Też tak macie, że jak jest jakaś sprawa do przemyślenia uciekacie w zaciszne, spokojne miejsce, w którym nikt wam nie będzie przeszkadzał? Spakowałam do walizki kilka najpotrzebniejszych rzeczy dla siebie i Tosi – mojego ukochanego psa i wyruszyłam na Wyspę. Miałam to i owo do przemyślenia z dala od bliskich. Z daleka od męża, na którego ostatnio warczałam częściej niż Tosia nawarczała się na cokolwiek i kogokolwiek w całym swoim psim życiu. Wszystko zapowiadało się fantastycznie i toczyło się zgodnie z wcześniej ustalonym planem. Lubię tak. Mam wtedy miłe wrażenie, że panuję nad swoim życiem. W przeciągu godziny świat wokół mnie zmienił się o 180 stopni a wszelkie plany wzięły w łeb. Siedząc w całkowitej ciemności, którą rozdzierały tylko błyskawice, bez prądu, bez zasięgu, bez wody, z dala od innych ludzkich sadyb zdałam sobie sprawę, że moje dotychczasowe życie to farsa. Pogoń za pieniądzem i karierą, paranoiczna dbałość o figurę, ciągły pęd do samodoskonalenia się i bycia cool oddaliła mnie od życia. Nie odczuwałam przyjemności z czytania książki na kanapie, rodzinnego obiadu i popijania wina w piątkowy wieczór, otwierania lodów o ulubionym smaku, podziwiania przyrody podczas spacerów. Tyle pięknych momentów uciekło mi bezpowrotnie. Życie to tylko chwila a my sami jesteśmy pyłkiem we wszechświecie. Właśnie burza, żywioł, nad którym nie można zapanować, sprawiła, że zaczęłam myśleć inaczej o sobie o życiu i o bliskich. Burzowa noc odmieniła mnie a więc odmieniła wszystko. Tosia usiadła koło mnie. Mocno ją przytuliłam. Po jakimś czasie poczułyśmy się bezpieczniej czerpiąc otuchę ze swojej bliskości. Szum drzew targanych wiatrem i monotonne uderzenia deszczu o szyby ukołysały nas do snu.

Też tak macie, że jak jest jakaś sprawa do przemyślenia uciekacie w zaciszne, spokojne miejsce, w którym nikt wam nie będzie przeszkadzał? Spakowałam do walizki kilka najpotrzebniejszych rzeczy dla siebie i Tosi – mojego ukochanego psa i wyruszyłam na Wyspę. Miałam to i owo do przemyślenia z dala od bliskich. Z daleka od męża, na którego ostatnio warczałam częściej niż...

Nie wiem, jak mógł zostawić mnie tu samą w takiej chwili? Przecież wie, że to już niedługo.
- Kochanie, wyruszam tylko po zapasy. Wrócę wieczorem. Na pewno zdążę przed burzą.
Nie zdążył. Deszcz lał coraz mocniej, wiatr wył, a ogromne błyskawice rozjaśniały niebo. Dziwnym trafem z kranu przestała lecieć woda, a ja zdążyłam nałapać tylko do miski. Kiedy zabrakło prądu, ogarnęła mnie całkowita ciemność. Szukając świeczek, poczułam pierwszy skurcz.
*
Nie miał pojęcia, że rozpęta się taka burza. Myślał, że zdoła wrócić na stały ląd. Wybrał się na wyspę, by odpocząć od zgiełku i ludzi. Narastający deszcz, pioruny i zmrok zmusiły go do zapukania do jedynego tutejszego domostwa. Drzwi otwarła mu przerażona młoda kobieta, która stała w kałuży wody.
- Ja chyba rodzę - zdołała wykrztusić.
*
Byłam przerażona, ale musiałam otworzyć. Zobaczyłam przemokniętego mężczyznę, który szukał schronienia. O dziwo, nie spanikował. Naszym wspólnym celem stało się wydobycie na świat mojego dziecka. Kiedy w końcu usłyszeliśmy jego płacz, oboje odetchnęliśmy z ulgą. Była 3:00 w nocy.
- Jak ma pan na imię?
- Feliks.
- A zatem: Feliks - odparłam, patrząc na synka.
Mężczyzna obudził mnie nad ranem. Szykował się do wyjścia. Burza minęła, a zza chmur wyjrzało piękne słońce.
- Dziękuję - szepnęłam.
- Powodzenia - odparł i wyszedł.
Godzinę później, kiedy woda wróciła do kranów, a światło do lamp, zjawił się mój mąż. Nie mógł uwierzyć, gdy zobaczył mnie, trzymającą noworodka na rękach.

Nie wiem, jak mógł zostawić mnie tu samą w takiej chwili? Przecież wie, że to już niedługo.
- Kochanie, wyruszam tylko po zapasy. Wrócę wieczorem. Na pewno zdążę przed burzą.
Nie zdążył. Deszcz lał coraz mocniej, wiatr wył, a ogromne błyskawice rozjaśniały niebo. Dziwnym trafem z kranu przestała lecieć woda, a ja zdążyłam nałapać tylko do miski. Kiedy zabrakło prądu,...

Wczoraj skończyłam czterdzieści lat, zaczynam nowe życie, w nowym domu. Urządziłam go tak, jak chciałam, stan mojego konta pozwala na spełnianie zachcianek. Zostawiłam przeszłość, oderwałam się od ludzi, z którymi nie chcę przebywać. Kupiłam dom na wzgórzu, oddalonym od świata o kilkaset oddechów. Wokół zielona pustka, za nią hektary sosnowego lasu. Gaśnie pierwszy dzień lata, słońce leniwie zachodzi. I nagle zrywa się wiatr, szarpie drzewami, trzaska okiennicami, przewraca ciężki rower, który prężył się przed huśtawką. Czuję grube krople, wbiegam do domu tuż przed tym, gdy błyskawica rozcina niebo, za chwilę pojawia się grzmot, tak silny, że wyzwala w sercu dodatkowy impuls. Tuż za mną wbiega Zeus. Zamykam szczelnie drzwi. Sięgam po ręcznik, otulam się nim, Zeus energicznie strząsa wodę. Zamykam okiennice, mrok zapada w pomieszczeniach, przez szpary wpadają resztki światła. Zapalam lampy, robię kawę, jej zapach wywołuje uśmiech. Kolejny błysk rozjaśnia wnętrze, po chwili grzmot, Zeus staje obok, nasłuchuje. Kapiące krople hipnotyzują. Sygnał końca parzenia wybudza z letargu. Do kubka wlewam kawę, nieco szkockiej, aż do krawędzi. Zrzucam ręcznik, biorę kubek i idę do salonu. Stąpam ostrożnie, by nie uronić ani kropli, ciemność potęguje to wyzwanie. Nagle błyskawica przełamuje czerń, zamieram. Mój wzrok zatrzymuje żarzące się cygaro, jedne źródło światła. Do nozdrzy dociera zapach, o którym chciałam zapomnieć.

– Witaj Anno. Mam nadzieję, że mogę przeczekać burzę.

Wczoraj skończyłam czterdzieści lat, zaczynam nowe życie, w nowym domu. Urządziłam go tak, jak chciałam, stan mojego konta pozwala na spełnianie zachcianek. Zostawiłam przeszłość, oderwałam się od ludzi, z którymi nie chcę przebywać. Kupiłam dom na wzgórzu, oddalonym od świata o kilkaset oddechów. Wokół zielona pustka, za nią hektary sosnowego lasu. Gaśnie pierwszy dzień...

Z dala od ludzi zamieszkałam na wyspie w chacie po zmarłym marynarzu. Uciekłam tu, jednocześnie dając się wpisać na listę osób zaginionych. Chciałam wypaść z systemu życia, w jaki wkręcili nas politycy.
Pewnego dnia rozpętała się straszna burza. Dokonała ona poważnych usterek. Gdy piłam herbatę z zebranych kwiatów lipy wieczorem, nagle zapadł zmrok. Lampa zgasła. Otoczyły mnie ciemności, przez które ogarnęła mnie bezradność. Wyszłam na dwór. Z oddali wyłonił się cień, wartko schowałam się w domu. Kroki się zbliżały, ktoś próbował wejść do środka. Dźwięk wyważanych drzwi mnie sparaliżował. Nagle światło latarki padło mi na twarz. Mężczyzna przedstawił się jako obiezyswiat na misji znalezienia dzienników wilków morskich. Chcąc zrobić mu herbatę, uświadomiłam sobie, że z wodą też wystąpił problem. Nieznajomy postanowił naprawić usterki, lecz śmiertelnie porazil go prąd. Ze łzami w oczach odprawiłam pogrzeb i postanowiłam kontynuować jego misję,gdy odnalazłam w jego plecaku 7 dzienników. 13 do odkrycia przede mną.

Z dala od ludzi zamieszkałam na wyspie w chacie po zmarłym marynarzu. Uciekłam tu, jednocześnie dając się wpisać na listę osób zaginionych. Chciałam wypaść z systemu życia, w jaki wkręcili nas politycy.
Pewnego dnia rozpętała się straszna burza. Dokonała ona poważnych usterek. Gdy piłam herbatę z zebranych kwiatów lipy wieczorem, nagle zapadł zmrok. Lampa zgasła. Otoczyły...

Pomysł na wakacje na odludziu wydawał mi się nieciekawy, ale grunt to dobre towarzystwo. Moi przyjaciele są najlepsi na świeci, tylko dlatego udało im się namówić mnie na ten wypad. Pierwsze dni poświęciliśmy na relaks - czytanie, opalanie. Na wieczór zaplanowaliśmy oglądanie filmów, jednak nasze plany zostały pokrzyżowane. W sekundę straciliśmy kontakt ze światem - zero prądu, cisza. Na całe szczęście mieliśmy ze sobą Aśkę, najbardziej zorganizowaną osobę, która również nie zapomniała o świecach. Niestety mieliśmy ze sobą też Tomka, który wpadł na dziwny pomysł - ,,wywołajmy duchy''. O nie, zaczęłam się buntować, jednak byłam mniejszością. Rytuał się zaczął, a w raz z nim mój strach. Czułam, że dzieje sie coś niedobrego, mimo, że jestem nastawiona sceptycznie do paranormalnych rzeczy. Nie sądziłam też, że nagle zerwie się mocny wiatr, który przyniesie ze sobą dziwne odgłosy z dworu. Nie sądziłam, ze ujrzę strach w oczach przyjaciół, a przede wszystkim nie spodziewałam się odgłosu kroków za drzwiami. Wtedy myślałam, że zemdleję ze strachu. To co działo się poza domkiem musiało być wyciągnięte prosto z najgorszego horroru - przerażający chichot, krzyk, mechaniczny dźwięk jakiegoś narzędzia. Wisienką na torcie był spadający kubek z blatu kuchennego po którym nastała cisza i ciemność. Wszystkie świece pogasły. Trzęsącymi dłońmi odnalazłam zapałki, których światło ukazało mi zakrwawione ciała moich przyjaciół. Zemdlałam. Obudziłam się w swoim łóżku zlana potem z zapałką w dłoni.

Pomysł na wakacje na odludziu wydawał mi się nieciekawy, ale grunt to dobre towarzystwo. Moi przyjaciele są najlepsi na świeci, tylko dlatego udało im się namówić mnie na ten wypad. Pierwsze dni poświęciliśmy na relaks - czytanie, opalanie. Na wieczór zaplanowaliśmy oglądanie filmów, jednak nasze plany zostały pokrzyżowane. W sekundę straciliśmy kontakt ze światem - zero...

Opowiem historię prawdziwą, która wydarzyła się na początku lat sześćdziesiątych na Mazowszu.
Zabudowania moich dziadków mieściły się za wsią, pod lasem, na tzw, kolonii. Spędzałam tam wakacje.
Pewnej lipcowej nocy rozszalała się straszna burza. Zabudowania drewniane, jakieś stogi siana... wiadomo, czym groziło uderzenie pioruna. Dziadek wyłączył prąd, zapalił gromnicę, zasłonił lustra prześcieradłem, wygnał psy do sieni, pootwierał obory i stajnię, a nam kazał się ubrać i trzymać w rękach najpotrzebniejsze rzeczy. Robił tak zawsze w czasie nawałnic.
Modlimy się, ja wyję wniebogłosy (mam 7 lat).
Wtem eksploduje okienna szyba w kuchni. Dziadek zrywa się, każe nam uciekać. W tej samej chwili w dziurze po oknie ukazuje się ręka, a za nią zarośnięta, straszna twarz.
Był to stary Cygan z taboru, który od kilku dni koczował wozami na polanie w lesie. Codziennie, mimo ostrzeżeń, podglądałyśmy z kuzynką cygańskie życie.
Przybiegł po pomoc, bo jego dwaj synowie pobili się tak, że noże poszły w ruch i jeden z nich zranił drugiego. Babcia została ze mną, dziadek chwycił jakieś bandaże i pobiegł .
Niestety, młodego Cygana nie udało się uratować, zmarł zanim burza ucichła.
Czy uwierzycie, że ta koszmarna noc śni mi się do dziś?

Opowiem historię prawdziwą, która wydarzyła się na początku lat sześćdziesiątych na Mazowszu.
Zabudowania moich dziadków mieściły się za wsią, pod lasem, na tzw, kolonii. Spędzałam tam wakacje.
Pewnej lipcowej nocy rozszalała się straszna burza. Zabudowania drewniane, jakieś stogi siana... wiadomo, czym groziło uderzenie pioruna. Dziadek wyłączył prąd, zapalił gromnicę,...

Jeśli byłby to maj 1945. Gdybym znalazł się w tak niekomfortowej sytuacji jak brak prądu i wody, a w dodatku krążył w ciemnościach, miałbym prawo się bać. To był czas, gdy Hitleryzm już upadł. Jedna zaraza upadła, ale groziła nam kolejna czerwona. Jestem pewny, że Sowieci po „wyzwoleniu” Polski zaczęliby przeczesywanie terenów poniemieckich. Jak nam wiadomo, Świnoujście to tak zwane ,,ziemie odzyskane”, odebrane III Rzeszy i podarowane Polsce, której oddano je w zamian, gdy kresy zostały przekazane Związkowi Sowieckiemu. Takowej nocy wpadliby Ruscy, wyprowadzili na dwór. Wstępnie przesłuchiwaliby na podwórku, może i też brutalnie pobili… potem wywóz w głąb ZSRR, lub przekazanie nas KBW, żeby nas samo wykończyło. Taki los przecież czekał Generała ,,Nila”. Był uczciwym Polakiem, i patriotą, lecz komuniści musieli go wykończyć, bo był wrogiem ludu. Ja zaś gdybym był mieszkańcem Świnoujścia, mogliby mnie uznać za volksdeutscha lub za Niemca, na bank byłbym prześladowany. Podejrzewam, że nie przetrwałbym takiej burzowej nocy. Zostałbym wykończony przez komunistów, a mój domek zostałby spalony, zaś wszelkie dobra odebrane.
Tak mi się to widzi. 1945 rok to nie były czasy spokojne, nikt nie znał dnia ani godziny. Były aresztowania, przesłuchania, bo każdego posądzano o współpracę z wrogami „ludu”. Dotyczyło to zarówno niemieckich służb bezpieczeństwa jak i polskiego państwa podziemnego…

Jeśli byłby to maj 1945. Gdybym znalazł się w tak niekomfortowej sytuacji jak brak prądu i wody, a w dodatku krążył w ciemnościach, miałbym prawo się bać. To był czas, gdy Hitleryzm już upadł. Jedna zaraza upadła, ale groziła nam kolejna czerwona. Jestem pewny, że Sowieci po „wyzwoleniu” Polski zaczęliby przeczesywanie terenów poniemieckich. Jak nam wiadomo, Świnoujście to...

Świadomie wybrałam życie na wyspie, na brzegu klifu, w domu oddalonym od innych ludzkich siedzib o kilkaset kilometrów. Raz albo dwa w tygodniu pokonywałam kilkugodzinną trasę swym starym autem, żeby zrobić zakupy na zapas.
Pomyślałam więc, że na szczęście mam co jeść jeszcze przez kilka dni, gdy prąd wysiadł, a z kranu przestała lecieć woda. Na zewnątrz szalała dzika burza, waląc zaciekle strugami deszczu w moje szyby.
Lubiłam samotność. Tutaj, z dala od cywilizacji, mogłam w pełni skupić się na pisaniu moich powieści, nawet jeśli czasem wysiadał prąd i ustawała dostawa wody.
Usiadłam na podłodze przed oknem sięgającym od podłogi do sufitu. Miałam stąd wspaniały widok na morze. Teraz wielkie, ciemne fale wzburzały się i przewalały, rozświetlane błyskawicami. Postanowiłam nacieszyć się tym pokazem nieprzewidywalnego, potężnego żywiołu. Może nawet mogłabym wykorzystać opis tego w kolejnej scenie mojej najnowszej książki…
Nagle rozległo się mocne walenie w drzwi frontowe. Zamarłam, nie wiedząc, czy pomyliłam ten dźwięk z grzmotami piorunów. Głośny dźwięk jednak znów się powtórzył i nabrałam pewności, że ktoś właśnie próbuje się do mnie dostać. Serce zaczęło mi bić jak szalone. Kto to mógł być?
Czując się dość absurdalnie, pobiegłam do kuchni po nóż, i niczym bohaterka w horrorze powoli podeszłam do drzwi. Ktoś znowu zaczął w nie uderzać.
Przerażona spojrzałam przez wizjer i w nagłym błysku pioruna dostrzegłam szaro-niebieskie oczy postaci na zewnątrz. Wrócił.

Świadomie wybrałam życie na wyspie, na brzegu klifu, w domu oddalonym od innych ludzkich siedzib o kilkaset kilometrów. Raz albo dwa w tygodniu pokonywałam kilkugodzinną trasę swym starym autem, żeby zrobić zakupy na zapas.
Pomyślałam więc, że na szczęście mam co jeść jeszcze przez kilka dni, gdy prąd wysiadł, a z kranu przestała lecieć woda. Na zewnątrz szalała dzika...

Gorące i pełne słońca lato, właśnie tego potrzebowaliśmy. Zwyczajnych, prostych wakacji. Odpoczynku od rzeczywistości i od nieustannie powracającej przeszłości. Tego roku wraz z narzeczonym wyjechaliśmy z dala od ludzi. Wynajęliśmy na wakacje domek nieopodal jeziora, w samym środku lasu. Cudowne miejsce, świetne do regeneracji. Wczoraj wieczorem mój ukochany dostał pilny telefon i musiał mnie opuścić. Wrócił na dwa dni do miasta by zająć się naglącą sprawą w pracy. Nie bałam się zostawać sama, ale nie czułam się tu spełni bezpiecznie bez niego.
Idąc do kuchni, gdzie gotowała się woda na herbatę, usłyszałam grzmot. Pięknie, pomyślałam, brakowało jeszcze burzy. Nie minęło wiele czasu, deszcz zaczął mocniej dudnić o drewniany dach domu. Było to na pewien sposób kojące, ale im bardziej padało tym dźwięk stawał się zwyczajnie irytujący. Zabrałam kubek pełen gorącego napoju i wyszłam z nim na ganek, gdzie znajdowała się drewniana ławka. Lubiłam obserwować zmiany na niebie podczas burzy. Zasiadłam wygodnie i zerknęłam w ciemność. Piorun przeciął niebo i rozjaśnił las dookoła. Serce mocniej mi zabiło. Coś stało na skraju lasu. To tylko zwierze, pomyślałam. Kolejny piorun uderzył. Postać była bliżej. Zdecydowanie przypominała człowieka. Głośny grzmot zagłuszył walące o pierś serce. Cisza, a zaraz po niej nastąpił krzyk. Z moich rąk wypadł kubek, zawartość wylała się na drewnianą podłogę. Nie mogłam się ruszyć.

Gorące i pełne słońca lato, właśnie tego potrzebowaliśmy. Zwyczajnych, prostych wakacji. Odpoczynku od rzeczywistości i od nieustannie powracającej przeszłości. Tego roku wraz z narzeczonym wyjechaliśmy z dala od ludzi. Wynajęliśmy na wakacje domek nieopodal jeziora, w samym środku lasu. Cudowne miejsce, świetne do regeneracji. Wczoraj wieczorem mój ukochany dostał pilny...

Po całodniowej górskiej wędrówce w końcu wróciliśmy do naszej osamotnionej, wynajętej na odludziu chacie. Przyjemny wieczór z ogniskiem i kiełbaskami pieczonymi na patyku zakończyła nadciągająca gwałtowna burza. W parę minut atramentowo czarne niebo rozświetliły pioruny. Ściany naszej chaty zaczęły rezonować, uderzane odbijanymi od skał piorunami. Jeden z nich uderzył w agregat prądotwórczy. Błysnęło, huknęło, sypnęło gradem iskier a w domu zrobiło się nagle ciemno, że oko wykol i przerażliwie cicho. Słychać było tylko łomot naszych serc i cichutkie miauknięcie przerażonego kota. W lepkiej, chwytającej strachem za serce ciemności, potykając się boleśnie o różne przedmioty odnaleźliśmy w świetle poświaty dzwoniącego telefonu latarkę. Uzbrojeni w światłość z baterii R14 udaliśmy się na rekonensans strat. Na szczęście porywcza przyroda pozbawił nas tylko prądu i wody, ale większych szkód nie uczyniła. W strugach deszczu, akompaniamencie piorunów rozrywających dolinę odtrąbiliśmy natychmiastowy powrót do chaty.... Niestety drzwi zatrzasnęły się na amen. Żegnaj przytulności, ciepło i suchości. Przemoczeni po szpik kości i sznurówki w trampkach odnaleźliśmy suchy kącik, pachnący żywicą i nadzieją pod wiatą na drewno. Wtuleni w siebie, zapatrzeni w potęgę i wściekłość przyrody, serce przy sercu, wdychająć zapach leśnego igliwa i kojący aromat świeżego drewna poczuliśmy niezastąpioną moc i ukojenie jakie daje obecność drugiej osoby. Rano obudziło nas łaskoczące w policzki słońce i chlupająca w butach woda....

Po całodniowej górskiej wędrówce w końcu wróciliśmy do naszej osamotnionej, wynajętej na odludziu chacie. Przyjemny wieczór z ogniskiem i kiełbaskami pieczonymi na patyku zakończyła nadciągająca gwałtowna burza. W parę minut atramentowo czarne niebo rozświetliły pioruny. Ściany naszej chaty zaczęły rezonować, uderzane odbijanymi od skał piorunami. Jeden z nich uderzył w...