Jak byłam mała, mieszkałam niedaleko babci. Co prawda, dzieliła nas jezdnia i kilka kroków między blokami, ale generalnie w ciągu 5-7 minut dało się pieszo dotrzeć.
I pewnego razu postanowiłam, że chcę iść do babci, sama. Mama nie patrzyła, dosłownie odwróciła wzrok na chwilkę a ja czmychnęłam czym prędzej na spotkanie ukochanej babci!
Jak to zazwyczaj jest, babcia powiadomiła mamę, że się u niej zjawiłam, ale tuż po tym, to ona na chwilkę odwróciła wzrok a ja znów wymyśliłam nową zabawę! Schowałam się pod łóżeczko maleńkiej kuzynki, takie ze szczebelkami, drewniane. I bawiłam się w chowanego.
Tyle, że ja tam zasnęłam, babcia nie miała pewności, że nie postanowiłam pójść z powrotem do mamy, a u mamy mnie nie było.
Kiedy ja słodko spałam, obie szukały mnie kilka godzin i już miały wzywać policję, kiedy to ja wyskoczyłam z radosnym "tu jestem przecież! nie znalazłyście mnie! wygrałam!"
Wspominamy to teraz ze śmiechem, ale wtedy mama i babcia najadły się strachu, bo 4-letni brzdąc postanowił nawiać...

Jak byłam mała, mieszkałam niedaleko babci. Co prawda, dzieliła nas jezdnia i kilka kroków między blokami, ale generalnie w ciągu 5-7 minut dało się pieszo dotrzeć.
I pewnego razu postanowiłam, że chcę iść do babci, sama. Mama nie patrzyła, dosłownie odwróciła wzrok na chwilkę a ja czmychnęłam czym prędzej na spotkanie ukochanej babci!
Jak to zazwyczaj jest, babcia...

Wracałam z rodziną (ja,mąż,mama i mała córeczka) z wczasów i na dworcu we Wrocławiu mieliśmy przesiadkę do naszej miejscowości. Było to około północy. Jako,że do przyjazdu pociągu zostało jeszcze dużo czasu,postanowiliśmy się posilić i kupić sobie po kebabie.Moja mam była bardzo zmęczona i powiedziała,że poczeka na nas na ławce w holu dworca i żeby jej przynieść tego kebaba. Gdy ekspedientka podała nam pierwszego kebaba,powiedziałam do córci:" my z tatą postoimy w kolejce czekając na swoje jedzenie,a ty zanieś babci tego kebaba aby nie wystygł".Mała wzięła jedzenie i poszła do babci. Gdy tak stałam w tej kolejce,zobaczyłam jakieś ciemne typy kręcące się po dworcu i powiedziałam do męża:" Boże,co my zrobiliśmy?! Wysłaliśmy małe dziecko samo w środku nocy na dworcu pełnym obcych ludzi i różnych podejrzanych typków.A jak jej się coś stanie?" I w te pędy ruszyłam w kierunku,w którym poszła moja córka. Serce waliło mi jak oszalałe,cała dygotałam. Gdy dobiegłam do mojej mamy i zobaczyłam,że córka jest razem z babcią,odetchnęłam z ulgą i dziękowałam Bogu,że dziecko bezpiecznie dotarło od celu. Jesteśmy ludźmi i popełniamy błędy,ale mogą nas one drogo kosztować. Od tamtej pory jesteśmy z mężem bardziej rozważni,bo mamy świadomość,że czasem wystarczy chwila,te przysłowiowe kilka sekund,aby doszło do jakiegoś nieszczęścia

Wracałam z rodziną (ja,mąż,mama i mała córeczka) z wczasów i na dworcu we Wrocławiu mieliśmy przesiadkę do naszej miejscowości. Było to około północy. Jako,że do przyjazdu pociągu zostało jeszcze dużo czasu,postanowiliśmy się posilić i kupić sobie po kebabie.Moja mam była bardzo zmęczona i powiedziała,że poczeka na nas na ławce w holu dworca i żeby jej przynieść tego...

Historia moich znajomych zmroziła mi krew w żyłach. Są rodzicami dwójki maluchów: 6 latka i 3 latki. U dziewczynki niedawno zdagnozowano niedosłuch, więc ma problemy z mową i wykonywaniem poleceń, bo niestety dużo komunikatów jej umyka. Historia miała miejsce na Krupówkach w Zakopanem. W ferworze zwiedzania, zakupów i zmęczenia przystanęli by pogłaskać konie i zrobić zdjęcie w dorożce. Wystarczył moment, żeby stracić z oczu właśnie ich ciekawską i rezolutną niedosłyszącą córeczkę, która oddaliła się od nich i dziarsko pomaszerowała w stronę, z której przyszli. Zaznaczam, że jest to 3latka, bardzo ufna, z niedosłuchem i potrafiąca jedynie ledwo wymówić swoje imię i wyrazy takie jak mama, tata, baba, dada itp... bardzo łatwo mogła odejść z kimś obcym i nikt by nawet tego nie zauważył... Na szczęście był to wyjazd rodzinny razem z dziadkami i siostrą i jej rodziną, którzy również w tym czasie spacerowali po Krupówkach i dostrzegli wnuczkę spacerującą bez opieki rodziców... Moi znajomi jeszcze nigdy nie wyrzucali sobie swojej nieroztropności jak w tamtym momencie. Na szczęście cała sytuacja skończyła się happy endem. Jednak niepokój pozostał i wlókł się za nimi przez cały wyjazd do Zakopanego.

Historia moich znajomych zmroziła mi krew w żyłach. Są rodzicami dwójki maluchów: 6 latka i 3 latki. U dziewczynki niedawno zdagnozowano niedosłuch, więc ma problemy z mową i wykonywaniem poleceń, bo niestety dużo komunikatów jej umyka. Historia miała miejsce na Krupówkach w Zakopanem. W ferworze zwiedzania, zakupów i zmęczenia przystanęli by pogłaskać konie i zrobić...

Gdy byłam dzieckiem wszędzie mnie było pełno i nie sposób mnie było upilnować. Do tej pory podczas spotkań rodzinnych moi rodzice lubią wyciągać jakieś opowieść które wynikły właśnie z tego powodu.
Jedna z nich dzieje się na jednych wakacjach gdy miałam 2-3 lata. Moi rodzice byli w obsłudze pielgrzymki gdzie zabierali mnie ze sobą. Na którymś z postojów podobno "odwrócili wzrok tylko na chwilę" a ja zniknęłam. Szukali mnie już prawie pół godziny gdy mój tata zobaczył mnie przez okno u jakiejś pani w domu. Oczywiście pobiegli do niej z awanturą. Jak się okazało sama podeszłam pod okno tej pani i wyciągnęłam do niej rączki żeby wzięła mnie na ręce. Mam na imię Elżbieta, dokładnie tak samo jak kobieta na której rękach siedziałam. Sytuacja szybko się uspokoiła, a do "Cioci Eli" chodziliśmy za każdym razem gdy byliśmy na tamtym postoju.
Kolejna taka sytuacja była gdy miałam około 7-8 lat. Pojechałam z tatą na stację benzynową. W nocy padało, a ja podczas gdy tata był zajęty tankowaniem auta wyślizgnęłam się z niego. Nie znam fachowej nazwy ale było tam takie zagłębie na wodę. Jak to do tej pory powtarza mój tata "Ela była, Eli nie ma", przypadkiem zsunęłam się do niego i nie mogłam z niego wyjść przez śliska trawę. Tata nie chcąc ryzykować że też będzie miał problem z wyjściem po prostu rzucił mi linkę holowniczą i kazał mi się nią opasać po czym mnie wyciągnął.
Teraz wzbudza to dużo śmiechu, lecz wtedy bardzo starałam się nie rozpłakać.

Gdy byłam dzieckiem wszędzie mnie było pełno i nie sposób mnie było upilnować. Do tej pory podczas spotkań rodzinnych moi rodzice lubią wyciągać jakieś opowieść które wynikły właśnie z tego powodu.
Jedna z nich dzieje się na jednych wakacjach gdy miałam 2-3 lata. Moi rodzice byli w obsłudze pielgrzymki gdzie zabierali mnie ze sobą. Na którymś z postojów podobno...

Historia całkiem świeża. Wraz z mężem byliśmy z zorganizowaną wycieczką w Dreźnie. Po zwiedzeniu jednego z kościołów mieliśmy zebrać się na placu przed wejściem. I tak też było. Jednak tuż obok na skrzypcach prześlicznie grała niewidoma dziewczyna. Zasłuchaliśmy się, zapatrzyliśmy sie. Wystarczyła chwila by sie zorientować,że nasz przewodnik z resztą wycieczki zniknął w niewiadomym kierunku. Na szczęście znaliśmy kolejny punkt zwiedzania, więc bez problemu tam dotarliśmy. Oczywiście nikt się nie zorientował, że nas nie ma... Sami się zgubiliśmy, sami się znaleźliśmy...

Historia całkiem świeża. Wraz z mężem byliśmy z zorganizowaną wycieczką w Dreźnie. Po zwiedzeniu jednego z kościołów mieliśmy zebrać się na placu przed wejściem. I tak też było. Jednak tuż obok na skrzypcach prześlicznie grała niewidoma dziewczyna. Zasłuchaliśmy się, zapatrzyliśmy sie. Wystarczyła chwila by sie zorientować,że nasz przewodnik z resztą wycieczki zniknął w...

Ja jestem jak pies jeżdżący kolejami, z tym, że nie robiłam tego jako mała dziewczynka. Niemniej ja jakoś tak zawsze wracam chodząc własnymi ścieżkami już od dziecka. I nawet specjalnie się nigdy nie tłumaczyła gdzie chodzę, co robię i z kim się spotykam. I jakoś tak nigdy mi się nic nie stało.

Ja jestem jak pies jeżdżący kolejami, z tym, że nie robiłam tego jako mała dziewczynka. Niemniej ja jakoś tak zawsze wracam chodząc własnymi ścieżkami już od dziecka. I nawet specjalnie się nigdy nie tłumaczyła gdzie chodzę, co robię i z kim się spotykam. I jakoś tak nigdy mi się nic nie stało.

Historia która zdążyła się wczoraj... ja wraz z żoną i naszym synkiem który ma dwa i pół roku cieszyliśmy się że spaceru po bulwarach wislanych. Było tak pięknie że postanowiliśmy zrobić sobie zdjęcie we dwoje trwało to dosłownie dwie sekundy. Następne co pamiętam to szaleńczy bieg i pogoń za rozpedzinym dwulatkiem biegnącym z całych sił w stronę wislostrady. Mały myślał że się z nim bawię i zamiast się zatrzymać kiedy to wolałem zaczął biec co raz szybciej. Złapałem go w ostatniej chwili przed wbiegnieciem na trzypasmowa trasę szybkiego ruchu.

Historia która zdążyła się wczoraj... ja wraz z żoną i naszym synkiem który ma dwa i pół roku cieszyliśmy się że spaceru po bulwarach wislanych. Było tak pięknie że postanowiliśmy zrobić sobie zdjęcie we dwoje trwało to dosłownie dwie sekundy. Następne co pamiętam to szaleńczy bieg i pogoń za rozpedzinym dwulatkiem biegnącym z całych sił w stronę wislostrady. Mały myślał że...

Zniknięcie Annie Thorne[bookLink]4887469|Zniknięcie Annie Thorne[/bookLink]

Zniknięcie Annie Thorne[bookLink]4887469|Zniknięcie Annie Thorne[/bookLink]

 [bookCover]4887469|Zniknięcie Annie Thorne[/bookCover]