Dla mnie taki właśnie miejscem jest autobus, tramwaj, pociąg. Uwielbiam być w drodze, z słuchawkami na uszach i bliską sercu melodią w głowie. Nie ważne dokąd zmierzam - po prostu przed siebie, często na ostatnią stację. W czasie drogi relaksuję się, rozmyślam, planuję, marzę.
Będąc z drodze, z wyłączonym telefonem nie muszę się bać, że ktoś znajomy przerwie mój relaks i zburzy azyl.

Dla mnie taki właśnie miejscem jest autobus, tramwaj, pociąg. Uwielbiam być w drodze, z słuchawkami na uszach i bliską sercu melodią w głowie. Nie ważne dokąd zmierzam - po prostu przed siebie, często na ostatnią stację. W czasie drogi relaksuję się, rozmyślam, planuję, marzę.
Będąc z drodze, z wyłączonym telefonem nie muszę się bać, że ktoś znajomy przerwie mój relaks i...

Moim bezpiecznym miejscem gdzie nie ma duszy żywej,gdzie mogę być na prawdę sama jest cmentarz.Mam to szczęście ,że tą "samotnię" mam na przeciwko domu.Siadam na ławeczce pod rozłożystym dębem,który daje mi cień i schronienie na przeciwko grobu,w którym jest pochowany młody chłopak lat 23.Zaczynał dopiero swoje życie młodzieńcze ,jednak śmierć upomniała się zbyt szybko o niego.To miejsce jest dla mnie azylem gdzie mogę ukryć się przed wszystkimi,gdzie mogę na spokojnie rozwiązać swoje niezałatwione sprawy,gdzie tak na prawdę wszystko się kończy a nie zaczyna.To miejsce,które sprawia,że zastanawiam się nad sensem swego życia,bo nie ważne jak mnie ludzie oceniają,nie ważne jakie stanowisko zajmuję,nie ważne czy mam pieniądze..to i tak wszyscy znajdziemy się w tym samym miejscu,w jednej ziemi.To magiczne miejsce,które daje czasem kopa memu życiu by móc przeżyć je na swój sposób lub w jeszcze w lepszy sposób,by spełniać marzenia i nie poddawać się by na koniec móc powiedzieć ..wycisnęłam co się dało z życia.

Moim bezpiecznym miejscem gdzie nie ma duszy żywej,gdzie mogę być na prawdę sama jest cmentarz.Mam to szczęście ,że tą "samotnię" mam na przeciwko domu.Siadam na ławeczce pod rozłożystym dębem,który daje mi cień i schronienie na przeciwko grobu,w którym jest pochowany młody chłopak lat 23.Zaczynał dopiero swoje życie młodzieńcze ,jednak śmierć upomniała się zbyt szybko o...

Moim miejscem spokoju, oazą w której czuję się bezpieczny jest balkon mojego mieszkania. Może to dziwnie brzmieć, ponieważ akurat balkon znajduje się jakby poza mieszkaniem i jest odsłonięty, jednak to właśnie tam czuję się najlepiej. Jeszcze lepiej z kubkiem kawy z samego rana, mogę wtedy obserwować ludzi spieszących się do pracy, podczas gdy sam mogę cieszyć się spokojem jeszcze przez kilka minut. Na balkonie czuję coś w rodzaju granicy oddzielającej mnie od prawdziwego świata - z jednej strony ludzie, problemy, pośpiech i hałas, z drugiej ja, moja kawa, powietrze i spokój. Trudno jest znaleźć mi inne miejsce w którym mogę czuć się tak spokojnie.

Moim miejscem spokoju, oazą w której czuję się bezpieczny jest balkon mojego mieszkania. Może to dziwnie brzmieć, ponieważ akurat balkon znajduje się jakby poza mieszkaniem i jest odsłonięty, jednak to właśnie tam czuję się najlepiej. Jeszcze lepiej z kubkiem kawy z samego rana, mogę wtedy obserwować ludzi spieszących się do pracy, podczas gdy sam mogę cieszyć się spokojem...

Gdy byłam dzieckiem lubiłam posiedzieć w ciszy i samotności z książką w ręku. W ogrodzie miałam moje ukochane drzewa, które wcześniej nazwałam. To byli moi przyjaciele, najczęściej wybierałam jedno z nich, moje ulubione. Mogłam tak przesiadywać godzinami, nie potrzebowałam towarzystwa innych ludzi. Mogłam poczytać, pomyśleć lub wyobrażać sobie różne rzeczy, opowieści ze mną w roli głównej. Obecnie, mieszkam sama, więc nie muszę szukać samotności, jednak gdy potrzebuję wytchnienia od codziennych kłopotów, sięgam do mojej wyobraźni. Ona mnie nigdy nie zawiedzie. Mogę być tym, kim chcę i gdzie chcę. Zagłębianie się we własne myśli i wyobrażenia powoduje odcięcie się od świata zewnętrznego i innych ludzi wszędzie, nawet w zatłoczonym autobusie. Zdarza się, że nawet mimowolnie zaczynam tworzyć nowe historie, przerabiać stare lub kontynuować już wymyślone.

Gdy byłam dzieckiem lubiłam posiedzieć w ciszy i samotności z książką w ręku. W ogrodzie miałam moje ukochane drzewa, które wcześniej nazwałam. To byli moi przyjaciele, najczęściej wybierałam jedno z nich, moje ulubione. Mogłam tak przesiadywać godzinami, nie potrzebowałam towarzystwa innych ludzi. Mogłam poczytać, pomyśleć lub wyobrażać sobie różne rzeczy, opowieści ze mną...

Łóżko… I nie, nie - moi drodzy, wcale nie chodzi o przygody rodem z „pięćdziesięciu twarzy Greya” – chodzi o sen. To w nim czuje się bezpiecznie (z wyjątkiem tych, w których ktoś chce mnie zabić) i mogę pogrążyć się w myślach. To w nim mogę poszukać wytchnienia, być w dwóch miejscach naraz, umówić się z Leonardo DiCaprio i wreszcie nie spalić ziemniaków na obiad. To on sprawia, że mam siły zmierzyć się z prawdziwą, ciężko niełatwą nadchodzącą wkrótce rzeczywistością.

Łóżko… I nie, nie - moi drodzy, wcale nie chodzi o przygody rodem z „pięćdziesięciu twarzy Greya” – chodzi o sen. To w nim czuje się bezpiecznie (z wyjątkiem tych, w których ktoś chce mnie zabić) i mogę pogrążyć się w myślach. To w nim mogę poszukać wytchnienia, być w dwóch miejscach naraz, umówić się z Leonardo DiCaprio i wreszcie nie spalić ziemniaków na obiad. To on...

Nie mam takiego miejsca i prawdę mówiąc nie potrzebuję go. To smutne potrzebować konkretnego miejsca, by spokojnie pomyśleć, bo to ogranicza. W momencie, kiedy dzieje się coś złego, z czymś mamy problem i nie radzimy sobie, zwykle nie ma czasu na to, by iść gdzieś pomyśleć, konieczne są rozwiązania i zmiany wprowadzane już teraz, natychmiast, więc przywiązywanie się do konkretnego miejsca to utrudnia. W takich chwilach najczęściej myślę, gdy nic innego nie mam do roboty - w komunikacji miejskiej, pod prysznicem, w drodze na zakupy, do domu...

Nie mam takiego miejsca i prawdę mówiąc nie potrzebuję go. To smutne potrzebować konkretnego miejsca, by spokojnie pomyśleć, bo to ogranicza. W momencie, kiedy dzieje się coś złego, z czymś mamy problem i nie radzimy sobie, zwykle nie ma czasu na to, by iść gdzieś pomyśleć, konieczne są rozwiązania i zmiany wprowadzane już teraz, natychmiast, więc przywiązywanie się do...

Bliskie mi miejsce, w którym mogę poszukać wytchnienia to moja własna, mała domowa biblioteczka. Wystarczy, że podejdę, poczuję, powącham zapach książek, porozglądam się, poszukam oczami tego na co mam ochotę lub wybiorę coś losowo i wytchnienie mam w dłoniach. Odosobniony punkt, do którego zmierzam, by móc w spokoju pogrążyć się w myślach to właśnie świat wykreowany przez pisarzy. Najlepsze jest w tym wszystkim to, że w mojej wyobraźni mogę dokonywać zmian czy ulepszeń. Gdy przekroczę próg tego miejsca czas się dla mnie nie liczy, żadne problemy czy praca. Najważniejsza jestem ja i wytchnienie od dnia, tygodnia a może nawet i miesiąca. Dużo mi nie trzeba. Wygodne łóżka, ciepła herbata, odrobina światła i wytchnienie zbliża się dużymi krokami...

Bliskie mi miejsce, w którym mogę poszukać wytchnienia to moja własna, mała domowa biblioteczka. Wystarczy, że podejdę, poczuję, powącham zapach książek, porozglądam się, poszukam oczami tego na co mam ochotę lub wybiorę coś losowo i wytchnienie mam w dłoniach. Odosobniony punkt, do którego zmierzam, by móc w spokoju pogrążyć się w myślach to właśnie świat wykreowany przez...

Moje miejsce odosobnienia to balkon, widok z niego nieszczególny, mimo to mogę spokojnie posiedzieć i skupić się na własnych myślach. Widzę dzieci bawiące się na placu zabaw, kilka drzew, jakiegoś psa ciągnącego właściciela na spacer, pędzące samochody. Zwyczajny widok, który pozwala się wyciszyć. Dostępny dla każdego, jednak najważniejszy jest stan umysłu, który może ograniczyć człowieka i ten poczuje tylko spokój wysoko w górach, na pełnym oceanie lub w innym ekstremalnym miejscu. Jednak na co dzień warto mieć jakiś swój mały azyl, by odpocząć od codzienności.

Moje miejsce odosobnienia to balkon, widok z niego nieszczególny, mimo to mogę spokojnie posiedzieć i skupić się na własnych myślach. Widzę dzieci bawiące się na placu zabaw, kilka drzew, jakiegoś psa ciągnącego właściciela na spacer, pędzące samochody. Zwyczajny widok, który pozwala się wyciszyć. Dostępny dla każdego, jednak najważniejszy jest stan umysłu, który może...

Takim zacisznym miejscem jest strych w moim domu, gdzie stoi stary, skrzypiący, bujany fotel po mojej babci. Oprócz nastrojowych pajęczyn są też kartony książek i klawesyn, ręcznie malowana kołyska i szmaciane lalki, grzałka z czasów PRL i... kilka gąsiorków domowego winka z winogron, wiśni czy brzoskwini. Nikt tam nie zagląda poza zagubionymi promieniami słońca lub księżyca. Jak widać miejsce to sprzyja samotnej kontemplacji i służy wewnętrznemu wyciszeniu.

Takim zacisznym miejscem jest strych w moim domu, gdzie stoi stary, skrzypiący, bujany fotel po mojej babci. Oprócz nastrojowych pajęczyn są też kartony książek i klawesyn, ręcznie malowana kołyska i szmaciane lalki, grzałka z czasów PRL i... kilka gąsiorków domowego winka z winogron, wiśni czy brzoskwini. Nikt tam nie zagląda poza zagubionymi promieniami słońca lub...

Moje miejsce nie jest miejscem. Jest jak wspaniały cień rzucony przez coś nieistniejącego.
Czytaliście „Studium w szkarłacie"? W tej książce Sherlock Holmes wspomina o swoim „płacu myśli". Temat zainteresował mnie na tyle, że rozpoczęłam poszukiwania wszelkich zmianek o nim w prasie, internecie, encyklopediach. Mówiąc w dużym skrócie: jest to wizualizacja umysłu. Miejsce, w którym przechowuje się informacje wyobrażając je sobie.
W dziewiątym odcinku serialu „Sherlock" rzeczy tej poświęcamy szczególną uwagę. Główny bohater zostaje postrzelony. Przenosi się do swojego pałacu myśli, aby zneutralizować szok, który mógłby w kilka sekund doprowadzić do zawału. Wchodzi do pokoju z dobrymi wspomnieniami i opanowuje panikę.
Po wyłączeniu telewizora natychmiast zamknęłam oczy. Wgłębiłam się w zakamarki własnego umysłu. Zaczęłam budować pomieszczenie wypełnione szczęściem oraz ciepłem. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, jak bardzo w przyszłości mi się to przyda.
Teraz wracam tam w złych chwilach. Nie tylko, kiedy od opanowania zależy moja przyszłość, ale też wtedy, gdy po prostu jest mi źle. Wiem, że niezależnie od tego, gdzie jestem, mogę liczyć na moją pustynię.
Moje miejsce nie jest bowiem miejscem. Jest jak wspaniały cień rzucony przez coś nieistniejącego.

Moje miejsce nie jest miejscem. Jest jak wspaniały cień rzucony przez coś nieistniejącego.
Czytaliście „Studium w szkarłacie"? W tej książce Sherlock Holmes wspomina o swoim „płacu myśli". Temat zainteresował mnie na tyle, że rozpoczęłam poszukiwania wszelkich zmianek o nim w prasie, internecie, encyklopediach. Mówiąc w dużym skrócie: jest to wizualizacja umysłu. Miejsce, w...