Żaden ze mnie Edgar Alan Poe, ani H.P Lovecraft więc powiem Wam szczerze bez ściemniania, wymyślania i bawienia się w wielkiego mistrza grozy, że najbardziej... ale to najbardziej na świecie przeraża mnie i wywołuje kosmiczne ciarki na plecach jedno miejsce... a mianowicie jest to:
GABINET STOMATOLOGICZNY

Tak, wiem... pozornie brzmi niewinnie, ale już na samą nazwę reaguję wzdrygnięciem i strachem, a wyobraźnia za każdym razem, gdy jestem w pobliżu takiego szyldu, kreuje wizję jakiejś nieszczęsnej ofiary przyklejonej do fotela, która uwięziona w jego szponach z rozdziawioną gębą skazana zostaje na (wydaje się wieczne...) torturowanie różnymi metalowymi przyrządami...
Nigdy tak naprawdę też nie wiadomo czy wróci do domu z całym nieprzedziurawionym językiem, przeciętym dziąsłem albo wyrwaną jedynką... Czyż to nie brzmi wystarczająco upiornie by bać się tego miejsca?

Oczywiście należy walczyć ze strasznymi demonami i jakoś przełamywać lęk więc udaje mi się przekroczyć te straszne progi (mus to mus) i rozsiąść się wygodnie w fotelu powtarzając sobie dla świętego spokoju, że jestem w dobrych rękach...

I wtedy mój dentysta zaczyna głośno śpiewać i uśmiechać się jak... po prostu jak jakiś psychol... a ja siedzę z kaftanem zawiązanym na szyi i nie mając gdzie uciekać zamykam oczy gotowa na najgorsze...

Żaden ze mnie Edgar Alan Poe, ani H.P Lovecraft więc powiem Wam szczerze bez ściemniania, wymyślania i bawienia się w wielkiego mistrza grozy, że najbardziej... ale to najbardziej na świecie przeraża mnie i wywołuje kosmiczne ciarki na plecach jedno miejsce... a mianowicie jest to:
GABINET STOMATOLOGICZNY

Tak, wiem... pozornie brzmi niewinnie, ale już na samą nazwę...

Czytając treść zadania konkursowego i wpisy uczestników, wyjrzałam przez okno i zaczęłam się zastanawiać, czy w mojej wiosce również jest miejsce, które przyprawia o dreszcze. Pomyślałam o kilku ruinkach - opuszczone domy, fragmenty murów, stare piwnice.

Na myśl przyszła również sąsiednia wieś. Jest jedno takie miejsce, obok którego przechodzę raz w tygodniu, w każdą niedzielę.

Wbrew pozorom nie jest to na pustkowiu. Znajduje się w środku wsi, pomiędzy szkołą a parafialnym kościołem. Stara plebania. Teren ogrodzony kamiennym parkanem, który zwieńczony jest metalowym ogrodzeniem. Brama zabezpieczona łańcuchem i kłódką. Wyrosły tam zawiłe, karłowate drzewa, krzaki i inne dzikie rośliny. Sam budynek jest opuszczony. Obdrapany tynk, puste, ciemne okna, kruszące się schodki i filary. Oczyma wyobraźni można zobaczyć, że plebania była kiedyś eleganckim miejscem, wybudowanym w stylu dworkowy. Teraz trudno przejść obok i choć na chwilę nie zerknąć w tamtą stronę z lekkim niepokojem. Według mnie zastanawiająca jest jedna kwestia. O ile kościół jest szeroko opisywany w publikacjach, jako zabytek, tak w temacie plebanii (równie atrakcyjnej z punktu widzenia lokalnej historii) zapadła głucha cisza. Nikt o niej nie wspomina. Kiedy dokładnie została zbudowana, kto w niej mieszkał i przez jaki czas? Historia wsi w tym miejscu zionie pustką. Zaniedbanie, czy celowe milczenie z nieznanych nam powodów? Tego można się tylko domyślać podczas spaceru wzdłuż staroparafialnego parkanu.

Czytając treść zadania konkursowego i wpisy uczestników, wyjrzałam przez okno i zaczęłam się zastanawiać, czy w mojej wiosce również jest miejsce, które przyprawia o dreszcze. Pomyślałam o kilku ruinkach - opuszczone domy, fragmenty murów, stare piwnice.

Na myśl przyszła również sąsiednia wieś. Jest jedno takie miejsce, obok którego przechodzę raz w tygodniu, w każdą...

Niezależnie od tego czy dzień był słoneczny, czy utopiony w mroku, strugach deszczu lub mgle białej jak mleko, droga do mojego przyjaciela była tak samo straszna i poruszająca serce gdzieś tam w środku do szybszego bicia. Mijałam ceglaną bramę cmentarną. Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że jest to wejście do pięknego, starego parku, z roślinami rosnącymi gdzie bądź. A tak naprawdę jest to las usłany zapadłymi grobami 10 000 tysięcy chorych, wymordowanych w szpitalu przez Hitlerowców. Ich żyły wypełniały luminal, weronal, skopolamina, a czasem umierali napompowani zwykłym powietrzem. Pierwsze wzdrygnięcie i nieprzyjemne ciarki dopadały mnie właśnie w tym miejscu, ale to przekroczenie bramy Obrzyckiego Edenu dopiero wpompowywało nadmiar krwi do serca. Bramy zamknięte były szlabanami, tylko furtki pozostawały otwarte dla spacerujących. Jakie to strasznie, że w tych szpitalach, w których dopuszczono się tak wielkich zbrodni, nadal przebywali psychicznie chorzy ludzie, a najstraszniejsze w tym wszystkim to, że byli oni wszędzie. Z okien spoglądali na drogę pacjenci. Jedni drapali w szybę, inni postukiwali palcem, jeszcze inni machali, bądź nawoływali, ale to Ci ostatni byli najbardziej przerażający, Ci którzy po prostu patrzyli, obserwowali każdy Twój krok i ruch, lustrowali i zapamiętywali każdy centymetr Twojej skóry.

Niezależnie od tego czy dzień był słoneczny, czy utopiony w mroku, strugach deszczu lub mgle białej jak mleko, droga do mojego przyjaciela była tak samo straszna i poruszająca serce gdzieś tam w środku do szybszego bicia. Mijałam ceglaną bramę cmentarną. Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że jest to wejście do pięknego, starego parku, z roślinami rosnącymi gdzie bądź....

Mieszkanie mojej ciotki Stefanii. Pewnego dnia pojechałyśmy do niej z mamą. Ciotka zaprosiła nas do salonu, podała czarną kawę, a sama zaciągnęła się papierosem osadzonym na długiej lufce. Nie mogłam usiedzieć, jakaś siła ciągnęła mnie do pokoju na końcu korytarza. Bez pytania wstałam i poszłam tam. Otworzyłam drzwi i usiadłam na łóżku przykrytym narzutą w dębowe liście. Przy każdym ruchu łóżko skrzypiało, wydając z siebie dźwięki zbliżone do szelestu liści. Dotknęłam narzuty, była szorstka jak suche liście. Drzwi się zamknęły i na wprost mnie pojawiło się futro, które hipnotyzowało głęboką czernią. Po chwili zobaczyłam głowę, która wyłaniała się znad kołnierza, zaraz za nią z rękawów wysunęły się dłonie z czerwonymi paznokciami. Podniosła głowę i zobaczyłam, że to Czarownica, która wpatrywała się we mnie, marszcząc krzywy nos.

– Dobrze, że jesteś – usłyszałam szept. – Pójdziesz ze mną, by opiekować się moją córeczką. Siedzi tam – wskazała dłonią na lalkę w kącie pokoju, która wstała i szła w stronę łóżka. Czarownica wyciągnęła do mnie dłoń, a ja zaczęłam się odsuwać. Czułam, że łóżko znika, a ja zapadam się i za chwilę utonę wśród liści. Wiedziałam, że albo złapię Czarownicę za rękę, albo zostanę wchłonięta w przepaść. Serce waliło mi jak oszalałe, z przerażenia nie potrafiłam wykrztusić słowa. Nagle drzwi się otworzyły i pojawiła się mama.

– Chodź kochana, wracamy.
Jak wystrzelona z rakiety pobiegłam w jej stronę. W drodze do domu powtarzałam, że już nigdy tam nie pojadę...

Mieszkanie mojej ciotki Stefanii. Pewnego dnia pojechałyśmy do niej z mamą. Ciotka zaprosiła nas do salonu, podała czarną kawę, a sama zaciągnęła się papierosem osadzonym na długiej lufce. Nie mogłam usiedzieć, jakaś siła ciągnęła mnie do pokoju na końcu korytarza. Bez pytania wstałam i poszłam tam. Otworzyłam drzwi i usiadłam na łóżku przykrytym narzutą w dębowe liście....

Opuszczone miejsca zawsze mają w sobie coś niepokojącego, jakby dusze ludzi, którzy tam mieszkali, nigdy nie odeszły.

W mojej rodzinnej wsi znajduje się miejsce nazywane przez wszystkich Wyguniem – jest to kręta droga prowadząca na pola, biegnąca przez gęsto zarośnięty wąwóz. Wkraczając tam, dzień od razu staje się ciemniejszy. Będąc dzieckiem, ja i moje kuzynostwo często tamtędy jeździliśmy, bo za polami przepływa płytka rzeka, w której się kąpaliśmy.

W połowie Wygunia stoi dom – jest niewielki, zwykły wiejski domek wraz ze stajnią. Dawniej mieszkał w nim samotny, zgorzkniały mężczyzna i już za jego życia chata wyglądała na opuszczoną. Nigdy nie widziałam tego człowieka na oczy, rodzice zawsze jednak nam powtarzali – uważajcie na jego psy.

Tyle tylko, że psów również nigdy nie widziałam – więc dziecięca wyobraźnia zaczęła pracować na całego, co być może jeszcze bardziej odciągało nas od tego miejsca. Zbliżając się do ciemnego wąwozu wciąż spodziewałam się zobaczyć wielkie bestie z czerwonymi, jarzącymi się oczyma, które tylko czekają, aby mnie pogonić. Za każdym razem mijaliśmy ten dom biegnąc, albo mocno naciskając na pedały rowerów.

Dziś, będąc już dorosłą osobą, tamte emocje nie są już tak silne, lecz do tej pory nie potrafię podejść bliżej do zniszczonego domu – czuję się, jakby stary człowiek wciąż patrzył na mnie przez niewielkie okienko, samotny i ponury.

Opuszczone miejsca zawsze mają w sobie coś niepokojącego, jakby dusze ludzi, którzy tam mieszkali, nigdy nie odeszły.

W mojej rodzinnej wsi znajduje się miejsce nazywane przez wszystkich Wyguniem – jest to kręta droga prowadząca na pola, biegnąca przez gęsto zarośnięty wąwóz. Wkraczając tam, dzień od razu staje się ciemniejszy. Będąc dzieckiem, ja i moje kuzynostwo często...

W większości sytuacji straszmy się sami. Chyba wynika to z naszego jakiegoś pierwotnego instynktu przed miejscami nieznamymi, tajemniczymi lub opuszczonymi. Dlaczego tak lubimy się bać? Nie znam odpodowiedzi na to pytanie. Fizycznie, namacalnie miejsc, które mnie przerażają nie ma. Może jest to otchłań morska lub dno jeziora, ale jak miałabym się tam znaleźć - właśnie tylko w otchłani umysłu taki obraz powstać może. Na pewno włos na karku by mi się zjeżył gdyby mnie ktoś w nocy w lesie wysadził, w opuszczonym, stukającym zamku zostawił albo na środku pola gdzieś pośrodku głuszy. Ciągle jest to jednak lęk przed nieznanym.
Bardziej przerażają mnie niektórzy ludzie i nienawiść oraz zbrodnia rodząca się w ich umysłach.

W większości sytuacji straszmy się sami. Chyba wynika to z naszego jakiegoś pierwotnego instynktu przed miejscami nieznamymi, tajemniczymi lub opuszczonymi. Dlaczego tak lubimy się bać? Nie znam odpodowiedzi na to pytanie. Fizycznie, namacalnie miejsc, które mnie przerażają nie ma. Może jest to otchłań morska lub dno jeziora, ale jak miałabym się tam znaleźć - właśnie tylko...

Ponieważ mieszkam w Poznaniu na stałe od niecałych 5 lat, do tego w niczym nie wyróżniającym się m2 ,w podobnym do podobnych na cały kraj bloków, gdzie sąsiedzi zmieniają się z roku na rok, a połowa mieszkań milczy pustostanem, albo huczy studencką imprezą to takich legend niw zdążyłem piznać. Ale od tego roku mam psa, wziętego ze schroniska szczeniaka, który za nic nie chciał sam schodzić po schodach. Pies rósł, przybierał na wadze, ja go nosiłem. I w końcu nie wytrzymałem i na siłę, po dobroci , a potem również i przekupstwem próbowałem go zmusić do pójścia na klatkę. On jednak po 5m rozpłaszcza się jak naleśnik i nawet przysmak go nie rusza. Poczytałem i nic mądrego nie odkryłem. Boi się. Ale czego? No tak zawsze przy tych samych drzwiach. Pustostan. Byli tam kiedyś lokatorzy? - myślę - byli nawet 2 razy... wyjechali, znikneli, od wyjazdu tych pozostałych pojawiły się w kuchni mole spożywcze. Przypadek. Psy podobno czują więcej od ludzi.

Ponieważ mieszkam w Poznaniu na stałe od niecałych 5 lat, do tego w niczym nie wyróżniającym się m2 ,w podobnym do podobnych na cały kraj bloków, gdzie sąsiedzi zmieniają się z roku na rok, a połowa mieszkań milczy pustostanem, albo huczy studencką imprezą to takich legend niw zdążyłem piznać. Ale od tego roku mam psa, wziętego ze schroniska szczeniaka, który za nic nie...

TO miejsce budzi mój lęk zawsze, kiedy zmierzam w jego stronę. Znam każdy jego zakamarek, a jednak bywa, że odwiedzane ołowianym wieczorem powoduje dezorientację. Przemierzana przestrzeń wydaje się obca. Zwłaszcza jeden mroczny punkt pełen jest istnień budzących dreszcz na plecach niczym paznokcie przeciągane po tablicy. Te historie mówią do mnie wieloma językami. Słowa grozy napływają do mnie zewsząd. Widzę kolory, które zlewają się w jedną plamę. Pomimo napięcia, zbliżam się. Porzucam obawy, że nie wrócę do domu taka, jaka jestem. Zawsze wychodzę stąd inna. Przekraczam próg terenu, który pochłania mnie, ale mi daje. Grupę przyjaciół walczących z klaunem. Wielkiego, czarnego psa o sierści lśniącej nocą. Tajemniczą mgłę. Drapieżne ptaki. Psychopatów, socjopatów, czarny kryminał. Chociaż moje stopy nie odrywają się od podłoża, nagle jestem w zimnej, północnej krainie. Biegnę przez las. Uciekam z tunelu. Podnoszę głowę i widzę ludzi o pustym wzroku, mechanicznym chodzie. Nic nie mówią albo mruczą pod nosem do siebie. Ustawiają się w jednolitym rzędzie prowadzącym do końca ich pobytu tutaj. Sięgam ręką po oko – żółte, przedzielone czarnymi kreskami, wokół są wypukłości. Oddam wszystkie pieniądze, jakie mam, aby tu przeżyć. Wiem, że to nałóg. Adrenalina, przyspieszony oddech, nieprzespane noce, skulona pozycja. Tyle nerwów kosztuje mnie wizyta w tym miejscu, a i tak tu wrócę. Boję się, myślę, ale zawsze wracam. Miejsce pełne strachu. Półki pełne krwawych historii. Księgarnia.

TO miejsce budzi mój lęk zawsze, kiedy zmierzam w jego stronę. Znam każdy jego zakamarek, a jednak bywa, że odwiedzane ołowianym wieczorem powoduje dezorientację. Przemierzana przestrzeń wydaje się obca. Zwłaszcza jeden mroczny punkt pełen jest istnień budzących dreszcz na plecach niczym paznokcie przeciągane po tablicy. Te historie mówią do mnie wieloma językami. Słowa...

Jest...Lasek pomiędzy dwoma wsiami zwany "ogajnikiem".Środkiem biegnie asfaltowa droga i w dzień jest tam zwyczajny ruch drogowy i pieszy.Ale wieczorem....Wracałam kiedyś pieszo z pracy...Październik,mżawka,godzina 19,a ja dźwigałam siatkę pełną zakupów. Księżyc świecił jasno i tylko dlatego zauważyłam kołyszącą się nad drogą gałąź..Dziwne ,bo wcześniej jej tam nie było.Od gałęzi oddzielał sie jakiś podłużny kształt...Przyznam,że w żyłach poczułam lód a serce mało mi z piersi nie wyskoczyło a do najbliższego domu było ok.400 m.Przypomniała mi sie opowieść o wisielcu ukazującym się o różnych porach w tym miejscu. Nie wiem jak dobiegłam do domu trzymając reklamówkę pod pachą ,bo po drodze mi się urwała.Opowiedziałam teściowej co mi się przydarzyło a ona dziwnie na mnie popatrzyła.Okazało się,że tego dnia powiesił się kolega mojego męża...Minęło już duzo czasu a ja nie mogę tamtędy bez dreszczy przejść piechotą(dziwne ale samochodem mi nie przeszkadza)Dodam,że na drugi dzień sprawdziłam...nie było żadnej gałęzi....

Jest...Lasek pomiędzy dwoma wsiami zwany "ogajnikiem".Środkiem biegnie asfaltowa droga i w dzień jest tam zwyczajny ruch drogowy i pieszy.Ale wieczorem....Wracałam kiedyś pieszo z pracy...Październik,mżawka,godzina 19,a ja dźwigałam siatkę pełną zakupów. Księżyc świecił jasno i tylko dlatego zauważyłam kołyszącą się nad drogą gałąź..Dziwne ,bo wcześniej jej tam nie było.Od...

Jest jedno miejsce, które przerażało mnie gdy byłam młodsza i szczerze mówiąc nadal jest straszne. Jadąc drogą DW875 często mijaliśmy cmentarz, który znajduje się przy skrzyżowaniu i wyłania się nagle zza drzew. Krążyły złowrogie opowieści, że jest przeklęty i strzeżony przez nieznaną siłę pod postacią czarnego psa z czerwonymi oczami. Wiele śmiertelnych wypadków wydarzyło się na odcinku drogi, przy której się znajduje – prosta droga a zabija. Podobno pewien mężczyzna jechał powoli motorem obok cmentarza, aż nagle zobaczył upiornego psa, który zaczął go gonić. Przerażony wcisnął gaz do dechy i cudem uciekł. Lecz według prababci większość historii miała inne zakończenie: ci, co jadąc drogą ujrzeli psa nie uchodzili z życiem, bo potrafił wyskakiwać przed auta i mącić w głowie. Na początku mało się bałam uznając to za babcine straszenie dzieci, aż do czasu pewnego wydarzenia. Właśnie obok tego cmentarza miał miejsce wypadek, w którym brał udział mój kuzyn, sąsiad oraz ich dwóch kolegów. Kuzyn miał zmiażdżoną nogę, a sąsiad zginął na miejscu wypadł z auta i uderzył w jeden jedyny bilbord, który tam był. Reszta chłopaków miała niewielkie obrażenia. Nie pamiętam jaki był prawdziwy powód wypadku, ale mówiono o wielkim pechu jeżeli chodzi o sąsiada – gdyby nie uderzył w bilbord, możliwe że przeżyłby. Od czasu tragedii bałam się tamtego miejsca i aby nie zobaczyć psa zawsze zamykałam oczy, aż nie minęliśmy tego cmentarza.A ta droga nadal zbiera żniwo czy też może straszna moc.

Jest jedno miejsce, które przerażało mnie gdy byłam młodsza i szczerze mówiąc nadal jest straszne. Jadąc drogą DW875 często mijaliśmy cmentarz, który znajduje się przy skrzyżowaniu i wyłania się nagle zza drzew. Krążyły złowrogie opowieści, że jest przeklęty i strzeżony przez nieznaną siłę pod postacią czarnego psa z czerwonymi oczami. Wiele śmiertelnych wypadków wydarzyło...