Pomyśleć na spokojnie, zagłębić się w swoje myśli... Tak, mam miejsce, w którym mogę usiąść i pomedytować. Jest to ogród moich rodziców. Zawsze, gdy u nich jestem latem, siadam na ławce z ulubionym tomikiem poezji i rozmyślam nad własnym życiem, wewnętrzną tożsamością i ścieżkami, jakie mogę w życiu wybrać. Ławkę, na której siedzę, otaczają moje ulubione kwiaty, przede mną rozpościera się prześliczny widok na oczko wodne i mnóstwo zieleni. Czasami o moje nogi ociera się przemiły kotek sąsiadów. Nie zamieniłabym tego miejsca na żadne inne - pomaga mi ono przypomnieć sobie czasy dzieciństwa, uświadamia mi, jak niedaleko są moi najbliżsi. Dzięki tym chwilom cenię moją rodzinę i moje życie bardziej. Dzięki tym chwilom wiem, że kariera zawodowa, pogoń za pieniędzmi oraz wszystko, co materialne, nie liczy się tak bardzo jak wartości, które mamy w środku. To skarby, którymi należy się dzielić z innymi. Nie jest to miejsce, w którym wyłącznie myślę nad swoją egzystencją – lubię przesiadywać na tej ławce w gronie rodziny. Wtedy najbardziej docierają do mnie fakty, na które w życiu codziennym nie zwracamy uwagi. To miejsce jest moim rajem...

Pomyśleć na spokojnie, zagłębić się w swoje myśli... Tak, mam miejsce, w którym mogę usiąść i pomedytować. Jest to ogród moich rodziców. Zawsze, gdy u nich jestem latem, siadam na ławce z ulubionym tomikiem poezji i rozmyślam nad własnym życiem, wewnętrzną tożsamością i ścieżkami, jakie mogę w życiu wybrać. Ławkę, na której siedzę, otaczają moje ulubione kwiaty, przede mną...

Ogród tuż za moim domem, który w każdą porę roku przynosi mi inny rodzaj ukojenia.
Wiosną i latem, kiedy mieni się wszystkimi barwami świata, jest miejscem w którym na nowo budzę się do życia, wykluwam z plątaniny wełnianych swetrów i grubych płaszczy, wdychając zapach soczyście zielonej trawy, nowonarodzonych pączków, zarumienionych truskawek i kwitnących wiśni. Skołatane nerwy upycham dłońmi w nagrzaną słońcem ziemię, wyrywając z siebie przygnębienie i smutek, podobnie jak wyrywam niechciane chwasty gnieżdżące się wśród kiełkujących warzyw.
Jesienią spaceruję po kolorowych dywanach, wybierając z nich te najpiękniejsze fragmenty w postaci opadłych liści, które wieczorową porą pachną deszczem i chłodem, trzeźwiąc żarzącą się we mnie złość oraz nerwy. Siadam na ławce i obserwuję jak zachodzące słońce podpala cały świat, który płonie czerwienią, złotem, pomarańczą i żółcią niemal nagich już drzew. Niezmiennie w takich momentach pozwalam sobie na ciąg refleksji o przemijaniu, mobilizując siebie do bycia lepszą matką, narzeczoną, siostrą, wnuczką, sobą…
Zimą przechadzam się pośród zabielonego fragmentu mojej własnej przystani i na powrót staję się dzieckiem, które lepi bałwana, robi śnieżne aniołki, łapie na język wirujące płatki, pozwalając sobie na moment beztroski, która znika zaraz za furtką z kutego żelaza...

Ogród tuż za moim domem, który w każdą porę roku przynosi mi inny rodzaj ukojenia.
Wiosną i latem, kiedy mieni się wszystkimi barwami świata, jest miejscem w którym na nowo budzę się do życia, wykluwam z plątaniny wełnianych swetrów i grubych płaszczy, wdychając zapach soczyście zielonej trawy, nowonarodzonych pączków, zarumienionych truskawek i kwitnących wiśni. Skołatane...

Na wyjazd w moje magiczne miejsce czekam z niecierpliwością, choć bywa, że odwiedzam je kilka razy do roku. Bieszczady a właściwie J. Solińskie i kilka dni pod żaglami dostarczają mi energii na kolejne tygodnie wytężonej pracy z uczniami. W cudownej ciszy lasów, łopocie żagli, miarowym postukiwaniu want o maszt, chlupocie wody o burtę odnajduję wytchnienie po gwarze i hałasie jaki panuje w szkole. Codzienne problemy znikają na dobre, gdy w wieczornej ciszy rozbrzmiewają szanty a wiatr niesie oprócz nich zapach ogniska i smażonej rybki. Zdecydowanie tam jest moje miejsce, tam ładuję akumulatory nie tylko promieniami słonecznymi ale świeżym powietrzem, czystą wodą, wspaniałą atmosferą i cudownymi ludźmi, których serdeczność o otwartość przyciąga mnie jak magnes.

Na wyjazd w moje magiczne miejsce czekam z niecierpliwością, choć bywa, że odwiedzam je kilka razy do roku. Bieszczady a właściwie J. Solińskie i kilka dni pod żaglami dostarczają mi energii na kolejne tygodnie wytężonej pracy z uczniami. W cudownej ciszy lasów, łopocie żagli, miarowym postukiwaniu want o maszt, chlupocie wody o burtę odnajduję wytchnienie po gwarze i...

Cenną umiejętnością jest znalezienie takiego miejsca w sobie. By w pogoni życia umieć zatrzymać się, skupić na tym co ważne, pogrążyć się w myślach. Bo można całe życie uciekać do różnych miejsc – bliższych i dalszych. Ale harmonię, ład i bezpieczeństwo warto mieć w sobie.

Cenną umiejętnością jest znalezienie takiego miejsca w sobie. By w pogoni życia umieć zatrzymać się, skupić na tym co ważne, pogrążyć się w myślach. Bo można całe życie uciekać do różnych miejsc – bliższych i dalszych. Ale harmonię, ład i bezpieczeństwo warto mieć w sobie.

Ja najbardziej ze wszystkich miejsc na świecie kocham mój pokój. To tu przeżywałam pierwsze problemy i rozterki. Tutaj właśnie opracowywałam swoje pierwsze plany na życie. Pierwsze nocowanki z przyjaciółką. Włożyłam w to miejsce tyle siebie, że w każdej chwili, kiedy potrzebuję, daje mi ciepły promyczek słońca.

Ja najbardziej ze wszystkich miejsc na świecie kocham mój pokój. To tu przeżywałam pierwsze problemy i rozterki. Tutaj właśnie opracowywałam swoje pierwsze plany na życie. Pierwsze nocowanki z przyjaciółką. Włożyłam w to miejsce tyle siebie, że w każdej chwili, kiedy potrzebuję, daje mi ciepły promyczek słońca.

Myślę, że każdy człowiek ma takie miejsce...dla niektórych jest to "podkołdrowa ciemność", dla innych czeluści baru z piwem w reku...
...dla mnie takim miejscem jest LAS, moje miejsce gdzie mogę pomyśleć, odpocząć i schować się przed problemami współczesności.

Myślę, że każdy człowiek ma takie miejsce...dla niektórych jest to "podkołdrowa ciemność", dla innych czeluści baru z piwem w reku...
...dla mnie takim miejscem jest LAS, moje miejsce gdzie mogę pomyśleć, odpocząć i schować się przed problemami współczesności.

Jako, że miasto moje ulokowało się nad prawym brzegiem największej z polskich rzek posiada ono most. Faktem jest też, most ten lat temu kilkanaście wymagał kapitalnego remontu (teraz jest podobnie) i wtedy to właśnie panujące wówczas władze zadecydowały o konieczności budowy mostu tymczasowego, którego to jeden koniec znajdował się na błoniach, drugi natomiast na terenach rolno-pastewnych. Do tego też końca doprowadzono asfaltową ścieżkę. Po remoncie mostu głównego jego tymczasowy odpowiednik stracił rację bytu, lecz dojazdowa asfaltowa ścieżka pozostała. Przez lata jej pobocze porosły krzewy gęstniejące coraz bardziej wraz ze zbliżaniem się do brzegu Wisły.
Teraz mimo, iż wielu mieszkańców zna to miejsce nie jest ono często odwiedzane. W letnie i wiosenne wieczory, gdy zmrok przykrywa niebo, widok wspaniale oświetlonych zabytkowych spichrzy i ceglanych fortyfikacyjnych budowli połączony z szumem płynącej wody, odgłosami świerszczy i kwileniem ptaków sprawia niesamowitą przyjemność dla zmysłów i duszy strapionej osoby.

Jako, że miasto moje ulokowało się nad prawym brzegiem największej z polskich rzek posiada ono most. Faktem jest też, most ten lat temu kilkanaście wymagał kapitalnego remontu (teraz jest podobnie) i wtedy to właśnie panujące wówczas władze zadecydowały o konieczności budowy mostu tymczasowego, którego to jeden koniec znajdował się na błoniach, drugi natomiast na terenach...

Moja górka, w sensie łóżko na podwyższeniu. Miejsce doskonałe, tylko ja się tam mieszczę, bratu wchodzić nie wolno i nikt nie wie co robię. Pod ręką mam ulubione książki, zdjęcia i półko-stolik na którym można umieścić kawę i słonecznik. Można siedzieć i odpoczywać

Moja górka, w sensie łóżko na podwyższeniu. Miejsce doskonałe, tylko ja się tam mieszczę, bratu wchodzić nie wolno i nikt nie wie co robię. Pod ręką mam ulubione książki, zdjęcia i półko-stolik na którym można umieścić kawę i słonecznik. Można siedzieć i odpoczywać

Nie ma dnia, w którym bym nie zatonęła w swoich myślach. Wiele ludzi ma swoje miejsce, w którym odnajduje spokój i pogrąża się w zadumie. Ja też mam takie miejsce być może i banalne, ale tą moją osobistą sferą jest mój dom tam gdzie jestem bezpieczna i gdzie znajduje rodzinną miłość. Bardzo lubię po całym trudzie dnia położyć się w swoim wygodnym łóżku i dumać by później znaleźć się w objęciach Morfeusza. To czas tylko dla mnie kiedy mogę zatonąć w oceanie myśli i marzeń.

Nie ma dnia, w którym bym nie zatonęła w swoich myślach. Wiele ludzi ma swoje miejsce, w którym odnajduje spokój i pogrąża się w zadumie. Ja też mam takie miejsce być może i banalne, ale tą moją osobistą sferą jest mój dom tam gdzie jestem bezpieczna i gdzie znajduje rodzinną miłość. Bardzo lubię po całym trudzie dnia położyć się w swoim wygodnym łóżku i dumać by później...

Taras przed domem - tam najbardziej uwielbiam przebywać :)

Taras przed domem - tam najbardziej uwielbiam przebywać :)