Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

pffe
Książka_koc_kot
Rafall
Violetka
Jowita Fiuk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

pffe
Książka_koc_kot
Rafall
Violetka
Jowita Fiuk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Historia ta wydarzyła się prawie 25 lat temu, kiedy chodziłam jeszcze do przedszkola. Oczywiście ja tego nie pamiętam i znam to tylko z opowiadań mojej mamy. Moi rodzice przeprowadzali gruntowny remont domu i postanowili zamurować mały niepotrzebny schowek. Wszystko odbywało się standardowo bez żadnych niespodzianek, wybudowali pół ściany z cegieł, ale że mieli gospodarkę musieli pracę odstawić na kilka godzin. W międzyczasie powrzucałam tam zabawki i kocyk, podstawiłam krzesło i wgramoliłam się tam jakimś cudem. Gdy wrócili do domu, tak nawiasem mówiąc mojej mamy nie było tylko chwile, tata odstawił krzesło i w kilkanaście minut dokończył budowę. Zbliżał się wieczór, więc mama poszła do mnie do pokoju, bo najzwyczajniej w świecie myślała, że się uspałam, lecz nie mogła mnie nigdzie znaleźć. Przeszukali cały dom i podwórko, a mnie nigdzie ani śladu. Mama zapłakana usiadła w fotelu wylewając dalej potoki łez i nagle usłyszała gdzieś ciche i stłumione: "Mamo, mamo jeść mi się chce". Radosna rzuciła się w pogoń za moim głosem i tak, okazało się, że po prostu zamurowali mnie za ścianą. Biedna przespałam tam 3h nieświadoma niczego. Tata od razu zabrał się do rozbiórki ściany, by wyciągnąć zgubę. Moi rodzice mówią, że nigdy nie byli tak przerażeni jak wtedy, teraz po ćwierćwieczu historia ta wydaję nam się zabawna i wypływa zawsze przy każdym obiedzie rodzinnym. W sumie cieszę się, że wymazałam to z pamięci, miałabym pewnie koszmary do dziś. Ach ci wspaniali rodzice.

Historia ta wydarzyła się prawie 25 lat temu, kiedy chodziłam jeszcze do przedszkola. Oczywiście ja tego nie pamiętam i znam to tylko z opowiadań mojej mamy. Moi rodzice przeprowadzali gruntowny remont domu i postanowili zamurować mały niepotrzebny schowek. Wszystko odbywało się standardowo bez żadnych niespodzianek, wybudowali pół ściany z cegieł, ale że mieli gospodarkę...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Kontakt z rzeczywistością jest tak naprawdę bardzo rzadkim doświadczeniem. Całe życie pracuję w banku przy niesamowicie trudnych transakcjach i ludziach. Powinnam być w ciągłym kontakcie z rzeczywistością, całkowicie zimna i wyrachowana. Może i taka jestem na co dzień i w pracy. Jednak nie, gdy w grę wchodzi życie lub zdrowie mojej córeczki.
Oglądałam kolejne półki jak idiotka, jak jakieś zombie! Oczarowana nowymi rzeczami, które mogę nabyć z moje ciężko zarobione pieniądze. Przecież mi się należy! Córeczce też kupię co chce, w końcu większość czasu nie ma mnie w domu. Jakoś trzeba to wynagrodzić. Chodziłam po naszych współczesnych świątyniach i napełniałam się przecenionymi ,,łaskami’’. Właśnie chciałam ją spytać czy też nie chce dostać jednej z nich. Była to piękna laleczka, jedna z tych modnych w tym czasie, która mogła dołączyć do obszernej kolekcji mojej córki. Gdy nie odpowiedziała drugi raz na pytanie, w końcu spojrzałam jej stronę.
Nie było jej przy mnie. Nie racjonalizowałam, nie uspokajałam się…Spanikowałam! Całe fasady sztucznego zauroczenia, plastikowe dominia przyjemności padły. Rzuciłam wszystko na ziemię: moją torebkę a w niej karty, kluczyki i całą masę ,,cennych’’ rzeczy. Znalazłam ją przy lodówce z lodami, objęłam i zaczęłam płakać. Nie tłumaczyłam się. Całowałam ją i mówiłam jej jak bardzo ją kocham. Nic nie zastąpi ani nie wynagrodzi ciepła jej skóry i czułości w jej spojrzeniu. Macierzyństwa też nie kupiłam, ale dostałam od mojej córki w prezencie!

Kontakt z rzeczywistością jest tak naprawdę bardzo rzadkim doświadczeniem. Całe życie pracuję w banku przy niesamowicie trudnych transakcjach i ludziach. Powinnam być w ciągłym kontakcie z rzeczywistością, całkowicie zimna i wyrachowana. Może i taka jestem na co dzień i w pracy. Jednak nie, gdy w grę wchodzi życie lub zdrowie mojej córeczki.
Oglądałam kolejne półki jak...

Gdy miałam pięć lat, bawiłam z się z moimi kuzynkami w chowanego u dziadków na wsi. Wszystkie dziewczynki były ode mnie starsze, więc nie chciały się mną zajmować. Nie mówiąc nic nikomu, weszłam do klatki na króliki i tam postanowiłam się schować przed nimi. Niestety z nudów zasnęłam... Obudziły mnie straszne krzyki i wrzaski, więc postanowiłam sprawdzić co się stało. Lekko zaspana wyszłam z kryjówki. Okazało się, że cała moja rodzina szuka mnie od dwóch godzin, już nawet policję wezwali żeby pomogli mnie znaleźć. Od tamtej pory miałam zakaz zabawy w chowanego.

Gdy miałam pięć lat, bawiłam z się z moimi kuzynkami w chowanego u dziadków na wsi. Wszystkie dziewczynki były ode mnie starsze, więc nie chciały się mną zajmować. Nie mówiąc nic nikomu, weszłam do klatki na króliki i tam postanowiłam się schować przed nimi. Niestety z nudów zasnęłam... Obudziły mnie straszne krzyki i wrzaski, więc postanowiłam sprawdzić co się stało....

Chciałabym, żeby to się nie zdarzyło, jednak nie potrafię cofnąć czasu. Do dzisiaj zastanawiam się "Co by było gdyby?". Dokładnie. Co by było gdybym pięć lat temu nie odłączyła się od grupy? Co by było gdybym nie posłuchała swojego wewnętrznego głosu mówiącego mi, abym odwróciła się i spojrzała... To, co wtedy ujrzałam prześladuje mnie w koszmarach do dnia dzisiejszego, zawszę budzę się z krzykiem na ustach oblana potem. Jego oczy. Pamiętam tylko jego oczy. Brązowe. Pełne bólu i cierpienia. Jakby przepraszał za to, co za chwilę zrobi. Wszystko potoczyło się w mgnieniu oka. I nagle zrozumiałam, lecz ku mojemu zdumieniu mężczyzna odwrócił się ode mnie i zniknął wśród tłumu turystów. Nim podjęłam decyzję, moje nogi zaczęły już biec w poszukiwaniu brązowookiego. Każda mijana twarz wydawała się taka sama. Wpadłam w panikę. Jak mogłam go zgubić?! Biegłam coraz szybciej. Musiałam go znaleźć. Właściwie dlaczego? Co było w nim takiego szczególnego? Co ja wyprawiam? Chyba postradałam zmysły. W duchu zrugałam się za swoją impulsywność. Moment, moment...Gdzie ja właściwie jestem?! Uspokój się, oddychaj, nie możesz teraz dostać ataku paniki, nie tu, nie teraz. Uspokój się. Telefon! Przecież mogę zadzwonić do Leny, ona mnie jakoś stąd wyciągnie, będzie mnie kryła przed wychowawczynią rodem z horroru. Tylko, jak ja to wszystko wytłumaczę? Powiem, że zapatrzyłam się na ten cudowny zabytek albo zgubiłam się wśród turystów albo...Co to za dźwięk? Jakby cichutki płacz, kwilenie. Pamiętam, jak podchodzę do drzwi starej kamienicy, dotykam ciężkiej stalowej klamki, mocno pociągam przestarzałe drzwi i moim oczom ukazuje się makabryczny widok...Ciemność pośród której błyszczą trzy noże wbite w ciało. Wydałam zduszony jęk i wtedy go zobaczyłam. Brązowe oczy. Pamiętam tylko to. Pamiętam tylko brązowe oczy. Tylko. Brązowe oczy.

Chciałabym, żeby to się nie zdarzyło, jednak nie potrafię cofnąć czasu. Do dzisiaj zastanawiam się "Co by było gdyby?". Dokładnie. Co by było gdybym pięć lat temu nie odłączyła się od grupy? Co by było gdybym nie posłuchała swojego wewnętrznego głosu mówiącego mi, abym odwróciła się i spojrzała... To, co wtedy ujrzałam prześladuje mnie w koszmarach do dnia dzisiejszego,...

Z racji tego, że przez całe dzieciństwo mieszkałem na wsi, więc czułem się bezpieczny i wolny to nie wiedziałem jak niebezpieczne i chaotyczne może być duże miasto. Pamiętam jak kiedyś rodzice zabrali mnie na wakacje do stolicy i pojechaliśmy na zakupy. Jedna nieuwaga taty zapatrzonego na półki z przecenioną żywnością, a ja już pewny siebie byłem kilkanaście metrów dalej, przy zupełnie innym stoisku z kolorowymi cukierkami. Wtedy poczułem na swoim kościstym ramieniu gorącą dłoń i strumień wydychanego powietrza z ust jakiegoś dorosłego mężczyzny, który ewidentnie czegoś ode mnie chciał. Zaproponował mi paczkę słodyczy, był całkiem miły, a ja wcale nie przerażony, więc zgodziłem się pójść za nim... Kiedy minęliśmy kasy i przeszliśmy przez próg budynku, zauważyłem zdenerwowanych rodziców, którzy mnie wołali, że mam natychmiast do nich wrócić. Biegnąc w ich kierunku usłyszałem z drugiej strony wulgarne słowa i głośny pisk opon odjeżdżającego faceta. To było bardzo podejrzane, nie wiem kim był i czego chciał. Wróciliśmy na wieś.

Z racji tego, że przez całe dzieciństwo mieszkałem na wsi, więc czułem się bezpieczny i wolny to nie wiedziałem jak niebezpieczne i chaotyczne może być duże miasto. Pamiętam jak kiedyś rodzice zabrali mnie na wakacje do stolicy i pojechaliśmy na zakupy. Jedna nieuwaga taty zapatrzonego na półki z przecenioną żywnością, a ja już pewny siebie byłem kilkanaście metrów dalej,...

Zdarzyło się to wiele lat temu, gdy byłam niespełna dwuletnim brzdącem. Tego wakacyjnego dnia moja mama zabrała mnie na spacer. Był słoneczny lipcowy dzień. Wokół rozciągały się pola porośnięte złocistym zbożem, a w powietrzu unosił się zapach dzikiej mięty zmieszany z zapachem kwitnących kwiatów lipy. Mama wybrała wąską ścieżkę, wzdłuż której z jednej strony rósł zagon pszenicy, a po drugiej wyrastała wysoka kukurydza. Krajobraz wydawał się sielski i bezpieczny, toteż gdy wysunęłam rączkę z ręki rodzicielki, ta nie zaprotestowała. Zdjęła z ramienia aparat fotograficzny. Przy poczciwej Smienie trzeba było chwilę się napracować, by zdjęcie wypadło doskonale. Tyle wystarczyło, by dziecko zniknęło na dobre. Kiedy mama odwróciła się, będąc pewna, że zostałam w tyle, z przerażeniem spostrzegła, że mnie nie ma. Zawołała, lecz nikt nie odpowiedział. Zboże lekko falowało, a kukurydza stała niema i niepotrącona.Gdzie się udać? Myśli mamy pędziły z szybkością światła. Znikąd nie dobiegał najmniejszy odgłos dziecka. Pocieszała się jedynie, że nie mogłam na swoich dwuletnich nogach zajść zbyt daleko. Kiedy przerażona wreszcie mnie znalazła wśród kolb kukurydzianych, ja niepocieszona szukałam małej myszki, za którą pobiegłam. Kiedy moja mama wróciła do równowagi psychicznej, zrobiła mi fotkę, która do dziś stoi na starej komodzie. A przygoda ta urosła do rodzinnej anegdoty.

Zdarzyło się to wiele lat temu, gdy byłam niespełna dwuletnim brzdącem. Tego wakacyjnego dnia moja mama zabrała mnie na spacer. Był słoneczny lipcowy dzień. Wokół rozciągały się pola porośnięte złocistym zbożem, a w powietrzu unosił się zapach dzikiej mięty zmieszany z zapachem kwitnących kwiatów lipy. Mama wybrała wąską ścieżkę, wzdłuż której z jednej strony rósł zagon...

Mnie rodzice stracili z oczu kiedy byliśmy na wczasach w Muszynie. Wcześniej obserwowałam ulicznych artystów i byłam pełna podziwu, w jaki sposób zarabiają oni pieniądze. Postanowiłam pójść w ich ślady. Miałam pięć lat, więc wymyśliłam sobie, że mogę zarabiać tańcząc i mówiąc wierszyki na rynku. Tak też zrobiłam. Rodzice zszokowali znaleźli mnie po kwadransie, a udało mi się jakieś drobne zarobić.

Mnie rodzice stracili z oczu kiedy byliśmy na wczasach w Muszynie. Wcześniej obserwowałam ulicznych artystów i byłam pełna podziwu, w jaki sposób zarabiają oni pieniądze. Postanowiłam pójść w ich ślady. Miałam pięć lat, więc wymyśliłam sobie, że mogę zarabiać tańcząc i mówiąc wierszyki na rynku. Tak też zrobiłam. Rodzice zszokowali znaleźli mnie po kwadransie, a udało mi...

Kiedy miałem z 9 lat, a mój brat 6 ,mieszkaliśmy z rodzicami koło boiska do koszykówki i pojechaliśmy na wieś. Nic fascynującego, ale gwarantuje, że to zdanie ma głębszy sens.
Gdy gospodarze oprowadzili nas po swoim imponującym gospodarstwie, rodzice poszli porozmawiać z nimi do domu, a my z bratem ganialiśmy po podwórku wymyślając różne zabawy. Pole do popisu było dosyć spore (dosłownie), bo mieliśmy do dyspozycji wiele obiektów do eksploracji: stodoła, pole, resztki jakiegoś starego zabudowania np. wysokie na kilka metrów stalowe rury. Beztroska zabawa doprowadziła do tego, że w pewnym momencie brat zniknął z mojego pola widzenia, więc uznałem, że poszedł po coś do rodziców. Gdy po chwili poszedłem po niego, na twarzach rodziców od razu pojawił się niepokój - nie było go...
(zobacz, to bardzo proste, wystarczy że dobrze złapiesz się rękami, owiniesz nogami i śmiało możesz to zrobić)
do pokonania mieliśmy spory obszar, więc szybkim krokiem zaczęliśmy iść za stodołę.
(nooooo! Świetnie Ci idzie. Jeszcze trochę i dotkniesz kosza!)
Napięcie zastyga w powietrzu.
(Brawo! Moja krew!)
Jest...
Ale sytuacja wcale nie jest idealna.
Mój brat postanowił wykorzystać brane ode mnie lekcje wspinania się po rurze, które regularnie dawałem mu na boisku do koszykówki i teraz był wysoko w powietrzu.
Do tej pory podziwiam rodziców, którzy nie okazali odrobiny zdenerwowania, żeby przypadkiem strach nie udzielił się mojemu bratu i spokojnym głosem zaproponowali mu zejście na dół.
Zszedł.

Kiedy miałem z 9 lat, a mój brat 6 ,mieszkaliśmy z rodzicami koło boiska do koszykówki i pojechaliśmy na wieś. Nic fascynującego, ale gwarantuje, że to zdanie ma głębszy sens.
Gdy gospodarze oprowadzili nas po swoim imponującym gospodarstwie, rodzice poszli porozmawiać z nimi do domu, a my z bratem ganialiśmy po podwórku wymyślając różne zabawy. Pole do popisu było dosyć...