Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Njedźjelka
halka
Yevoni
savine
Gosia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Njedźjelka
halka
Yevoni
savine
Gosia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Pewnego razu na moją wieś ktoś wywiózł rudą suczkę,póżniej miała szczeniaka.Był łaciaty więc nazwałem go łatek,dobrze się sprawował jak szedł ktoś przy drodze już dawał głos,niemówiąc otym jak szczekał w specyficzny sposób gdy ktoś wszedł na podwórko.Niestety w pewien upalny dzień łatek mama spóściła go z łańcucha a pobiegł na ulicę i szybko chciał przebignąc przez pasy.Oczywiście bezskutecznie.Pewnego dnia harcował złodziej telefonów w okolicy i udało mu się wejśc pocichu do domu,oczywiście ukradł telefon.Pomyślałem wtedy łatku gdybyś tu był nie stało by się to.

Pewnego razu na moją wieś ktoś wywiózł rudą suczkę,póżniej miała szczeniaka.Był łaciaty więc nazwałem go łatek,dobrze się sprawował jak szedł ktoś przy drodze już dawał głos,niemówiąc otym jak szczekał w specyficzny sposób gdy ktoś wszedł na podwórko.Niestety w pewien upalny dzień łatek mama spóściła go z łańcucha a pobiegł na ulicę i szybko chciał przebignąc przez...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Ta historia miała miejsce 11 lat temu w wakacje. Był piękny, słoneczny, lipcowy dzień 2008 roku, dlatego postanowiłam wybrać się na wycieczkę rowerową z moją rodzinką do lasu z dala od miejskiego zgiełku. Postanowiliśmy zrobić sobie mały piknik dlatego zabraliśmy ze sobą koc i mały prowiant. Jadąc leśną ścieżką w końcu znaleźliśmy małą, zieloną polanę w głębi lasu. Słońce, śpiew ptaków, szum drzew i piękno przyrody, to wszystko nas relaksowało i sprawiało, że mogliśmy oderwać się od szarej rzeczywistości. Kiedy tak sobie siedzieliśmy i wspominaliśmy stare dobre czasy, nagle w oddali usłyszałam dziwny piszczący dźwięk. Myślałam, że tylko się przesłyszałam dlatego wytężyłam słuch i ponownie usłyszałam ten dźwięk, tak jakby głośniej. Stwierdziłam, że dochodzi on z rosnących nieopodal zarośli. Postanowiłam, że sprawdzę co się dzieje, choć byłam trochę zaniepokojona, bo nie wiedziałam co może tam czyhać. Podeszłam bliżej i ku mojemu zdumieniu zobaczyłam przywiązanego do drzewa czarnego, malutkiego i wystraszonego szczeniaczka. Byłam w szoku, bo dla mnie było niepojęte jak ludzie mogą nie mieć serca i zostawić takie małe bezbronne zwierzątko na pastwę losu. Zrobiło mi się bardzo smutno i wtedy postanowiłam, że tego biednego stworzenia nie mogę tak po prostu zostawić. Dlatego bez namysłu odwiązałam smycz od drzewa, szczeniaczka wzięłam na ręce i wróciłam do rodzinki. Jakież było ich zdziwienie, że nie jestem sama. Pragnęłam wtedy tylko jednego - aby piesek mógł już na zawsze zostać ze mną i żeby moi najbliżsi zgodzili się, abym mogła zabrać go do domu. Na szczęście nie musiałam ich przekonywać, bo w końcu on miał tylko nas i nie mogliśmy go tak po prostu zostawić. Ostatecznie zabraliśmy pieska do domu i został z nami do dziś. Kajtek, bo tak go nazwaliśmy, stał się oficjalnym członkiem naszej rodziny, a moim najlepszym przyjacielem, towarzyszem zabaw i spacerów. Jest z nami już 10 lat i sprawia, że każdy dzień jest kolorowy. Wiem, że tamtego dnia uratowałam mu życie, a on w podzięce wypełnił każdy mój dzień słońcem i radością!

Ta historia miała miejsce 11 lat temu w wakacje. Był piękny, słoneczny, lipcowy dzień 2008 roku, dlatego postanowiłam wybrać się na wycieczkę rowerową z moją rodzinką do lasu z dala od miejskiego zgiełku. Postanowiliśmy zrobić sobie mały piknik dlatego zabraliśmy ze sobą koc i mały prowiant. Jadąc leśną ścieżką w końcu znaleźliśmy małą, zieloną polanę w głębi lasu. Słońce,...

Lunka jest z nami już 7 lat. Jest ulubienicą wszystkich: rodziny, sąsiadów, listonoszy (a jednak się da). Po prostu wszystkich. Tak czy inaczej to 35 kg kochanego ciała, które jest naszym oczkiem w głowie. Pies zostaje sam w domu bardzo sporadycznie, gdy np. muszę wyjść na krótkie zakupy. Od jakiegoś czasu po powrotach z takich zakupów zauważałam rozrzucone poduszki i koce na sofie. Ganiłam za to później męża, choć ten zapewniał, że to nie on. Zaczęłam podejrzewać, że nasz pupilek może mieć coś z tym wspólnego, ale Lunka zawsze patrzyła na mnie tymi swoimi oczkami jakby z wyrzutem, że mogę ją o coś takiego posądzać. Dodatkowo, nigdy nie znalazłam na sofie nawet włoska! Do dziś nie wiem jak to robiła (szkoda, że na dywanie jest inaczej). Zawsze, gdy wracałam do domu pies grzecznie leżał w salonie na podłodze. Próbowałam różnych sztuczek, aby poznać prawdę- udawałam, że wychodzę, zamykałam drzwi i po minucie szybko wchodziłam z powrotem, lecz pies zawsze leżał tam, gdzie był. Pewnego razu zdesperowana zostawiłam na stole telefon skierowany na salon z włączonym nagrywaniem i wyszłam jak zwykle. Po powrocie obejrzałam nagranie i wszystko stało się jasne. Otóż nasz sprytny pies nie ruszał się z miejsca dopóki nie usłyszał moich kroków przed domem. Następnie podchodził do okna, opierał się łapami o parapet i upewniał, że wyszłam za bramę. Wtedy wskakiwał na łóżko, gdzie wylegiwał się do momentu, aż usłyszał moje kroki na chodniku i jak gdyby nigdy nic wracał na podłogę...

Lunka jest z nami już 7 lat. Jest ulubienicą wszystkich: rodziny, sąsiadów, listonoszy (a jednak się da). Po prostu wszystkich. Tak czy inaczej to 35 kg kochanego ciała, które jest naszym oczkiem w głowie. Pies zostaje sam w domu bardzo sporadycznie, gdy np. muszę wyjść na krótkie zakupy. Od jakiegoś czasu po powrotach z takich zakupów zauważałam rozrzucone poduszki i koce...

Całe życie miałam psy - podobnie jak moi rodzice i dziadkowie. Wszystkie były szalenie mądre, nigdy nie trafił się nam słodki psi głupek, ale chyba jedną z najzabawniejszych historii o psiej mądrości jest ta z życia psa mojego taty - wyżła czeskiego, Piteasza, czyli Pita.
Pit pojawił się w życiu mojego taty w czasie studiów i stał się wiernym towarzyszem wszystkich jego eskapad - dzielnym żeglarzem i przyjacielem.
Potrafił też zarobić na własne utrzymanie, będąc prawdziwym psem na kobiety. Robił duże wrażenie – piękny wyżeł z czerwoną apaszką na szyi i doskonałym gustem, bo ilekroć na plaży został spuszczony ze smyczy, gnał przed siebie i zatrzymywał się dopiero przy jakiejś ślicznej dziewczynie. Przystawał obok niej i uśmiechał się z tym psim zachwytem, machając ogonem i natychmiast zaskarbiając sobie sympatię swojej wybranki. Doszło do tego, że podczas wakacyjnych wypadów nad morze koledzy pożyczali Pita od taty, zabierali go na spacer... i wypuszczali, wierząc w jego doskonały gust. Nigdy się nie mylił i dawał chłopakom okazję do nawiązania licznych wakacyjnych znajomości z najładniejszymi dziewczynami na plaży, a z barków mojego taty spadał ciężar wyżywienia przyjaciela, bo stawka za usługi swata zawsze była taka sama - podwójna porcja mięsa albo ryb, zależnie od tego, co udało się zdobyć, bo czasy były ciężkie. :) Piteasz do dziś jest wspominany przez wdzięcznych kolegów taty jako niezastąpiony „skrzydłowy”.

Całe życie miałam psy - podobnie jak moi rodzice i dziadkowie. Wszystkie były szalenie mądre, nigdy nie trafił się nam słodki psi głupek, ale chyba jedną z najzabawniejszych historii o psiej mądrości jest ta z życia psa mojego taty - wyżła czeskiego, Piteasza, czyli Pita.
Pit pojawił się w życiu mojego taty w czasie studiów i stał się wiernym towarzyszem wszystkich jego...

Mój czworonożny przyjaciel to rzeczywiście absolutny geniusz. Już w szczenięctwie przeczytał "Placówkę"(tak bardzo wgryzł się w treść, że z niektórych stron niewiele zostało...), zostawioną przeze mnie na leżaku pewnego słonecznego dnia. To wszystkożerne stworzonko-zasmakował już w pokrowcach na parasole, kartonach, brzegach łóżka i w wielkanocnej babce, którą ktoś zostawił na korytarzu i zapomniał zamknąć drzwi. Psiak tryska energią, uwielbia grę w piłkę. Jeżeli akurat ma na nią ochotę, kładzie się u moich stóp, robi duże ślepka i wydaje dziwne, coraz głośniejsze, odgłosy, dopóki nie wyjdę z nim się pobawić. Zawsze jest tam, gdzie się coś dzieje, czyli najczęściej w kuchni...Jest dobrze wychowany. Absolutnie nie skacze do stołu, ale siada obok osoby spożywającej posiłek i robi taki wzrok, że nawet największy twardziel by się wzruszył. W efekcie zawsze trafi mu się jakiś smaczny kąsek. Kiedy przebywam poza domem i telefonuję do rodziny, będzie szczekał tak długo, zagłuszając wszelkie rozmowy, aż ktoś nie przyłoży mu aparatu do ucha i nie powiem mu kilku słów. Jako członek rodziny włącza się też do prac domowych - zawsze podczas zmywania przynosi szmat do podłogi. To tylko niektóre epizody z niezwykle barwnego, pełnego wrażeń życia mojej psinki. Z takim kumplem na pewno nie można się nudzić, a każdy dzień jest dowodem na jego wysoką psią inteligencję.

Mój czworonożny przyjaciel to rzeczywiście absolutny geniusz. Już w szczenięctwie przeczytał "Placówkę"(tak bardzo wgryzł się w treść, że z niektórych stron niewiele zostało...), zostawioną przeze mnie na leżaku pewnego słonecznego dnia. To wszystkożerne stworzonko-zasmakował już w pokrowcach na parasole, kartonach, brzegach łóżka i w wielkanocnej babce, którą ktoś zostawił...

Moja mama była przeciwniczką zwierząt w mieszkaniu a już zwłaszcza takich, które żyją poza klatką/akwarium/terrarium i w tym sposób cierpiałam na wieczny niedosyt posiadania wymarzonego psa. Do czasu! W 3 klasie szkoły podstawowej podczas omawiania lektury "O psie, który jeździł koleją" całym sercem pokochałam bohaterskiego Lampo i w moim ośmioletnim umyśle narodziła się szalona myśl, że przecież On może zostać MOIM psem. Nie zważając na to, że Lampo żyje jedynie na kartach książki i w mojej głowie pielęgnowałam w sobie uczucie do niego opowiadając członkom rodziny jakiego to mam wspaniałego, odważnego, mądrego psiaka. Śmieją się ze mnie do dziś :)
Lampo , choć fikcyjny, odegrał prawdziwą rolę w moim życiu i myślę, że w sercach wielu młodych czytelników także. Należą mu się ogromne brawa, podziw i codziennie najlepsza porcja literackiej karmy za ta jak ciężką pracę wykonuje edukując i uwrażliwiając kolejne pokolenia dzieci!

Moja mama była przeciwniczką zwierząt w mieszkaniu a już zwłaszcza takich, które żyją poza klatką/akwarium/terrarium i w tym sposób cierpiałam na wieczny niedosyt posiadania wymarzonego psa. Do czasu! W 3 klasie szkoły podstawowej podczas omawiania lektury "O psie, który jeździł koleją" całym sercem pokochałam bohaterskiego Lampo i w moim ośmioletnim umyśle narodziła się...

W naszym domu mieszkają dwa Pulpety, jeden biały - Tadeusz (urodził się biały, ale notorycznie zmienia umaszczenie na szare), a drugi brązowo-biały - Marian. Jednak nie o kolory tutaj chodzi, a o psi fach! Otóż obydwaj, choć nie są spokrewnieni, reprezentują rasę pracowniczą. Są "nieocenioną pomocą" we wszelkich robótkach domowych, budowlanych, czy ogrodowych. Nie ma znaczenia, że efekty ich twórczości nie rzadko wprawiają w osłupienie naszą rodzinę...Liczy się zaangażowanie i włożony trud.
Bo komu przeszkadza, że dopiero wsadzone drzewko zostało przez Marianka wysadzone, gdyż jego wizja ogrodu była zgoła inna od człowieczej?
A czy zabrany przez Tadka młotek i zakopany pod jabłonią, naprawdę był potrzebny człowiekowi do wbijania gwoździ?
Albo też zegar...Antyczny, naprawdę piękny...Ale czy nie piękniejszy po obróbce zębowej Marianka?
Cóż, kiedy ma się w domu psy, które przejawiają cechy i umiejętności architekta, budowlańca, ogrodnika, archeologa i wielu innych zawodów, nie sposób się nudzić i nie sposób ich nie kochać <3

W naszym domu mieszkają dwa Pulpety, jeden biały - Tadeusz (urodził się biały, ale notorycznie zmienia umaszczenie na szare), a drugi brązowo-biały - Marian. Jednak nie o kolory tutaj chodzi, a o psi fach! Otóż obydwaj, choć nie są spokrewnieni, reprezentują rasę pracowniczą. Są "nieocenioną pomocą" we wszelkich robótkach domowych, budowlanych, czy ogrodowych. Nie ma...

Aleks pojawił się w naszym domu, kiedy był szczeniakiem. Taka mała kruszynka, a od razu stał się członkiem naszej rodziny. Uwielbiał podkradać buty taty, a następnie chował je do budy. Do dziś nie wiem dlaczego nigdy nie tknął moich. Kiedy miał może z 4 miesiące spał w kuchni na parterze. Około 23 w nocy nagle zaczął głośno szczekać . Bardzo się wtedy przestraszyłam. Przez moją głowę przewinęło się milion myśli, a zwłaszcza tych, że ktoś obcy jest w domu. Włamanie? Byłam przerażona… Co się okazało? Otóż Aleks usłyszał przez uchylone okno szczekające psy i chyba stwierdził, że nie będzie gorszy i też sobie poszczeka. Cały dom postawił na nogi, ale co tam – misja wykonana :-) Aleks uwielbia chodzić na spacery. Nie wiem jak on to robi (być może psy naprawdę są bardzo inteligentne), ale zawsze celnie domyśla się , kiedy zamierzam wziąć go na spacer. Przebieram buty, a on już się wierci i podskakuje z radością. Ostatnio zauważyliśmy, że na dość sporą odległość rozpoznaje mój samochód, kiedy wracam z pracy. Cóż, Aleks ma swoje wady i zalety, ale po prostu nie da się go nie kochać.

Aleks pojawił się w naszym domu, kiedy był szczeniakiem. Taka mała kruszynka, a od razu stał się członkiem naszej rodziny. Uwielbiał podkradać buty taty, a następnie chował je do budy. Do dziś nie wiem dlaczego nigdy nie tknął moich. Kiedy miał może z 4 miesiące spał w kuchni na parterze. Około 23 w nocy nagle zaczął głośno szczekać . Bardzo się wtedy przestraszyłam. Przez...