Hej,
dostaliście już książki? Bo ja niestety jeszcze nie.

Hej,
dostaliście już książki? Bo ja niestety jeszcze nie.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

iwka
the_little_books
Marta
grypsiarz
elektrofumigator

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

iwka
the_little_books
Marta
grypsiarz
elektrofumigator

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Jest takie miejsce w lesie, nad strumykiem gdzie uwielbiam przebywać. Cisza i spokój który tam panuje potrafi uspokoić i wyciszyć. Gdy tam chodzę siadam sobie na pniu zwalonego drzewa i rozmyślam. To miejsce w którym mogę się całkowicie wyłączyć i zapomnieć o wszystkim. To taka moja sekretna kryjówka ;)

Jest takie miejsce w lesie, nad strumykiem gdzie uwielbiam przebywać. Cisza i spokój który tam panuje potrafi uspokoić i wyciszyć. Gdy tam chodzę siadam sobie na pniu zwalonego drzewa i rozmyślam. To miejsce w którym mogę się całkowicie wyłączyć i zapomnieć o wszystkim. To taka moja sekretna kryjówka ;)

Moje miejsce na refleksje to jest spacer własnymi drogami. Każdego dnia wybieram inną trasę. Pomaga mi to w myśleniu nad tym co mnie czeka. To jest moje niebo jak ja na to mówię.
Zyskuje uśmiech, spokój.

Moje miejsce na refleksje to jest spacer własnymi drogami. Każdego dnia wybieram inną trasę. Pomaga mi to w myśleniu nad tym co mnie czeka. To jest moje niebo jak ja na to mówię.
Zyskuje uśmiech, spokój.

Moim idealnym miejscem do zatopienia się w myślach czy odreagowania stresu jest działka. Tam również bardzo lubię czytać książki. Wiadomo, latem na działce jest najlepiej, ale ma swój urok także jesienią (przepiękne kolory liści na drzewach) czy wiosną (wszystko zaczyna budzić się do życia). Zimą natomiast, jak potrzebuję chwili dla siebie, wsiadam w samochód i jadę przed siebie. To również bardzo mnie wycisza. Wracając do działki, jest tam miejsce z piękną zieloną trawą otoczone kwiatami. Uwielbiam tam siedzieć. Ale to nie wszystko. Często chodzę na spacer między innymi działkami, gdzie panuje cisza i spokój i dochodzę do płotu. Przechodzę przez dziurę w tym płocie i kawałek dalej, w murze otaczającym działki, brakuje jakiegoś elementu. Przechodzę również przez ten mur i znajduję się na drodze, która prowadzi mnie do, jak ja to nazywam, małego wodospadu. Przepiękny widok i ta przestrzeń dookoła. Bardzo rzadko można kogoś spotkać na tej drodze, dlatego tak bardzo ją sobie upodobałam. Chodzę, upajam się cudownymi widokami i czuję się wspaniale. Uwielbiam to. Wszystkie problemy znikają, a ja czuję, że wraca mi energia do działania.

Moim idealnym miejscem do zatopienia się w myślach czy odreagowania stresu jest działka. Tam również bardzo lubię czytać książki. Wiadomo, latem na działce jest najlepiej, ale ma swój urok także jesienią (przepiękne kolory liści na drzewach) czy wiosną (wszystko zaczyna budzić się do życia). Zimą natomiast, jak potrzebuję chwili dla siebie, wsiadam w samochód i jadę przed...

Moje miejsce spokoju wyróżnia jego kompletny brak lokalizacji.
Tak naprawdę pogrążyć się w myślach potrafię w pracy, otoczona z każdej strony ludźmi i ich codziennymi rozmowami.
Czasami dzieję się to w samotne wieczory, kiedy i gruby kot woli krążyć po pokoju niż rozłożyć się na kołdrze obok mnie.
Innym razem przypalam obiad, zapominając, że w ogóle takowy zamierzałam zrobić.
Praktycznie zawsze odpływam w krainę swoich myśli podczas wieczornego spaceru po parku.
Zdarza się, że czuję się, jakbym była jedyną osobą na świecie stojąc w kilkunastometrowej kolejce w sklepie odzieżowym.
Kiedy odwiedzam swoją babcię, która do teraz sprzeciwia się wszelkiej technologi wydaję mi się, jakbym znalazła się w zupełnie nowym wymiarze.Gdzie się rozmawia, żartuję i wspomina, a nie włącza kolejny odcinek serialu.
Gdy mój chłopak przytula mnie do siebie po długim rozstaniu, stoimy na naszej pustyni choćby i w zatłoczonej stolicy.
Uwielbiam moment zasypiania w namiocie, podczas letniej nocy w lesie. To prawdziwa ucieczka od wszelkich problemów.
Albo chwilę pogrążenia się w starej, zapomnianej już muzyce, przesiadując na zakurzonych fotelach na strychu.
Rozmarzyłam się nawet teraz podczas pisania tego. Swoje ukochane miejsce możecie stworzyć gdziekolwiek zechcecie i kiedykolwiek będziecie go potrzebowali. To od was zależy, jak będzie ono wyglądać.

Moje miejsce spokoju wyróżnia jego kompletny brak lokalizacji.
Tak naprawdę pogrążyć się w myślach potrafię w pracy, otoczona z każdej strony ludźmi i ich codziennymi rozmowami.
Czasami dzieję się to w samotne wieczory, kiedy i gruby kot woli krążyć po pokoju niż rozłożyć się na kołdrze obok mnie.
Innym razem przypalam obiad, zapominając, że w ogóle takowy zamierzałam...

Większość życia myślałem ja znaczna część ludzi, że aby odpocząć i wytchnąć muszę się udać w odosobnione miejsce, pobyć sam w ciszy i harmonii. Nieustannie staram się pracować nad sobą, rozwijać siebie i dążyć nazwijmy to do „istoty idealnej”, dlatego uświadomiłem sobie że takie miejsce odosobnienia i wytchnienia jest zawsze przy mnie. To mój umysł. Zdałem sobie w końcu sprawę że odpocząć i złapać chwilę oddechu mogę zawsze i wszędzie. Muszę tylko tego chcieć i się nad tym skupić.
Czasem uspokaja mnie bieganie samotnie po lesie, a czasem odprężam się siedząc i obserwując obce osoby chodzące po galerii. Innymi razy lubię czytać książkę mają w tle włączony telewizor z kanałem informacyjnym.
Owszem można lubić pewne miejsca i traktować je jako życiowe oazy, jednak przede wszystkim musimy się nauczyć w zgodzie z samym sobą i nauczyć się kontroli swojego umysłu.
P.S.
Jak sam czytam co napisałem to wyszedł trochę poemat filozoficzny. Nie wiem czy właściwie opisałem co myślę. Jakby co to nie uprawiam żadnej jogi, medytacji itp.:P

Większość życia myślałem ja znaczna część ludzi, że aby odpocząć i wytchnąć muszę się udać w odosobnione miejsce, pobyć sam w ciszy i harmonii. Nieustannie staram się pracować nad sobą, rozwijać siebie i dążyć nazwijmy to do „istoty idealnej”, dlatego uświadomiłem sobie że takie miejsce odosobnienia i wytchnienia jest zawsze przy mnie. To mój umysł. Zdałem sobie w końcu...

W związku z tym, że mieszkam poza miastem na terenach leśnych, więc taką moją samotnią jest las. To właśnie w lesie mogę się wyizolować, wykrzyczeć, wypłakać, zrzucić z siebie całe napięcie, złe emocje i pobyć w ciszy sama ze sobą, ze swoimi problemami, które trzeba rozwiązać, bo siedząc w domu w jednym miejscu, chodząc z kąta w kąt i rozmyślając o rozwiązaniu danej sprawy, po prostu się duszę i potrzebuję przestrzeni. Las jest miejscem, gdzie mogę na głos porozmawiać sama ze sobą i spojrzeć na daną kwestię z innej perspektywy. Spacerując po lesie rozmawiam z drzewami, wiem, że mi nie odpowiedzą, ale też wiem, że las nigdy mnie nie zawiedzie zawsze przyniesie mi ulgę i rozwiązanie. Z lasu czerpię nie tylko przyjemność, wytchnienie od codzienności, natchnienie do walki z problemami ale też i zdrowie.

W związku z tym, że mieszkam poza miastem na terenach leśnych, więc taką moją samotnią jest las. To właśnie w lesie mogę się wyizolować, wykrzyczeć, wypłakać, zrzucić z siebie całe napięcie, złe emocje i pobyć w ciszy sama ze sobą, ze swoimi problemami, które trzeba rozwiązać, bo siedząc w domu w jednym miejscu, chodząc z kąta w kąt i rozmyślając o rozwiązaniu danej sprawy,...

To miejsce to własna głowa w czasie medytacji. Czyta, daleka od trosk i intensywnego myślenia, całe życie bombardowana bodźcami świata zewnętrznego, a jednak potrafiąca stawiać granice i dająca sobie wytchnienie.
Nauczyć tego dystansu własną głowę to cudowne uczucie i wspaniałe miejsce do odpoczynku.

To miejsce to własna głowa w czasie medytacji. Czyta, daleka od trosk i intensywnego myślenia, całe życie bombardowana bodźcami świata zewnętrznego, a jednak potrafiąca stawiać granice i dająca sobie wytchnienie.
Nauczyć tego dystansu własną głowę to cudowne uczucie i wspaniałe miejsce do odpoczynku.

Kiedy mam problem wymagający głębszych refleksji, udaję się nad rzekę oddaloną parę kilometrów od mojej wioski i wchodzę na myśliwską ambonę. Znajdując się wyżej od otaczającego mnie terenu, widzę więcej i czuję, że muszę myśleć więcej i poszerzyć moje myślowe horyzonty. Obserwując płynącą rzekę, próbuję porównać swoje problemy do niej. Jeśli coś stanie rzece na przeszkodzie będzie wzbierać aż przepchnie przeszkodę albo popłynie inną drogą do swojego celu czyli morza. Gdy tak sobie o tym rozważam imponuje mi prostota takie działania. Staram się wyznaczać sobie cele i kiedy trafię na jakaś przeszkodę, zastanawiam się czy jestem w stanie rozwiązać problem czy należy odpuścić. Wiem, że jest to bardzo uproszczony schemat zachowania nie ukazujący wszystkich wariantów . Mógłbym jeszcze po prostu czekać na rozwój wypadków, jednak wolę nie być mieć wszystko pod kontrolą, nie być biernym i być ciągle w ruchu jak rzeka, która mnie inspiruje. Ambona nieopodal rzeki to miejsce, gdzie lubię rozmyślać o moich zmartwieniach i chociaż taką refleksję mógłbym wysnuć wszędzie, jednak wolę wrócić do miejsca gdzie to wymyśliłem i oglądać jak część moich przemyśleń pokrywa się z rzeczywistością.

Kiedy mam problem wymagający głębszych refleksji, udaję się nad rzekę oddaloną parę kilometrów od mojej wioski i wchodzę na myśliwską ambonę. Znajdując się wyżej od otaczającego mnie terenu, widzę więcej i czuję, że muszę myśleć więcej i poszerzyć moje myślowe horyzonty. Obserwując płynącą rzekę, próbuję porównać swoje problemy do niej. Jeśli coś stanie rzece na...