Pamiętacie moją niedawną akcję? Myślicie, że ją zakończyłam, że mi się znudziło? Otóż nie! Przez parę tygodni się nie odzywałam, bo było dobrze, bo nie miałam czego krytykować. Już myślałam, że udało mi się zmobilizować jurorów do rzetelnej pracy! Już nawet odpuściłam kilka dni temu w konkursie o mafii, bo tam błędów nie było tak potwornie dużo, jak ich wcześniej bywało i były w tekście o błędach właśnie, więc na upartego można je było zinterpretować jako celowy zabieg. Ale w tym konkursie już żadnego wytłumaczenia nie widzę, więc się przyczepię:

w pewną wigilie
wigilię
w ten
wtem
wyciągnęłam rękę po łakoci
łakocie lub łakoć
wywołując reakcje domina
reakcję
tata to nagrywa i się śmieję
śmieje
Do tego sporo całkowicie zbędnych przecinków.

To jednorazowa wpadka? Czy początek powrotu do olewania zadania oceny konkursów? Jeśli to drugie, to ja wrócę do czepiania się wyników. Teraz, kiedy już zobaczyłam, że to może być skuteczne, na pewno łatwo nie odpuszczę.

Pamiętacie moją niedawną akcję? Myślicie, że ją zakończyłam, że mi się znudziło? Otóż nie! Przez parę tygodni się nie odzywałam, bo było dobrze, bo nie miałam czego krytykować. Już myślałam, że udało mi się zmobilizować jurorów do rzetelnej pracy! Już nawet odpuściłam kilka dni temu w konkursie o mafii, bo tam błędów nie było tak potwornie dużo, jak ich wcześniej bywało i...

Gratuluję tym, którzy wygrali. Dziękuję wszystkim, którzy poparli mój eksces z młodości:-) Szkoda jednak, że nie udało się wygrać...
Wszak jestem dumny z mojej akcji:-)

Gratuluję tym, którzy wygrali. Dziękuję wszystkim, którzy poparli mój eksces z młodości:-) Szkoda jednak, że nie udało się wygrać...
Wszak jestem dumny z mojej akcji:-)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Flusz
Ola
foxterier16
EloMorelo320
Allia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Flusz
Ola
foxterier16
EloMorelo320
Allia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Ekstrawagancja w moim przypadku wiązała się z moim wyglądem. Będąc jeszcze nastolatką, uległam modzie na sztuczną opaleniznę. W tym celu poszłam do drogerii i kupiłam sobie samoopalacz w spray'u. Niczego nie świadoma wieczorem spryskałam na siebie prawie całą butelkę i zadowolona poszłam spać. Będę wyglądała jak mulatka- pomyślałam. Rano, gdy się obudziłam i spojrzałam na swoje ciało po pięknej opaleniźnie nie było w ogóle śladu. Za to pojawiły się na brzuchu, rękach i nogach brązowe plamy. Szybko pobiegłam do łazienki i próbowałam je zmyć gąbką. Myłam, myłam, ale nic nie schodziło. W tym dniu musiałam koniecznie wyjść z domu, a był niemiłosierny upał. Brzuch zakryłam bluzką, ale nogi i ręce nie dało już rady, bo byłoby mi po prostu zbyt gorąco. I tak szłam sobie po mieście z tymi plamami na ciele. Ludzie dziwnie mi się przyglądali i na pewno wzbudzałam zdziwienie, ale próbowałam to ignorować. Te plamy utrzymywały się prawie 5 dni. Dopiero potem dowiedziałam się, że zawsze przed samoopalaczem trzeba użyć peelingu.

Ekstrawagancja w moim przypadku wiązała się z moim wyglądem. Będąc jeszcze nastolatką, uległam modzie na sztuczną opaleniznę. W tym celu poszłam do drogerii i kupiłam sobie samoopalacz w spray'u. Niczego nie świadoma wieczorem spryskałam na siebie prawie całą butelkę i zadowolona poszłam spać. Będę wyglądała jak mulatka- pomyślałam. Rano, gdy się obudziłam i spojrzałam na...

Zasłyszane przeze mnie u przyjaciela (zakonnika - ważny szczegół).Spotkanie grupy modlitewnej (ogólniechrześcijańskie):siedzimy w kole, rozmowy o życiu, modlitwie (katolicka i protestanckie itp.). W pewnej chwili jedna z dziewczyn pyta się kolegi jak radzicie sobie z celibatem?Kolega odparł: Każdy na własną rękę.Oczywiście konsternacja, chwila ciszy.On "załapał" co palną i zaczął wyjaśniać, że każdy ma inny sposób, że nie ma 1 recepty itd.Cóż. Trzeba uważać na słowa.....

Zasłyszane przeze mnie u przyjaciela (zakonnika - ważny szczegół).Spotkanie grupy modlitewnej (ogólniechrześcijańskie):siedzimy w kole, rozmowy o życiu, modlitwie (katolicka i protestanckie itp.). W pewnej chwili jedna z dziewczyn pyta się kolegi jak radzicie sobie z celibatem?Kolega odparł: Każdy na własną rękę.Oczywiście konsternacja, chwila ciszy.On "załapał" co...

A któż z nas nie eksperymentował w dzieciństwie?? Chyba większość wyznawała zasadę: "muszę przekonać się na własnej skórze" :)
Słowa rodziców niewiele znaczyły w obliczu wyzwania, a ja takie wyzwanie ujrzałam przed sobą w wieku 9 lat... czyli całkiem "niedawno" :P
Jak to było? Telewizja, filmy, wiadomości, ogień... ten ogień był wszechobecny, ale nigdy namacalny. Gdzieś usłyszałam, że jak podpali się zmywacz do paznokci, to buchnie ogniem, jak na filmach sensacyjnych.
No więc wzięłam buteleczkę zmywacza do paznokci mojej mamy, zapałki i udałam się pod nieobecność rodziców na balkon. Tam też rozlałam aceton na beton, podpaliłam go i ujrzałam to, co chciałam, ogień w całej okazałości i... nie mając za grosz wyobraźni doprowadziłam do zajęcia się szmat leżących na zagraconym balkonie. Niby nic takiego, ale jak to ugasić?? Wpadłam do pokoju i wzięłam pierwsze, co mi wpadło w ręce: ulubioną spódnicę moją mamy :) Nie muszę pisać, co zostało z owego ubranka :)
Następnie wszystko pięknie posprzątałam, zatuszowałam, a podartą kieckę mamy schowałam do reklamówki i ukryłam w zagraconym miejscu.
Mama zorientowała się, że zaginął jej ciuch mniej więcej po 3 dniach. Wmawiała sobie, że diabeł ogonem ją przykrył, aż pewnego razu... tak... znalazła ją podczas porządków na naszym balkonie :) Co było dalej?? Hehehe, oj pamiętam jak dzisiaj wyraz zdziwienia na jej twarzy przechodzący po chwili w furię i szaleństwo z przerażenia: "co by było, gdyby..." i "czemu do cholery wzięłaś tą właśnie spódnicę??" :)
No, taka to była miła przygoda z serii: ZRÓB TO SAM!

A któż z nas nie eksperymentował w dzieciństwie?? Chyba większość wyznawała zasadę: "muszę przekonać się na własnej skórze" :)
Słowa rodziców niewiele znaczyły w obliczu wyzwania, a ja takie wyzwanie ujrzałam przed sobą w wieku 9 lat... czyli całkiem "niedawno" :P
Jak to było? Telewizja, filmy, wiadomości, ogień... ten ogień był wszechobecny, ale nigdy namacalny. Gdzieś...

Kopnął mnie raz taki zaszczyt, że zostałam zaproszona na wieczór poetycki... w roli recytatora. Koleżanka udzielała się w pewnym artystycznym stowarzyszeniu i - wiedząc o moich aktorsko-poetyckich inklinacjach - zaproponowała mi takie wystąpienie, w przestrzeni publicznej, w jednej z poznańskich kawiarni...

Zgodziłam się, rzecz to jasna. Początkowo podeszłam do sprawy niczym grzeczna uczennica - przygotowałam wystąpienie z tekstem tyleż przyzwoitym, co i banalnym - z fragmentami "Laury i Filona". Tenże tekst był uprzednio zgłoszony, wszystko się zgadzało. Jednak gdy nadszedł ów wieczór poetycki... sprawy przybrały zgoła nieoczekiwany obrót.

Zaczęłam recytować, co miałam do wyrecytowania, lecz z każdą chwilą narastała moja irytacja - publiczność zachowywała się jak w zwykłej knajpie, a nie na wieczorze poetyckim. Gadulstwo, śmiech, brzęk szklanek - wszystko to doprowadziło mnie do decyzji spontanicznej i nieco szatańskiej. Po trzeciej zwrotce zarzuciłam "Laurę i Filona" i ni z tego ni z owego, dwa razy głośniej i dosadniej niż do tej pory, z całą wezbraną we mnie gorliwością i niemal fanatycznym zaangażowaniem, przystąpiłam do deklamacji tekstu Tuwima, akcentując namiętnie:

"Absztyfikanci Grubej Berty
I katowickie węglokopy,
I borysławskie naftowierty,
I lodzermensche, bycze chłopy.
Warszawskie bubki, żygolaki
Z szajką wytwornych pind na kupę,
Rębajły, franty, zabijaki,
CAŁUJCIE MNIE WSZYSCY W DUPĘ."

Kopnął mnie raz taki zaszczyt, że zostałam zaproszona na wieczór poetycki... w roli recytatora. Koleżanka udzielała się w pewnym artystycznym stowarzyszeniu i - wiedząc o moich aktorsko-poetyckich inklinacjach - zaproponowała mi takie wystąpienie, w przestrzeni publicznej, w jednej z poznańskich kawiarni...

Zgodziłam się, rzecz to jasna. Początkowo podeszłam do sprawy...

Ten dzień w którym zabłysnęłam swoją nieświadomą ekstrawagancją pamiętam do dziś i chyba nigdy o nim nie zapomnę.
Wybierałam się właśnie na ustny egzamin maturalny z języka polskiego i byłam totalnie zdenerwowana oraz przejęta zbliżającym się coraz większymi krokami wydarzeniem. Po drodze jednak wpadłam na pomysł żeby jakoś zapanować nad nerwami i co nieco się odstresować. Znajomi zabijali stres paląc papierosy a ja postanowiłam, że nie będę zabijać siebie i w przydrożnym sklepie kupię sobie zwyczajnego lizaka.
Skończyłam lizaka i weszłam do sali. Uśmiechnęłam się do pań w komisji, które już przed moją prezentacją odpowiedziały mi jeszcze większym uśmiechem uświadamiając mnie w przekonaniu, że nie taki diabeł straszny...
Powiedziałam co wiedziałam i wydawało się, że wszystko zmierza do szczęśliwego końca, gdy nieoczekiwanie padło pytanie na które nie znałam odpowiedzi:
- Dlaczego ma pani taki fioletowy język i zęby??
Poczułam, że cała robię się już fioletowa, ale po chwili namysłu odpowiedziałam tylko:
- To chyba wina jagodowego lizaka, który jak widać okazał się w dodatku farbujący...

Powiedziały, że mnie nie zapomną... Cieszę się, że nie miałam poprawki :)

Ten dzień w którym zabłysnęłam swoją nieświadomą ekstrawagancją pamiętam do dziś i chyba nigdy o nim nie zapomnę.
Wybierałam się właśnie na ustny egzamin maturalny z języka polskiego i byłam totalnie zdenerwowana oraz przejęta zbliżającym się coraz większymi krokami wydarzeniem. Po drodze jednak wpadłam na pomysł żeby jakoś zapanować nad nerwami i co nieco się odstresować....

Na myśl przychodzi mi moje wspomnienie z pewnej lekcji j. polskiego za czasów , kiedy chodziłam do liceum. Przeżywałam wówczas swoją nastoletnią miłość, podczas której byłam wręcz nieobecna, bo jak typowa nastolatka w takim stanie: wzdychałam i miałam rozmarzone oczy... I tak przerabialiśmy akurat balladę "Lilije" A. Mickiewicza. Robiliśmy opis niewiernej żony, która zabiła swego męża i pochowała go przy ruczaju, przy kwiatach i siejąc na jego grobie lilie. Kiedy nagle zgłosiłam się i stwierdziłam:
- ona aż taka nie była zła, bo była romantyczką
Wszyscy spojrzeli na mnie ze zdziwieniem a profesorka zapytała co o tym świadczy, na co ja:
- mogła go zabić w byle jakim miejscu, a ona wybrała takie piękne z kwiatami i sama zasadziła mu lilie, to takie romantyczne.

Tak i na szczęście zadzwonił dzwonek a po jakimś czasie wyleczyłam się z nastoletniej miłostki i zbrodnia w liliach już nie była dla mnie romantyczna ;)

Na myśl przychodzi mi moje wspomnienie z pewnej lekcji j. polskiego za czasów , kiedy chodziłam do liceum. Przeżywałam wówczas swoją nastoletnią miłość, podczas której byłam wręcz nieobecna, bo jak typowa nastolatka w takim stanie: wzdychałam i miałam rozmarzone oczy... I tak przerabialiśmy akurat balladę "Lilije" A. Mickiewicza. Robiliśmy opis niewiernej żony, która zabiła...

Chyba najdziwniejszą rzeczą jaką zrobiłam w życiu były zaręczyny. Ale po kolei. Wakacje, zlot młodzieżowy. Na pierwszy rzut oka nie wydaje się to być w tej historii nic dziwnego, w końcu ludzie pobierają się i zaręczają (w innej kolejności:) ) na całym świecie. Tu jednak chodziło o człowieka, którego poznałam tego samego dnia, a to co przyspieszyło naszą decyzję było to, że mieliśmy tak samo na nazwisko.
Przez cały czas wszyscy rozpływali się nad tym jaki zabawny i inteligentny jest wspomniany wcześniej chłopak. Nie zwracałam na to uwagi, aż z tłumu zawołała mnie koleżanka, która wraz ze swoim znajomym zajmowali dla mnie miejsce (oczywiście przyjechałam spóżniona więc byłam wdzięczna za to, że nie musiałam stać podczas całego wykładu). Jak się później dowiedziałam wszyscy już wtedy myśleli, że jesteśmy małżeństwem przez nieopatrzne sformułowanie koleżanki "Ada siedzi obok Kowalskich", stało się wiec jasne, że jesteśmy małżeństwem ;)
Mniej więcej w połowie baaaardzo długiego wykładu podczas, którego siedziałam pomiędzy w/w koleżanką, a jej znajomym ten właśnie chłopak obrócił mój identyfikator by przeczytać skąd przyjechałam i zamurowało go (choć gadał jak najęty przez cały wykład). Okazało się, że mamy takie samo nazwisko, a skoro dobrze się nam rozmawia to nie ma potrzeby by wyprowadzać ludzi z błędu ( z resztą i tak nikt nie uwierzyłby w próbę wyjaśnienia, że właściwie się nie znamy). Zaręczyliśmy się tego samego dnia :)

Może trudno w to uwierzyć, ale nawet po kilku miesiącach wiele osób myślało, że rzeczywiście przyjechałam na zlot by spotkać się z mężem.

To nie do końca ekstrawagancka historia lecz moim zdaniem warta zapamiętania.

Chyba najdziwniejszą rzeczą jaką zrobiłam w życiu były zaręczyny. Ale po kolei. Wakacje, zlot młodzieżowy. Na pierwszy rzut oka nie wydaje się to być w tej historii nic dziwnego, w końcu ludzie pobierają się i zaręczają (w innej kolejności:) ) na całym świecie. Tu jednak chodziło o człowieka, którego poznałam tego samego dnia, a to co przyspieszyło naszą decyzję było to, że...