Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Paulina
Lexie
foxterier16
Zuzanna
sekularyzacja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Paulina
Lexie
foxterier16
Zuzanna
sekularyzacja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Poniedziałek, godzina 6.30 - dzwoni budzik, współlokatorka śpi.
Poniedziałek, godzina 6.45 - budzik dalej dzwoni, współlokatorka dalej śpi.
Poniedziałek, godzina 7.05 - dalej dzwoni, ten okropny budzik, a współlokatorka nawet nie przekręciła się na drugi bok.
Poniedziałek, godzina 7.06 - interwencja.
Poniedziałek, godzina 7.15 - zakończenie nieprzyjemnej wymiany zdań.
Poniedziałek, godzina 7.16 - wojna o wspólną łazienkę...,
Poniedziałek, godzina 7.18 - zakończona niepowodzeniem.
Poniedziałek, godzina 7.22 - nieprzyjemna wymiana zdań - część druga.
Poniedziałek, godzina 7.32 - kapitulacja jednej ze stron, wolę nie mówić której...
Poniedziałek, godzina 7.40 - 'pożyczenie' kosmetyków i przyborów toaletowych przez współlokatorkę.
Poniedziałek, godzina 7.42 - krzyk, pisk i przekleństwa.
Poniedziałek, godzina 7.45 - stłuczenie mojego, ulubionego kubka do kawy przez współlokatorkę.
Poniedziałek, godzina 7.46 - krzyk, pisk i ... - cześć druga
Poniedziałek, godzina 7.48 - 'pożyczenie' mojej kurtki przez współlokatorkę.
Poniedziałek, godzina 7.49 - wyjście współlokatorki.
Poniedziałek, godzina 7.50 - święty spokój i chwila upragnionego relaksu ;)

Poniedziałek, godzina 6.30 - dzwoni budzik, współlokatorka śpi.
Poniedziałek, godzina 6.45 - budzik dalej dzwoni, współlokatorka dalej śpi.
Poniedziałek, godzina 7.05 - dalej dzwoni, ten okropny budzik, a współlokatorka nawet nie przekręciła się na drugi bok.
Poniedziałek, godzina 7.06 - interwencja.
Poniedziałek, godzina 7.15 - zakończenie nieprzyjemnej wymiany zdań.
...

W technikum przez 4 lata mieszkałam w internacie. Pokój dzieliłam z dwoma dziewczynami z którymi chodziłam również do klasy. Był to najlepszy czas w moim życiu a przyjaźnie zawarte w tym okresie przetrwały do dziś. Właśnie dlatego idąc na studia postanowiłam zamieszkać w akademiku w dodatku w trzyosobowym pokoju. Jestem osobą lubiącą ludzi i kontaktową dlatego już pierwszego wieczoru wkręciłam się na akademicką imprezę. Jakież było moje zdziwienie, kiedy współlokatorki uświadomiły mnie że o 21.30 mam wrócić, bo one idą spać, zamykają pokój i później mi go nie otworzą. Moje studenckie życie jeszcze się nie rozpoczęło, a już się skończyło… Nie rozumiały, że mamy różne rozkłady zajęć i rano muszę świecić światło,żeby wyszykować się na zajęcia (dziwne- bo częściej to one wstawały rano i trzaskały czym popadnie, kiedy ja spałam). Kiedy ktoś do mnie przychodził potrafiły wyprosić gości, bo są zmęczone i chcą zrobić sobie popołudniową drzemkę… A kiedy przychodziła do nich koleżanka zwykle siedziały w kącie i szeptały między sobą. Regularnie korzystały z moich rzeczy, nie pytając o zgodę. Jowita nawet zażyczyła sobie żebym wyniosła swoją mikrofalówkę z pokoju bo emituje szkodliwe fale! Przeszkadzało im dosłownie wszystko! Że się uczę, albo nie uczę, że nie gotuję obiadów a jem zupki chińskie, że śpię kiedy nie trzeba i nie śpię, kiedy one chcą, nawet to, że nie chodziłam na niedzielne msze! Wieczny zaduch w pokoju i zakaz otwierania okna... wytrzymałam z nimi aż 5 tygodni.

W technikum przez 4 lata mieszkałam w internacie. Pokój dzieliłam z dwoma dziewczynami z którymi chodziłam również do klasy. Był to najlepszy czas w moim życiu a przyjaźnie zawarte w tym okresie przetrwały do dziś. Właśnie dlatego idąc na studia postanowiłam zamieszkać w akademiku w dodatku w trzyosobowym pokoju. Jestem osobą lubiącą ludzi i kontaktową dlatego już...

Nigdy nie miałam współlokatora ani współlokatorki, ale najgorszy typ to dla mnie wiecznie pod wpływem alkoholu albo na haju, osoba w dodatku jest leniwa nawet palcem nie kiwnie, żeby posprzątać po sobie, nie wie co to jest prawo do prywatności, grzebie w osobistych rzeczach a jeszcze trzeba uważać o czym się z nią rozmawia,bo nie utrzyma języka za zębami.

Nigdy nie miałam współlokatora ani współlokatorki, ale najgorszy typ to dla mnie wiecznie pod wpływem alkoholu albo na haju, osoba w dodatku jest leniwa nawet palcem nie kiwnie, żeby posprzątać po sobie, nie wie co to jest prawo do prywatności, grzebie w osobistych rzeczach a jeszcze trzeba uważać o czym się z nią rozmawia,bo nie utrzyma języka za zębami.

Robię ostrożny krok naprzód. Krzywię się, gdy podłoga skrzypi pod moim ciężarem. Zamieram i wstrzymuję oddech. Przełykam nerwowo ślinę. Dopiero kiedy upewniam się, że nie słychać tupotu ich nagich stóp, pozwalam sobie odetchnąć i posuwam się dalej. Wolę nie zapalać światła, by ich nie obudzić, więc ostrożnie dotykam dłonią kuchennego blatu i zbliżam się do lodówki. Kładę rękę na chwycie i raz jeszcze biorę głęboki oddech. Skupiam wzrok i oczyszczam umysł. Po raz drugi prostuję i zaciskam palce na chłodnym metalu. Dłoń już mi nie drży, jedynie w gardle mam wielką gulę, której nie potrafię się pozbyć. Raz kozie śmierć, myślę i ciągnę. W ułamku sekundy orientuję się, że przegrałam. Słyszę chrobot ich nieobciętych pazurów, słyszę, jak wyskakują na podłogę i pokonują ostry zakręt w przedpokoju. Miałam swoją szansę, ale... nie wyszło. Jak przez mgłę słyszę przeraźliwy pisk i osuwam się na podłogę. Ukrywam twarz w dłoniach, gdy podbiegają, piszcząc i chrumkając. Przyciągam nogi do siebie, by nie wdrapały mi się na kolana i zamykam oczy, oswajając się z uczuciem porażki. Kiedy podnoszę ponownie głowę, widzę wpatrzone we mnie dwie pary złoto-bursztynowych oczu. Mimo wszystko uśmiecham się, bo, chociaż praktycznie należymy do dwóch różnych gatunków i nie jesteśmy w stanie za bardzo się porozumieć, widzę w nich miłość i dozgonną przyjaźń mimo wszystko. To, co nierzadko trudno dostrzec w oczach innych ludzi.

Dlatego właśnie mieszkam z dwoma świnkami morskimi.

Robię ostrożny krok naprzód. Krzywię się, gdy podłoga skrzypi pod moim ciężarem. Zamieram i wstrzymuję oddech. Przełykam nerwowo ślinę. Dopiero kiedy upewniam się, że nie słychać tupotu ich nagich stóp, pozwalam sobie odetchnąć i posuwam się dalej. Wolę nie zapalać światła, by ich nie obudzić, więc ostrożnie dotykam dłonią kuchennego blatu i zbliżam się do lodówki. Kładę...

Z opowieści przyjaciółki wiem, że raz trafiła na współlokatorkę, która co noc gziła się w swoim pokoju z innym panem, równocześnie zostawiając gotujące się na kuchence potrawy. Taka o jednostka igrająca z życiem swoim i innych. Oczywiście ona nie widziała powodów do zmartwień, przecież specjalnie tego nie robiła, tak jej się tylko zapomniało...

Z opowieści przyjaciółki wiem, że raz trafiła na współlokatorkę, która co noc gziła się w swoim pokoju z innym panem, równocześnie zostawiając gotujące się na kuchence potrawy. Taka o jednostka igrająca z życiem swoim i innych. Oczywiście ona nie widziała powodów do zmartwień, przecież specjalnie tego nie robiła, tak jej się tylko zapomniało...

To było tak. Z poprzedniego lokum musiałem wyprowadzić się 30 września, o czym dowiedziałem się cztery dni wcześniej. Pora była fatalna, akurat zaczynał się rok akademicki, wziąłem więc co było. Mieszkanie z trzema nieznanymi osobami. Dwójka była całkiem w porządku, ale ten jeden sprawił, że szybko wyprowadzaliśmy się jeden po drugim. Zaczęło się nawet przyjemnie, zaprosił nas do siebie na przywitanie, wypiliśmy po piwie, pogadaliśmy, posłuchaliśmy muzyki. Później było już tylko gorzej. Narkotyki, libacje, liczne dziewczyny to jego główne wieczorne hobby. W dzień zamiast chodzić na uczelnię, podjadał nam jedzenie z lodówki. A co było w nim najgorsze? To, że lubił żartować. I tak np. pewnego dnia żart polegał na zamianie miejsc kuchni i mojego pokoju. Możecie wyobrazić sobie mój szok, gdy wchodząc do własnych czterech ścian zauważyłem lodówkę i szafki kuchenne, a w kuchni z kolei moje książki, ubrania i łóżko. Takich żartów robił naprawdę wiele - przyklejone do sufitu buty, majonez w opakowaniu od szamponu, bielizna wywieszona przez balkon na wędce. Przegiął, gdy jednego dnia, a było to sobota po ciężkim tygodniu pracy, zrobił mi dwa żarty. Jeden polegał na zakradnięciu się w nocy i położeniu na mnie drzwi wejściowych do pokoju. Drugi z kolei zrobił na odległość, po wyjeździe do domu rodzinnego. Wszedł na czat i udając napaloną nastolatkę, zapraszał do nas jeszcze bardziej napalonych facetów. No i przychodzili, sapali do domofonu, śpiewali pod blokiem.
Wreszcie uciekłem.

To było tak. Z poprzedniego lokum musiałem wyprowadzić się 30 września, o czym dowiedziałem się cztery dni wcześniej. Pora była fatalna, akurat zaczynał się rok akademicki, wziąłem więc co było. Mieszkanie z trzema nieznanymi osobami. Dwójka była całkiem w porządku, ale ten jeden sprawił, że szybko wyprowadzaliśmy się jeden po drugim. Zaczęło się nawet przyjemnie, zaprosił...

Czym jest życie w spokoju i ładzie przez nas ustalonym, wobec życia z nowym domownikiem, samym sobie narzuconym.
Otóż wynajmowałem sobie mieszkanko, dwu pokojowe, w dosyć przyzwoitej cenie, a po pewnym czasie podkusiło mnie, żeby zamieszkał ze mną mój bardzo dobry kumpel. Wtedy, i koszty jakoś się podzielą i będzie lepiej. Tak to się wydawało.
Okazało się, że tylko to było plusem wspólnego mieszkania, bo wszystko inne już nie. Nie to, że zaniedbywał obowiązki i był bałaganiarzem, wg. niego to ja miałem wszystko gdzieś i przeze mnie mieszkanie niszczało.
Mieszkałem tam już ponad rok i blok się przeze mnie nie rozleciał, ale kolega twierdził, że przez to jak myje naczynia i podobno chlapie w okół, to w końcu się rozleci.
Fochów i skarg było wiele, ale nie będę wszystkich przytaczał, ale powiem że, żeby ratować tą znajomość musiał się wyprowadzić, bo przyspieszyłem zaręczyny z dziewczyną.
Ona się wprowadziła, a on wyprowadził.
Było to już kilka lat temu, a patrząc przez pryzmat czasu, to jesteśmy szczęśliwym małżeństwem i powinienem sowicie podziękować mojemu kumplowi, za (jak wtedy myślałem) najgorszy wybór jakim była jego przeprowadzka do mnie.

Czym jest życie w spokoju i ładzie przez nas ustalonym, wobec życia z nowym domownikiem, samym sobie narzuconym.
Otóż wynajmowałem sobie mieszkanko, dwu pokojowe, w dosyć przyzwoitej cenie, a po pewnym czasie podkusiło mnie, żeby zamieszkał ze mną mój bardzo dobry kumpel. Wtedy, i koszty jakoś się podzielą i będzie lepiej. Tak to się wydawało.
Okazało się, że tylko to było...

Anna mieszkała przez miesiąc z trzema współlokatorami, ale że pokoi było sporo to i znalazło się miejsce dla kolejnego. Takim o to sposobem do domu wprowadził się Marcin. Na początku zachowywał się całkowicie zwyczajnie. Skromny, małomówny, nikogo nie spraszał - współlokator idealny!

Jednak pewnego dnia robiąc porządki w szafie, Anna zauważyła cztery męskie koszule, które do niej nie należały. Nie przejęła się tym, ponieważ jej współlokatorki często robiły sobie żarty i pewnie przy pierwszej lepszej okazji wepchnęły te rzeczy do szafy. Sprawa jednak była coraz dziwniejsza. W jej szafce na kosmetyki znalazły się męskie perfumy. A w komórce, w kontaktach znalazła nieznany numer podpisany "Mąż". Żarty żartami, ale to już przesada! Zdenerwowana Anna postanowiła, że porozmawia ze swoimi współlokatorkami i zakończy tę głupią zabawę.

Biedna dziewczyna nie wiedziała, że to wcale nie są żarty współlokatorek...

Po północy, gdy dziewczyna wróciła z pracy i poszła do swojego pokoju - przeżyła szok. W łóżku leżał nagi Marcin! Anna zaczęła przepraszać i uciekła stamtąd myśląc, że przez zmęczenie pomyliła pokoje... Ale zaraz... Przecież to jest jej pokój!

Zdenerwowana Anna z wrzaskiem wparowała do pokoju i wyrzuciła nagiego chłopaka za drzwi. Spakowała się i wyjechała. Okazało się, że ten facet ubzdurał sobie, że są małżeństwem i chciał przygotować "niespodziankę" swojej zapracowanej żonie.

Ta historia przydarzyła się prawie naprawdę znajomej znajomego znajomej koleżanki z pracy.

Anna mieszkała przez miesiąc z trzema współlokatorami, ale że pokoi było sporo to i znalazło się miejsce dla kolejnego. Takim o to sposobem do domu wprowadził się Marcin. Na początku zachowywał się całkowicie zwyczajnie. Skromny, małomówny, nikogo nie spraszał - współlokator idealny!

Jednak pewnego dnia robiąc porządki w szafie, Anna zauważyła cztery męskie koszule, które...

Mieszkałam kiedyś w internacie z jeszcze dwójką dziewczyn. Obie miały na imię Maria, ale na tym podobieństwa się kończyły. Przemawiały przez nie skrajności. Jedna była skrajnym bałaganiarzem, druga nieopisanym pedantem. Ta pierwsza miała tendencje do załamywania się i to był ogromny problem, bo nie wstawała wtedy z łóżka, nie otwierała okien (przez co strasznie w pokoju śmierdziało), ale najgorsze było to, że podczas swojego podłamania musiała uprzykrzać dzień wszystkim dookoła, krzyczała, wtrącała się i była denerwująca do granic możliwości. Oprócz tego pożyczała moje rzeczy bez pytania i całe dnie (a raczej noce) gadała z chłopakiem nie dając spać nikomu innemu.
Druga z dziewczyn wszystko chciała mieć uporządkowane dookoła, ale nie przykładała zbytniej uwagi do higieny osobistej (przez co w pokoju śmierdziało jeszcze bardziej). Dzielenie z nią prysznica to była istna katorga, urządzała awantury nawet o źle położony dezodorant czy nie do końca wytarty prysznic. Nie przechodziła również obojętnie obok źle ustawionych butów w szafie i fałd na pościelonym łóżku.
Mieszkanie obok siebie dwóch tak odmiennych osób skutkowało wieloma kłótniami, w których byłam niekiedy zmuszana wziąć udział. Nasze wspólne mieszkanie trwało jakieś dwa miesiące.

Mieszkałam kiedyś w internacie z jeszcze dwójką dziewczyn. Obie miały na imię Maria, ale na tym podobieństwa się kończyły. Przemawiały przez nie skrajności. Jedna była skrajnym bałaganiarzem, druga nieopisanym pedantem. Ta pierwsza miała tendencje do załamywania się i to był ogromny problem, bo nie wstawała wtedy z łóżka, nie otwierała okien (przez co strasznie w pokoju...