Od kiedy pamiętam prowadziłam dzienniki analiz, tak je nazywałam. Nie interesowały mnie zmyślone przygoda Anielki i Gucia, interesowała mnie psychika ludzka. Już od wczesnych lat, gryzmoliłam moje hipotezy dlaczego moja siostra często krzyczy, a mój brat gdy jest zdenerwowany to woli wyjść z domu i nie odezwać się słowem. Z czasem wszelkie moje tezy popierałam książkami, ale było to dużo później, bo literatura psychologiczna była dla mnie wówczas zbyt trudnym językiem napisana. Ale bardzo szybko użyłam w dzienniku słów takich jak introwertyk, ekstrawertyk, choleryk. Pytałam o nie tatę, ale dzienniki ukrywałam szczelnie przed rodzicami. Pisałam tam też o moich emocjach, o moich odczuciach, na przykład wtedy gdy przestałam wieść prym najmłodszej w rodzinie, bo pojawił się syn mojej siostry. O mojej zazdrości, niezrozumieniu dlaczego zniknęłam im z pola widzenia. Przynajmniej tak mi się wydawało. Często wracam do tej lektury, by zmobilizowała mnie do prowadzenia dziennika dzisiaj. By zamiast krytykować się w głowie za porażki, karmić tłustymi kłamstwami napisać tam co czuję, napisać kontrsłowa, zrozumieć. Na papierze możemy myśli uspokoić. I w dzieciństwie to był mój sposób na reagowanie, zrozumienie. Teraz staram się do tego wracać.

Od kiedy pamiętam prowadziłam dzienniki analiz, tak je nazywałam. Nie interesowały mnie zmyślone przygoda Anielki i Gucia, interesowała mnie psychika ludzka. Już od wczesnych lat, gryzmoliłam moje hipotezy dlaczego moja siostra często krzyczy, a mój brat gdy jest zdenerwowany to woli wyjść z domu i nie odezwać się słowem. Z czasem wszelkie moje tezy popierałam książkami,...

Moja twórczość wczesnych lat młodości niestety przepadła wraz z formatem komputera.
Byłam ambitna i od razu zabrałam się za pisanie książki. Tytuł był ,,Te wakacje''. Miała ona opowiadać oczywiście jak sam tytuł wskazuje o wakacjach, które były szczególne ze względu na pozwanego na nich chłopaka.
Napisanie książki mi się marzy jednak wiem jakie to trudne. Moja miała niespełna dwie strony a zawierała całą fabułę :-)
Zdecydowanie marna ze mnie pisarka. Raczej niczym bym czytelnika nie zaskoczyła :-)

Moja twórczość wczesnych lat młodości niestety przepadła wraz z formatem komputera.
Byłam ambitna i od razu zabrałam się za pisanie książki. Tytuł był ,,Te wakacje''. Miała ona opowiadać oczywiście jak sam tytuł wskazuje o wakacjach, które były szczególne ze względu na pozwanego na nich chłopaka.
Napisanie książki mi się marzy jednak wiem jakie to trudne. Moja miała...

Chyba jestem dosyć wyjątkowym przypadkiem, ponieważ w młodości moją jedyną twórczością literacką był pamiętnik. Spisałem 3 zeszyty, które do dzisiaj przechowuje na dnie szafy. Zabawne, jak sposób bycia i postrzegania człowieka się zmienia, a jednocześnie zawsze całe sedno Twojego jestestwa zostaje takie samo. Przez ten konkurs pokusiłem się o to, żeby przeczytać kilka pierwszych stron drugiego z moich pamiętników. Niby dorosłem, a jednak dalej taki sam. Ykhym. Cytat:
"Nie wiem dlaczego wszyscy płaczą po tej kolonii. Żegnają się w tym autobusie i płaczą za sobą a byli ze sobą tylko 7 dni w hotelu. Ja tam byłem smutny jak mnie tato odwoził na tą kolonię bo nie chciało mi się tam jechać i zostawJać mamy w domu samej." - dokładnie- pamiętam ten dzień do dziś :) Cytat autentyczny, przepisany słowo w słowo, spójrzcie, że popełniłem tylko jeden błąd ortograficzny! :)

Chyba jestem dosyć wyjątkowym przypadkiem, ponieważ w młodości moją jedyną twórczością literacką był pamiętnik. Spisałem 3 zeszyty, które do dzisiaj przechowuje na dnie szafy. Zabawne, jak sposób bycia i postrzegania człowieka się zmienia, a jednocześnie zawsze całe sedno Twojego jestestwa zostaje takie samo. Przez ten konkurs pokusiłem się o to, żeby przeczytać kilka...

Życzę Ci z całego serca,
by nie dopadł Cię morderca :-)
Byś miał życie bardzo długie,
w przyjaciół najlepszym klubie :-).
No i abyś w te święta nie był
jak Achillesa pięta :-).
Przyjacielu drogi
u Mikołaja szukaj zapomogi :-)
Niech wór prezentów wielki da,
a potem na Sylwestrowy bal :-)
Byś w nowym roku
szczęśliwy był na każdym kroku :-)

Życzę Ci z całego serca,
by nie dopadł Cię morderca :-)
Byś miał życie bardzo długie,
w przyjaciół najlepszym klubie :-).
No i abyś w te święta nie był
jak Achillesa pięta :-).
Przyjacielu drogi
u Mikołaja szukaj zapomogi :-)
Niech wór prezentów wielki da,
a potem na Sylwestrowy bal :-)
Byś w nowym roku
szczęśliwy był na każdym kroku :-)

Swoją przygodę z pisaniem zaczęłam dosyć późno, ponieważ miało to miejsce na początku liceum. Napisałam wtedy kilka opowiadań i wierszy, ale niestety nic nie zachowałam z tamtego okresu. Wcześniej nie miałam zacięcia do pisania i wszystkie prace w podstawówce robiła za mnie starsza siostra. Pamiętam, że jedna z moich prac brzmiała mniej więcej tak:
Ona nie żyje.
Odeszła w niebyt,
Więc już jej nie odzyskasz!
Szukasz tu na próżno.
Nigdy Cię nie kochała.
Odchodząc, myślała o tobie jak o przyjacielu.
Krew leje się strumieniami.
Ona nie żyje.
Ciała już nie odnajdziesz.
Możesz się z nią pożegnać.
Ale wiedz, że nie byłeś jedyny.
Ona nie żyje.
Umierała powoli.
Ona nie żyje.
Gra skończona, bo
Ona już przecież nie żyje.

Swoją przygodę z pisaniem zaczęłam dosyć późno, ponieważ miało to miejsce na początku liceum. Napisałam wtedy kilka opowiadań i wierszy, ale niestety nic nie zachowałam z tamtego okresu. Wcześniej nie miałam zacięcia do pisania i wszystkie prace w podstawówce robiła za mnie starsza siostra. Pamiętam, że jedna z moich prac brzmiała mniej więcej tak:
Ona nie żyje.
Odeszła w...

Kiedy byłam młodsza miałam mniej wybujałą wyobraźnię niż teraz. Dlatego w moim pierwszym króciutkim opowiadaniu (miało jakieś pięć stron) napisałam o syrence, która po skończeniu szesnastu lat w końcu mogła zobaczyć powieżchnię. Zamieszkujący suchy ląd ludzie zafascynowali ją do tego stopnia, że postanowiła zostać jednym z nich. W tym celu poszła do morskiej wiedźmy i generalnie to napisałam synteze Arielki i małej syrenki, ponieważ byłam wtedy zafascynowana morskim światem.
Pamiętam też, że napisałam również w tamtym okresie piosenkę, która nie była jakoś ambitna. Natchnieniem do tego było popularne powiedzonko "ani mee, ani bee, ani kuku ryku".
Pamiętam trochę niektóre zwrotki i refren i leciało to jakoś tak(przygotujcie się;)):
"Piesek mówi hau, hau
Kotek miałczy miał, miał"
Końcówka refrenu:"A co mówię ja?"
I pamiętam, że tam na końcu dochodziłam do wniosku, że mówię słowa i miały one swoją własną zwrotkę.
Byłam śmieszniutkim dzieckiem.

Kiedy byłam młodsza miałam mniej wybujałą wyobraźnię niż teraz. Dlatego w moim pierwszym króciutkim opowiadaniu (miało jakieś pięć stron) napisałam o syrence, która po skończeniu szesnastu lat w końcu mogła zobaczyć powieżchnię. Zamieszkujący suchy ląd ludzie zafascynowali ją do tego stopnia, że postanowiła zostać jednym z nich. W tym celu poszła do morskiej wiedźmy i...

Kiedyś więcej pisałem. Dziś jakoś nie ma weny twórczej.
Trochę z moich prywatnych archiwów.
Napisałem wiele takich cyklów. Przeważnie damko-męskich kroków, półkroków, podchodów , wzlotów i upadków. Moi bohaterowie często się kłócili, ale trzymali się razem. Małżeństwo Felek i Zofia.
Zapraszam ! :)
CZWARTEK

Wstałem w bardzo dobrym humorze.
Zofia siedzi już z teściową i piją kawę.Zrobiła i mi.Pijemy rozmawiamy ,nawet rozmowa gładko szła,tak jak dawniej.
Przyleciał Azor dostał śniadanie.
Zosia mówi: załatwiłam ci wolne na dziś.....
Ojojojj !Pomyślałem coś mi tu się nie podoba te wolne.......
-Chciałabym abyśmy pojechali dziś we trójkę, najpierw do lekarza z mamą, a potem do centrum handlowego, tak trochę pochodzić...zrobić zakupy takie małe.Maluteńkie...tyci...tyci.
-No w porządku- powiedziałem . I od razu wiedziałem, że to będzie ciężki dzień,oj ciężki to będzie dzień. Nawet bardzo.
Telefon dzwoni...
-Felek co jest?-pyta się Justyna
-A co ma być?
-No... szef powiedział, że Zośka załatwiła dziś Ci wolne.....
-No
-Powodzenia chłopie, bo dziś to czuję że będziesz miał ciężki dzień.
-Dzięki.
Rozłączyła się.
Drugi telefon.Szef dzwoni.
-Felek...
-Tak szefie?
-Felek ja Ciebie przepraszam, za ten dzień wolny, ale wiesz.....
-Tak, wiem z Zośką nie ma dyskusji.
-Przepraszam.
-Nie no jakoś przeżyję.Miłego dnia.
-Trzymaj się Felek.
Felek zbieraj się jedziemy - usłyszałem.
Rano zimno, samochód nie chciał zapalić długo...włączyłem ssanie ,całkiem zapomniałem o nim...
-Bez ssania nie pojedzie....-powiedziałem.
-To tak jak ty Felek :lol: -powiedziała Zośka i obie z teściową gruchnęły śmiechem.
Powstrzymam się,bo ledwo co wydobrzałem.Siedzę cicho.Zrobiłem dobrą minę do złej gry.
No zapalił jedziemy.

U lekarza.
-Dzień dobry Felek zawołał lekarz .(znam go od dawna składa mnie zawsze)
-Dzień dobry.
-Co jest , z czym problem?
-E no ...teściowa jest z nami.
W jego oczach zobaczyłem przerażenie....
-Felek nie było innych lekarzy ty wiesz ja, że dla ciebie wszystko!Ale teściowa...
-Ale ja nie do ciebie..
-Nie och ulżyło mi.
-Do Krzyśka ginekologa..tylko wiesz zagadaj żeby tak ją bez kolejki przyjął....
-Dobra nie ma sprawy.
I załatwił,co miał nie załatwić.
Teściowa poszła do gabinetu.Potem po badaniach weszliśmy z Zośką oboje do gabinetu.
-W porządku wszystko -powiedział lekarz. Dobrze się trzyma jak na te lata nasza seniorka.
-Jak na te lata ? Na jakie lata !!! obruszyły się oboje.
Krzysiek dostał torebką po głowie aż usiadł :lol:
No a ja żebym też trzymał język za zębami to by było dobrze.
-ha u mamy to środek jak blacha na czołgu nic go nie weźmie :lol:
Błąd ,błąd i to ogromny- łokieć Zośki w moją wątrobę ....bolało zobaczyłem i poczułem się jak bokser na ringu...padłem na podłogę.Wstać z podłogi pomógł mi Krzysiek. Podniósł mnie z tego przymusowego leżakowania na powierzchniach płaskich. Podziękowałem i wyszedłem.
Dwie jaszczurki już siedziały w samochodzie.
-Ruszaj ciamajdo,bo nam sklep zamkną.
-Tia....-i tu się ugryzłem w język.
Zajechaliśmy pod centrum i do środka.Łaziliśmy ze trzy godziny pakunki tobołki a ja dźwigam,ledwo żyje.Wchodzimy do sklepu z butami.Zośka wypatrzyła ładne na wysokim obcasie.I chce.To mówie proszę bardzo.
-Które podać pyta się sprzedawczyni.
-Te czarne.
Proszę.
No nijak nie chce wejść ten but ..Zośka tam kombinuje i kombinuje, ale to nie jej rozmiar.Ja tam fachowiec nie jestem, ale nawet taka pierdoła jak ja to widzi.
-E niecącą wejść .
-No jak na takie kopyto to się nie dziwię .
Zobaczyłem w jej oczach coś co przypomina armagedon!
-Ale ja chcę!
-Nie wchodzą to dziury wytnij i wejdą!
Sprzedawczyni się zaczęła śmiać. A ja? A ja dostałem torebką od teściowej ,potem dostała sprzedawczyni, a ja dodatkowo od Zośki porządnego kopniaka w tyłek jak wychodziliśmy ze sklepu.
Musiałem siedzieć na poduszce Azora co w samochodzie ją wożę bo tyłek bolał jak cholerka.
-I nie mądrzyj się !-powiedziała Zośka
-Tak tak nie mądrzyj się!-wtórowała jej teściowa. - Bo znowu oberwiesz !
-Jak tak można!Te buty musiały mieć wadę ,to mój rozmiar!
E lepiej było to przemilczeć ,tak też zrobiłem po co mi kolejna draka.
Dojechaliśmy do domu .Wchodzę po schodach niosę tobołki teściowej i Zośki .Ciężkie to.
Zośka mówi bym ci pomogła, ale za te numery to nie pomogę, a wiem że ciężkie jak diabli chyba z tonę ważą ,ale dźwigaj je sam.
-Ciężkie co ? - pyta się Zośka.
- E nie , nie takie ciężkie- mówię na złość. Leciutkie jak piórko !
-Nie gadaj ciężkie , ważą chyba z tonę ! I się śmieje i mnie przedrzeźnia. Szturcha mnie jeszcze.
Ciężkie ?
-Lżejsze jak ty :lol: -powiedziałem.
No..... wiecie kolejny błąd.Zwaliła mnie ze schodów poleciałem jak długi ,jakoś tak się odwróciłem że pakunki pierwsze a potem ja .To zamortyzowało upadek.
Pozbierałem tą biedę i siebie czyli drugą biedę i zaniosłem do domu.
W kuchni już siedzą teściowa z Zośka i jedzą obiad.
Święto, jest i dla mnie talerz.Zjadłem i poszedlem do drugiego pokoju.Azor zbudził sie jak tylko wszedłem ,poleciałem do lodówki i przyniosłem mu kiełbasę tak tą ulubioną Zośki .
I sobie myślę szkoda że tego nie widzisz.
Te dwie jaszczurki były zajęte przymierzaniem nowych nabytków.
-Felek chodź oceń-zawołały obie.
Wszedłem do pokoju patrzę w sumie bardzo dobrze,co by nie było Zośka zawsze miała dobry gust.No teściowa też.
-Bardzo fajnie obie wyglądacie moje panie.
I tu myślałem, że będzie kopniak, ale nie Zośka pocałowała mnie i powiedziała na ucho, że ma dla mnie coś wyjątkowego w nocy...........
Ucieszyłem się.
Poczekałem do wieczora.Warto czekać pomyślałem.
No niepotrzebnie.Zośka zajrzała do lodówki ,zobaczyła brak jej ulubionej kiełbasy i ze złością powiedziała:Dziś jedziesz na ręcznym seksu nie ma!
Poszedłem do drugiego pokoju.I położyłem się spać.

Kiedyś więcej pisałem. Dziś jakoś nie ma weny twórczej.
Trochę z moich prywatnych archiwów.
Napisałem wiele takich cyklów. Przeważnie damko-męskich kroków, półkroków, podchodów , wzlotów i upadków. Moi bohaterowie często się kłócili, ale trzymali się razem. Małżeństwo Felek i Zofia.
Zapraszam ! :)
CZWARTEK

Wstałem w bardzo dobrym humorze.
Zofia siedzi już z teściową...

Pamiętam swoją pierwszą powieść. Miała tytuł "Gadający konik". Napisałam... dwa zdania. Później bardziej interesowało mnie, żeby była bogato ilustrowana. Następnie zależało mi na pięknym piśmie- ahh te pierwsze przeróbki w Wordzie ;).
Nie zniechęciłam się całkowicie, bo po kilku latach wróciłam do pisania- tym razem z przyjaciółką. Godzinami stałyśmy na korytarzu obmyślając fabułę. Pisałyśmy na zmianę, rozdział po rozdziale, w końcowym etapie książka miała około 150 stron! Niestety, fabuła się rozrastała,nie wiedziałyśmy jak to rozwiązać, straciłyśmy nad tym wszystkim kontrolę. Wróciłyśmy do niej raz, po latach, próbowałyśmy przeredagować.
Wspominając to wszystko teraz... Chyba zrobię przyjaciółce prezent na urodziny. Skoro kiedyś zależało mi na ilustracjach, a doświadczenie w wordzie mam już większe... Wydrukuję jej naszą książkę. Trzymajcie kciuki, żeby wkońcu mi się udało!

Pamiętam swoją pierwszą powieść. Miała tytuł "Gadający konik". Napisałam... dwa zdania. Później bardziej interesowało mnie, żeby była bogato ilustrowana. Następnie zależało mi na pięknym piśmie- ahh te pierwsze przeróbki w Wordzie ;).
Nie zniechęciłam się całkowicie, bo po kilku latach wróciłam do pisania- tym razem z przyjaciółką. Godzinami stałyśmy na korytarzu...

Pisałam jakieś tam pierwsze wiersze pod koniec podstawówki. Oczywiście, w najgłębszej tajemnicy. Oczywiście o jesieni złotej, o wiośnie radosnej. Także o tym, że nikt mnie nie rozumie, bo nikt nie wie, kim naprawdę jestem i takie tam. Prawdziwe wiersze zaczynałam dopiero czytywać, wychodzić poza kanon lektur w poezję nigdy nieobfitujący. Byłam oczytana bardziej, niż średnia uczniowska. I taka dumna zaczynałam z siebie być, gdy koleżanka przyniosła mi wiersz, który napisał dla niej chłopak. Zalecał się od dawna, jej się nie podobał. No, ale po takich wyznaniach… Zaczęłam czytać i najpierw mnie zżerała zazdrość. Ja tak nie potrafiłam, a tym było coś. Upewniałam się, czy to na pewno jego, czy skądś nie przepisał. Nie było o czym mówić. Bo były to chyba dwie zwrotki, może trzy. Zapamiętałam dwie:
Gdy się miało szczęście, które się nie trafia:
czyjeś ciało i ziemię całą,
a zostanie tylko fotografia,
to - to jest bardzo mało...
Druga mówiła o tym, że „nie widziałem cię już od miesiąca”… I, że można żyć bez powietrza. Cudnie, po prostu cudnie. Toteż koleżanka uległa czarowi słowa, stali się parą. Więcej wierszy dla niej nie pisał. Ja zaś, skonfundowana mistrzostwem, przestałam na chwilę pisywać swoje wiersze, ale potem doszłam do równowagi i coś tam tworzyłam dalej.
Kiedy po jakimś czasie, przez zupełny przypadek wpadł mi w ręce tomik poezji Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej – nic nie powiedziałam koleżance. Czy ona się kiedykolwiek dowiedziała o tym …plagiacie? Nie wiem.

Pisałam jakieś tam pierwsze wiersze pod koniec podstawówki. Oczywiście, w najgłębszej tajemnicy. Oczywiście o jesieni złotej, o wiośnie radosnej. Także o tym, że nikt mnie nie rozumie, bo nikt nie wie, kim naprawdę jestem i takie tam. Prawdziwe wiersze zaczynałam dopiero czytywać, wychodzić poza kanon lektur w poezję nigdy nieobfitujący. Byłam oczytana bardziej, niż...

W dzieciństwie pisałam najczęściej jakieś proste, niezawiłe historyjki dotyczące prozaicznych tematów, typu: Niebezpieczna przygoda Kasi, itd. Z czasem pojawiły się szkolne wypracowania , omawiające zagadnienia literackie czy też problemy otaczającego świata. Do pisania powróciłam niedawno, właśnie odkrywając tą stronę. Obecnie stało się moją pasją, którą pragnę rozwijać korzystając z poprzednich doświadczeń. Mam nadzieję, że będzie to ewulowało w dobrym kierunku.

W dzieciństwie pisałam najczęściej jakieś proste, niezawiłe historyjki dotyczące prozaicznych tematów, typu: Niebezpieczna przygoda Kasi, itd. Z czasem pojawiły się szkolne wypracowania , omawiające zagadnienia literackie czy też problemy otaczającego świata. Do pisania powróciłam niedawno, właśnie odkrywając tą stronę. Obecnie stało się moją pasją, którą pragnę rozwijać...