Rano wstałam jak zwykle przed 6:00 umyłam się ubrałam zjadłam śniadanie i Wybrałam się do pracy gdy już Dotarłam do zakładu okazało się że zakład jest zamknięty z powodu epidemii trzeba wracać do domu będzie tak zamknięty przez dwa tygodnie co najmniej więc wróciłam z powrotem do domu okazało się że źle się czuje i dlaczego mnie boleć głowa i gardło na szczęście to nie był koronawirus tylko przeziębienie No i musiałam położyć się chcąc nie chcąc do łóżka a było to w piątek trzynastego

Rano wstałam jak zwykle przed 6:00 umyłam się ubrałam zjadłam śniadanie i Wybrałam się do pracy gdy już Dotarłam do zakładu okazało się że zakład jest zamknięty z powodu epidemii trzeba wracać do domu będzie tak zamknięty przez dwa tygodnie co najmniej więc wróciłam z powrotem do domu okazało się że źle się czuje i dlaczego mnie boleć głowa i gardło na szczęście to nie był...

Dziennik pokładowy dzień 1312: Po niemal 5 latach od zatonięcia naszego okrętu, straciłem wszelką nadzieję na ocalenie. Pomału kończą mi się żelazne zapasy konserw, plony jak na złość przez panującą suszę w tym roku nie zeszły, a brak opadów powoduje, że zacząłem drastycznie oszczędzać wodę. Głód i coraz bardziej doskwierająca samotność, do której jednak nie potrafiłem się przyzwyczaić, sprawia, że jestem ospały, apatyczny i coraz częściej zapominam rozpalić ogniska sygnalizacyjnego, a kamienie ułożone na plaży wywołujące pomocy, już dawno porwał ocean.
Dziennik pokładowy dzień 1313. Piątek o ile dobrze liczyłem, do tego 13-tego, i 1313 dzień mojej samotności. Synchronizacja pechowych liczb sprawia, że nawet nie chce mi się nic pisać… Kapitan Lew Orski (mój dopisek w dzienniku) – na wyspie znaleźliśmy martwego rozbitka, według badań naszego pokładowego lekarza, zmarł on około 13 godzin przed naszym przybyciem w skutek zatrucia konserwą, której termin ważności minął 13 lat temu.

Dziennik pokładowy dzień 1312: Po niemal 5 latach od zatonięcia naszego okrętu, straciłem wszelką nadzieję na ocalenie. Pomału kończą mi się żelazne zapasy konserw, plony jak na złość przez panującą suszę w tym roku nie zeszły, a brak opadów powoduje, że zacząłem drastycznie oszczędzać wodę. Głód i coraz bardziej doskwierająca samotność, do której jednak nie potrafiłem się...

Dziennik pokładowy dzień 1312: Po niemal 5 latach od zatonięcia naszego okrętu, straciłem wszelką nadzieję na ocalenie. Pomału kończą mi się żelazne zapasy konserw, plony jak na złość przez panującą suszę w tym roku nie zeszły, a brak opadów powoduje, że zacząłem drastycznie oszczędzać wodę. Głód i coraz bardziej doskwierająca samotność, do której jednak nie potrafiłem się przyzwyczaić, sprawia, że jestem ospały, apatyczny i coraz częściej zapominam rozpalić ogniska sygnalizacyjnego, a kamienie ułożone na plaży wywołujące pomocy, już dawno porwał ocean.
Dziennik pokładowy dzień 1313. Piątek o ile dobrze liczyłem, do tego 13-tego, i 1313 dzień mojej samotności. Synchronizacja pechowych liczb sprawia, że nawet nie chce mi się nic pisać… Kapitan Lew Orski (mój dopisek w dzienniku) – na wyspie znaleźliśmy martwego rozbitka, według badań naszego pokładowego lekarza, zmarł on około 13 godzin przed naszym przybyciem w skutek zatrucia konserwą, której termin ważności minął 13 lat temu.

Dziennik pokładowy dzień 1312: Po niemal 5 latach od zatonięcia naszego okrętu, straciłem wszelką nadzieję na ocalenie. Pomału kończą mi się żelazne zapasy konserw, plony jak na złość przez panującą suszę w tym roku nie zeszły, a brak opadów powoduje, że zacząłem drastycznie oszczędzać wodę. Głód i coraz bardziej doskwierająca samotność, do której jednak nie potrafiłem się...

- Cześć Joll! - dobiegł mnie znajomy głos tuż za plecami.
Przystanęłam i obróciłam się z uśmiechem na twarzy widząc Wojtka w którym się podkochiwałam, z którym spędziłam całe młodzieńcze życie. Kiedyś nie mogliśmy bez siebie żyć a teraz rzadko mieliśmy okazją na siebie wpaść. Szczególnie kiedy objął kierownicze stanowisko, a ja zajęta byłam nową pracą i macierzyństwem. Jednak zawsze byliśmy gdzieś obok, przynajmniej telefonicznie.
- Witaj! - odparłam całując bardziej jego policzek niż powietrze jak to niektórzy mają w zwyczaju - Co u Ciebie?
- Daj spokój kochanie, prześladuje mnie dzisiaj totalny pech, począwszy od zaspania na ważne spotkanie, przez posolenie kawy po...
- Po przypadkowe spotkanie ze mną - weszłam mu szybko w słowo chichocząc.
- Tak, szczególnie właśnie to spotkanie z Tobą - mrugnął szelmowsko okiem - A Ciebie co spotkało dziś "miłego"?
- Dobrze wiesz że urodziłam się 13-tego, co prawda nie w piątek ale 13-stego mam szczęście, w pozostałe dni - pecha.
Uwielbiam towarzystwo Wojtka. Szliśmy długo pochłonięci rozmową i wtedy: trach! Usłyszałam pisk opon, coś stuknęło a ja... odpłynęłam. Nie wiem jak długo leżałam, ale gdy się ocknęłam zobaczyłam leżącego we krwi Wojtka i pustą uliczkę. Próbowałam się poruszyć, krzyczeć, lecz moje ciało jakby mnie nie słuchało. Spod półprzymkniętych powiek dostrzegłam jak jakiś chłopak pojawił się z telefonem przytkniętym do ucha. Już nie słyszałam jego słów. W głowie dudniło mi tylko "on miał dziś pecha a ja chyba szczęście".

- Cześć Joll! - dobiegł mnie znajomy głos tuż za plecami.
Przystanęłam i obróciłam się z uśmiechem na twarzy widząc Wojtka w którym się podkochiwałam, z którym spędziłam całe młodzieńcze życie. Kiedyś nie mogliśmy bez siebie żyć a teraz rzadko mieliśmy okazją na siebie wpaść. Szczególnie kiedy objął kierownicze stanowisko, a ja zajęta byłam nową pracą i macierzyństwem....

Piątek trzynastego nigdy nie był dla mnie datą przerażającą. Dzień jak każdy inny. Dopiero ostatni piątek trzynastego zmienił mój pogląd. Miałam ważną rozprawę w pracy. Dlatego ubrałam się niezwykle staranne. Założyłam też moje szczęśliwe szpilki. Co z tego skoro idąc do windy złamałam w nich obcas? Przeklinając los szybko zmieniłam buty. Wbiegłam do pracy bez spóźnienia. Od razu szef wezwał mnie do siebie. Redukcja zatrudnienia. Nie wierzyłam własnym uszom. A moje sprawy? Zostały przekazane koleżance z biurka obok. Całe moje starania psu w budę. Bez pracy i zapłakana wyszłam z firmy. Nic nie mówiłam chłopakowi, mieliśmy się spotkać u mnie wieczorem. I spotkaliśmy się. A on powiedział, że kocha inną i musimy się rozstać. Dobrze, że chociaż wino przyniósł więc piłam na smutno. Bez pracy, faceta i ukochanych szpilek. Jak nie wierzyć w pechowość piątku trzynastego?

Piątek trzynastego nigdy nie był dla mnie datą przerażającą. Dzień jak każdy inny. Dopiero ostatni piątek trzynastego zmienił mój pogląd. Miałam ważną rozprawę w pracy. Dlatego ubrałam się niezwykle staranne. Założyłam też moje szczęśliwe szpilki. Co z tego skoro idąc do windy złamałam w nich obcas? Przeklinając los szybko zmieniłam buty. Wbiegłam do pracy bez spóźnienia....

Piątek 13 maj 2016 r.
Dzień jak każdy, ale tym razem nie dla mnie. To właśnie tego dnia mój szwagier miał wyjazd służbowy, dlatego umówiłyśmy się z siostrą, że wpadnę do niej na nockę, posiedzimy, poplotkujemy i będę miała idealną okazję do zabawy z moją małą chrześnicą. Oczywiście na taki wieczór nie mogłam iść nieprzygotowana, kupiłam dla małej zestaw zabawek do kąpieli, pisaki do wanny i puzzle z jej ukochanymi kotkami. Zaczęłyśmy zabawę, przygotowałyśmy smakowitą kolację po której udałyśmy się do łazienki na długą i zabawną kąpiel z nowymi zabawkami! I w tym właśnie problem, bo podczas siedzenia w wannie mała zaczęła narzekać, że swędzą ją rączki. My patrzymy, a ona ma dłonie spuchnięte jak balony! Czym prędzej wyjmowałyśmy ją z wanny i pędem na nocny dyżur do szpitala, gdzie dyżurował mało sympatyczny, starszy ginekolog!!! Stwierdził, że to nic takiego i żeby wsiąść małą do odległego o 30 kilometrów szpitala dziecięcego! Sama pielęgniarka interweniowała, że może jednak należało by podać coś odczulającego! Ale Pan doktor stwierdził, że przecież nic się nie dzieje! Szybko ruszyłyśmy w drogę same podając coś odczulającego. Na szczęście po dotarciu na miejsce okazało się, że to uczulenie na barwniki zawarte w pisakach, ale to ile strachu się najadłyśmy, i jaki stres przeżyłyśmy do dziś pozostaje okrutnym wspomnieniem!

Piątek 13 maj 2016 r.
Dzień jak każdy, ale tym razem nie dla mnie. To właśnie tego dnia mój szwagier miał wyjazd służbowy, dlatego umówiłyśmy się z siostrą, że wpadnę do niej na nockę, posiedzimy, poplotkujemy i będę miała idealną okazję do zabawy z moją małą chrześnicą. Oczywiście na taki wieczór nie mogłam iść nieprzygotowana, kupiłam dla małej zestaw zabawek do kąpieli,...

Niby piątek, więc powinnam się cieszyć szybkim krokiem maszerując do pracy. I tak rzeczywiście było. Dzień zaczął się pogodnie, wyspałam się, słoneczko świeciło. Nic nie wzbudzało moich podejrzeń, ani brak autobusu podmiejskiego, ani informacja, że tata w pracy uszkodził sobie głowę. Przechodząc koło znanej cukierni naszła mnie ogromna ochota na pączka! Różany, z pięknym malinowym kleksem na górze. Żadne marmoladowe z pudrem, żadne budyniowe z pomarańczową skórką. Od zawsze moimi ukochanymi pączkami były, są i będą różane... Z ciekącą ślinką wybrałam znanego mi pączusia. Dotarłam do pracy już wyobrażając sobie mięciutkie ciasto z rozpływającym aromatycznym nadzieniem. Nie wytrzymałam do drugiego śniadania. Rozerwałam papierowe opakowanie, wgryzłam się w ciastko i... zamarłam. W środku zamiast różanego nadzienia witał mnie karmelowy budyń. Maszyna napełniająca pomyliła nadzienia! Spojrzałam na kalendarz... Piątek 13'go. No tak... i wszystko jasne...

Niby piątek, więc powinnam się cieszyć szybkim krokiem maszerując do pracy. I tak rzeczywiście było. Dzień zaczął się pogodnie, wyspałam się, słoneczko świeciło. Nic nie wzbudzało moich podejrzeń, ani brak autobusu podmiejskiego, ani informacja, że tata w pracy uszkodził sobie głowę. Przechodząc koło znanej cukierni naszła mnie ogromna ochota na pączka! Różany, z pięknym...

13.08.1993r.

Ten dzień zapowiadał się zupełnie zwyczajnie. Nie przewidywała, co może się wydarzyć.
...
Ania w piątek rano jak zwykle wstała o 6, zrobiła śniadanie dla siebie i męża a następnie poszła do pracy. Ze względu na swój stan szła bardzo wolno, droga zajęła jej 15 minut dłużej. Otworzyła drzwi od swojego biura, zaparzyła kawę, usiadła za biurkiem i rozpoczęła porządkować delegacje pracowników. Do kawy jadła pysznego eklerka, którego mąż kupił jej dzień wcześniej w pobliskiej piekarni, Poranek ciągnął się, przepełniony rutyną dnia codziennego oraz przebłyskami nadziei na wyjazd nad jezioro, zaplanowany następnego dnia. Przez cały dzień czuła się jednak słabo, lecz wiedziała, że to nie może jeszcze być TO, jeszcze za wcześnie. W samo południe zrozumiała jak bardzo się myliła. Stało się to, gdy wstała i podeszła do biurka koleżanki. Zaczęło się.

- ANIA!! Wody Ci odeszły!!
- Dzwoń po Zbyszka, niech bierze auto od Piotrka i jedziemy!! Dzwoń dzwoń!!

Tato Zbyszek migiem zawiózł rodzącą żonę na porodówkę czerwonym fiatem 125 pożyczonym od szwagra i o godzinie 16:30 w piątek 13 sierpnia ja, główna bohaterka opowieści przyszłam na świat. 4 tygodnie wcześniej niż było to zaplanowane. Życie moich rodziców odmieniło się wtedy na zawsze.

Historia prawdziwa :)

13.08.1993r.

Ten dzień zapowiadał się zupełnie zwyczajnie. Nie przewidywała, co może się wydarzyć.
...
Ania w piątek rano jak zwykle wstała o 6, zrobiła śniadanie dla siebie i męża a następnie poszła do pracy. Ze względu na swój stan szła bardzo wolno, droga zajęła jej 15 minut dłużej. Otworzyła drzwi od swojego biura, zaparzyła kawę, usiadła za biurkiem i rozpoczęła...

Wstając rano z łóżka potknęłam się o kapcie i prawie wybiłam sobie przez to zęby. Poszłam do łazienki uczesać włosy i sięgając szczotkę z szafki spadła mi na podłogę szklana półka tłukąc się w drobny mak. Próbując zrobić kitkę włosy mi się naelektryzowały i ciężko było je okiełznać, a do tego pękła mi moją ulubiona gumka do włosów. Gdy chciałam przygotować płatki z mlekiem na śniadanie rozlało mi się mleko na podłogę, bo kartonik był uszkodzony. Pomyślałam sobie, że dobrze, że ten dzień mam wyjątkowo wolny od pracy, bo przecież co mi się może dzisiaj stać w domu. Jakże to było mylne stwierdzenie. Wstawiając pranie zepsuł się automat. Czytając książkę rozsypały się wszystkie kartki. Obierając ziemniaki na obiad zacięłam się w palec. Gdy poszłam powiesić pranie na dwór skręciłam sobie kostkę na schodach i połamałam cały koszyk z praniem, a do tego zatrzasnęły mi się drzwi do domu. Oczywiście nie miałam przy sobie telefonu, ale po chwili wrócił mąż z pracy. Ziemniaki oczywiście przypalilam i poparzyłam sobie rękę. Pojechaliśmy do lekarza, ale mnie nie przyjął, a pielęgniarka powiedziała, że nic mi nie jest. Chciałam zadzwonić do innego lekarza, ale upadł mi telefon i się potrzaskał. W drodze do domu mieliśmy wypadek, ale nic poważnego nam się nie stało, tylko auto do kasacji. Po powrocie do domu okazało się, że nie mamy prądu ani wody, więc poszliśmy od razu spać, żeby ten dzień się wreszcie skończył, ale łóżko nam się zerwało i ostatecznie położyliśmy się na samym materacu.

Wstając rano z łóżka potknęłam się o kapcie i prawie wybiłam sobie przez to zęby. Poszłam do łazienki uczesać włosy i sięgając szczotkę z szafki spadła mi na podłogę szklana półka tłukąc się w drobny mak. Próbując zrobić kitkę włosy mi się naelektryzowały i ciężko było je okiełznać, a do tego pękła mi moją ulubiona gumka do włosów. Gdy chciałam przygotować płatki z mlekiem...