Piątek, 13-tego zapowiadał się wyjątkowo słonecznie i ogólnie pogodnie. Postanowiłam więc skorzystać z nadchodzącego weekendu i wybrać się za miasto szukać nadchodzącej wiosny...
Przed garażem zobaczyłam czarnego kota, który niestety tak samo jak bardzo jaskółka wiosny nie czyni tak niejako może być przejawem przyszłego pecha...
Nie biorąc do siebie jednak tych obaw i nie wierząc w zabobony, wyjechałam i pojechałam przed siebie otwierając na maksa szyby, by poczuć namiastkę wiosennego wiatru we włosach...
Nagle coś mnie zaniepokoiło na tyle, że musiałam się zatrzymać. Wysiadłam z samochodu i obejrzałam go dokładnie z każdej strony.
Zamarłam, gdy zobaczyłam to, co sami poniżej zobaczycie.
Moja wycieczka skończyła się u mechanika zamiast szukaniem wiosny w polu...a Piątek 13-tego i czarny kot okazał się przysłowiowym gwoździem. Na szczęście nie do trumny, a tylko do opony.
Co pech to pech.

Piątek, 13-tego zapowiadał się wyjątkowo słonecznie i ogólnie pogodnie. Postanowiłam więc skorzystać z nadchodzącego weekendu i wybrać się za miasto szukać nadchodzącej wiosny...
Przed garażem zobaczyłam czarnego kota, który niestety tak samo jak bardzo jaskółka wiosny nie czyni tak niejako może być przejawem przyszłego pecha...
Nie biorąc do siebie jednak tych obaw i nie...

Tego roku piątek trzynastego wypadał w maju. Pogoda od rana była niesamowicie piękna. Nigdy nie sądziłam, że w taki dzień może przytrafić mi się coś złego. Co roku w piątek 13, nie działo się nic strasznego, dzień jak co dzień...
Postanowiłam nie zmarnować takiej okazji i wraz z przyjaciółmi, wybraliśmy się popyływać na kajakach w niedalekiej rzece. W momencie kiedy wsiadaliśmy na kajak, mój przewrócił się a ja wraz z telefonem i jedzeniem na ten dzień, wpadłam do wody. Wtedy już wiedziałam, że to będzie totalna katastrofa. Przepłynęliśmy ok 5km i postanowiliśmy zrobić pierwsza przerwę. Po wyjściu na ląd, poszłam na pagórek obok aby się załatwić. Schodząc, poślizgnęłam się i twarzą wpadłam w błoto. Totalna porażka ale to dopiero początek ! Podczas naszego spływu każdemu z nas przytrafiały się drobne niedogodności np. wpłynięcie w krzaki, upuszczenie wiosła czy zgubienie czapki ale jeżeli chodzi o całokształt, to miały one na prawdę duży wpływ na nasze humory. Po następnym kilometrze każdy z nas miał już dość. Kiedy w złym humorze kończyliśmy spływ, było ok 21. Postanowiliśmy się jeszcze przejść po okolicy. I to był największy błąd! Zaszliśmy do małego lasku i w tym momencie zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Czułam się jak w horrorze! Trzeszczenie gałęzi, czyjeś odgłosy (mimo tego, że nikogo nie było widać) i to dziwne uczucie jakby ktoś cały czas nas obserwował. Wracając nad rzekę, usłyszeliśmy plusk, jakby ktoś do niej skakał! Każdy z nas już był tak zdenerwowany, że to było chyba najszybsze pakowanie kajaków w naszym życiu. Trzęsące się ręce wcale nie pomagały... Po powrocie do domu, każdy z nas czuł się okropnie ! Ja nie spałam całą noc... To był zdecydowanie mój najgorszy piątek trzynastego w życiu!

Tego roku piątek trzynastego wypadał w maju. Pogoda od rana była niesamowicie piękna. Nigdy nie sądziłam, że w taki dzień może przytrafić mi się coś złego. Co roku w piątek 13, nie działo się nic strasznego, dzień jak co dzień...
Postanowiłam nie zmarnować takiej okazji i wraz z przyjaciółmi, wybraliśmy się popyływać na kajakach w niedalekiej rzece. W momencie kiedy...

Informacja, że był piątek trzynastego, w dodatku roku 1913 powinna zapalić lampkę ostrzegawczą w mojej głowie. Nie zapaliła. Uważałam, że jako trzynaste dziecko w rodzinie nie mam się czego obawiać. Rodzeństwo właściwie nie zwracało się do mnie imieniem, używali mojej ksywy: „Trzynaście”. Czego w piątek trzynastego powinna obawiać się osoba o ksywce „Trzynaście”? Wszystkiego!
Lało jak z cebra. Mimo to trzeba było iść do szkoły. Założyłam najgorsze ciuchy nie chcąc by zniszczył je deszcz. Pożałowałam tego wyboru kilka minut po opuszczeniu domu, gdy ujrzałam w oddali sylwetkę chłopaka, w którym podkochiwałam się parę miesięcy. Chciałam mu pomachać. Machnęłam ręką i opuściłam parasol. Kiedy usiłowałam go podnieść poślizgnęłam się na błocie i pobrudziłam całą spódnicę! Szybko się pozbierałam i ruszyłam pędem do szkoły, łudząc się, że nikt nie zauważy brązowych plam na moim ubraniu.
Dobiegłam do szkoły. Miejsce w ławce obok mojej przyjaciółki było już zajęte. Rozsiadła się na nim dziewucha, której nie lubiłam. Poprosiłam ją grzecznie, żeby się przesiadła. Obróciła się w moją stronę. Wydmuchała olbrzymiego balona z gumy do żucia, który nagle pękł, a kropelki śliny trysnęły na moją twarz.
W każdy piątek nauczycielka losowała karteczkę z numerkiem, który nie był tego dnia odpytywany. Ucieszyłam się, gdy padło „trzynaście”. Kiedy kilka minut później zostałam wezwana do tablicy, uzmysłowiłam sobie, że to przecież nie mój numer w dzienniku.

Informacja, że był piątek trzynastego, w dodatku roku 1913 powinna zapalić lampkę ostrzegawczą w mojej głowie. Nie zapaliła. Uważałam, że jako trzynaste dziecko w rodzinie nie mam się czego obawiać. Rodzeństwo właściwie nie zwracało się do mnie imieniem, używali mojej ksywy: „Trzynaście”. Czego w piątek trzynastego powinna obawiać się osoba o ksywce „Trzynaście”?...

Czerwcowy poranek, a raczej chwila przed świtem, miała być tylko dla mnie. Po cichu przemierzyłam krótką odległość do łazienki, aby nie obudzić moich wpółlokatorek. To był jeden z wyjazdów integracyjnych i chciałam zaprezentować się z jak najlepszej strony. Wyjełam tusz do rzęs, który miał być jedynie pierwszym krokiem ku pięknu. Złote opakowanie poprostu nie chciało się otworzyć. Próbowałam przez ręcznik, ale bez skutku. Znowu wyszłam na korytarz i zamknęłam za sobą drzwi. Doszłam do pokoju chłopców, gdzie spał mój najlepszy przyjaciel. Chciałam, aby pomógł otworzyć tusz. Zanim zdołałam zapukać, coś przykuło moją uwagę. Ku mojemu zdziwieniu na klamce od drzwi naszego żeńskiego pokoju - prezentowały się dwa szlaczki pasty do zębów. Zadowolona, że jakoś nie pobrudziłam ręki - spostrzegłam, że inne klamki też są pobrudzone. Wszystkie poza otwierającą drzwi do płci męskiej. W ramach rewanżu także zrobiłam im psikusa. Za parę godzin przy śniadaniu szukano winnego. Oczywiście zmazałam pastę z moich drzwi. Pracownicy hotelu uznali mnie winną i musiałam zapłacić karę. Mój pech okazał się być skomplikowaną łamigłówką, a raczej intrygą godną wyjazdu integracyjnego. Gdy myślałam, że cudem uniknełam paskudnego żartu - pech wystrychnął mnie na dudka! :)

Czerwcowy poranek, a raczej chwila przed świtem, miała być tylko dla mnie. Po cichu przemierzyłam krótką odległość do łazienki, aby nie obudzić moich wpółlokatorek. To był jeden z wyjazdów integracyjnych i chciałam zaprezentować się z jak najlepszej strony. Wyjełam tusz do rzęs, który miał być jedynie pierwszym krokiem ku pięknu. Złote opakowanie poprostu nie chciało się...

Pierwsza spowiedź. Robert lat 27. Kościół Bernardynów - Kraków. Piątek 13.04.2019 r.
- Szczęść Boże, - wyszeptałem do zimnych kratek drewnianego konfesjonału.
- Pierwsze usilne próby zrozumienia sensu życia podjąłem mając 12 lat. Wtedy rozstali się moi rodzice.
Byłem oszołomionym, przewrażliwionym, młodym chłopcem z objawami Zespołu Aspergera. O tym
ostatnim przekonałem się jednak później. Mój ojciec był przystojnym alkoholikiem. Typ uroczego,
staroświeckiego Romeo. Gęste, czarne włosy, zawsze perfekcyjnie zaczesane na bok. Lśniące buty.
Popularny wśród kobiet. Na trzeźwo - apodyktyczna bestia. Pewnego dnia został znaleziony martwy na
ulicy. Jeden łyk alkoholu za dużo. Marskość i zapalenie wątroby. Jego gwiazda nagle przestała świecić.
Niebo nigdy po nim nie płakało. Mama miała wszystkie objawy osoby współuzależnionej. Tragiczny i
dziwaczny charakter. Niska samoocena, ciągłe narzekanie „jestem taka biedna”, emocjonalne
manipulacje. Lata zaniedbań i znęcania się nad nią złamało jej serce. Nieszczęśliwa kobieta. Pewnego
dnia zaprosiłem do domu na niedzielną pieczeń moją pierwszą dziewczynę. Wszystko szło gładko,
dopóki moja mama nie powiedziała zupełnie serio, że w poprzednim życiu była znaną, francuską
projektantką mody. Ta dziewczyna nigdy już się w moim domu nie pojawiła.
Jestem przekonany, że kiedy przychodziłem na świat ktoś rzucił na mnie przekleństwo. Urodziłem się w
domu. Miałem być dziewczynką. Różową i śliczną. Zamiast ego pojawił się słaby, brzydki chłopiec.
Moje życie jest polem walki. Znalazłem się w samym środku duchowej wojny. Bóg z pewnością mi
pomoże. Muszę współpracować. Teraz moje grzechy.

Pierwsza spowiedź. Robert lat 27. Kościół Bernardynów - Kraków. Piątek 13.04.2019 r.
- Szczęść Boże, - wyszeptałem do zimnych kratek drewnianego konfesjonału.
- Pierwsze usilne próby zrozumienia sensu życia podjąłem mając 12 lat. Wtedy rozstali się moi rodzice.
Byłem oszołomionym, przewrażliwionym, młodym chłopcem z objawami Zespołu Aspergera. O tym
ostatnim...

,,TRZYnastego wszystko zdarzyć się może... TRZYnastego świat w różowym kolorze... TRZYnastego piękniejsze mam sny... TRZYnastego, a TY właśnie trzynastego jesteś zły!!!":P:P:P Kiedyś tak pięknie śpiewała Kasia Sobczyk, a słowa jej piosenki zawsze wydawały mi się bardzo prawdziwe. A dlaczego? Ponieważ, ja również akurat w ten dzień czyli trzynastego w piątek, zawsze mam ogromne szczęście!!! Czy była to dobra ocena, czy znalezienie zapomnianych pieniędzy w nieotwieranej od dawna kieszonce kurtki, czy dobry humor, czy wygrana w konkursie, mnóstwo mam takich pozytywnych historii z 13tką w tle... Ale, ale..., żeby nie było tak całkiem słodko i cukierkowo, te sukcesy idą w parze z małymi porażkami, przeżywanymi równocześnie!!! :D:D:D

A najlepszym tego przykładem jest mój EGZAMIN na PRAWO JAZDY, który wypadł właśnie w piątek trzynastego!!! A było to tak.... Najpierw ogromne zdenerwowanie i wyjście z domu w kapciach, szybki powrót na 4 piętro i ogarnięcie dowodu, bo oczywiście gdzieś mi się zawieruszył. Później jazda komunikacją miejską i udział w kolizji z kurierem. Kolejna przesiadka tym razem dotarłam do WORDU na czas, ale po wyjściu z autobusu, zostałam zbrukana treścią przewodu pokarmowego gołębia, wprost na moją śnieżnobiałą bluzkę... Następnie zostałam prawie przycięta drzwiami przez jednego z uczestników egzaminu teoretycznego, by wyjść z sali jako pierwsza, z liczbą błędów zero... Nie powiem na tym etapie pomyślałam sobie, że już połowa stresu za mną... Ale, ale w trakcie oczekiwania na egzaminatora i praktyczną część egzaminu, zdążyłam zauważyć, że osoby, które zostały przydzielone do pewnego numeru samochodu, bardzo szybko kończą egzamin z wynikiem negatywnym, stres wrócił z podwojoną siłą... Siedziałam jak na szpilkach i modliłam się tylko by nie trafić na ten pechowy numer... I co się stało? Dokładnie to, trafiłam do rzeźnika wśród zdających, czyli starszego siwego pana, jeżdżącego samochodem nr 5. Z egzaminu praktycznego tak po prawdzie bardzo mało pamiętam, jakbym była w jakimś transie czy hipnozie... Łuk mi się udał, obsługa samochodu i podjazd również, parkowanie było spoko, ronda, skrzyżowania, światła, znaki... Jechałam jak robot, a po zaparkowaniu na parkingu WORDu i usłyszeniu magicznych słów ZDAŁA PANI, o mało nie wyściskałam egzaminatora, którego mina wyrażała jedynie odejdź kobieto i nie ciesz się za mocno, bo mi kolejnych galerników przestraszysz entuzjazmem!!! I kiedy już po wszystkim, stałam na przystanku autobusowym, pomyślałam sobie, że jednak ten gołąb i te wcześniejsze maleńkie trudności, stanowiły dla mnie idealną receptę na sukces!!! :):):)

,,TRZYnastego wszystko zdarzyć się może... TRZYnastego świat w różowym kolorze... TRZYnastego piękniejsze mam sny... TRZYnastego, a TY właśnie trzynastego jesteś zły!!!":P:P:P Kiedyś tak pięknie śpiewała Kasia Sobczyk, a słowa jej piosenki zawsze wydawały mi się bardzo prawdziwe. A dlaczego? Ponieważ, ja również akurat w ten dzień czyli trzynastego w piątek, zawsze mam...

Dzień był wietrzny, niebo miało kolor stali. Czekałam na busa, którym miałam wrócić do domu. Byłam zaniepokojona, bo nie kupiłam wcześniej biletu. Mogło zabraknąć dla mnie miejsca. Razem ze mną oczekiwało jeszcze kilka osób. Po jakimś czasie bus podjechał, otworzyły się drzwi, za nimi był kierowca równie pogodny jak stalowe niebo.
- Najpierw z rezerwacjami – mruknął.
Kto był uprawniony, załadował się do środka. Padło pytanie czy są jeszcze miejsca, czy można kupić bilet do tego a innego miejsca.
- Tylko trzy osoby - szybko przeliczył kierowca.
Chętnych było czworo. Ja, dziewczyna o kręconych włosach, elegancka kobieta oraz chłopak o rozmytym spojrzeniu, syn poprzedniej. Dziewczyna nie czekała, po chwili była w środku i miała bilet. Byłam następna w kolejce. Kobieta z tyłu już się dopytywała, czy syn może jechać mimo braku miejsca. Zapewniała, że on postoi, że nic się nie stanie.
- Nie - padła jasna odpowiedź.
Po jednej szybkiej myśli, westchnęłam i odsunęłam się na bok.
- Pani jedzie z synem, ja zaczekam na następny.
Padły podziękowania, blade uśmiechy. Po chwili ruszali. Przebyli odległość zatoczki i gdy włączali się do ruchu, nieostrożny i zbyt szybki kierowca, przytulił się przodem swojego samochodu do boku busa. Ludzie podnieśli krzyk, pojawiła się karetka, policja. Patrzyłam z daleka, wiatr podwiewał mój płaszcz. Mrowiła mnie skóra. Przyjechał kolejny bus, zabrał mnie. W radiu spiker żartował z dzisiejszego, trzynastego dnia miesiąca, który wypadł akurat w piątek.

Dzień był wietrzny, niebo miało kolor stali. Czekałam na busa, którym miałam wrócić do domu. Byłam zaniepokojona, bo nie kupiłam wcześniej biletu. Mogło zabraknąć dla mnie miejsca. Razem ze mną oczekiwało jeszcze kilka osób. Po jakimś czasie bus podjechał, otworzyły się drzwi, za nimi był kierowca równie pogodny jak stalowe niebo.
- Najpierw z rezerwacjami – mruknął.
Kto...

W gówno jest łatwo wdepnąć. Zdecydowanie trudniej jest przełamać się,żeby oczyścić śmierdzący but z zanieczyszczenia,a przekonałem sie o tym już zbyt wiele razy,żeby teraz znowu zamaczać w nim nogę,dlatego nie umowiłem się na randkę,która z pewnością odbiłaby mi się czkawką i moralnym saltem. Mimo,że Aneta była piękną kobietą.
Noc była niespokojna,miałem dziwny psychodeliczny sen. Obudziłem się i zdziwiło mnie,że Bruno nie wskoczył mi na łóżko wesoło merdając ogonem. W mieszkaniu cisza. Psa nie ma. Stres od rana. W pośpiechu założyłem wczorajsze ubranie i wybiegłem z mieszkania w poszukiwaniu pupila. Na ulicy nie spotkałem żywej duszy. Samochody stały na środku ulicy opustoszałe. Wtedy przestraszyłem się nie na żarty. Wyciągnąłem z kieszeni telefon, probując dodzwonić się do ojca-bezskutecznie. Spróbowałem jeszcze kilka razy. Patrzyłem i nie mogłem uwierzyć. Szybko pobiegłem w stronę najbliższego sklepu. Pusto. Wszyscy ludzie rozpłyneli się jak mgła. Najpierw płakałem,potem piłem. Szwendałem się bez celu po ulicach. Życie bez ludzi nie miało sensu. Uświadomiłem to sobie pod wieczór,gdy słońce schodziło do dołu. Sanąłem na moście i już miałem skoczyć,gdy przyszło mi powiadomienie na telefon. To tylko krokomierz powiedział,że wykonałem dzienną ilość zalecanych kroków. Od niechcenia zerknąłem na datę. No tak, piątek trzynastego dnia miesiąca. Uśmiechnąłem się pod nosem z ironią. I skoczyłem.

W gówno jest łatwo wdepnąć. Zdecydowanie trudniej jest przełamać się,żeby oczyścić śmierdzący but z zanieczyszczenia,a przekonałem sie o tym już zbyt wiele razy,żeby teraz znowu zamaczać w nim nogę,dlatego nie umowiłem się na randkę,która z pewnością odbiłaby mi się czkawką i moralnym saltem. Mimo,że Aneta była piękną kobietą.
Noc była niespokojna,miałem dziwny...

Nigdy nie wierzyłam w przesądy, szczególnie teraz gdy zamieszkałam w chatce tuż przy jeziorze. Uwielbiam samotnie spędzać czas. Z dala od zaludnionych. Wiedziałam, że to właśnie dziś jest 13-go, ale nie przejęłam się tym faktem. Zasiadłam na ganku, pijąc kawę sięgnęłam po swoją ulubioną książkę. Od rana zapowiadała się piękna pogoda, więc zaskoczyły mnie ciemne chmury wiszące nisko nad jeziorem. Niespodziewanie zerwała się burza i silny wiatr. Uciekłam do chatki, gdy nagle ktoś zapukał. Moje myśli zaczęły szaleć! Odkąd tu mieszkam, nikt nie zawitał tutaj bez zapowiedzi. Uchyliłam drzwi, ale nikogo nie zobaczyłam. Wyszłam i niefortunnie uderzyłam się w głowę. Upadłam na schody. Kto mógł akurat dzisiaj przyjechać? O tym, że tutaj mieszkam wiedziała jedynie moja przyjaciółka i rodzice. Wyszłam w stronę jeziora, aby się rozejrzeć. Nagle usłyszałam za swoimi plecami skrzypnięcie drzwi. Pobiegłam w stronę drzwi, nawet nie drgnęły. Strach siedział mi na ramieniu. Dzisiejszy dzień zamienił się w koszmar. Spróbowałam po raz ostatni otworzyć drzwi i udało się! Chwilę wahałam się, ale weszłam do środka. -Nic nie zginęło - pomyślałam. W tym momencie ktoś stanął za moimi plecami i chwycił mnie za ramię. Podskoczyłam z wrażenia. Odwróciłam głowę i nasze wzroki się spotkały. -To się nie dzieje naprawdę -wyszeptałam drżącym głosem. Za moimi plecami stał mój były mąż, który zamienił moje życie w piekło. To właśnie 13-go dosięgnęła mnie przeszłość i wszystko zaczęło się od początku...

Nigdy nie wierzyłam w przesądy, szczególnie teraz gdy zamieszkałam w chatce tuż przy jeziorze. Uwielbiam samotnie spędzać czas. Z dala od zaludnionych. Wiedziałam, że to właśnie dziś jest 13-go, ale nie przejęłam się tym faktem. Zasiadłam na ganku, pijąc kawę sięgnęłam po swoją ulubioną książkę. Od rana zapowiadała się piękna pogoda, więc zaskoczyły mnie ciemne chmury...

- Który dzisiaj mamy?
- Trzynasty.
- Nie dam rady.
- Dasz! - motywował mnie przyjaciel.
- Nie dam. Słowa padały niczym ciosy w walce bokserskiej.
- Dasz!
Dałem radę. Trzynasty nie pokona nieuległości oraz przyjaźni. Tego dnia ja pokonałem chorobę.

- Który dzisiaj mamy?
- Trzynasty.
- Nie dam rady.
- Dasz! - motywował mnie przyjaciel.
- Nie dam. Słowa padały niczym ciosy w walce bokserskiej.
- Dasz!
Dałem radę. Trzynasty nie pokona nieuległości oraz przyjaźni. Tego dnia ja pokonałem chorobę.