Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Lucy
Karolina
Pat
Kamil
Graczkaktóragra

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Lucy
Karolina
Pat
Kamil
Graczkaktóragra

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Miesiąc z okładem od zakończenia. Mamy rozumieć, że konkurs został anulowany?

Miesiąc z okładem od zakończenia. Mamy rozumieć, że konkurs został anulowany?

Cz jest jakaś szansa,że poznamy wyniki? ;-)

Cz jest jakaś szansa,że poznamy wyniki? ;-)

Zamykam oczy, widzę ciemność, ciemność ta przemienia się w labirynty, Labirynty moich myśli. Przystaje i widzę pierwsze wspomnienie: huk , strzał, płaczę, idę dalej i dalej zatrzymuje się :krzyk, złość, znowu płacze. Jedyne co wiem, że nie lubię tu przebywać, tu jest strasznie. Gdzie jestem ? Otwieram oczy i wiem, że boje się tam wracać , to najskrytsze miejsce w mojej głowie, to moje złe wspomnienia

Zamykam oczy, widzę ciemność, ciemność ta przemienia się w labirynty, Labirynty moich myśli. Przystaje i widzę pierwsze wspomnienie: huk , strzał, płaczę, idę dalej i dalej zatrzymuje się :krzyk, złość, znowu płacze. Jedyne co wiem, że nie lubię tu przebywać, tu jest strasznie. Gdzie jestem ? Otwieram oczy i wiem, że boje się tam wracać , to najskrytsze miejsce w mojej...

Ten konkurs już kiedyś był, co prawda ubrany w inne słowa, ale cel miał ten sam: opisanie strasznego miejsca.
Prace konkursowe też się powielają. Użytkownicy serwują odgrzewane kotlety.
Niestety, nie pierwszy raz :(

Ten konkurs już kiedyś był, co prawda ubrany w inne słowa, ale cel miał ten sam: opisanie strasznego miejsca.
Prace konkursowe też się powielają. Użytkownicy serwują odgrzewane kotlety.
Niestety, nie pierwszy raz :(

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

W 1708 roku mieszkańcy Gdańska zaczęli się uskarżać na nawiedzające ich omeny. Doktor Gottwald w swoich dziennikach pisze, że:

„ (...) wielu ludzi było targanych strachem, od którego nie można było uciec (…). Właściwym będzie wspomnieć o niezwyczajnych znakach (...) Jednym z nich była niezwykła ilość pająków, która pojawiła się w mieście (...) – od jednego z wiejskich dozorców słyszałem, że gdy spojrzał na swojego pracownika, ten był cały pokryty tymi stworzeniami.”.

Potem zauważono czarno-żółtą, cuchnącą mgłę. W sierpniu dostrzeżono błękitną gwiazdę, która rzekomo spadła gdzieś w południowej części miasta. Tego samego lata z Gdańska uciekły wszystkie ptaki.
A potem nadeszła śmierć.
Przez pół roku zaraza zbierała swoje plony. Do użytku oddano Dom Zarazy - izbę znajdującą się w ceglanej bramie średniowiecznego opactwa. Rzekomo ani jeden z pacjentów tam umieszczonych nie zdołał przeżyć. Mieszkańców majątków w Oliwie nocami dobiegały przeraźliwe krzyki ofiar. Dziesiątki mężczyzn, kobiet i dzieci gnieździło się w niewielkim domu wyczekując końca. Zakonnik gotował im, modlił się za nich i codziennie palił w kominku. Jedzenie dostarczano przez niewielkie okno. Kiedy zauważano, że od rana nie widać dymu z komina, posyłano kolejnego zakonnika, żeby zastąpił swojego zmarłego brata.
Chociaż dzisiaj Dom Zarazy ma nieco inny charakter, nadal duża część mieszkańców skarży się, że w zimowe noce słychać dobiegające z niego krzyki, płacze i ciche modlitwy.

W 1708 roku mieszkańcy Gdańska zaczęli się uskarżać na nawiedzające ich omeny. Doktor Gottwald w swoich dziennikach pisze, że:

„ (...) wielu ludzi było targanych strachem, od którego nie można było uciec (…). Właściwym będzie wspomnieć o niezwyczajnych znakach (...) Jednym z nich była niezwykła ilość pająków, która pojawiła się w mieście (...) – od jednego z wiejskich...

Stodoła.

Gdzie za dnia panuje stale półmrok, rozświetlany tylko promykami słońca wpadającymi przez szpary pomiędzy deskami tworzącymi ściany.

Gdzie powietrze przepełnione jest pyłem i kurzem powodującym, że oddychanie staje się nieprzyjemną koniecznością.

Gdzie z dachu pokrytego strzechą spadają czasem na głowę owady, które boleśnie kąsają.

Gdzie pod zwałami wysuszonej słomy mogą czaić się zapomniane przez wszystkich widły, które tylko czekają, aby trwale okaleczyć.

Gdzie na belce stropowej jest jeszcze ślad po sznurze, na którym przed wielu laty ktoś się powiesił.

Stodoła.

Gdzie za dnia panuje stale półmrok, rozświetlany tylko promykami słońca wpadającymi przez szpary pomiędzy deskami tworzącymi ściany.

Gdzie powietrze przepełnione jest pyłem i kurzem powodującym, że oddychanie staje się nieprzyjemną koniecznością.

Gdzie z dachu pokrytego strzechą spadają czasem na głowę owady, które boleśnie kąsają.

Gdzie pod zwałami wysuszonej...

Olsztyńskie Kortowo obecnie kojarzy się przede wszystkim z uniwersyteckim kampusem, jednak należy pamiętać, że duża część nadal istniejących tam budynków pochodzi jeszcze z czasów przedwojennych, kiedy znajdował tam się najpierw szpital dla obłąkanych, a później - wojskowy lazaret. Są to miejsca szczególnie naznaczone złą sławą, bowiem nie tylko nazistowscy pseudonaukowcy przeprowadzali wśród tamtejszych pacjentów przeróżne eksperymenty medyczne, lecz swój ślad pozostawiła tam także "wyzwalająca" nasz kraj Armia Czerwona... Idąc dziś przez Kortowo, na samym jego początku, zauważyć można charakterystyczną willę, w której przez pewien czas mieszkał personel szpitala oraz jego dyrekcja. Do dziś niewyjaśniona pozostaje sprawa ich śmierci, prawdopodobnie dokonali tego Sowieci w sposób, który wyjaśnia współczesna nazwa tego budynku - Dom Wisielców. Podobno przez długi czas, nawet kilkadziesiąt lat po końcu II wojny światowej, nieznane pozostały losy mieszkańców tej willi, jednak w latach 70. ktoś przez przypadek znalazł stare liny i powrozy poprzyczepiane do poprzecznych belek na poddaszu budynku. Od tamtej pory miejsce to przyjęło swoją obecną nazwę, a każdy spacer obok tej budowli wywołuje jeśli nie dreszcze, to co najmniej lekki niepokój. W tym kontekście nie dziwią także informacje o tym, że co jakiś czas wyprowadzają się stamtąd kolejni lokatorzy, którzy z powodu nocnych jęków i krzyków pochodzących z pustego dziś poddasza, nie są w stanie dalej tam mieszkać...

Olsztyńskie Kortowo obecnie kojarzy się przede wszystkim z uniwersyteckim kampusem, jednak należy pamiętać, że duża część nadal istniejących tam budynków pochodzi jeszcze z czasów przedwojennych, kiedy znajdował tam się najpierw szpital dla obłąkanych, a później - wojskowy lazaret. Są to miejsca szczególnie naznaczone złą sławą, bowiem nie tylko nazistowscy pseudonaukowcy...

Każdy dobry uczynek niesie za sobą kolejne. Magiczny krąg.
Kiedyś z utęsknieniem czekałem na niespodziewanego gościa, dla którego zgodnie z tradycją, co roku przygotowywane było dodatkowe nakrycie. I nikt nie przychodził. Pomyślałam, że trzeba wziąć sprawy w swoje ręce. Chodziłem wtedy jeszcze do podstawówki. W wigilie, mama miała sposób, żebym nie kręcił się po kuchni i nie podjadał, a z drugiej strony, abym czuł się potrzebny. Wysyłała mnie do sklepu po bardzo pilne sprawunki, o których „na śmierć zapomniała”.
I kiedy postanowiłem, że tym razem dodatkowe nakrycie nie zostanie puste, po drodze wstąpiłem odwiedzić koleżankę z klasy. Wiedziałem, że nie ma ciekawej sytuacji rodzinnej. Zawsze trzymała się na uboczu, była cicha, skromna i zawstydzona. Otworzyła mi drzwi, a gdy mnie zobaczyła miała zaskoczoną minę i widziałem, że czuje się skrępowana. Mieszkanie było brudne, ciemne i po prostu nieprzyjemne. Jej mama leżała na kanapie, a tata pijany przetoczył się przez pokój, bełkocząc powiedział: „czego?”.
Poprosiłem ją, żeby się ubrała i ze mną poszła. Po chwili wahania zgodziła się. Po drodze powiedziałem jej, że nigdy nikomu nic nie powiem. Wszystko zostanie między nami.
Przyszliśmy do mojego rodzinnego domu. Moja mama uśmiechnęła się na nasz widok i powiedziała:
„ a co to za wspaniałego gościa nam przyprowadziłeś?”
Została z nami i zjedliśmy wspólnie świąteczny posiłek. Podzieliłem się swoimi prezentami. Była to najlepsza wigilia i w ogóle święta w moim życiu. Sprawiłem komuś radość. Odkryłem jak wspaniałe jest dawanie i dzielenie się. Od tamtego czasu, spotykaliśmy się co roku.
Ta dziewczyna wyrosła na wspaniałą osobę. Teraz sama pomaga innym ludziom, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej. Jest związana z organizacjami, w których udziela się jako wolontariusz. Nadal się przyjaźnimy i wiele od siebie uczymy.
To jest właśnie moc świąt.

Każdy dobry uczynek niesie za sobą kolejne. Magiczny krąg.
Kiedyś z utęsknieniem czekałem na niespodziewanego gościa, dla którego zgodnie z tradycją, co roku przygotowywane było dodatkowe nakrycie. I nikt nie przychodził. Pomyślałam, że trzeba wziąć sprawy w swoje ręce. Chodziłem wtedy jeszcze do podstawówki. W wigilie, mama miała sposób, żebym nie kręcił się po kuchni i...