjaciele rzeczywiście są dla siebie stworzeni. Oboje mieli adekwatne poczucie humoru, podobne zainteresowania i cechy charakteru, które ze sobą współgrały. Jednak odkąd wkroczyliśmy w wiek dojrzewania, na próżno szukać było jakichkolwiek przejawów zakochania. Wokół Ewy i Kacpra przewijał się wianuszek adoratorów/adoratorek i miałam wrażenie, że gdzieś pośrodku zatracie uległa dostrzegalna przez wszystkich strzała Amora.
Z upływem lat więzy Kacpra i Ewy zacieśniały się. Nawzajem zapraszali się na studniówki, wesela rodzinne i inne tego typu zabawy. Miałam wrażenie, że wszystko idzie w dobrym kierunku, aż do momentu kiedy na horyzoncie pojawiła się była Kacpra. Podobna sytuacja miała miejsce kilka miesięcy później, tym razem dał o sobie znać ex Ewy.
I za każdym razem kiedy wydawało się, że już niedługo zostaną parą, działo się coś dziwnego i absurdalnego.
Tak więc po 18 latach znajomości, status moich przyjaciół nadal nie uległ zmianie. Życzę im wszystkiego co najlepsze i po cichu liczę, że kiedyś będę mieć ten zaszczyt pojawienia się na ich ślubie.

Podobna sytuacja miała miejsce z dwójką moich najlepszych przyjaciół.
Już od najmłodszych lat po osiedlu krążyły rymowanki o tym, jak to Ewa z Kacprem są wielce zakochani. U 6-cio letniego dziecka takie przytyki zazwyczaj studzą sympatię, lecz na szczęście w tym przypadku tak się nie stało.
Tworzyliśmy idealną paczkę i z roku na rok dostrzegałam, iż tak naprawdę moi...

Czasem w życiu jest tak, że trafimy na idealną osobę w nieidealnym czasie i miejscu. Gosia i Kuba, chodzili ze sobą do jednego liceum, spotkali się po raz pierwszy gdy mieli 16 lat na pierwszej lekcji języka polskiego, pracowali razem i tak zostali koleżanką i kolegą. Czasem odpisywali od siebie zadania, siedzieli ze sobą w ławce. Ich losy rozeszły się wraz z zakończeniem szkoły, każdy zaczął inne życie, rozpoczął inne studia, żyli dalej. Ani ona, ani On nie pomyśleli wtedy, ze za 15 lat po wszystkich nieudanych sercowych przeżyciach, po wielu upokorzeniach i rozstaniach przypadkiem wpadną na siebie w tramwaju, obydwoje samotni i zmęczeni ciągłymi sercowymi porażkami umówią się na kawę i rozpoczną nowy etap w swoim życiu. Dopiero po latach odkryją siebie na nowo, pokochają i uzmysłowią sobie, że chcą spędzić razem resztę życia.

Czasem w życiu jest tak, że trafimy na idealną osobę w nieidealnym czasie i miejscu. Gosia i Kuba, chodzili ze sobą do jednego liceum, spotkali się po raz pierwszy gdy mieli 16 lat na pierwszej lekcji języka polskiego, pracowali razem i tak zostali koleżanką i kolegą. Czasem odpisywali od siebie zadania, siedzieli ze sobą w ławce. Ich losy rozeszły się wraz z zakończeniem...

Jakieś trzydzieści pięć lat temu Agata i Kacper chodzili do jednej klasy w podstawówce. Już wtedy on zakochał się w niej i przez wiele lat nosił ją w swoim sercu. Kiedy byli w siódmej klasie, on odważył się i zaproponował jej "chodzenie". Nieborak zrobił to przez telefon, zamiast w cztery oczy i Agata zamiast się ucieszyć, oburzyła się. Maniery miała starej daty, choć na karku tylko czternaście lat. Ponadto chyba nie dojrzała jeszcze do prawdziwego chodzenia. Odmówiła mu, a potem żałowała. Minął rok, a może dwa i Agata dojrzała do tego, żeby Kacper został jej chłopakiem. Cóż, kiedy chłopak zwyczajnie bał się, że znowu dostanie kosza. Były uśmiechy, znaczące spojrzenia i... tyle. Ona czekała. Niestety były inne czasy. Dziewczyny nie robiły wtedy pierwszego kroku. Inicjatywa leżała po stronie facetów.
Agata bardzo chciała mieć chłopaka, chciała się zakochać, czuć słynne motyle w brzuchu. Zazdrościła koleżankom, które prowadzały się za rączki z pierwszymi miłościami. W rezultacie zniecierpliwiona czekaniem została dziewczyną jego kolegi. W jej sercu jednak pozostał jakiś żal, że nic z tego nie wyszło.
Po latach odszukali się przez portal społecznościowy. Zaczęli ze sobą pisać, potem rozmawiać bardzo często, aż w końcu doszło do spotkania. Zaiskrzyło. Można rzec, że piorun strzelił.
Akurat tak się zdarzyło, że oboje byli na życiowych zakrętach. Postanowili zaryzykować. Zamieszkali ze sobą. Wzięli ślub i żyją długo i szczęśliwie.

Jakieś trzydzieści pięć lat temu Agata i Kacper chodzili do jednej klasy w podstawówce. Już wtedy on zakochał się w niej i przez wiele lat nosił ją w swoim sercu. Kiedy byli w siódmej klasie, on odważył się i zaproponował jej "chodzenie". Nieborak zrobił to przez telefon, zamiast w cztery oczy i Agata zamiast się ucieszyć, oburzyła się. Maniery miała starej daty, choć na...

Znam taką parę idealną, której niestety z powodu odległości nie było po drodze. Teraz odległość nie ma takiego znaczenia jak 30 lat temu, gdy nie było telefonów komórkowych, nie było internetu, skypa. Funkcjonowała tylko wymiana listów...
On na jednym końcu Polski , ona na drugim... cóż kiedyś rodzice raczej ingerowali w życie swoich prawie dorosłych pociech, były zakazy i już. Nie dało się wsiąść w pociąg i pojechać na spotkanie żeby zobaczyć się z miłością swojego życia. Listy długie i czułe, czytane ze łzami w oczach...Niestety ...wszystko z powodu różnych dziwnych okoliczności poszło nie tak... On się ożenił, ona wyszła za mąż...rodziny, dzieci kredyty ...ale internet spowodował, ze się odnaleźli po latach. Przyjechał...i choć minęło 30 lat...uczucia wybuchły jak dawniej....Odnaleźli się po latach i teraz.... są jak dwie połówki jabłka.

Znam taką parę idealną, której niestety z powodu odległości nie było po drodze. Teraz odległość nie ma takiego znaczenia jak 30 lat temu, gdy nie było telefonów komórkowych, nie było internetu, skypa. Funkcjonowała tylko wymiana listów...
On na jednym końcu Polski , ona na drugim... cóż kiedyś rodzice raczej ingerowali w życie swoich prawie dorosłych pociech, były zakazy...