Zajęłabym się samobójstwami - w moim mieście ostatnio samobójcy wyskakują, jak grzyby po deszczu. Są to osoby w rożnym wieku, od 16 do około 60-latków, o różnym statusie społecznym. Szczególnie jedno zwróciło moją uwagę - młoda dziewczyna, matka 3 dzieci, imprezowała z kolegami. Jeden z nich zauważył, że jej nie ma, wszedł do pokoju, a ona wisiała na linie. Słysząc krzyki, przyszedł sąsiad, odciął linę. Chciał ją reanimować - tylko, że dziewczyna była już zimna. Co tak naprawdę się stało? Czy stoją za tym odpały, alkohol, były konkubent, problemy psychiczne, czy wszystko na raz? Czy ktoś jej "pomógł"?
Dlaczego inni też skracają sobie życie - pan, który dopiero co został dziadkiem, facet, który był właścicielem dobrze prosperującej firmy, uczeń liceum... a to wszystko w miejscowości liczącej mniej niż 50 tyś. mieszkańców.

Zajęłabym się samobójstwami - w moim mieście ostatnio samobójcy wyskakują, jak grzyby po deszczu. Są to osoby w rożnym wieku, od 16 do około 60-latków, o różnym statusie społecznym. Szczególnie jedno zwróciło moją uwagę - młoda dziewczyna, matka 3 dzieci, imprezowała z kolegami. Jeden z nich zauważył, że jej nie ma, wszedł do pokoju, a ona wisiała na linie. Słysząc krzyki,...

Jest tak wiele tematów, które warto byłoby poruszyć np. znęcanie się nad zwierzętami, wszechobecny hejt, kumoterstwo czy zanieszczyanie środowiska. To tylko część wątków, na jakie chciałabym zwrócić ludzką uwagę.
Skupię się jednak na tym ostatnim, bo jest na czasie odkąd rozpoczął się okres grzewczy.
To bardzo niepokojące, gdy widzi się kłęby białego czy czarnego (w zależności od tego, co zostało wrzucone do pieca) dymu. A jeszcze bardziej boli, gdy dym wdziera się do nosa do tego stopnia, że ma się trudności z oddychaniem, zaczynają szczypać oczy, zaczyna boleć głowa. Ludzie wrzucają do pieca co popadnie (opony, plastikowe butelki) - nie myślą o tym, że trują siebie i innych.
To samo dotyczy śmieci, które są wywożone do lasu, bo ktoś nie ma pomysłu co z nimi zrobić. A te potem rozkładają się setki, tysiące lat. To straszny widok, gdy będąc na grzybobraniu, oddychając świeżym powietrzem - nagle napotyka się zniszczoną lodówkę czy stary telewizor.
Ludzie albo nie zdają sobie sprawy z konsekwencji swoich poczynań, albo uważają, że nie będzie tak źle, jak mawiają eksperci, albo co gorsze wyznają, że ich to nie obchodzi co będzie za x lat.

Jest tak wiele tematów, które warto byłoby poruszyć np. znęcanie się nad zwierzętami, wszechobecny hejt, kumoterstwo czy zanieszczyanie środowiska. To tylko część wątków, na jakie chciałabym zwrócić ludzką uwagę.
Skupię się jednak na tym ostatnim, bo jest na czasie odkąd rozpoczął się okres grzewczy.
To bardzo niepokojące, gdy widzi się kłęby białego czy czarnego (w...

Od pięciu lat pracuję w opiece nad osobami starszymi w Niemczech. Od około dwóch lat poruszam na moim blogu temat złych warunków pracy polskich opiekunów, niekorzystnych umów oraz zjawiska omijania wszelkich przepisów. Wydałam dwie książki, by pokazać, jak wygląda praca opiekuna. Podejście samych opiekunów do tematu jest różne. Są ludzie, którzy uważają, że potrzebne są zmiany. Spora część opiekunów nie widzi jednak negatywnych aspektów tej pracy. Gdybym miała napisać kolejną książkę, byłyby to wywiady właśnie z tymi opiekunami. Starałabym się zrozumieć, dlaczego nie dostrzegają oni, że powinny zajść ogromne zmiany w tej branży. Poddałabym analizie powody, dla których zaczęli oni pracować w opiece, zmiany w relacjach rodzinnych i kontaktach socjalnych spowodowanych długą nieobecnością, warunki pracy oraz życia podczas wyjazdów, czynności, których się podejmują – które wykonują dobrowolnie, a do których są zmuszani oraz czy są świadomi konsekwencji, jakie im grożą za wykonywanie usług medycznych, ciężaru odpowiedzialności, jaka na nich ciąży, wpływu pracy w takim systemie na zdrowie fizyczne i psychiczne. Próbowałabym odpowiedzieć na pytanie, czy wszystko i wszystkich można kupić oraz za jaką kwotę. Czy nadzieja kończy się sukcesem, czy staje się beznadzieją, gdy opiekunowie sami się starzeją i nie są już zdolni do pracy.

Od pięciu lat pracuję w opiece nad osobami starszymi w Niemczech. Od około dwóch lat poruszam na moim blogu temat złych warunków pracy polskich opiekunów, niekorzystnych umów oraz zjawiska omijania wszelkich przepisów. Wydałam dwie książki, by pokazać, jak wygląda praca opiekuna. Podejście samych opiekunów do tematu jest różne. Są ludzie, którzy uważają, że potrzebne są...

Jako że od lat wyjeżdżam sezonowo do Holandii i obserwuję innych Polaków tu pracujących, w reportażu podjęłabym temat współczesnej polskiej emigracji zarobkowej. Skupiłabym się nie na tych, którzy znają języki, mają dobrą pracę i osadzają się tu na stałe, ale na pozostałych, tych którzy często trafiają tu przypadkiem. Dziś tu, jutro gdzie indziej. Tych, którzy przyjeżdżają bez grosza przy duszy i zaczynają "karierę" od zapożyczania się u każdego, kto się napatoczy. O tych, którzy pełni nieprawdopodobnej wiary we własne umiejętności tracą pracę za pracą. Także o tych, którzy zwyczajnie mają pecha. Nie chciałabym, żeby koniecznie był to przygnębiający obraz - ale niestety bardzo często taki właśnie jest.

Jako że od lat wyjeżdżam sezonowo do Holandii i obserwuję innych Polaków tu pracujących, w reportażu podjęłabym temat współczesnej polskiej emigracji zarobkowej. Skupiłabym się nie na tych, którzy znają języki, mają dobrą pracę i osadzają się tu na stałe, ale na pozostałych, tych którzy często trafiają tu przypadkiem. Dziś tu, jutro gdzie indziej. Tych, którzy przyjeżdżają...

W mojej okolicy warto byłoby podjąć temat biedy mentalnej. Co tydzień po giełdzie i tzw. targu staroci, a następnego dnia po targu, pozostają góry śmieci, przeważnie jednorazowych kubków i foliówek. Niezamknięta bramka do śmietników może urosnąć niemalże do globalnego problemu i niektórzy byliby skłonni góry przenosić, byle nikt do śmietnika nie zaglądał i nie rozgarniał resztek w poszukiwaniu puszek. Za to sajgon po targowiskach, mimo edukacji ekologicznej, dostępu do wielorazowych toreb, które można mieć zawsze w torebce czy kieszeni, powtarza się co tydzień. Czy każdą parę skarpetek trzeba pakować w foliówkę? Globalna wioska śmieci. Każdy powinien wejrzeć w swój świat.

W mojej okolicy warto byłoby podjąć temat biedy mentalnej. Co tydzień po giełdzie i tzw. targu staroci, a następnego dnia po targu, pozostają góry śmieci, przeważnie jednorazowych kubków i foliówek. Niezamknięta bramka do śmietników może urosnąć niemalże do globalnego problemu i niektórzy byliby skłonni góry przenosić, byle nikt do śmietnika nie zaglądał i nie rozgarniał...

Uwielbiam reportaże Barbary Włodarczyk. Są pełne prawdziwego życia, można poczuć pokazany świat i nie trzeba do tego tragedii. Jeśli miałabym tworzyć reportaże- to tylko takie.
W moim reportażu chciałabym pokazać dzień z życia... rekrutera. Codziennie widzimy osoby bezrobotne, nie mogące pracować, pracujące - głównie ich tarapatów dotyczą łzawe historie w prasie i TV. Ani słowa o ludziach, którzy poszukują pracowników. Nie ma obrazu świata z perspektywy osoby, która musi poznać potrzeby pracodawcy, stworzyć chwytliwe ogłoszenia i zająć się ludźmi, którzy pojawiają się jako kandydaci (nie zawsze Ci wymarzeni).
Nikt nie zauważa, że istniejemy, dopóki nie proponujemy pracy i nie trzeba wbić szpili, że u konkurencji warunki lepsze, że z taką pracą to na Ukrainie mamy szukać itp. A potem podpisać umowę w geście miłosierdzia nad uprzejmym pracownikiem, który zniósł nasze wszystkie żale, stwierdzenia o "najpewniej występujących błędach w umowie" i grzecznie podziękował za spotkanie. Osoby, które zatrudniamy, z reguły do pracy fizycznej, widzą w nas krwiopijców, którzy z wyników ich pracy kupują kapsułki do drogiego ekspresu i przez cały dzień piją kawę, plotkują i obserwują co dzieje się na Facebooku. Co naprawdę robimy? Jak wygląda nasz dzień? Mogę zdradzić tylko tyle, że codziennie mamy sensacyjne zadanie i wysłuchujemy ludzkich tragedii, mierzymy się z internetowym hejtem, dajemy szansę na nowe życie.

Uwielbiam reportaże Barbary Włodarczyk. Są pełne prawdziwego życia, można poczuć pokazany świat i nie trzeba do tego tragedii. Jeśli miałabym tworzyć reportaże- to tylko takie.
W moim reportażu chciałabym pokazać dzień z życia... rekrutera. Codziennie widzimy osoby bezrobotne, nie mogące pracować, pracujące - głównie ich tarapatów dotyczą łzawe historie w prasie i TV. Ani...

Co roku jesienią przemierzam lasy w poszukiwaniu grzybów.
Co roku cierpię patrząc na śmieci w lasach.
Tematem który poruszylabym w reportażu byłby właśnie problem śmieci, które zalewają świat. Nasz świat. Polskę!!!
Co jakiś czas możni tego świata gromadzą się na szczytach dywagujac na temat tego, co można by zrobić by ocalić naszą planetę.
I nic z tego nie wynika.
Mój reportaż na pewno zawierałby dokumentację zdjęciową, te wszystkie telewizory, wiadra po tynku czy toalety straszące między świerkami. Lypia na nas zza pagórka, straszą. Są niemym wyrzutem sumienia.
Naprawdę trudno sobie wyobrazić co człowiek, co Polak potrafi wywlec do lasu?
I czemu?
Istnieje przecież segregacja śmieci.
No tak ale wolno do worków wrzucać tylko określone rzeczy. Na każdym worku wydrukowana jest szczegółowa instrukcja.
Dwa razy do roku wystawia się tak zwane gabaryty.
I znowu ograniczenia.
Wystawiamy tylko meble.
Ktoś pod sklepem zostawił stare opony.
Nie zabrali.
Stoją do dziś.
Później się dziwimy, że te same opony lądują w lesie.
Gdyby władze każdego miasta stworzyły możliwość choćby dwa razy do roku że moglibyśmy pozbyć się nie tylko mebli?
Czy w lasach wtedy byłoby mniej śmieci?
Myślę, że tak.
Gdyby osadzeni, zamiast na siłowni spędzali czas w lesie zbierając śmieci, Czyż nie byłoby mniej tychże śmieci?
A morale osadzonych może by wzrosło?
Marzę o tym żeby Polska miała swój sposób na problem ze śmieciami.
Na zasadzie: w lipcu zbieramy opony, w sierpniu gruz, we wrześniu sprzęt AGD i RTV. Za darmo. Nie nakazujmy staruszce odwozić niczego do punktu odbioru. Pomyślmy że może nie ma siły albo pieniędzy na bagazowke...
Ot mój pomysł na reportaż... Narodził się gdy wyciągałam prawdziwka z muszli klozetowej na wpół wtopionej w scenerię lasu, zagrzebanej w piasku, obrosnietej mchem.

Co roku jesienią przemierzam lasy w poszukiwaniu grzybów.
Co roku cierpię patrząc na śmieci w lasach.
Tematem który poruszylabym w reportażu byłby właśnie problem śmieci, które zalewają świat. Nasz świat. Polskę!!!
Co jakiś czas możni tego świata gromadzą się na szczytach dywagujac na temat tego, co można by zrobić by ocalić naszą planetę.
I nic z tego nie wynika.
Mój...

Temat, który moim zdaniem wymagałby natychmiastowego poruszenia, jest tematem bardzo mi bliskim, można powiedzieć, ze wręcz namacalnym. Myślę o pogłębiającej się, ale z powodzeniem ukrywanej przez polskie elity rządzące, biedzie Polaków. Nie tyle ukrywanej, co wręcz po cichu pożądanej. Bieda, o której piszę, a która tak mnie przeraża, jest nie tylko ubóstwem finansowym, ale przede wszystkim umysłowym. Ludzie przestali myśleć. Nie doceniają wagi nauki i samorozwoju, nie widzą sensu w bezbłędnym posługiwaniu się językiem ojczystym, nie czytają nic, poza gazetkami promocyjnymi wielkich, zagranicznych supermarketów. Nie rozumieją poezji, nie widzą znaczeń ukrytych w sztuce, nie doceniają wolności, suwerenności, niepodległości. Za nic mają patriotyzm, poszanowanie cudzych wyborów i upodobań. Są prymitywni umysłowo, a jednak uważają się za najmądrzejszych i wszechstronnych, nadają sobie prawa do oceniania i pouczania innych. Żyją niemalże jak zwierzęta, ograniczając swoje życie jedynie do uciech cielesnych, często wątpliwej jakości, a także uciech duchowych w podrzędnym pubie z piwem. I za nic w świecie nie zrezygnują z takiej egzystencji, bo pieniędzy mają ogrom. Moich i Waszych. Ciężko zarobionych. Oddanych im bez mojej zgody. W obliczu takiej sytuacji, jak to możliwe, że wykształcone, obyte, kulturalne i mądre osoby pracują za pieniądze, które starczą na czynsz, ale nie wystarczą już na rachunki i podstawowe produkty żywnościowe? Jak to możliwe, że młode małżeństwa nie decydują się na dziecko, bo nadal wynajmują kawalerkę o powierzchni znaczka pocztowego, gdyż dla banku są absolutnie śmieszni ze swoimi zarobkami i prośbą o kredyt na własne mieszkanie? Jak to możliwe, że nikt nie walczy z tym absurdem? A gdyby czytelnicy zechcieli krzyczeć w Internecie, że „jak to tak, uważam się za lepszą, mądrzejszą, jestem głupia, zarozumiała i wyniosła”, robiąc przy tym masę błędów ortograficznych i stylistycznych i dodając kilka słów ogólnie uznanych za wulgarne, nie odpowiem. Nie będę tłumaczyć, że wykształcenie, wiedza i życiowa mądrość są ważniejsze i lepsze. Te wartości muszą się same obronić, nawet w Internecie. Jeśli zostaną zakrzyczane przez ”mojepieniądzebiorców”, to znak, że nie ma sensu poruszać już żadnych tematów. Nie tu. Nie wśród tego pokolenia.

Temat, który moim zdaniem wymagałby natychmiastowego poruszenia, jest tematem bardzo mi bliskim, można powiedzieć, ze wręcz namacalnym. Myślę o pogłębiającej się, ale z powodzeniem ukrywanej przez polskie elity rządzące, biedzie Polaków. Nie tyle ukrywanej, co wręcz po cichu pożądanej. Bieda, o której piszę, a która tak mnie przeraża, jest nie tylko ubóstwem finansowym, ale...