Pamiętacie to uczucie z dzieciństwa, kiedy nie mieliście problemów (a w każdym razie tak dużych i poważnych jak teraz)? Ja pamiętam. A dokładniej to zamknęłam to uczucie w książkach, które wtedy czytałam. Podczas wakacji z dziadkami nad morzem, na plaży czytałam Uczennicę Maga. Upalne lato spędziłam na trawniku przed domem połykając wszystkie części Zwiadowców, a najwięcej pozytywnych wspomnień z dzieciństwa zamknęłam w Harrym Potterze. Gdy łapię totalnego doła i wiem, że żadne rozmowy z przyjaciółmi nie pomogą, biorę ciepły prysznic, robię herbatkę i otwieram którąś z tych książek w których zamknęłam dobre wspomnienia. Gdy zaczynam czytać to nie przenoszę się magicznie na tę plażę, czy trawnik przed domem ale otwierając te książki i czytając czuję wokół siebie aurę - bańkę, w której wszystko jest w porządku. Wciągające historie, napisane w lekki sposób przeznaczony docelowo dla dzieci, pozwalają mi zapomnieć o smutkach, zagłębić się w tej historii i po prostu odprężyć.

Pamiętacie to uczucie z dzieciństwa, kiedy nie mieliście problemów (a w każdym razie tak dużych i poważnych jak teraz)? Ja pamiętam. A dokładniej to zamknęłam to uczucie w książkach, które wtedy czytałam. Podczas wakacji z dziadkami nad morzem, na plaży czytałam Uczennicę Maga. Upalne lato spędziłam na trawniku przed domem połykając wszystkie części Zwiadowców, a najwięcej...

Jeśli wszystko wydaje się czarne, jeśli codziennie nie masz motywacji żeby coś zrobić i zmienić, jeśli codziennie zakładasz, że się nie uda... to w dużej mierze ten problem wynika z nas samych. I w dużej mierze to my sami musimy spróbować się z tym zmierzyć. Często sami wynajdujemy sobie problem tam gdzie go nie ma, zakładamy najczarniejsze scenariusze, otaczamy się negatywizmem.

Każdy poranek to nowy dzień. Dzień, w którym na pewno spotka nas coś miłego... musimy to tylko dostrzec. Dzień, w którym my sami możemy zrobić dla siebie coś miłego... nawet jeśli jest to drobiazg to musimy nauczyć się z tego ciszyć. Życie składa się z miliona małych przyjemności, które musimy zauważyć i nauczyć się je doceniać. Jak już to zauważymy... stwierdzimy, że jednak nie jest tak źle. Jednak poza kolorem czarnym są inne odcienie... trzeba je tylko zauważyć.

Wyznaczajmy sobie cele i te mniejsze i te większe, cieszmy się z ich realizacji. Szukajmy swojej pasji, rzeczy, która da nam radość i satysfakcję. Otaczajmy się ludźmi, którzy nas motywują i wspierają. Dajmy im siebie, swój czas, swoją energię.
Wtedy wszystko będzie prostsze, wszystkie te drobne elementy dadzą nam nową energię i wszystko stanie się prostsze, milsze i będzie JAKIEŚ.

Jeśli wszystko wydaje się czarne, jeśli codziennie nie masz motywacji żeby coś zrobić i zmienić, jeśli codziennie zakładasz, że się nie uda... to w dużej mierze ten problem wynika z nas samych. I w dużej mierze to my sami musimy spróbować się z tym zmierzyć. Często sami wynajdujemy sobie problem tam gdzie go nie ma, zakładamy najczarniejsze scenariusze, otaczamy się...

Odpowiedzi na pytania dlaczego cierpię i jak zmniejszyć ból duszy, szukam w książkach popularnonaukowych, przybliżających perspektywę socjologiczną i psychologiczną dotykającego mnie problemu. Autor opisując swoje spostrzeżenia oraz odwołując się do badań i teorii innych naukowców staje się dla mnie swego rodzaju terapeutą, dostępnym w moim domu 24 godziny na dobę, a ja jako czytelniczka czuję się jak bardzo dobrze zaopiekowana pacjentka poradni psychologicznej, która zamiast opłakiwać, koncentruje się na zrozumieniu i rozwiązaniu problemu. W trudnych sytuacjach życiowych potrzebna jest jakakolwiek forma kontaktu z drugim człowiekiem, przyjaciółka nie zawsze jest w stanie dla nas znaleźć czas, nie zawsze też jest nam w stanie dać gotowe rozwiązanie, a czytając książki, ma się wrażenie jakby z kimś się problem mówiąc kolokwialnie przegadało i dostało gotową receptę.

Odpowiedzi na pytania dlaczego cierpię i jak zmniejszyć ból duszy, szukam w książkach popularnonaukowych, przybliżających perspektywę socjologiczną i psychologiczną dotykającego mnie problemu. Autor opisując swoje spostrzeżenia oraz odwołując się do badań i teorii innych naukowców staje się dla mnie swego rodzaju terapeutą, dostępnym w moim domu 24 godziny na dobę, a ja...

Mój sposób na uleczenie duszy zależy od pory roku.
Wiosną i latem jest nim piesza wycieczka w okolice pobliskiego lasu. Czasem samotnie, ze słuchawkami i ulubioną muzyką za jedynych towarzyszy, a czasem z najlepszą przyjaciółką, która nigdy nie zawiedzie w podniesieniu na duchu. Przesiadywanie na trawie, wpatrywanie się w niebo i oddychanie rześkim, leśnym powietrzem zawsze przynosi mi spokój.
Jesienią lub zimą siadam pod kocem z ulubioną herbatą, staram się przekonać kota, żeby usiadł obok mnie i sięgam po książkę - coś wystarczająco wciągającego, by pozwolić mi zapomnieć o zmartwieniach, a przy tym lekkiego i zabawnego, aby poprawić sobie humor - albo z sentymentem włączam serial, który jako dziecko czy nastolatka oglądałam z wypiekami na twarzy.
Oba sposoby od lat z powodzeniem wykonują swoją misję, za każdym razem sprawiają, że złe dni kończą się choć trochę lepiej.

Mój sposób na uleczenie duszy zależy od pory roku.
Wiosną i latem jest nim piesza wycieczka w okolice pobliskiego lasu. Czasem samotnie, ze słuchawkami i ulubioną muzyką za jedynych towarzyszy, a czasem z najlepszą przyjaciółką, która nigdy nie zawiedzie w podniesieniu na duchu. Przesiadywanie na trawie, wpatrywanie się w niebo i oddychanie rześkim, leśnym powietrzem zawsze...

Nic tak nie leczy mnie z chandry jak moja kreatywność. Z wykształcenia jestem charakteryzatorką, więc gdy czuje spadek energii czy nadciągający zły humor odpalam swoją kreatywną stronę ograniczoną tylko wyobraźnią. Nikt mi nie mówi co mam robić, a czego nie, a siebie traktuję jak czyste płótno, zamieniając się w kogoś innego, poprzez body painting czy zwykły make-up. Może nie jest to najszybszy sposób na poprawę humoru, ale z pewnością jego są najdłuższe.

Nic tak nie leczy mnie z chandry jak moja kreatywność. Z wykształcenia jestem charakteryzatorką, więc gdy czuje spadek energii czy nadciągający zły humor odpalam swoją kreatywną stronę ograniczoną tylko wyobraźnią. Nikt mi nie mówi co mam robić, a czego nie, a siebie traktuję jak czyste płótno, zamieniając się w kogoś innego, poprzez body painting czy zwykły make-up. Może...

Dla mnie takim lekarstwem jest oderwanie myśli od tego, co sprawia, że w danym momencie czuję się smutna i przygnębiona. Udaje mi się to osiągnąć np. poprzez grę na gitarze. Zatapiam się wtedy w swoim własnym świecie, skupiam na wydawanych przez instrument dźwiękach i śpiewam pod nosem. Mimo, że trochę fałszuje, a moje granie nie jest na najwyższym poziomie, to sprawia mi to ogromną frajdę i zawsze poprawia nastrój. Innym moim sposobem na przepędzenie smutków jest wieczór spędzony na oglądaniu filmu z kubkiem gorącego kakao w rękach.

Dla mnie takim lekarstwem jest oderwanie myśli od tego, co sprawia, że w danym momencie czuję się smutna i przygnębiona. Udaje mi się to osiągnąć np. poprzez grę na gitarze. Zatapiam się wtedy w swoim własnym świecie, skupiam na wydawanych przez instrument dźwiękach i śpiewam pod nosem. Mimo, że trochę fałszuje, a moje granie nie jest na najwyższym poziomie, to sprawia mi...

Zawsze w takich chwilach zaszywam się w domowym zaciszu, w samotności. Uwielbiam brać długi prysznic, podczas którego zazwyczaj wylewam potok łez, o którym zawsze wiem tylko ja. Następnie ciepła herbatka i książka, albo moje ukochane, wyciszające i spokojne hafty krzyżykowe, które dodatkowo pozwalają na powstawanie pięknych obrazów.

Zawsze w takich chwilach zaszywam się w domowym zaciszu, w samotności. Uwielbiam brać długi prysznic, podczas którego zazwyczaj wylewam potok łez, o którym zawsze wiem tylko ja. Następnie ciepła herbatka i książka, albo moje ukochane, wyciszające i spokojne hafty krzyżykowe, które dodatkowo pozwalają na powstawanie pięknych obrazów.

GÓRY.

Nie mogłabym odpowiedzieć inaczej, bo bym skłamała. Nie jestem alpinistką, himalaistką. Jestem zwykłym człowiekiem, który ładuje baterie, przebywając w górach. Cisza, spokój i natura, którą można spotkać na górskim szklaku poza sezonem - jest obezwładniająca.

Nie ma na świecie nic piękniejszego od szumu wody w strumyku górskim, przeplatającego się z odgłosami ptaków latającymi gdzieś w koronach drzew i szumem liści.

Nie ma na świecie nic piękniejszego od widoku doliny z góry, którą zaledwie godzinę temu samemu się przemieszczało. Każda pora roku jest wyjątkowa i oddaje niepowtarzalne piękno tego miejsca.

Także ostatecznie i definitywnie - odpowiedzią na pytanie: jakie jest Wasze lekarstwo dla duszy? odpowiadam bez namysłu:

GÓRY.

GÓRY.

Nie mogłabym odpowiedzieć inaczej, bo bym skłamała. Nie jestem alpinistką, himalaistką. Jestem zwykłym człowiekiem, który ładuje baterie, przebywając w górach. Cisza, spokój i natura, którą można spotkać na górskim szklaku poza sezonem - jest obezwładniająca.

Nie ma na świecie nic piękniejszego od szumu wody w strumyku górskim, przeplatającego się z odgłosami...

spacer po lesie mnie zawsze regenerował

spacer po lesie mnie zawsze regenerował

Gdy boli mnie dusza, zamykam się w swoim pokoju na klucz, włączam ulubioną muzykę, wyciągam ołówki, czyste kartki i rysuję.

Gdy chcę uciec z tego materialnego świata, tworzę coś rzeczywistego i przekształcam w to, co nierzeczywiste.
Gdy zagubię cząstkę siebie, na papierze zazwyczaj pojawia się postać kobieca, tak samo jest, gdy mam ogromne pragnienie piękna.

Czasem podczas rysowania lecą mi łzy, wypłukując to, co boli, a czego nie potrafię nazwać, innym razem trwam nad prawie czystą kartką zawieszona gdzieś pomiędzy jej krawędzią, a rysikiem ołówka, zdarza się też, że raz za razem niszczę to, co pojawia się na papierze, by ostatecznie poprzeglądać poprzednie rysunki.

Nie znam mechanizmu działania tej terapii, ale na mnie ona działa :)

Gdy boli mnie dusza, zamykam się w swoim pokoju na klucz, włączam ulubioną muzykę, wyciągam ołówki, czyste kartki i rysuję.

Gdy chcę uciec z tego materialnego świata, tworzę coś rzeczywistego i przekształcam w to, co nierzeczywiste.
Gdy zagubię cząstkę siebie, na papierze zazwyczaj pojawia się postać kobieca, tak samo jest, gdy mam ogromne pragnienie piękna.

Czasem...