Nie zachęciłaby mnie opcja długoletniego życia. Nie chodzi tutaj o umiejętność jaką musiałabym oddać za takie życie, ale o to, że dożycie takiego wieku nie dawałoby mi żadnej przyjemności. Musiałabym obserwować jak moja rodzina i znajomi się starzeją, a potem umierają. Nie chciałabym cierpieć, widząc to wszystko, a potem jeszcze zostać samemu na świecie, widzieć jak to wszystko się zmieniło, tęsknić za młodością i starymi czasami. Z resztą mówimy, że życie jest krótkie i powinniśmy z niego korzystać, póki żyjemy, a wiedząc, że dożyję 200 lat, odkładałabym moje plany na później, końcowo i tak ich nie realizując.
Uważam także, że los powinien się toczyć tak jak powinien, a nie tak jak chcemy. Nie możemy mieć wszystkiego, czego chcemy, bo życie byłoby za bardzo przewidywalne, wręcz nudne.

Nie zachęciłaby mnie opcja długoletniego życia. Nie chodzi tutaj o umiejętność jaką musiałabym oddać za takie życie, ale o to, że dożycie takiego wieku nie dawałoby mi żadnej przyjemności. Musiałabym obserwować jak moja rodzina i znajomi się starzeją, a potem umierają. Nie chciałabym cierpieć, widząc to wszystko, a potem jeszcze zostać samemu na świecie, widzieć jak to...

Nigdy nie chciałabym żyć w kolejnym stuleciu. Z prostego powodu. Musiałabym pochować 90% swojej rodziny,więc większość czasu w tym dodatkowym stuleciu jęczałabym jaki świat jest okrutny i niesprawiedliwy. Co to, to nie.

Nigdy nie chciałabym żyć w kolejnym stuleciu. Z prostego powodu. Musiałabym pochować 90% swojej rodziny,więc większość czasu w tym dodatkowym stuleciu jęczałabym jaki świat jest okrutny i niesprawiedliwy. Co to, to nie.

Po prześwietleniu takiego układu i nieznalezieniu żadnego "haczyka" typu: "Życiodawca nie zapewnia życiobiorcy stanu zdrowia fizycznego czy psychicznego, który pozwoliłby się cieszyć kontraktem", myślę, że b6ym sie skusiła.
Co bym mogła oddać?
Swój niewyparzony język. Zdania na jego temat są podzielone - ja uwielbiam i cenię u siebie tę umiejętność/cechę, rodzice polecają poskramianie go. Być może miło byłoby cieszyć się życiem bez wpadania przez niego w tarapaty?

Po prześwietleniu takiego układu i nieznalezieniu żadnego "haczyka" typu: "Życiodawca nie zapewnia życiobiorcy stanu zdrowia fizycznego czy psychicznego, który pozwoliłby się cieszyć kontraktem", myślę, że b6ym sie skusiła.
Co bym mogła oddać?
Swój niewyparzony język. Zdania na jego temat są podzielone - ja uwielbiam i cenię u siebie tę umiejętność/cechę, rodzice polecają...

Nie chciałbym żyć kolejne 100 lat bez mojej największej umiejętności - życzliwości wobec innych ludzi, ponieważ nie mógłbym tak żyć. To by zniszczyło mnie i mój nader spokojny charakter. Jestem osobą bardzo optymistyczną i zawsze wierze ze każdemu się uda np. przezwyciężyć chorobę lub dostać się do wymarzonej szkoły. Życie które mam teraz jest najlepszym co mnie spotkało i nie chciałbym go przedłużać bez mojej największej zalety jaką jest życzliwość.

Nie chciałbym żyć kolejne 100 lat bez mojej największej umiejętności - życzliwości wobec innych ludzi, ponieważ nie mógłbym tak żyć. To by zniszczyło mnie i mój nader spokojny charakter. Jestem osobą bardzo optymistyczną i zawsze wierze ze każdemu się uda np. przezwyciężyć chorobę lub dostać się do wymarzonej szkoły. Życie które mam teraz jest najlepszym co mnie spotkało...

Kiedyś myślałam, że fajnie byłoby, gdybym była nieśmiertelna itd. Zmieniłam zdanie. Choroba mojego psa teraz uświadomiła mi, że wtedy byłabym sama. Mój pies ma 14 lat, w czwartek wieczorem będę jechać około 1200 km "tylko" po to, aby się z nim pożegnać, bo nie wiadomo, czy kroplówki mu pomogą. W pracy nie mogłam się skupić, miałam łezki w oczach, bo cały czas myślałam o moim kochanym piesku. Nie chcę żyć sama, bez mamy, siostry, kolejnego psa, którego bym pokochała w swoim życiu. Na co mi takie życie? Myślałabym wtedy o tym, co bym z nimi robiła w tych czasach itp. Oczywiście ciekawi mnie, jakby wyglądał świat za 100 lat, ale nie aż tak, abym miała przeżyć wszystkich moich bliskich i czuć w sercu wielką pustkę oraz bezradność. Nie dość, że teraz czuję się samotna z dala od rodziny i przyjaciół, to nawet nie chcę myśleć, jak czułabym się za 100 lat.

Kiedyś myślałam, że fajnie byłoby, gdybym była nieśmiertelna itd. Zmieniłam zdanie. Choroba mojego psa teraz uświadomiła mi, że wtedy byłabym sama. Mój pies ma 14 lat, w czwartek wieczorem będę jechać około 1200 km "tylko" po to, aby się z nim pożegnać, bo nie wiadomo, czy kroplówki mu pomogą. W pracy nie mogłam się skupić, miałam łezki w oczach, bo cały czas myślałam o...

Jako że musiałabym swoją najcenniejsza umiejętność artystyczną oddać wzamian za przedłużenie sobie życia i spędzanie tego czasu bez kochanych przez mnie osób, więc nigdy bym sie nie zgodziła na takie coś. Kocham malować, uwietrznuam właśnie "chwile", dane momenty z życia ktore sa ulotne, ktore juz sie nie powtórzą. To malarstwo jest odbiciem mnie, chwilą dla odkurzania duszy...bez tego nigdy nie byłabym juz sobą, a tylko pustym kamieniem, ktory nie umie wyrazic uczuć, myśli ani emocji, wiec nie, nigdy bym tego nie zamieniła na nic w świecie.

Jako że musiałabym swoją najcenniejsza umiejętność artystyczną oddać wzamian za przedłużenie sobie życia i spędzanie tego czasu bez kochanych przez mnie osób, więc nigdy bym sie nie zgodziła na takie coś. Kocham malować, uwietrznuam właśnie "chwile", dane momenty z życia ktore sa ulotne, ktore juz sie nie powtórzą. To malarstwo jest odbiciem mnie, chwilą dla odkurzania...

Ja nie chciałabym żyć tak długo z tego prostego powodu, że nie miałabym z kim cieszyć się życiem, bo wszyscy bliscy mi ludzie by już nie żyli. Drugim powodem jest to, że nie poświęciłem żadnej ze swoich umiejętności, bo nie wyobrażam sobie żebym mogła być inna, bez swoich najlepszych jak i najgorszych cech charakteru.

Ja nie chciałabym żyć tak długo z tego prostego powodu, że nie miałabym z kim cieszyć się życiem, bo wszyscy bliscy mi ludzie by już nie żyli. Drugim powodem jest to, że nie poświęciłem żadnej ze swoich umiejętności, bo nie wyobrażam sobie żebym mogła być inna, bez swoich najlepszych jak i najgorszych cech charakteru.

Po długim i intensywnym procesie kontemplacji doszedłem do następującego wniosku:
w zamian za 100 lat życia byłbym w stanie oddać umiejętność niesamowicie cenną dla mnie i dla mojej najbliższej rodziny umiejętność. Odziedziczyłem ją po tatusiu, który również, mimo nieregularnego czasu pracy zawodowej, oddawał się temu zajęciu bardzo często. Wiem, wiem - niektórym z Was (szczególnie samcom alfa) wyda się ona mało męska etc., ale umiejętność zmywania naczyń z pewnością doceni nie jedna przedstawicielka płci pięknej.
Jako uzasadnienie mego wyboru podać mogę fakt, że przez lata jakie mam nadzieję, przede mną uda mi zaoszczędzić na zmywarkę lub ewentualnie naczynia jednorazowe, którymi będę się cieszył przez wszystkie dodatkowe dekady.

Po długim i intensywnym procesie kontemplacji doszedłem do następującego wniosku:
w zamian za 100 lat życia byłbym w stanie oddać umiejętność niesamowicie cenną dla mnie i dla mojej najbliższej rodziny umiejętność. Odziedziczyłem ją po tatusiu, który również, mimo nieregularnego czasu pracy zawodowej, oddawał się temu zajęciu bardzo często. Wiem, wiem - niektórym z Was...

Jeśli ktoś zaproponowałby mi przedłużenia życia o 100 lat, zabierając mi przy tym którąś z moich umiejętności, to na pewno bym się zgodziła. Dlaczego? Interesuję się malarstwem każdego rodzaju. Potrzebuję tylko kartki, płótna, ściany i bez daję się porwać, tworzę. Wyobrażam sobie życie bez tego, ponieważ oddałabym się innym pasjom. Przez całe życie (które liczyłoby 200 lat) nie zajmowałabym się jednym i tym samym. Zajęłabym się np. czym pokrewnym - fotografią. W fotografii też chodzi o moment, magię. Dodatkowo piękne miejsca, które do tej pory malowałam na pewno zobaczyłabym je na żywo, ponieważ zajęłabym się podróżowaniem. To tylko część z pomysłów, czekam teraz tylko na osobę, która zabierze mi talent, a w zamian odda mi te cenne lata.

Jeśli ktoś zaproponowałby mi przedłużenia życia o 100 lat, zabierając mi przy tym którąś z moich umiejętności, to na pewno bym się zgodziła. Dlaczego? Interesuję się malarstwem każdego rodzaju. Potrzebuję tylko kartki, płótna, ściany i bez daję się porwać, tworzę. Wyobrażam sobie życie bez tego, ponieważ oddałabym się innym pasjom. Przez całe życie (które liczyłoby 200 lat)...

Nie zgodziłabym się na taki układ. Owszem, perspektywa przedłużenia życia jest niezwykle kusząca i mogłabym nawet pozbyć się jakiejś swojej umiejętności, ale nie byłby to najlepszy pomysł. Nie potrafiłabym żyć te sto lat więcej sama, bez swojej rodziny, najbliższych mi osób. Bez tego wszystkiego co mnie otacza, co tak dobrze znam i kocham. Wolałabym skupić się na teraźniejszości i bliskiej przyszłości i wykorzystać ten czas najlepiej jak się da. I może ta moja najcenniejsza umiejętność, która będzie mi cały czas towarzyszyć mi w tym pomoże.

Nie zgodziłabym się na taki układ. Owszem, perspektywa przedłużenia życia jest niezwykle kusząca i mogłabym nawet pozbyć się jakiejś swojej umiejętności, ale nie byłby to najlepszy pomysł. Nie potrafiłabym żyć te sto lat więcej sama, bez swojej rodziny, najbliższych mi osób. Bez tego wszystkiego co mnie otacza, co tak dobrze znam i kocham. Wolałabym skupić się na...