Wracałam do Polski z lekkimi obawami. Kiedy dwadzieścia lat temu pokłóciłam się z rodziną miałam zaledwie osiemnaście lat. Byłam młoda, piękna, zadufana w sobie i pewna, że komu jak komu, ale mi to się uda. Byłam też załamana śmiercią rodziców. Moja siostra przestała się do mnie odzywać kiedy jej narzeczony zostawił ją dla mnie, a z bratem straciłam kontant po przylocie do Ameryki.Do kraju wróciłam po dwudziestu latach ze znanym nazwskiem i ogromną liczbą ról na koncie. Tak, zostałam gwiazdą Hollywod. Spełniłam amerykański sen. Ale ile można być na obczyźnie? Najpierw odezwał się brat: chciał pożyczyć pieniądze.
-Sama wiesz, bliźniaki idą na studia. Wydatków dużo, a na koncie niewiele pieniędzy.- patrzył na mnie z prośbą. Oczywiście, że pożyczyłam mu te pieniądze. Stać mnie było, to mój brat.
Potem odezwała sie Hania, moja siostra.
-Wiesz Majeczka, chce zostać modelką. Może masz za granicą jakieś kontakty?- patrzyła na mnie, a wcześniej wspaniałomyślnie wybaczyła mi zdradę. Zadzwoniłam, pogadałam i od razu Majeczka miała szanse na kilka sesji zdjęciowych i dwa pokazy.
Teraz moje rodzeństwo siedziało obok i patrzyło na mnie wyczekująco. Wpadali co tydzień, zawsze po coś. Pieniądze łączą rodzinę, nawet skłóconą przez dwadzieścia lat.

Wracałam do Polski z lekkimi obawami. Kiedy dwadzieścia lat temu pokłóciłam się z rodziną miałam zaledwie osiemnaście lat. Byłam młoda, piękna, zadufana w sobie i pewna, że komu jak komu, ale mi to się uda. Byłam też załamana śmiercią rodziców. Moja siostra przestała się do mnie odzywać kiedy jej narzeczony zostawił ją dla mnie, a z bratem straciłam kontant po przylocie do...

Wszędzie mieni się brokatem śniegowej aury. Drzewa zasypane białymi, mroźnymi obłokami, jezdnie pokryte gładką i śliską taflą lodu, chodniki odgrodzone od ulicy wysokimi płotami śniegowych zasp. Przy tym odczuwalna temperatura -15 stopni Celsjusza sprawia, że ludzie chowają twarze w szalach, kominach i pod kapturami. Kierowcy prowadzą samochody z niezwykłą precyzją i wyczuciem, jadąc bardzo powoli.
Zbliża się wieczór. Od godziny trwa głęboka czerń nieba, które zdobią gwiazdy i Księżyc. Cisza dobija się do ludzi wszystkich. Aż do tego momentu...
Tam dalej od miasta rozciąga się droga przecinająca ogromny las, pełna zakrętów. Ludzie słyszą przerażający odgłos klaksonów, jakby próbowano odegrać jakąś muzykę. Krew w żyłach mrozi głośny trzask. Ludzie biegną w tamtą stronę niczym popędzana czasem pielgrzymka. Przed ich oczyma staje obraz makabry. Tir i dwa auta osobowe są w szczątkach, leżą jak strzaskane lustro. Krew płynie potokami do lasu, na środku między pojazdami znajdują się martwi ludzie. Następuje mobilizacja i akcja ratownicza nabiera tempa, po dziesięciu minutach przyjeżdżają karetki, policja, straż. Stwierdzają, że jedna osoba żyje. Z tłumu w tej chwili wyłania się kobieta, krzycząc: „To moja siostra!”
Mija sześć godzin. Na korytarz szpitalny wychodzi lekarz i oznajmia kobiecie: „Siostra będzie żyć, nie jest w tak złym stanie, jak się spodziewaliśmy. Proszę, można do niej zajrzeć.” Kobieta wstaje i wchodzi do sali.
- Kochana...- mówi do ofiary wypadku.- Przepraszam cię za wszystko. Nie powinnam była zostawiać cię z problemem samej. Byłam zazdrosna, że masz się lepiej. A teraz, jak pomyślałam, że mogłabym cię stracić, nie umiałam wytrzymać z bólu, siedząc tam, gdybając, jakby cię zabrakło. Wybacz mi, że mnie tyle czasu nie było w twoim życiu.
- Cieszę się, że jesteś- odparła siostra.- Musisz wiedzieć, że byłaś dla mnie zawsze wzorem jako ta starsza i mądrzejsza. Wszystko, co osiągnęłam, mam dzięki tobie. Nigdy nie powiedziałam ci, jak bardzo cię kocham i brakowało mi ciebie przez ten czas.
Od tej pory siostry żyją w zgodzie, mając w świadomości wydarzenie, które mogło na zawsze je rozdzielić bez słów, których niewypowiedzenie rani serce, a rana ta się nie goi.

Wszędzie mieni się brokatem śniegowej aury. Drzewa zasypane białymi, mroźnymi obłokami, jezdnie pokryte gładką i śliską taflą lodu, chodniki odgrodzone od ulicy wysokimi płotami śniegowych zasp. Przy tym odczuwalna temperatura -15 stopni Celsjusza sprawia, że ludzie chowają twarze w szalach, kominach i pod kapturami. Kierowcy prowadzą samochody z niezwykłą precyzją i...

Babcia miała cwany plan. Ale po kolei.
Kilka lat temu ja i moi bracia - do tej pory bardzo zżyci - pożarliśmy się. Bardzo. Ale jak trójka upartych osłów (właściwie to dwóch osłów i jedna oślica - ja), miałaby tak nie skończyć? Od słowa do słowa, potem talerze w powietrzu, w końcu łzy i przysięga, że nigdy więcej to my nie porozmawiamy! No i się rozjechaliśmy, każde w swoją stronę. Przyznaję, nie przelewało mi się. Prawie trzydzieści lat, a tutaj kilka metrów kwadratowych dzielonych ze współlokatorem i śmieciówka. Nic ciekawego prawda? No ale osły też miały swoje problemy, o czym babunia donosiła przez telefon. I miała dość, bo to sytuacja, przyznacie, dość niezdrowa, kiedy trójka kiedyś zżytych berbeci, dzisiaj z głupot nie wyrosła, a jedynie zgrzyta na siebie zębami. No i gdzie diabeł nie może, tam babcie pośle. Wykombinowała! Kupon lotto pocięty na trzy części. Każdy osioł dostał jedną. I notatka z obietnicą - pozostałe 2/3 w domu rodzinnym tego i tego dnia, o tej i o tej godzinie. No to desperaci pojechali. Idioten. Efekt? Spotkanie po latach. I pewnie nic by z tego nie wyszło, gdyby nie szybko przekręcony klucz w zamku i groźba, że wyjdziemy, kiedy szczerze porozmawiamy.
Jak to się skończyło?
Powiem tak. Jesteśmy trójką osłów. Ale najbardziej na to miano zasługuje babcia. Swoim uporem (oślim!) sprawiła, że w końcu pogadaliśmy. I szóstka w totka to super sprawa, jasne, ale takie stadko jak my, to też niezła wygrana na loterii. Babcia nam to przypomniała.

Babcia miała cwany plan. Ale po kolei.
Kilka lat temu ja i moi bracia - do tej pory bardzo zżyci - pożarliśmy się. Bardzo. Ale jak trójka upartych osłów (właściwie to dwóch osłów i jedna oślica - ja), miałaby tak nie skończyć? Od słowa do słowa, potem talerze w powietrzu, w końcu łzy i przysięga, że nigdy więcej to my nie porozmawiamy! No i się rozjechaliśmy, każde w swoją...

Jerzy Ziemniak obudził się w szpitalu, wokół niego siedziały jego dzieci. Nie widział ich od kilku lat, więc w pierwszej chwili bardzo się zdziwił, a nawet zaczęło wydawać mu się, że ma przywidzenia. Zaczął mrugać oczami i marszczyć czoło, ale zjawy za nic nie chciały zniknąć.
-Myślicie, że tacie poprzewracało się w mózgu? -Spytała głośno młoda kobieta.
-Cicho bądź Kaśka. - Odpowiedział jej bliźniaczo podobny do niej mężczyzna. - Ostatni raz widział cię pięć lat temu, daj mu chwilę żeby przywykł do tego, że po prostu już tak wyglądasz. - Kobieta pozostała niewzruszona komentarzem, znała takie zaczepki od dziecka.
-Arek, kretynie może byś sobie odpuścił. - Powiedział drugi mężczyzna, lekko starszy i zdecydowanie poważniejszy od dwójki bliźniąt. Potem spojrzał na szczerze zdziwionego Jerzego i powiedział – Tak tato, to my.
-Ale skąd, po co, jak? - Zabełkotał leżący mężczyzna, ale po chwili zebrał się w sobie.- Dawno się nie widzieliśmy.
-Wiem. - Odpowiedział mu najstarszy syn. - Trochę było nam nie po drodze. Głupio wyszło.
-Po raz pierwszy od lat zdołałam się wyrwać. -Dodała młoda kobieta. -Zlecenie za zleceniem. Ciężko było mi się wyrwać.
-Bartek zapłacił za mój bilet. -Skinął Arek na starszego brata. -Jakoś tak nigdy nie mogłem się zebrać.
-Trudno, cieszę się, że was widzę.-Coś przyszło mu do głowy.-Co was wzięło tak nagle?
-Ano to. -Powiedział Arek i pokazał ojcu tablet.
„O krok od tragedii w słynnej restauracji, Ziemniak dławi się ziemniakiem.” -Brzmiał tytuł artykułu.

Jerzy Ziemniak obudził się w szpitalu, wokół niego siedziały jego dzieci. Nie widział ich od kilku lat, więc w pierwszej chwili bardzo się zdziwił, a nawet zaczęło wydawać mu się, że ma przywidzenia. Zaczął mrugać oczami i marszczyć czoło, ale zjawy za nic nie chciały zniknąć.
-Myślicie, że tacie poprzewracało się w mózgu? -Spytała głośno młoda kobieta.
-Cicho bądź Kaśka. -...

Telefon zadzwonił niespodziewanie. Shirley dopiero co weszła do biura. Spojrzała z niechęcią na swoją sekretarkę, która machała rękami. Wydawała się mówić „to pilne!”. Shirley westchnęła i opadła na skórzany fotel. Ze słuchawki słyszała tylko niezrozumiałe wrzaski. Chwilę zajęło jej zrozumienie, że osoba po drugiej stronie krzyczała po hiszpańsku.
– Consuela?! – dzwoniąca kobieta była zdecydowanie za głośna.
Shirley nie była tak nazywana od dawna. Zmieniła imię i nazwisko zaraz po studiach, starając się o pracę w ekskluzywnym czasopiśmie. Jej meksykańskie nazwisko brzmiało zbyt pospolicie. I do tego ktoś mógłby skojarzyć ją z podejrzanym o przestępstwa narkotykowe bratem. Albo z siostrą, która, jeśli wierzyć portalom muzycznym, była wielką nadzieją latynoskiego rapu. Shirley zadrżała na samą myśl o tym, że ktoś mógłby pomyśleć, że ma z nimi coś wspólnego. Z którymkolwiek ze swojej rodziny.
Przycisnęła słuchawkę do ucha. – Jesteś tam? To bardzo ważne! Mama... musisz się ze mną spotkać! Czekam pod twoim biurem.
O nie. Nie może zbliżać się do redakcji. Ale co z mamą? Shirley poczuła ukłucie w sercu. W swojej naiwności myślała, że mamie wystarczą przesyłane pieniądze i nigdy nie spotka jej nic złego.
Umówiły się w kawiarni na rogu. Jej młodszej siostrze towarzyszył Pedro, który był na wolności zaledwie od tygodnia.
– Mama zadzwoniła do mnie wczoraj – odezwała się raperka, poprawiając czapkę z daszkiem – służby imigracyjne chcą ją deportować jak najszybciej. Potrzebuje naszej pomocy.

Telefon zadzwonił niespodziewanie. Shirley dopiero co weszła do biura. Spojrzała z niechęcią na swoją sekretarkę, która machała rękami. Wydawała się mówić „to pilne!”. Shirley westchnęła i opadła na skórzany fotel. Ze słuchawki słyszała tylko niezrozumiałe wrzaski. Chwilę zajęło jej zrozumienie, że osoba po drugiej stronie krzyczała po hiszpańsku.
– Consuela?! – dzwoniąca...

Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach. Mój przyrodni brat był potwierdzeniem tego powiedzenia. Na szczęście to już przeszłość.
Wszystko zmieniło się pewnego listopadowego popołudnia, ale po kolei.
Adam mój starszy brat nienawidził mnie. Obwiniał mnie za rozpad swojej rodziny. Nasz ojciec opuścił jego i swoją pierwszą żonę i związał się z moją matką. Było mi przykro, kiedy mnie na każdym kroku poniżał, że byłam mu obojętna. Naszych relacji nie zmieniła nawet śmierć naszego ojca, a ja tylko pragnęłam dobrych relacji z nim. Wbrew jego niechęci byliśmy do siebie bardzo podobni. Nawet interwencja jego żony Oli nic nie pomogła. Myślałam, że nigdy nie zasłużę na jego miłość i szacunek. Los chciał jednak inaczej...
Był szary listopadowy dzień. Właśnie wychodziłam ze sklepu, kiedy spotkałam swoją bratową. Była razem z dziećmi. W przeciwieństwie do brata Ola utrzymywała ze mną kontakt. Byłyśmy pogrążone w rozmowie, gdy jej synek ni z tond, ni zowąd wybiegł na ulicę. To były ułamki sekund. Widziałam tylko światła nadjeżdżającego auta, nie zastanawiając się, podbiegłam do bratanka i odepchnęłam go. Potem pamiętam tylko ciemność. Obudziłam się w szpitalu ze złamanym obojczykiem i nogą. Byłam też mocno poobijana. Przy moim łóżku czuwał brat. Kiedy Adam zorientował się, że odzyskałam, przytomność rozpłakał się i podziękował za uratowanie synka. Przeprosił za wszystko i błagał o wybaczenie. Od tego czasu trzymamy się razem. Wreszcie tworzymy szczęśliwą rodzinę.

Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach. Mój przyrodni brat był potwierdzeniem tego powiedzenia. Na szczęście to już przeszłość.
Wszystko zmieniło się pewnego listopadowego popołudnia, ale po kolei.
Adam mój starszy brat nienawidził mnie. Obwiniał mnie za rozpad swojej rodziny. Nasz ojciec opuścił jego i swoją pierwszą żonę i związał się z moją matką. Było mi przykro,...

Bracia Burgess[bookLink]3670923|Bracia Burgess[/bookLink]

Bracia Burgess[bookLink]3670923|Bracia Burgess[/bookLink]

 [bookCover]3670923|Bracia Burgess[/bookCover]