Gratuluję :-)

Gratuluję :-)

Dziękuję!!!

Dziękuję!!!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Anna
kasiula
Damian
Stanisław
dororatka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Anna
kasiula
Damian
Stanisław
dororatka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Nie poszłam na studia. Tak - popełniłam ten kategorycznie zabroniony w moim przypadku. Bo jak to możliwe, że dziewczyna, która kończy technikum z wyróżnieniem, zdobywa państwowe stypendia naukowe i jest najlepsza w szkole nie idzie na studia ? Rodzice nie wyobrażali sobie innej opcji, zresztą nikt w rodzinie nie widział dla mnie innej drogi. Ale ja nie chciałam postąpić jak oni chcieli. Ile się przy tym nasłuchałam od chrzestnej, taty, mamy, babci itd.. głowa mała. Dla mnie ważniejsze było usamodzielnienie się. I w taki oto sposób dzisiaj pracuję, jestem samowystarczalna, tak jak chciałam. A rodzinka dalej wygania mnie na przeklęte studia, ponieważ nie pogodzili się z tym, że przekroczyłam tę okrutną granicę końca edukacji przed 25 rokiem życia.

Nie poszłam na studia. Tak - popełniłam ten kategorycznie zabroniony w moim przypadku. Bo jak to możliwe, że dziewczyna, która kończy technikum z wyróżnieniem, zdobywa państwowe stypendia naukowe i jest najlepsza w szkole nie idzie na studia ? Rodzice nie wyobrażali sobie innej opcji, zresztą nikt w rodzinie nie widział dla mnie innej drogi. Ale ja nie chciałam postąpić jak...

o;p;lpp;lpioooljkkokjjkkygyuyytyrrryyretre3wtr4bgbnt wy

o;p;lpp;lpioooljkkokjjkkygyuyytyrrryyretre3wtr4bgbnt wy

Będąc w wieku dojrzewania, w wieku lat kilkunastu, przepełniony miłością do kultury hip-hop pewnego dnia wróciłem do domu z głową ogoloną "na zapałkę", przykrytą oczywiście nie małym kapturem od lekko przydużej bluzy. Na nogach zaś spodnie, których rozporek zaczynał się w okolicach połowy uda, niewysoko nad kolanami... Komentarzom w stylu "za moich czasów kryminalistów się tak strzygło", "narobiłeś w spodnie że tak Ci wiszą", "ubierz się jakoś po ludzku" itp. nie było końca... z czasem rodzina przywykła... ja wydoroślałem... spodnie już węższe, fryzura i bez maszynki nie należy do najbujniejszych, lecz miłość do muzyki nie wygasła...

Będąc w wieku dojrzewania, w wieku lat kilkunastu, przepełniony miłością do kultury hip-hop pewnego dnia wróciłem do domu z głową ogoloną "na zapałkę", przykrytą oczywiście nie małym kapturem od lekko przydużej bluzy. Na nogach zaś spodnie, których rozporek zaczynał się w okolicach połowy uda, niewysoko nad kolanami... Komentarzom w stylu "za moich czasów kryminalistów się...

Kocham rodziców i nie przekroczę granic.
Miłość zwycięża do rodziców. Normalność stanowi jedność rodziny.
Moje pokolenie jest może inne, ale ja staram się być i trwać
w swoich zasadach. Zasady wygrywają w świecie przekroczenia wszelkich granic.

Kocham rodziców i nie przekroczę granic.
Miłość zwycięża do rodziców. Normalność stanowi jedność rodziny.
Moje pokolenie jest może inne, ale ja staram się być i trwać
w swoich zasadach. Zasady wygrywają w świecie przekroczenia wszelkich granic.

Nigdy nie pofarbowałam sobie włosów na niebiesko i nie zrobiłam kolczyka w języku, nigdy nie zrobiłam niczego, co by nie mieściło się w głowie. Zawsze grzeczna, prawdomówna, do bólu przewidywalna. Ale zdarza mi się chorować na zapachy, kochać się w cudzych mężczyznach, pić kawę na balkonie podglądając sąsiadów, spać nago w świeżej i wykrochmalonej pościeli. Malować paznokcie na czerwono, nosić szare szpilki i rzucać powłóczyste spojrzenia. Lubię przekrzykiwać muzykę z radia tak głośno, że oglądają się kierowcy z samochodów obok mnie na skrzyżowaniu. Latem wracam do domu na boso, tańczę na trawie z jedną ręką uniesioną w górę. Zakładam czasami delikatną koronkową bieliznę pod wyprasowany strój w stylu mundurku szkolnego. Potrafię zatrzymać się w czasie samotnej podróży na parkingu i pijąc kawę wymyślać historie o ludziach, którzy mnie tam mijają. I wciąż uaktualniam długie listy ludzi, z którymi chciałabym mocniej, bardziej, więcej, książek, które chciałabym przeczytać, filmów, które chciałabym obejrzeć i muzyki, którą chciałabym usłyszeć. I coś, na co nie odważyłaby się ani moja mama, ani moja żadna babcia, to odwaga, która pozwala mi się przyznać, że dobrze mi czasami z moją samotnością, egoizmem, leniwymi niedzielami i pochwałą życia.

Nigdy nie pofarbowałam sobie włosów na niebiesko i nie zrobiłam kolczyka w języku, nigdy nie zrobiłam niczego, co by nie mieściło się w głowie. Zawsze grzeczna, prawdomówna, do bólu przewidywalna. Ale zdarza mi się chorować na zapachy, kochać się w cudzych mężczyznach, pić kawę na balkonie podglądając sąsiadów, spać nago w świeżej i wykrochmalonej pościeli. Malować...

Kiedy oznajmiłam swojej babci, że zamierzam zamieszkać ze swoim chłopakiem popatrzyła na mnie jak na obłąkaną. "Co Ty do mnie mówisz, dziecko? Jak to z nim zamieszkasz? A ślub? Bój się Boga Anna! Dziadek się w głowie przewraca jak to słyszy!" - taaa, stały tekst mojej babci, kiedy robi się coś co się jej nie podoba :P mojemu pokoleniu wydaje się to normalne, że mieszka się z chłopakiem przed ślubem ale dla mojej babci, która ma prawie 90 lat jest to nie do pomyślenia! Cóż, czasy i obyczaje naprawdę się zmieniają...

Kiedy oznajmiłam swojej babci, że zamierzam zamieszkać ze swoim chłopakiem popatrzyła na mnie jak na obłąkaną. "Co Ty do mnie mówisz, dziecko? Jak to z nim zamieszkasz? A ślub? Bój się Boga Anna! Dziadek się w głowie przewraca jak to słyszy!" - taaa, stały tekst mojej babci, kiedy robi się coś co się jej nie podoba :P mojemu pokoleniu wydaje się to normalne, że mieszka się...

Ponieważ jestem grzeczną dziewczynką i nigdy nie miałam zapędów, by się tatuować i kolczykować, ani też nie ciągnie mnie do motocykli, skoków spadochronowych, czy innych ekstremalnych przeżyć, to moje „przekraczanie granic” nie jest szczególnie spektakularne. Takim małym szokiem dla moich rodziców była matura. Każdy szanujący się człowiek w naszej rodzinie zawsze zdawał biologię. Domowa biblioteczka uginała się od wszelkich botanik, zoologii, biologii Villeego w kilku wydaniach, atlasów, przewodników i kilogramów notatek poprzedników. A ja, wyrodne dziecko, postanowiłam zdawać fizykę. Rodzice stwierdzili, że zwariowałam, bo nikt w naszej rodzinie nie rozumie idei dwóch pociągów jadących z naprzeciwka. A skoro nie da się zrozumieć „pociągów”, to reszta jest abstrakcją. Fizyka była postrzegana, jako zło konieczne. Coś jak ospa, przez co trzeba przejść i jak najszybciej zapomnieć. Ja się jednak uparłam. Trafiłam też na wspaniałego nauczyciela, który we mnie wierzył i zachęcał do tego szalonego pomysłu. A jaką miałam satysfakcję, gdy rodzice podejrzliwie wpatrywali się w moje świadectwo i nie mogli uwierzyć, że nie tylko zdałam, ale to jeszcze na piątkę. Od tego dnia minęło już prawie 15 lat, a ja dalej jestem rodzinnym „mózgiem”, bo nikt do tej pory nie odważył się tego powtórzyć.

Ponieważ jestem grzeczną dziewczynką i nigdy nie miałam zapędów, by się tatuować i kolczykować, ani też nie ciągnie mnie do motocykli, skoków spadochronowych, czy innych ekstremalnych przeżyć, to moje „przekraczanie granic” nie jest szczególnie spektakularne. Takim małym szokiem dla moich rodziców była matura. Każdy szanujący się człowiek w naszej rodzinie zawsze zdawał...