Ja jako zbuntowana nastolatka, chcąca wejść w łaski tych starszych outsiderów z miasta, przy których każda dziewczyna w moim wieku pragnie spędzić chociaż chwilę. On zbuntowany, już nie nastolatek, ciągłe imprezy, dalekie wypady i wolne życie od obowiązków to było jego motto.
Poznaliśmy się na ognisku i od razu przypadliśmy sobie go gustu. Podobała mi się ta błogość, ta anarchia, która była w naszych życiach za młodu. Nie rozmawialiśmy wtedy dużo, ja byłam za bardzo nieśmiała no i w końcu było tyle nowych ludzi do poznania. Wiedzieliśmy oboje, że coś z tego wyjdzie. Ja myślałam o nim cały czas. Aż do pierwszego spotkania sam na sam. Wyszliśmy sobie na spacer i znaleźliśmy jakieś zamknięte miejsce aby posiedzieć na murze. Wszystko było takie niewinne i nowe. Rozmowy po nocach i te skryte pocałunki. Motyle w brzuchu wyobrażałam sobie inaczej, myślałam, że to jest najlepsze uczucie jakie kiedykolwiek mnie spotka.
Przeraziłam się kiedy nerwy zaczęły mnie zżerać, przed każdym następnym spotkaniem. Zawsze rozstawaliśmy się późno, może i wcześnie, bo nad ranem. Nie myśleliśmy o sobie jako o parze, bo wiedzieliśmy, że nią nie jesteśmy. To były tylko przelotne spotkania i rozmowy w nocy. Dużo rzeczy nas różniło i dużo wręcz poróżniło dlatego nasze życia były później bardzo blisko aż w końcu musieliśmy się rozstać z powodu mojej przemiany w dorosłą osobę. Niestety mój były został 4 lata temu w tyle i nie chciał ze mną dorosnąć. Zostanie już w moim sercu na zawsze ponieważ był tą pierwszą miłością. Tą jeszcze nastoletnią i niezobowiązującą. Tą nieśmiałą i przeobrażaną w coś ulegającego destrukcji. Była to moja pierwsza miłość, która zdarzyła się nie tak dawno.

Ja jako zbuntowana nastolatka, chcąca wejść w łaski tych starszych outsiderów z miasta, przy których każda dziewczyna w moim wieku pragnie spędzić chociaż chwilę. On zbuntowany, już nie nastolatek, ciągłe imprezy, dalekie wypady i wolne życie od obowiązków to było jego motto.
Poznaliśmy się na ognisku i od razu przypadliśmy sobie go gustu. Podobała mi się ta błogość, ta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kubę spotkałam na początku gimnazjum. Od razu jak go zobaczyłam poczułam motylki w brzuchu, a żołądek zawiązał mi się w supeł. Wiedziałam, że to jest to.
Zaprzyjaźniłam się z chłopakiem i spędzaliśmy ze sobą coraz więcej czasu. Każda sekunda z nim spędzona była niczym pojawienie się w raju, a nasze rozstania były smutnym powrotem do rzeczywistości.Moje serce jednak z każdym dniem pękało z niepewności, bo nie wiedziałam co czuje Kuba.
W tamtym okresie zauważyłam również, że mój najlepszy przyjaciel zaczyna coraz bardziej się ode mnie oddalać. Szukałam przyczyn jego zachowania. Z czasem jedynym logicznym wyjaśnieniem wydawało mi się, że może ja również mu się podobam. Dopiero z czasem zrozumiałam jak bardzo się myliłam.
W końcu przyjaciel otworzył się przede mną. Wyznał, że jest gejem i mu również podoba się Kuba. Zamurowało mnie. Naprawdę nie wiedziałam jak mam na to zareagować. Byłam tolerancyjna, nawet bardzo. Ale wściekłam się na siebie, że niczego nie zauważyłam. Wyjaśniliśmy sobie wszystko i obiecałam zachować sekret przyjaciele w tajemnicy, gdyż nikt przede mną o tym nie wiedział. Chciał to powiedzieć rodzicom, ale byli oni bardzo religijni i był się. Zrozumiałam, że muszę być przy nim. Znałam go od przedszkola, a Kubę od kilku miesięcy. Nie chciałam sprawiać mu bólu, bo i tak miał wystarczająco problemów.
Z Kubą zostaliśmy przyjaciółmi i jesteśmy nimi nadal. Patrząc na tą decyzje z perspektywy czasu muszę przyznać, że niczego nie żałuję.

Kubę spotkałam na początku gimnazjum. Od razu jak go zobaczyłam poczułam motylki w brzuchu, a żołądek zawiązał mi się w supeł. Wiedziałam, że to jest to.
Zaprzyjaźniłam się z chłopakiem i spędzaliśmy ze sobą coraz więcej czasu. Każda sekunda z nim spędzona była niczym pojawienie się w raju, a nasze rozstania były smutnym powrotem do rzeczywistości.Moje serce jednak z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdarzyło się to w 3 klasie podstawówki. Siedziałam w ławce i nagle coś szarpnęło za moje włosy. Kiedy spojrzałam w tył zobaczyłam chłopca śmiejącego się pod nosem, który udawał że to wcale nie on. Kiedy na niego spojrzałam, spodobał mi się i od tamtej pory zaczęły się różne podchody. Albo to Marcin mnie zaczepiał, albo ja go.
Pamiętam, że w tym czasie kochałam chodzić w różnych, kolorowych rajstopach, najlepiej jak miały jakieś motywy z kreskówek.
Kiedy mama kupiła mi najpiękniejsze rajtuzki jakie w życiu widziałam, z Myszką Miki, byłam zachwycona. Na drugi dzień ubrałam je do szkoły. To nie był jednak mój szczęśliwy dzień.
Kiedy bawiliśmy się w berka, ja upadłam, rozdarłam na kolanach moje nowe rajtki i polała się krew. Na szczęście, mój wybawiciel Marcin, podbiegł do mnie i szybko zawołał panią. Po czym mocno przytulił i powiedział "do wesela się zagoi" i uciekł.
Dziś jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Czasami on to wspomina, a ja niestety palę się ze wstydu. Jednak dla każdego z nas jest to śmieszna sytuacja, ponieważ w tamtym czasie oboje coś do siebie czuliśmy. :)

Zdarzyło się to w 3 klasie podstawówki. Siedziałam w ławce i nagle coś szarpnęło za moje włosy. Kiedy spojrzałam w tył zobaczyłam chłopca śmiejącego się pod nosem, który udawał że to wcale nie on. Kiedy na niego spojrzałam, spodobał mi się i od tamtej pory zaczęły się różne podchody. Albo to Marcin mnie zaczepiał, albo ja go.
Pamiętam, że w tym czasie kochałam chodzić w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwsze miłostki, wcale nie muszą być tymi najintensywniejszymi i najszczerszymi. Czasem gdy z biegiem lat, patrząc na obiekt naszych szkolnych westchnień zastanawiamy się, jak bardzo zmieniają się nasze gusta i upodobania. Kiedyś uwielbialiśmy brązowe oczy i piegi, dziś nasze serca skradają zielone oczy i rozwichrzone włosy w stylu Pattinsona. Ja moją pierwszą, prawdziwą miłość poznałam dość późno i kilka lat zajęło mi sobie tego uświadomienie. Nie była ona pełna westchnień i namiętności. Kształtowała się powoli, dojrzewała wraz z nami. Między czasie przewijało się wielu chłopców którzy na chwile skradali moje serce, jednak uczucia są jak bumerang, zawsze wracają tam gdzie w rzeczywistości należą. Czasem wystarczy impuls, jedno intensywniejsze spojrzenie, muśnięcie dłoni bądź słowo, które pozwala nam stwierdzić, 'tak to właśnie ten'.
Nie zdając sobie sprawy z tego, że moje serce należy już skrycie do niego poznawałam go codziennie to bardziej, zaczeliśmy wymieniać spojrzenia, później wpatrywałam w niego na przerwach. Każdy bliższy kontakt z nim dawał mi ogromną radość i nadzieję na coś więcej.
Teraz z perspektywy czasu, gdy całuje go na powitanie bądź przytula mnie gdy marzniemy na dworcu, ciężko mi uwierzyć że kiedyś był jedynie sennym marzeniem. Teraz pozostaje mi mieć nadzieję, że moja pierwsza miłość pozostanie tą jedyną i ostatnią.

Pierwsze miłostki, wcale nie muszą być tymi najintensywniejszymi i najszczerszymi. Czasem gdy z biegiem lat, patrząc na obiekt naszych szkolnych westchnień zastanawiamy się, jak bardzo zmieniają się nasze gusta i upodobania. Kiedyś uwielbialiśmy brązowe oczy i piegi, dziś nasze serca skradają zielone oczy i rozwichrzone włosy w stylu Pattinsona. Ja moją pierwszą, prawdziwą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W liceum podkochiwałam się w Chłopaku ze starszej klasy.
Teraz nie pamiętam jak miał na imię:P ale ja go nazywałam Duduś :D
i śledziłam po korytarzach szkolnych. Nawet napisałam dla niego wiersz!, który leży gdzieś na dnie szuflady. Ciekawy jakby to było gdyby... i gdyby...jakby smakował jego pocałunek? och!

W liceum podkochiwałam się w Chłopaku ze starszej klasy.
Teraz nie pamiętam jak miał na imię:P ale ja go nazywałam Duduś :D
i śledziłam po korytarzach szkolnych. Nawet napisałam dla niego wiersz!, który leży gdzieś na dnie szuflady. Ciekawy jakby to było gdyby... i gdyby...jakby smakował jego pocałunek? och!

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Miałem wtedy 15 lat. Jak zawsze chodziło się podczas przerwy na „papieroska”, zakazany owoc smakuję najbardziej, lecz taki jeden, dość chłodny i jesienny dzień odmienił moje życie. Zauważyłem ją. Piękną rudowłosą dziewczynę z papierosem w ręku, która przykuła mą uwagę od pierwszego spojrzenia, jej oczy wypełniała dziwna pustka pomieszana z niepewnością, lecz zarazem zewnętrzna skorupa była pełna energii i blasku. Pierwsze dni od tamtego spotkania mijały tylko na spoglądaniu na nią, wmieszaną w grono jej znajomych. Jakoś udało mi się w końcu zaznajomić z nimi, coś ala „masz fajke”. Pierwsza wymiana słów była jak błogosławieństwo, zawstydzony jej blaskiem nie wiedziałem co mam ze sobą począć. Nieprzespane noce, jak to dziwnie by nie brzmiało, chciałem tylko następnego dnia w szkole, by móc znów na nią spojrzeć. Po jakichś 2 tygodniach zacząłem działać, wymiana numerami GG, gdyż Facebook na tamten czas był mało popularny, pierwsze wiadomości typu „hej, co tam, jak leci, może wyskoczymy na fajkę?”. Cudowne chwile uniesienia, późniejsza wymiana numerami telefonu tylko podniosła uczucie nakręcania się na nią. Wiedziałem, że los nie zawsze sprzyja, miała chłopaka. Gdy słońce na noc gaśnie, w dzień się budzi, parę dni później dowiedziałem się, że zerwali ze sobą. Do dziś pamiętam spotkania w lasku obok szkoły na wspólnej fajce, rozmowy o życiu, przyszłości czy tematy egzystencjalne, co w tym wieku bywa dziwne, lecz od początku nasze charaktery i ciekawość świata zgrywały się ze sobą.

Miałem wtedy 15 lat. Jak zawsze chodziło się podczas przerwy na „papieroska”, zakazany owoc smakuję najbardziej, lecz taki jeden, dość chłodny i jesienny dzień odmienił moje życie. Zauważyłem ją. Piękną rudowłosą dziewczynę z papierosem w ręku, która przykuła mą uwagę od pierwszego spojrzenia, jej oczy wypełniała dziwna pustka pomieszana z niepewnością, lecz zarazem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja pierwsza miłość wydarzyła się w gimnazjum i trwała 3 i pół roku. To był czas burzliwy, wręcz dramatyczny. Chłopak w moim wieku, blondyn, wysportowany. Jego mama była sekretarką w naszej szkole, a tata był nauczycielem.
Spotykaliśmy się wszędzie i nigdzie, sami lub ze znajomymi. Jego rodzice zaakceptowali mnie do tego stopnia, że mogłam bez problemu zostawać u nich na noc. Kochałam go bardzo, dopóki nie okazało się, że jest zaborczy i bardzo zazdrosny. Powolutku i skutecznie odcinał mnie od znajomych i każdego mojego kolegę traktował jak wroga.
Praktycznie przez 2 lata rozstawaliśmy się i wracaliśmy do siebie - nie mogłam się od niego uwolnić... Po każdym rozstaniu robił mi awantury, wiedział z kim i gdzie jestem i nagle się tam pojawiał żeby zrobić mi awanturę. Raz nawet zadzwonił, że jeśli do niego nie wrócę, to on się zabije.
Nie żałuję, że go poznałam bo w gruncie rzeczy to nie jest zły chłopak. Nie żałuję też, że się z nim rozstałam, bo cenię sobie pewną małą niezależność jeśli chodzi o znajomych i chwile dla samej siebie.
Co u niego? Niedawno zmarł mu tata (szkoda, bardzo miły człowiek), i mam nadzieję, że chłopak choć trochę się ogarnął (do dziś unikam kontaktu z nim), bo gdyby był trochę inny, to być może jego nazwisko nosiłabym dzisiaj.

P.S. czasami o nim myślę i trochę "tęsknię", ale po tylu latach wolę nie rozgrzebywać starych spraw.

Moja pierwsza miłość wydarzyła się w gimnazjum i trwała 3 i pół roku. To był czas burzliwy, wręcz dramatyczny. Chłopak w moim wieku, blondyn, wysportowany. Jego mama była sekretarką w naszej szkole, a tata był nauczycielem.
Spotykaliśmy się wszędzie i nigdzie, sami lub ze znajomymi. Jego rodzice zaakceptowali mnie do tego stopnia, że mogłam bez problemu zostawać u nich na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W podstawówce bardzo podobał mi się chłopak z równorzędnej klasy. Miał na imię Paweł. Obserwowałam go na każdej przerwie, uśmiechałam się do niego i wysyłałam mu Walentynki. Jednak on całkowicie mnie ingerował. Spotkaliśmy się ponownie w zeszłym roku. Dostał się na staż w firmie , w której ja pracuję. Z przyjemnością wykorzystywałam go do kserowania dokumentów, roznoszenia poczty po różnych działach i chodzenia mi do sklepu po bułki ;)

W podstawówce bardzo podobał mi się chłopak z równorzędnej klasy. Miał na imię Paweł. Obserwowałam go na każdej przerwie, uśmiechałam się do niego i wysyłałam mu Walentynki. Jednak on całkowicie mnie ingerował. Spotkaliśmy się ponownie w zeszłym roku. Dostał się na staż w firmie , w której ja pracuję. Z przyjemnością wykorzystywałam go do kserowania dokumentów, roznoszenia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwsza miłość zawitała do mnie w 3 klasie podstawówki .Odrabiałam pracę domową przed lekcją a on bardzo się wkurzył że nie robię ich w domu i zaczęliśmy się kłócić ,skończyło się to moją pierwszą i ostatnią uwagą oraz marzeniem przez kolejne 6 lat .On zakochał się w mojej przyjaciółce o czym mi w tajemnicy powiedział ,a ja zostałam jego dobrą przyjaciółką . Czego w ogóle nie żałuję ,bo spędziłam ,dzięki niemu masę wesołych chwil,rozmów, przekomarzanek dzięki niemu napisałam swój pierwszy wiersz i utwór na harfę który potem mogłam zaprezentować szerszej publiczności dzięki niemu zrozumiałam jak tworzyć za co mu bardzo teraz dziękuję ...

Pierwsza miłość zawitała do mnie w 3 klasie podstawówki .Odrabiałam pracę domową przed lekcją a on bardzo się wkurzył że nie robię ich w domu i zaczęliśmy się kłócić ,skończyło się to moją pierwszą i ostatnią uwagą oraz marzeniem przez kolejne 6 lat .On zakochał się w mojej przyjaciółce o czym mi w tajemnicy powiedział ,a ja zostałam jego dobrą przyjaciółką . Czego w ogóle...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Właściwie nigdy nie miałam czegoś takiego jak miłość od pierwszego wejrzenia. To uczucie rozwinęło się najpierw z koleżeństwa a później wielkiej przyjaźni. Od głupich min, uśmiechów do czegoś więcej. Wszyscy wokół nas mówili, że zachowujemy się jak para. Żadne z nas, przynajmniej tak mi się wydaje, nie widziało tego. Istnieliśmy dla siebie jedynie jako przyjaciele. Dopiero później,gdy z braku czasu zaczęło nam siebie brakować zobaczyliśmy, że to chyba jest coś więcej niż przyjaźń. Wystarczył jeden uśmiech po jego długiej nieobecności a w środku robiło mi się gorąco, policzki rumieniły się, kolana miękły... Ogarniała mnie wielka ochota na to, żeby się na niego rzucić, przytulić i już nigdy nie puścić. Serce biło szybciej a krew dudniła w żyłach. Na początku wszystkie te uczucia przychodziły dosyć nieśmiało, ale wystarczył jeden krok i wybuchły jak wulkan. Zresztą, tak jest do dziś.

Właściwie nigdy nie miałam czegoś takiego jak miłość od pierwszego wejrzenia. To uczucie rozwinęło się najpierw z koleżeństwa a później wielkiej przyjaźni. Od głupich min, uśmiechów do czegoś więcej. Wszyscy wokół nas mówili, że zachowujemy się jak para. Żadne z nas, przynajmniej tak mi się wydaje, nie widziało tego. Istnieliśmy dla siebie jedynie jako przyjaciele. Dopiero...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej