Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
Wizzi
Mollinka_90
Piodr123
Rzodkiewka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
Wizzi
Mollinka_90
Piodr123
Rzodkiewka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

W zamku Hrabiego, w komnacie dla gości została znaleziona martwa kobieta. Wokół pełno krwi. Kto zabił i dlaczego? Kim jest kobieta?Czy to kim była ma wpływ na rozwiązanie zagadki? Dowiedzieć się tego ma zamkowy śledczy.
-Młoda, piękna kobieta. Nie więcej niż dwadzieścia lat. Naga w łożu, jednak bez obrączki. Wszędzie pełno krwi, ale nie jej.
-Jak to nie jej, panie śledczy?!
-Nie ma żadnych ran kłutych. Wezwij Hrabiego, muszę z nim porozmawiać.
-Już jestem. W czym mogę pomóc?
-Czy wie pan kim jest ta kobieta?
-Tak, ale widzi pan to bardzo delikatna sprawa. To jest żona starego księcia. Ale nie przyjechała tutaj z nim.
-A z kim jeśli wolno zapytać?
-No cóż… Widzi pan syn księcia jest moim przyjacielem i tak jakoś wyszło, że no…
-Nie musi pan kończyć. Rozumiem. A gdzie teraz jest pański przyjaciel?
-Ja nie wiem. Powinien być z nią!
-Hmm… Doprawdy, intrygująca zagadka. Trup bez ran i krew bez trupa. Zaiste intrygujące.
-Panie śledczy! Panie śledczy! - Do komnaty wpada rozpędzony pomocnik śledczego.
-Znaleziono ciało!
-Zapewne syna księcia?
-Skąd pan wie?
-A czy nie ma przypadkiem ran kłutych, ale nigdzie nie ma krwi?
-Takk, ale..
-Hmm, gdzie znaleziono to ciało?
-W kuchennej windzie. Kucharka jeszcze nie doszła do siebie.
Śledczy podszedł do ciała kobiety i dokładnie obejrzał jej oczy.
-Tak tak. Zabiła kochanka, może chciał ich wydać ojcu, tego nie wiem. A później nie mogąc tego znieść zażyła truciznę. Czy z ciałem młodzieńca znaleziono nóż?
-Tak, taki mały, typowo kobiecy…
-Och..-wykrzyknął Hrabia.

W zamku Hrabiego, w komnacie dla gości została znaleziona martwa kobieta. Wokół pełno krwi. Kto zabił i dlaczego? Kim jest kobieta?Czy to kim była ma wpływ na rozwiązanie zagadki? Dowiedzieć się tego ma zamkowy śledczy.
-Młoda, piękna kobieta. Nie więcej niż dwadzieścia lat. Naga w łożu, jednak bez obrączki. Wszędzie pełno krwi, ale nie jej.
-Jak to nie jej, panie...

Przesłuchiwałem służbę w zamku, znajdującym się nieopodal mojej wsi. Tematem przesłuchania była śmierć szlachcica, który władał pobliską mieściną. Przez większość czasu towarzyszyła mi jego żona, przysłuchując się zeznaniom swoich podwładnych. Śmierć była o tyle tajemnicza, że mężczyzna zmarł we własnym łożu. Nie znalazłem na jego ciele żadnych ran, a wszyscy zgodnie utrzymywali, że ich pan nie skarżył się na żadne dolegliwości. Po całym dniu przesłuchań nieco zrezygnowany udałem się na wycieczkę po zamku. Moją uwagę przykuł głos wdowy, wydobywający się z jednego z pomieszczeń. Dyskretnie zajrzałem do pokoju i ujrzałem ją w objęciach niespotkanego mi dotąd mężczyzny. Kobieta odwróciła oczy w moją stronę i nasze spojrzenia skrzyżowały się na chwilę. Natychmiast odwróciłem wzrok i udałem się do swojej kwatery. Niedługo po tym zajściu do mojego pokoju zawitała służka z tacą, na której stał dzban wody oraz wiadomością od pani, zapisaną na małym kawałku papieru. Życzyła mi udanej nocy i wyszła. Upiłem kilka łyków wody, ponieważ byłem bardzo spragniony i odczytałem wiadomość: "Szanowny panie, spotkajmy się rano, chciałabym, abyśmy sobie coś wyjaśnili." Zaśmiałem się cicho i położyłem do łóżka. Jakiś czas potem zacząłem kasłać. Coraz trudniej było mi wziąć oddech. Z przerażeniem spojrzałem na dzban, uświadamiając sobie, że dałem się nabrać w najprostszy sposób. Podczas gdy wydawałem z siebie ostatnie tchnienie, myślałem o zagadce, która najprawdopodobniej zostanie bez rozwiązania.

Przesłuchiwałem służbę w zamku, znajdującym się nieopodal mojej wsi. Tematem przesłuchania była śmierć szlachcica, który władał pobliską mieściną. Przez większość czasu towarzyszyła mi jego żona, przysłuchując się zeznaniom swoich podwładnych. Śmierć była o tyle tajemnicza, że mężczyzna zmarł we własnym łożu. Nie znalazłem na jego ciele żadnych ran, a wszyscy zgodnie...

- Waćpanie, poślij natychmiast po adwokata i doktora! – wykrzyknął przerażony książę w progu sali balowej. Na podłodze zwracała uwagę plama ciemnoborodowej krwi wielkości śpiącego jeża.
- Na Boga, trup! – pieklił się coraz bledszy książę aż kamerdyner zaanonsował gości -Przybył adwokat w asyście rejenta.
- No wpuśćże ich! – wydukał luzując kołnierzyk. -Mecenasie! Oto plamę krwi ujawniłem na marmurach tejże komnaty!
- Książę wybaczy, nie ma ciała, nie ma zbrodni – odparł adwokat. – Dziwne. Każcie niezwłocznie przeliczyć mieszkańców!
- Waćpanie, sprowadź urzędnika! – grzmiał książę na służącego. Ten wybiegł w popłochu drąc brzeg surduta o bogato zdobioną klamkę. Wrócił w mgnieniu oka targając za poły fartucha kucharza –Wielmożny Książę, tenże spisuje potrzebne specyfiki, biegły jest w matematyce!
- Wybacz Panie, że się wtrącę – rzekł adwokat widząc zniesmaczenie następcy tronu – może przesłuchamy kuchennego w roli świadka?
- A-a-a-ale j- j-j-a-a – począł jąkać się młodzieniec – chciałem przeprosić za stłuczony dzban.
- Toż tu do morderstwa doszło, nie kłopotaj się porcelaną! - zachęcał go dotąd milczący rejent.
- Zezowata Hania – zrobił długą pauzę młody –pomoc kuchenkowa, niosła krew na czarninę, poślizgnęła się i zbiła dzban, rozlewając substrat zupy w tenże oto kształt. Biegła ze szmatką zatrzeć ślady zdarzenia, gdy ujrzała księcia w odrzwiach i uciekła w popłochu...
- Dość! – wykrzyknął książę i zemdlał. Na szczęście w tejże chwili do zamku nadjechał doktor.
Ciąg dalszy nastąpi...

- Waćpanie, poślij natychmiast po adwokata i doktora! – wykrzyknął przerażony książę w progu sali balowej. Na podłodze zwracała uwagę plama ciemnoborodowej krwi wielkości śpiącego jeża.
- Na Boga, trup! – pieklił się coraz bledszy książę aż kamerdyner zaanonsował gości -Przybył adwokat w asyście rejenta.
- No wpuśćże ich! – wydukał luzując kołnierzyk. -Mecenasie! Oto plamę...

Nazywam się Elżbieta York, jestem córką zmarłego króla Anglii Edwarda IV oraz siostrą tajemniczo zamordowanych książąt Edwarda V oraz Ryszarda. Ich śmierć nie daję mi spokoju nawet pomimo upływającego czasu , czuję że nie mogę spocząć dopóki nie odnajdę mordercy moich ukochanych braci. Pracuję nad tą sprawą odkąd dowiedziałam się o ich śmierci lecz bycie królową Anglii oraz żoną najbardziej podejrzliwego króla Henryka VII wcale nie ułatwia mi sprawy szczególnie że on sam jest jednym z podejrzanych.Wiem że nie jestem typowym detektywem ale dla dobra sprawy zrobię wszystko.Po śmierci mojego ojca na tron miał zasiąść mój brat Edward lecz był on za młody aby piastować to stanowisko dlatego też król na łożu śmierci ustanowił regenta swojego brata Ryszarda który miał panować dopóki Edward nie osiągnie odpowiedniego wieku.Jednak mój wuj postanowił przejąć władzę i koronował się na króla Anglii jako Ryszard III. Aby zapobiec odzyskania władzy przez moich braci król zamknął ich obu w Tower niestety nigdy go nie opuścili ponieważ ktoś bestialsko ich zamordował.Po moich wnikliwych badaniach pojawiło się kilku głównych podejrzanych.Byli to oczywiście mój wuj Ryszard lub Henryk,który walczył wtedy dopiero o władzę.Podjęłam wielkie ryzyko, ponieważ mój mąż chciał aby cokolwiek się wydarzyło z moimi braćmi zostało tajemnicą lecz ja nigdy nie zrezygnowałam i przez lata szukałam ludzi którzy mogliby być świadkami tej zbrodni. Po wielu próbach w tym upicia mojego męża, który po pijanemu udowodnił mi że nie mógł skrzywdzić moich braci, ponieważ był jeszcze wtedy poza granicami Londynu, uwierzyłam mu ponieważ potwierdzali to jego kompani.Myślałam że to już pewne że był to Ryszard, który był wtedy w Londynie oraz miał niepodważalny motyw, czyli chęć nie dopuszczenia moich braci do władzy.Byłam tego tak pewna że chciałam już porzucić tą sprawę i spróbować żyć dalej już nie jako śledczy lecz jako królowa.Pojawiła się wtedy służąca która dopiero teraz usłyszała o moich poszukiwaniach twierdząc że zna winnych i nie jest nim mój wuj.Powiedziała mi ona prawdę której nigdy się nie spodziewałam. Winne były żona Ryszarda Anne Neville oraz moja własna teściowa Małgorzata Beafourt. Służąca słyszała jak planowały tą zbrodnię ale nie zdążyła ich zatrzymać a później bała się to komukolwiek powiedzieć.Ja nie wiedziałam co zrobić ponieważ Anne nie żyła a moja teściowa była ukochaną matką mojego męża który nigdy nie wybaczyłby mi gdybym ją oskarżyła. Po wielu dniach rozmysłu stwierdziłam że moi bracia zasłużyli na sprawiedliwość dlatego też spisuje całą tą historię aby świat mógł w przyszłości poznać prawdziwą twarz Małgorzaty Beafourt oraz Anne Neville. Mam nadzieję że byłam równie dobrą królową co detektywem oraz że świat poznał prawdę o tajemnicy chłopców z Tower.

Nazywam się Elżbieta York, jestem córką zmarłego króla Anglii Edwarda IV oraz siostrą tajemniczo zamordowanych książąt Edwarda V oraz Ryszarda. Ich śmierć nie daję mi spokoju nawet pomimo upływającego czasu , czuję że nie mogę spocząć dopóki nie odnajdę mordercy moich ukochanych braci. Pracuję nad tą sprawą odkąd dowiedziałam się o ich śmierci lecz bycie królową Anglii oraz...

Jest tylko jedna szansa, żeby odzyskać wolność dla Dominika. Strącony do lochów czeka na zasądzoną mu karę. Cała okolica huczy od dnia, kiedy w komnacie księżnej znaleziono trupa. Tak wszyscy o tym mówią: znaleziono trupa! A to był tylko kot. Ubóstwiany przez wszystkich kot Igor, ale kot. Jakie morderstwo, jaki trup? A biedny Dominik, nadworny kronikarz żegna się ze światem posądzony o zbrodnię, której nie dokonał. Podobno to on, wpuścił do pokoju mysz, która uciekając przed kotem strąciła nóż, który upadając niefortunnie wbił się Igorowi w oko. Widok koszmarny. Zginął na miejscu. Wszyscy podnieśli wrzask, zrobił się szum, szukanie winnych. Wszyscy Kochali Igora, Dominika też wszyscy, no może poza jego konkurentem do ręki księżnej.. To on wsunął pod drzwi księżnej kartkę z napisem Domingo. Ale to nie mogło się wydać, że spotyka się potajemnie z miłością swojego życia i że porozumiewają się w języku odwiecznych wrogów ich dworu: hiszpańskim. I tylko przyznanie się księżnej, do posługiwania się językiem wrogów może uratować Dominika, którego imię nieszczęśliwie jest tak podobne do nazwy dnia tygodnia, w którym księżna miała udać się na potajemne spotkanie.. Czy się uda, kto wie..

Jest tylko jedna szansa, żeby odzyskać wolność dla Dominika. Strącony do lochów czeka na zasądzoną mu karę. Cała okolica huczy od dnia, kiedy w komnacie księżnej znaleziono trupa. Tak wszyscy o tym mówią: znaleziono trupa! A to był tylko kot. Ubóstwiany przez wszystkich kot Igor, ale kot. Jakie morderstwo, jaki trup? A biedny Dominik, nadworny kronikarz żegna się ze światem...

Lady Anna co noc wyprawiała się tajemnymi korytarzami zamczyska, aby przyglądać się życiu intymnemu jego mieszkańców. Przez zakamuflowane w obrazach i ścianach szpary oraz małe zapuszczone okna zaglądała nie tylko do ogromnej kuchni, gdzie lokaj pieścił ogromny biust kucharki, która chichotała przy tym niczym mała dziewczynka, ale również w łoże stajennego zabawiającego się z kilkoma przedstawicielkami płci przeciwnej. Sprawiało jej to taką samą przyjemność, co księżnej Filipie objadanie się cynamonowymi babeczkami. Krążyła niczym duch po zimnych tunelach, stawiając swe kroki najciszej jak tylko mogła. Wracała podniecona i zarumieniona śniąc o kochanku, który spełni jej dzikie marzenia. Ostatnim punktem jej spaceru była sypialnia młodego szlachcica Radomira, który niedawno ożenił się z Wandą. Anna wyczuwała w niej dziwne zimno i niedostępność, ale wobec męża okazywała wiele czułości, a w łóżku wiele namiętności. Tego wieczoru Anna zajęła miejsce na płaskim kamieniu w ciemnej komorze i odsunęła metalowy krążek. Zauważyła nagiego księcia leżącego nieruchomo na łożu, a jego ciało pokrywała dziwnie lśniąca ciemna maź. Oczy przyzwyczajały się do widoku, aż w końcu przeszedł ją dreszcz. Klatka piersiowa księcia nie unosiła się, ani nie opadała. Anna usłyszała ciche szuranie tuż przy ścianie. Ktoś tam był. I nagle tuż obok jej głowy został wbity zabrudzony krwią sztylet. Anna wrzasnęła i uciekała po omacku z sercem w gardle. Usłyszała tylko nieznajomy głos, wróżący jej ten sam los.

Lady Anna co noc wyprawiała się tajemnymi korytarzami zamczyska, aby przyglądać się życiu intymnemu jego mieszkańców. Przez zakamuflowane w obrazach i ścianach szpary oraz małe zapuszczone okna zaglądała nie tylko do ogromnej kuchni, gdzie lokaj pieścił ogromny biust kucharki, która chichotała przy tym niczym mała dziewczynka, ale również w łoże stajennego zabawiającego się...

Zamek Świny, rok 1632.
Jakub Chmyz – justycjariusz na służbie JKM stał przed trudnym zadaniem: na corocznym, tygodniowym balu połączonym z polowaniem, doszło do serii zabójstw dokonanych sztyletem i trucizną. Wspólnym mianownikiem dla ofiar było tylko to, że każdy był przystojnym mężczyzną przed pięćdziesiątką. Francuski pułkownik, niemiecki rotmistrz i dwóch prominentnych polskich szlachciców. Sprawa gardłowa, mogła zaważyć na stosunkach międzynarodowych, co z pewnością nie byłoby na rękę polskiemu królowi.
Chmyz przez kilka dni obserwował biesiadników, zbierał poszlaki, przesłuchiwał, łącznie z gospodynią – wdową von Schweinichen. Ostatniego dnia balu zebrał wszystkich w Wielkiej Sali, poprosił o ciszę i zaczął od sakramentalnego: „na tej sali jest morderca i wiem kim on jest!”.
Po czym kontynuował zwracając się do szwedzkiego ambasadora:
„Hubercie Kroneberg, na mocy danej mi przez JKM, a także sprawowany urząd, skazuję cię na śmierć przez powieszenie, bez prawa łaski i prawa o ekstradycję. Zdziwiony? Zostawiłeś po sobie dużo śladów: niedokończone listy miłosne do szanownej gospodyni, plamki krwi na stroju myśliwskim, którego nie dałeś do czyszczenia służbie, samo to, że byłeś często przyłapywany na niedwuznacznych awansach do wdowy von Schweinichen, wreszcie nieskrywana niechęć do swych konkurentów, których się zresztą pozbyłeś. Wdowa też nie jest bez winy, bo, jak wynika z relacji dworzan, bawiła się panem i ofiarami – jednak jej kara zależy od Boga, nie ode mnie. ”

Zamek Świny, rok 1632.
Jakub Chmyz – justycjariusz na służbie JKM stał przed trudnym zadaniem: na corocznym, tygodniowym balu połączonym z polowaniem, doszło do serii zabójstw dokonanych sztyletem i trucizną. Wspólnym mianownikiem dla ofiar było tylko to, że każdy był przystojnym mężczyzną przed pięćdziesiątką. Francuski pułkownik, niemiecki rotmistrz i dwóch prominentnych...

Znowu! Kolejny biedny kurczak ze skręconym karkiem. Główka przechyliła się smętnie kiedy Radomir, dowódca królewskiej straży, podniósł truchełko z ziemi.
-To już dwudziesty w tym tygodniu, trzeba coś zrobić, bo król zaczyna tracić cierpliwość.
-Sugeruję rozstawienie podwójnych wart, mój panie.
-Tak, to dobry pomysł. A wartę bezpośrednio przy kurnikach będę pełnił osobiście, lecz z ukrycia. W końcu przyłapiemy tego cwaniaczka.
Ukryty za załomem ściany drżał z zimna i przeklinał swoją głupotę. Za godzinę służba zacznie poranną krzątaninę a morderca drobiu wciąż się nie pokazał. Lecz nagle dojrzał postać w samej koszuli nocnej i szlafmycy niepewnym krokiem zbliżającą się do kurnika. Radomir rozpoznał w niej ze zdziwieniem zarządcę królewskiej mennicy.
-Bernardzie, co to ma znaczyć? Stój!
Ten jednak z nieprzytomnym spojrzeniem szarpnął za drzwi kurnika, wszedł do środka a po chwili wyszedł z trzema nieżywymi już zwierzętami. Upuścił je przed wejściem i udał się spokojnie do swoich komnat. Radomir krzyczał do niego, ale dopiero mocne szarpnięcie przywróciło mu przytomność. Rozejrzał się zdezorientowany i zadrżał z zimna.
-O co chodzi? Co tu się dzieje?
-Właśnie zabiłeś kurczaki.
-Ja? To niemożliwe! Nic takiego nie pamiętam!
-Więc jak to wyjaśnisz?
-Hm… w zeszłym tygodniu udałem się do królewskiego medyka po eliksir na problemy ze snem. Ten szarlatan musiał mnie czymś otruć!
-Zobaczymy czy monarcha uwierzy w tę historię. A na razie dla bezpieczeństwa królewskiego drobiu trafisz do lochów.

Znowu! Kolejny biedny kurczak ze skręconym karkiem. Główka przechyliła się smętnie kiedy Radomir, dowódca królewskiej straży, podniósł truchełko z ziemi.
-To już dwudziesty w tym tygodniu, trzeba coś zrobić, bo król zaczyna tracić cierpliwość.
-Sugeruję rozstawienie podwójnych wart, mój panie.
-Tak, to dobry pomysł. A wartę bezpośrednio przy kurnikach będę pełnił osobiście,...

Jestem w tym zamku już cały miesiąc, chyba wiem już co tu się stało… Mamy trupa z dziurą w brzuchu, robota szczurów. Podobno gryzonie zabiły go przez sen, ale dlaczego miałyby to zrobić?? Nieboszczyk był tu przejazdem, nazywał się Józef Wojciechowski, stepowy awanturnik. Wsławił się walkami z Tatarami, jego oddział to Zaporożcy, dobrze zbudowany blondyn o długich wąsach, gwałtowny i kochliwy. Tyle zdołałem się dowiedzieć do tej pory, żona kasztelana twierdzi, że ofiara bywała tu już kilka razy. Kasztelan to podstarzały mężczyzna, ich małżeństwo było zaaranżowane. Już z daleka widać, że żona go nienawidzi. Mają syna, 9-letni blondyn o niebieskich oczach. Rozwiązanie tej sprawy nasunęło mi się wczoraj, kiedy czytałem o średniowiecznych torturach. Natknąłem się na rozdział opowiadający o uśmiercaniu za pomocą gryzoni. Na brzuchu ofiary kładło się szczura, którego nakrywało się klatką bez podłogi. Następnie nad zwierzęciem kładło się rozżarzone węgle, żelazo, lub jakiekolwiek inne źródło gorąca. Uciekający przed oparzeniem gryzoń przegryzał się przez wnętrzności ofiary i wychodził z drugiej strony. To by pasowało do zbrodni w tej zamku. Podczas oględzin zwłok zauważyłem ślady spalenizny po bokach rany. Wczoraj przy obiedzie zaś ujrzałem wyraźne oparzenia na rękach kasztelana. Jeśli dodamy do tego brak miłości żony do męża, wyraźne uczucie z jakim kobieta opowiada o Józefie i niezwykłe podobieństwo dziecka do awanturnika, mamy motyw, przebieg i rozwiązanie zagadki.

Jestem w tym zamku już cały miesiąc, chyba wiem już co tu się stało… Mamy trupa z dziurą w brzuchu, robota szczurów. Podobno gryzonie zabiły go przez sen, ale dlaczego miałyby to zrobić?? Nieboszczyk był tu przejazdem, nazywał się Józef Wojciechowski, stepowy awanturnik. Wsławił się walkami z Tatarami, jego oddział to Zaporożcy, dobrze zbudowany blondyn o długich wąsach,...