Serdeczne dzięki i gratulacje dla pozostałych zwycięzców.

Serdeczne dzięki i gratulacje dla pozostałych zwycięzców.

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym!

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym!

Gratuluję zwycięzcom! :)

Gratuluję zwycięzcom! :)

gratuluję pozostałym i życzę szczęścia innym w kolejnych konkursach ;]

gratuluję pozostałym i życzę szczęścia innym w kolejnych konkursach ;]

Dziękuję bardzo ;]

Dziękuję bardzo ;]

pieknie dziekuje i gratuluje pozostalym :-)

pieknie dziekuje i gratuluje pozostalym :-)

Bardzo przepraszam za opóźnienie w podaniu wyników i dziękuję za cierpliwość!

Zwyciężyli:
Assapan
rubinka
alison2
asza
Mario

Gratuluję!

Bardzo przepraszam za opóźnienie w podaniu wyników i dziękuję za cierpliwość!

Zwyciężyli:
Assapan
rubinka
alison2
asza
Mario

Gratuluję!

Konkurs zakończony!
Wyniki wkrótce.

Konkurs zakończony!
Wyniki wkrótce.

Czego najbardziej brakowałoby mi, gdybym przekroczyła bramę klasztorną – myślę, iż najlepszej przyjaciółki, zwierząt, które uwielbiam i długich samotnych spacerów po parku. Lubię ciszę i spokój, który na moim obecnym etapie życia jest mi potrzebny. Klasztor to może zapewnić, ale nie wiem czy zdecydowałabym się pozostać za murami klasztoru na stałe – choć jestem osobą wierzącą i praktykującą. Co byłoby przeszkodą? Myślę, że ludzie tam przebywający. Klasztory i zakony rządzą się swoimi prawami i jest to bardzo zhierarchizowana społeczność ( musisz znać miejsce w szeregu ), jest tam dużo zazdrości, rywalizacji i czasem nie ma to nic wspólnego z życiem w ciszy, modlitwie i pracy dla innych oraz dla społeczności klasztornej. I chyba to byłoby dla mnie największą przeszkodą w pozostaniu na stałe w klasztorze. A wiara? Każdy wierzy na swój sposób i to jest ważne.

Czego najbardziej brakowałoby mi, gdybym przekroczyła bramę klasztorną – myślę, iż najlepszej przyjaciółki, zwierząt, które uwielbiam i długich samotnych spacerów po parku. Lubię ciszę i spokój, który na moim obecnym etapie życia jest mi potrzebny. Klasztor to może zapewnić, ale nie wiem czy zdecydowałabym się pozostać za murami klasztoru na stałe – choć jestem osobą...

Czy bylibyście skłonni dokonać takiego poświęcenia?
Nie. Po prostu. Mówią, że żeby wstąpic do zakonu trzeba mieć powołanie. Cóż, najwyraźniej ja go nie mam. Nie czyni mnie to gorszą, sni słabszą, ale też nie lepszą i mądrzejszą. Pamiętam, że jak byłam mała, przez krótka chwilę pomyśąlałam ze powinnam pójść do zakonu. No bo przecież jestem Chrześcijanka, i powinnam słuzyć Bogu... Podrosłam, teraz wiem, że słuzyć Bogu można na wiele sposobów. A siebie w klasztorze nie widze. Zarówno jako kobieta, jak i meżczyzna, gdybym nim była.
Co oczywiscie nie oznacza, ze Zakonu nie popieram. Jak ktos tak lubi, to proszę bardzo. :)
Zastanówcie się, czego najbardziej by Wam brakowało lub co by było największą przeszkodą, aby zostać mieszkańcem klasztoru?
Oj, długa lista. :) Więć chyba powiem te najważniejsze. Bycia w danej grupie, a szczególnie w takim zamknietym miejscu, ma to do siebie, ze trzeba sie zgadzać w stu procentach z tym, co tam mówią. Jestem dokładnym przedstawicielem kobiety zmiennej (moze do dlatego, że dorastam, i zaczynam patrzeć inaczej na świat?), i nie chcę zeby ktos mnie ograniczał. Chce móc wyrażać własne zdanie, nie wazne jak kontrowerysjne, kiedy chce. Wydaje mi sie ze wiekszość osób tak ma, ale ludzie są tak rózni, że nie mogę mieć pewnosci. Skoro klasztory wciąż istnieja, najwyraźniej ludzie nie maja tego problemu. Do tego wyrazanie siebie mam pełne prawo (oczywiscie, dopóki moje poglądy nikogo nie obrazaja, a na razie nie sąze zeby tak było.), ale w takim klasztorze mogą mieć z tym problem. Prawdopodobnie wyrzucili by mnie po najwyzej roku :/. Druga sprawa to styl życia. Nie o to chodzi, że jestem jakaś zbuntowana czy zła. Uważam sie za grzeczna dziewczyne, nie lubie krzywdzić, boje sie łamać regulamin, nie mam sumienia by oszukiwać. Ale mimo wszystko klasztor raczej by takiej dziewczyny nie przyjał. Nie sądze, by byli zadowolenia z Metallici puszczonej na cały regulator, 'Harrych Potterów' na półkach, ciagłych przekleństw (no walczę z tym, walczę :/) dosć 'oryginalnych' rysunków i ciagłego nonkonformizmu (prawdopodobnie skutek uboczny dojrzewania). Nie jestem też raczej cicha i spokojną osobą. Gdybym miała całe zycie spedzac na Mszach i Modlitwach w formie, jaką większość znas zna, to... brrr. Zdecydowanie wolę słuzyć Bogu na inny sposób. I trzecia, wydawałoby sie pusta, opcja. Ubiór. Nazwijcie mnie pustą lalą, ale wygląd jest dla mnie wazny. Jest to forma buntu. Czarne stroje, skurzane i dżinsowe kurtki, glany w planach (wiecie, nie prodokuje pieniędzy ;))... Sama w swoim ubiorze nie widze tak nic strasznego, ale koledzy z klasy mówia na mnie 'Mrok', 'emo', 'metal' (Osobiscie najbardziej lubie to ostatnie.). Zakrywanie włosów i chodzenie w czarnej, długiej skuni na codzień, nie jest moim wymarzonym strojem.
Więc, nie sąze bym sie nadawała na Klasztor. Przynajmniej na razie, bo za kilka lat, kiedy chormony sie uspokoją, kto wie... ;) Mimo wszystko, na razie nie widzę siebie w takiej lori. I nie sądze bym kiedyolwiek widziała.

Czy bylibyście skłonni dokonać takiego poświęcenia?
Nie. Po prostu. Mówią, że żeby wstąpic do zakonu trzeba mieć powołanie. Cóż, najwyraźniej ja go nie mam. Nie czyni mnie to gorszą, sni słabszą, ale też nie lepszą i mądrzejszą. Pamiętam, że jak byłam mała, przez krótka chwilę pomyśąlałam ze powinnam pójść do zakonu. No bo przecież jestem Chrześcijanka, i powinnam słuzyć...