Poziom serotoniny sięgający zenitu? Motyle w brzuchu urządzające taneczny konkurs? Tak właśnie smakuje pierwsza miłość - mimo, że naiwna zostaje w pamięci i sercu, a po latach budzi uśmiech. Moja pierwsza miłość doświadczyła i żarliwych kłótni, podsycanych wybuchami zazdrości o taniec na dyskotece z inną i czułych wzruszeń podczas oświadczyn szklanym słonikiem mającym przypieczętować wieczną-dwutygodniową- miłość. Ach, a cóż to był za ślub! W - a jakże - białej sukience uwiązanej z prześcieradła i wianka - najniewinniejszego jaki kiedykolwiek nosiła panna młoda- pieczołowicie plecionego w słodkiej nieświadomości czego jest symbolem. Jakże doniosła była chwila ślubowania,że nie opuścimy się nawzajem do ostatniego dnia koloni- czyli mniej więcej jeszcze 3 dni od złożenia przysięgi, a na pożegnalnej dyskotece nie zatańczymy z nikim innym poza sobą nawzajem. I ból rozstania, osłodzony pierwszym i dla mnie i Niego pocałunkiem- niewinnym, ostatecznym
potwierdzeniem, że to już koniec, każde wraca do domu, z cudownej emocjonującej podroży- nie tylko po Gdańsku, ale przede wszystkim w głąb swojego serca- które na zawsze zostanie już naznaczone przez tą pierwszą osobę, która wprowadziła je w drżenie.. Żadna miłość nie była tak euforyczna jak ta pierwsza, trwająca dokładnie 14 dni- tyle co kolonijny turnus, czasowo odmierzona od linijki, a emocjonalnie
burzliwa,furiacka, porywcza i szaleńcza- jak serca dwojga 13 latków.

Poziom serotoniny sięgający zenitu? Motyle w brzuchu urządzające taneczny konkurs? Tak właśnie smakuje pierwsza miłość - mimo, że naiwna zostaje w pamięci i sercu, a po latach budzi uśmiech. Moja pierwsza miłość doświadczyła i żarliwych kłótni, podsycanych wybuchami zazdrości o taniec na dyskotece z inną i czułych wzruszeń podczas oświadczyn szklanym słonikiem mającym...

Moja pierwsza miłość? To było jak podróż w nieznane. Poznałem Gabrielę właściwie przez znajomą – najlepszą przyjaciółkę mojej mamy. Otóż znałem tę dziewczynę z widzenia, bo chodziliśmy do jednego gimnazjum. Nawet ładna, ale nigdy nie miałem śmiałości do kobiet by zagadać. Tak się fortunnie złożyło, że szukała partnera na studniówkę w 2015. Zatelefonowała do mnie znajoma, i powiedziała, że w salonie czeka na mnie pewna dziewczyna. Chętnie poznałaby mnie. Okazało się, że się znamy. Właściwie ten początek znajomości, była jak podróż w nieznane. Związek wytrzymał zaledwie rok czasu. Były tańce, walc wiedeński, polonez, kino – Pingwiny z Madagaskaru… bo ambitniejszego kina nie mogłem wybrać, nie z Gabi. Był romantyzm, wisior z połamanymi połówkami, brelok z grawerowanym imieniem, pluszowy miś na szczęście. Nawet wspólny portret, bo wielokrotnie mówiła mi, że dzień studniówki był dla niej jednym z najpiękniejszych, więc chciałem uwiecznić tę chwilę. Dlaczego związek nie przetrwał? Cóż, Ja nieco spoważniałem, lub po prostu jak to mówiła Michalina Wisłocka we ,,Sztuce kochania” związek oparty na wyłącznie na romantycznej miłości, nie ma trwałych podstaw, oj to prawda. Gabi nie była zła, lecz bardziej skupiała się na swoich sprawach, problemach, i w jej świecie, jakby nie było dla mnie miejsca. Byliśmy niby razem, ale czułem się jakbyśmy byli ino zwykłymi znajomymi… Cóż, było minęło… trzeba przyznać, że dziś naprawdę trudno o miłą, spokojną i bystrą dziewczynę.

Moja pierwsza miłość? To było jak podróż w nieznane. Poznałem Gabrielę właściwie przez znajomą – najlepszą przyjaciółkę mojej mamy. Otóż znałem tę dziewczynę z widzenia, bo chodziliśmy do jednego gimnazjum. Nawet ładna, ale nigdy nie miałem śmiałości do kobiet by zagadać. Tak się fortunnie złożyło, że szukała partnera na studniówkę w 2015. Zatelefonowała do mnie znajoma, i...

Wspólną przygodę rozpoczęliśmy już w szkole podstawowej. Zapoznaliśmy się w bibliotece, do której zabrała nas wychowawczyni. Spędzaliśmy razem czas, zamykając się u mnie w pokoju albo sącząc soczek na kocu w ogrodzie. W okresie gimnazjalnego buntu - moje uczucia osłabły, pojawiły się inne propozycje spędzania wolnego czasu, nowi znajomi. Jednak będąc w liceum, znowu coś między nami zaiskrzyło. Na ich widok pojawiał się błysk w oku, serce zaczynało szybciej bić. Myślę, że ta miłość była odwzajemniona, bo czułam, że one mnie do siebie przyciągają, że niemal się do mnie uśmiechają i proszą, by się nimi zaopiekować. Jednak to, co ma miejsce od ostatnich kilku lat, to apogeum naszej miłości. Teraz nie wyobrażam sobie bez nich życia. Tam, gdzie ja, tam i one. Zabieram je ze sobą wszędzie - do parku, lasu, znajomych. Jeżdżą ze mną samochodem i rowerem. A wszystko po to, by każda, którą aktualne czytam została sfotografowana w ciekawej scenerii, odpowiadającej jej treści czy wyglądowi okładki. Zdjęcia moich miłości umieszczam potem na swoim Instagramie, a recenzje dodaję na stronę lubimyczytac.pl. Tak, mogę śmiało powiedzieć, że miłość do książek przetrwała próbę czasu. I mam nadzieję, że będę ją mogła przekazywać następnym pokoleniom.

Wspólną przygodę rozpoczęliśmy już w szkole podstawowej. Zapoznaliśmy się w bibliotece, do której zabrała nas wychowawczyni. Spędzaliśmy razem czas, zamykając się u mnie w pokoju albo sącząc soczek na kocu w ogrodzie. W okresie gimnazjalnego buntu - moje uczucia osłabły, pojawiły się inne propozycje spędzania wolnego czasu, nowi znajomi. Jednak będąc w liceum, znowu coś...

Na imię miał Jakub lecz nikt nie mówił do niego Kuba. Chodził do IV F, ja do IV A, więc dzieliła nas pokaźna liczba liter alfabetu. Jakub miał błyszczące złote włosy i zielone oczy. Jego znakiem rozpoznawczym był uśmiech i wieczny pośpiech, któremu towarzyszył dźwięk odbijającej się od podłogi piłki. Dwa lata zbierałam się na odwagę, żeby powiedzieć mu cześć i jedyne co udało mi się osiągnąć to wysłanie walentynki poprzez szkolną pocztę. Chłopak do dziś pozostał nieświadomy kto mu te kartki wysyłał w podstawówce a ja obeszłam się wyobrażeniem o tym jak to jest zobaczyć uśmiech Jakuba z bliska.

Na imię miał Jakub lecz nikt nie mówił do niego Kuba. Chodził do IV F, ja do IV A, więc dzieliła nas pokaźna liczba liter alfabetu. Jakub miał błyszczące złote włosy i zielone oczy. Jego znakiem rozpoznawczym był uśmiech i wieczny pośpiech, któremu towarzyszył dźwięk odbijającej się od podłogi piłki. Dwa lata zbierałam się na odwagę, żeby powiedzieć mu cześć i jedyne co...

Ciężko było mi określić, czy w moim przypadku istniało coś takiego jak pierwsza miłość. Zawsze uważałam, że miłość to zbyt duże słowo, by przez pierwszą połowę swojego życia tego słowa w ogóle używać, bo w końcu czy my jesteśmy kiedykolwiek w stu procentach pewni, że kogoś kochamy?
Z biegiem czasu myślę, że jednak miałam tą swoją pierwszą miłość, niezależnie od tego czy była ona odwzajemniona. Dla mnie to była miłość.
Nie spotkaliśmy się w szkole czy też na dodatkowych zajęciach. Spotkaliśmy się na ulicy. Szłam z moim kuzynem, on szedł z kolegą.
Niestety nasza znajomość nie zaczęła się najlepiej. Moje 10-letnie ego stwierdziło, że chłopak, który idzie po drugiej stronie ulicy za głośno rozmawia ze swoim kolegą i to przeszkadzało w MOJEJ konwersacji. Dlatego oczywiście musiałam zwrócić mu uwagę...
Wywiązała się z tego niezła kłótnia, którą później z kuzynem latami wspominaliśmy. Tego chłopaka nie widziałam jednak nigdy więcej, aż do czasu gdy skończyłam już te kilkanaście lat i zaczęłam chodzić do innego kościoła, gdzie akurat on był ministrantem. Często nawiązywaliśmy kontakt wzrokowy, lecz nigdy nie rozmawialiśmy. Rok później przeniósł się do mojej szkoły i tam oficjalnie się poznaliśmy.
Codziennie szliśmy razem do szkoły i razem z niej wracaliśmy. Nasza znajomość opierała się głównie na długich rozmowach, ale dało się przy tym czuć motyle w brzuchu. I chyba dlatego tak bardzo cenię tą moją małą miłość. Była niewinna. Była szczera.

Ciężko było mi określić, czy w moim przypadku istniało coś takiego jak pierwsza miłość. Zawsze uważałam, że miłość to zbyt duże słowo, by przez pierwszą połowę swojego życia tego słowa w ogóle używać, bo w końcu czy my jesteśmy kiedykolwiek w stu procentach pewni, że kogoś kochamy?
Z biegiem czasu myślę, że jednak miałam tą swoją pierwszą miłość, niezależnie od tego czy...

Moją pierwszą miłością jest mój obecny chłopak, Paweł. Poznałam się z nim w dosyć skomplikowanych i nie do końca przyjemnych okolicznościach. Dwa lata temu spotykałam się przez pewien czas z chłopakiem, który bez ustanku opowiadał o swojej byłej dziewczynie. Irytowało mnie to bardzo, lecz on mimo próśb wciąż mnożył historie z nią związane. Mimochodem powiedział, że jego eks spędza czas na czacie dla introwertyków. Sama jestem introwertyczką, więc z ciekawości również pojawiłam się w tym miejscu. Przyznam, że jego obsesja trochę mi się udzieliła i chciałam poznać dziewczynę, o której non stop słyszałam. Pawła poznałam właśnie tam. Pewnego dnia na czacie toczyła się dyskusja o filmie "Bohemian Rhapsody". Oboje stwierdziliśmy, że chętnie byśmy go obejrzeli. Mój introwertyk przełamał się i napisał do mnie wiadomość, czy nie chciałabym iść razem z nim (po jakimś czasie przyznał mi się, że kilka razy kasował wiadomość, a potem pisał od nowa :D). Poszłam i tak przy akompaniamencie Queenu rozpoczęła się nasza przygoda, która mam nadzieję będzie trwała do końca naszego życia.

Moją pierwszą miłością jest mój obecny chłopak, Paweł. Poznałam się z nim w dosyć skomplikowanych i nie do końca przyjemnych okolicznościach. Dwa lata temu spotykałam się przez pewien czas z chłopakiem, który bez ustanku opowiadał o swojej byłej dziewczynie. Irytowało mnie to bardzo, lecz on mimo próśb wciąż mnożył historie z nią związane. Mimochodem powiedział, że jego eks...

Moją pierwszą miłość poznałam w wieku 11 lat na obozie przetrwania, który był organizowany w Łebie. Na dzień przed wyjazdem grając w siatkówkę wybiłam sobie jedynkę i uszczerbiłam pół dwójki, niestety Pani stomatolog powiedziała, że może mi to tylko zabezpieczyć i że zrobimy mi zęby dopiero po powrocie z wakacji. Byłam załamana i z tego powodu starałam się jak najmniej mówić i w ogóle się nie uśmiechałam, żeby nikt nie zauważył. Pomimo tego na jednej z wieczornych dyskotek pewien chłopak podszedł i zaprosił mnie do tańca. Przetańczyliśmy i przegadaliśmy całą noc, byłam wniebowzięta i prawie zupełnie zapomniałam o braku mojego zęba. Od tego dnia chłopak nie odstępował mnie na krok. Byłam zszokowana, że pomimo braku zęba taki chłopak zwrócił na mnie uwagę. Do końca turnusu spędzaliśmy razem każdą wolna chwilę, a ja czułam się przy nim niesamowicie. Niestety nadszedł w końcu dzień wyjazdu nad czym strasznie ubolewałam, gdyż mieszkaliśmy od siebie 500 km, ale obiecaliśmy sobie że będziemy utrzymywać kontakt i się spotkamy. Faktycznie pisaliśmy codziennie na gadu-gadu, jednak ze względu na odległość i na nasz wiek nie dane nam było się spotkać, a z czasem kontakt zaczął się urywać. Pisaliśmy coraz mniej, coraz rzadziej, aż w końcu jakoś zupełnie przestaliśmy, bo zaczęła się szkoła i inne obowiązki. Po latach odnaleźliśmy się na Facebooku, jednak każde z nas ułożyło już sobie życie. Mimo to super było powspominać tą pierwszą prawdziwą, wakacyjną miłość.

Moją pierwszą miłość poznałam w wieku 11 lat na obozie przetrwania, który był organizowany w Łebie. Na dzień przed wyjazdem grając w siatkówkę wybiłam sobie jedynkę i uszczerbiłam pół dwójki, niestety Pani stomatolog powiedziała, że może mi to tylko zabezpieczyć i że zrobimy mi zęby dopiero po powrocie z wakacji. Byłam załamana i z tego powodu starałam się jak najmniej...

Byliśmy sobie pisani!!
Jak można inaczej wyjaśnić fakt, że skrzywdzone zostały po drodze dwa inne serca? Byłam osobą towarzyszącą na weselu z chłopakiem z którym się spotykałam, a On, cóż był osobą towarzyszącą siostry mojego partnera. Może to dziwne, ale pierwsze nasze spojrzenie i wiedziałam, że wpadłam po uszy. Ukradkiem spogladałam w jego stronę, tak aby nasi partnerzy tego nie dostrzegli . Chwilę gdy razem tańczyliśmy, zdawało się, że nikogo nie ma na sali prócz nas. Lecz noc się skończyła i niestety, ale to nie on mnie odwoził do domu. Po 2 miesiącach sam się ze mną skontaktował. Wyszliśmy na pizzę i jak sam mi oznajmił ,,lepiej chyba zadzwonić i się umówić z tobą jak 3 raz dziennie krążyć wokół Twojego bloku, aby przypadkiem Cię spotkać! "
Nie mogło być inaczej, w końcu musieliśmy gdzieś na sibie wpaść, mieliśmy wspólnych znajomych, razem jak się okazało bawiliśmy się na tych samych imprezach.
Minęło od tego czasu 15 lat, jesteśmy małżeństwem z 10 letnim stażem i dwójką córek, a oczy mojego męża nadal mnie hipnotyzują, tak jak w dniu gdy się poznaliśmy.
I jestem pewna, że to jest moja pierwsza i zarazem ostatnia miłość, bo nie zamierzam z niej rezygnować!

Byliśmy sobie pisani!!
Jak można inaczej wyjaśnić fakt, że skrzywdzone zostały po drodze dwa inne serca? Byłam osobą towarzyszącą na weselu z chłopakiem z którym się spotykałam, a On, cóż był osobą towarzyszącą siostry mojego partnera. Może to dziwne, ale pierwsze nasze spojrzenie i wiedziałam, że wpadłam po uszy. Ukradkiem spogladałam w jego stronę, tak aby nasi partnerzy...

Wcale, ale to wcale nie musi być tak, że miłość "walnie" jak piorun z jasnego nieba. Czasami "wlecze" się to uczucie nie wiadomo dlaczego i w którą stronę podąża.
Z nami też było podobnie: ja- zainteresowana trochę innymi i wszystkim dookoła, ale na pewno nie nim, on- wierny i zawsze obecny. I tracący powoli nadzieję i cierpliwość.
I pewnego dnia go zabrakło w codziennej rutynie. I wtedy dopiero "naszło" myślenie, że przecież on tak nie może- tak po prostu nie może go nie być. Moja propozycja: "po prostu spróbujmy" i jego zgoda na wszystko. Od 21 lat próbujemy i testujemy się nawzajem. I jest pięknie.

Wcale, ale to wcale nie musi być tak, że miłość "walnie" jak piorun z jasnego nieba. Czasami "wlecze" się to uczucie nie wiadomo dlaczego i w którą stronę podąża.
Z nami też było podobnie: ja- zainteresowana trochę innymi i wszystkim dookoła, ale na pewno nie nim, on- wierny i zawsze obecny. I tracący powoli nadzieję i cierpliwość.
I pewnego dnia go zabrakło w codziennej...

Moją pierwszą miłość po raz pierwszy widziałam w liceum. Jego głowa była doklejona do ciała Pudziana na jednorożcu i moją pierwszą myślą było to, że musi być niepoważny, skoro tak wygląda jego plakat do samorządu szkolnego.
Był rok starszy i chodził do klasy z moją koleżanką z gimnazjum. Pisał wówczas listy miłosne, a nawet poprosił o numer telefonu… moją sąsiadkę. Nie złamało mi to jednak serca, bo… sama nie zwróciłam na niego uwagi.
Ponownie widzieliśmy się na studiach. Traf chciał, że byliśmy na tym samym wydziale i mieliśmy wspólnych znajomych. Przez całe studia inżynierskie byliśmy zapraszani na te same imprezy i wyjazdy… i nigdy się na nich nie spotkaliśmy. Mijaliśmy się wielokrotnie na korytarzach, ale nawet nie zamieniliśmy ze sobą słowa.
Dopiero na studiach magisterskich zwróciłam na niego uwagę. Znów prawie go minęłam, jednak gdy tylko usłyszałam jego głos, wiedziałam, że przy jego boku czeka mnie lepsza przyszłość… bo właśnie tworzył nową grupę specjalnościową!
I choć przez wiele lat byliśmy tak blisko siebie, to zakochaliśmy się… przez internet. Tak utrzymywałam z nim kontakt, gdy wyjechałam na wymianę studencką za granicę. Szybko okazało się, że mamy wspólne zainteresowania, podobny humor, gust i pogląd na świat. A gdy tylko wróciłam do Polski, zaprosił mnie na randkę i zapytał mnie czy przyjęłabym jego CV… Aż żałuję, że nie było z jego głową doklejoną do ciała Pudziana :)

Moją pierwszą miłość po raz pierwszy widziałam w liceum. Jego głowa była doklejona do ciała Pudziana na jednorożcu i moją pierwszą myślą było to, że musi być niepoważny, skoro tak wygląda jego plakat do samorządu szkolnego.
Był rok starszy i chodził do klasy z moją koleżanką z gimnazjum. Pisał wówczas listy miłosne, a nawet poprosił o numer telefonu… moją sąsiadkę. Nie...